του Θάνου Οικονομόπουλου

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Σταματημένος στο κόκκινο φανάρι, ο οδηγός της BMW μισάνοιξε... πονηρά την πόρτα του και άδειασε το περιεχόμενο του σταχτοδοχείου του αμαξιού στο δρόμο, δίπλα στο ρείθρο της νησίδας. Ο οδηγός του αυτοκινήτου που βρισκόταν ακριβώς πίσω του, του κόρναρε επίμονα, κουνώντας ταυτόχρονα το χέρι, σαν μάλωμα, έξω από το παράθυρο. Για να εισπράξει μια... νεο-ελληνοπρεπέστατη απάντηση από τον «νοικοκύρη» κάτοχο της BMW, «ρε, άντε και παράτα μας!».

Βάζω στοίχημα, πως ο «μάγκας» νεοέλληνας οδηγός, είναι... αντιμνημονιακός, βρίζει τον Πάγκαλο για το «μαζί τα φάγαμε», εξηγεί πως η κόρη του διορίστηκε στο δημόσιο «όπως τα παιδιά του περισσότερου κόσμου, μια άνετη δουλειά με σιγουριά και σταθερό ωράριο ήθελε...», κατηγορεί το «σύστημα» που αποδείχθηκε αναποτελεσματικό να διατηρήσει αλώβητο τον τρόπο ζωής «που είχαμε μάθει τόσα χρόνια...», βρίζει τους πολιτικούς που δεν «τη χτυπάνε φοροδιαφυγή!», αλλά την ίδια ώρα διαπραγματεύεται με τον ηλεκτρολόγο (υδραυλικό, πλακά, καταστηματάρχη...) την έκπτωση που θα του κάνει αν... δεν του δώσει απόδειξη! Βρίσκει «πολύ σωστή!» την πρόσφατη απόφαση δικαστηρίου που έκρινε ότι το ΙΚΑ είναι υπαίτιο που κατέβαλλε σε κάποιο συμπολίτη μας την σύνταξη της... πεθαμένης μάνας του, κι' όχι αυτός που την εισέπραττε κανονικά («κοτζάμ κράτος και δεν μπορεί να ελέγξει που μοιράζει συντάξεις;»), παρκάρει όπου βρει «για δυο λεπτάκια μόνο...», αλλά γίνεται έξαλλος όταν δεν μπορεί να στρίψει σε κάποιο στενό με διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, και ουρλιάζει «δεν υπάρχει κράτος!».

Τυπικό δείγμα της μεγάλης πλειοψηφίας των νεοελλήνων. Που δεν έχουμε μάθει να σεβόμαστε και να φροντίζουμε τον με την ευρεία έννοια «δημόσιο χώρο», όσο τουλάχιστον το κάνουμε με τον «ιδιωτικό» μας. Ο δημόσιος, σ' όλες τις εκφράσεις του, είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Εμείς, μόνο να τον «απολαμβάνουμε» δικαιούμαστε, όχι να τον περιφρουρούμε και να τον προστατεύουμε. Λες και το «κράτος» είναι κάτι τελείως διάφορο από την κοινωνία, η σχέση τους δεν είναι αμφίδρομη, η καλή και αποτελεσματική λειτουργία του δεν εξαρτάται από όλους μας. «Μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω...», μ' άλλα λόγια.

Μπορεί ν' ακούγεται υπερβολικό, αλλά στην βάση του δεν είναι: για τα περισσότερα από τα επί... αιώνες σωρευμένα χάλια μας που κάθε τόσο (όπως τώρα, γι' άλλη μια φορά...) καλούμεθα να πληρώσουμε, πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει αυτή ακριβώς η νοοτροπία μας: πάντα κάποιος «άλλος» είναι επιφορτισμένος με το βάρος της φροντίδας -και της επιτήρησής μας! «Εμείς», έχουμε το δικαίωμα (την απαίτηση!) να πορευόμαστε όπως μας γουστάρει, ακόμη και πέραν του ορίου της νομιμότητας και της υπεύθυνης συλλογικότητας , κι' αν είναι «σωστό» το κράτος (αστυνομία, εφορία, δημόσιες υπηρεσίες κ.λ.π.) ας μας πιάσουν κι' ας μας επαναφέρουν στην τάξη, αλλιώς...

Χωρίς αντίρρηση το πελατειακο-κομματικό πολιτικό μας σύστημα, βρήκε πρόσφορο έδαφος να σπείρει την διαφθορά, την συναλλαγή, την εξαγορά συνειδήσεων και... το θέρισμα ψήφων. Και το εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο. Λειτούργησε ως νταβατζής. Κι' έχει τεράστιες ευθύνες. Αλλά στο κύκλωμα της εκπόρνευσης, εκτός από τους προαγωγούς, υπάρχουν και... οι πόρνες. Κι' όσο πιο γρήγορα και με ειλικρίνεια παραδεχθούμε ότι προσφερθήκαμε όλοι μας για τον συγκεκριμένο ρόλο, τόσο περισσότερες θα είναι οι πιθανότητες (και οι ελπίδες...) η παραδοχή πως «πήραμε την ζωή μας λάθος...», να καταλήξει στο «ν' αλλάξουμε ζωή». Εμείς οι ίδιοι. Την δική μας ζωή...