Ôï Ýëëåéììá äçìïêñáôéêÞò ðáéäåßáò

Ôñßôç 4 Óåðôåìâñßïõ 2012

του ΠÜσχου ΜανδραβÝλη

ΠεριγραφÞ: http://www.taneasou.net/wp-content/uploads/PASCHOS.jpgΤα παλιÜ χρüνια, καθÝνας που Þθελε να βρει το üποιο «δßκιο» του μÜζευε την παρÝα του και πÞγαινε σε εκεßνον που πßστευε üτι τον αδικεß για να του τα «πει» Ýνα χερÜκι. Η απονομÞ της δικαιοσýνης δεν εßχε να κÜνει με κανüνες, αλλÜ με τα μπρÜτσα. Οποιος στρατολογοýσε πιο πολλÜ και πιο γυμνασμÝνα Ýβρισκε το «δßκιο» του. Ο Üλλος, εκτüς απü αδικημÝνος, βρισκüταν και δαρμÝνος.

Οι κοινωνßες υπÝστησαν πολλÜ για να αποτÜξουν το «δßκαιο της ισχýος» και να περÜσουν στην «ισχý του δικαßου». ¸γιναν επαναστÜσεις, χýθηκε αßμα και στο τÝλος οι πολλοß νßκησαν τους ισχυροýς. ΦτιÜχτηκε το λεγüμενο κοινωνικü συμβüλαιο. Η βßα δεν θα Ýμενε στα χÝρια των ιδιωτþν, αλλÜ θα περνοýσε στο κρÜτος. Νüμος δεν θα Þταν το «δßκιο» του καθενüς, αλλÜ αυτü που üριζαν οι κανüνες συμβßωσης, που θα θεσπιζüταν με τον δημοκρατικü κανüνα. ΠÝρα απü κÜποια θεμελιþδη δικαιþματα του ατüμου, η πλειοψηφßα αποφÜσιζε τι εßναι δßκαιο. Η μειοψηφßα μποροýσε να φωνÜζει, αλλÜ üχι να παρανομεß· εßχε το δικαßωμα να προπαγανδßζει το δικü της «δßκαιο», αλλÜ üφειλε να εφαρμüζει των Üλλων. ΜÝχρι να γßνει πλειοψηφßα και να θεσπßσει, πÜλι σýμφωνα με κανüνες, τον δικü της νüμο.

«ΧιλιοειπωμÝνα», θα σκεφτοýν κÜποιοι, Þ ΑγωγÞ του πολßτη τρßτης γυμνασßου. ΣωστÜ: αυτÜ τα θÝματα εßναι λυμÝνα στις δημοκρατικÝς χþρες εδþ και δýο αιþνες, ενþ στα καθ’ ημÜς το μÜθημα της αγωγÞς του πολßτη θεωρεßται περιττü· δεν βοηθÜ στις εισαγωγικÝς.

Το πρüβλημα εßναι üτι στην ΕλλÜδα αυτÝς οι αρχÝς δεν εßναι κοινü κτÞμα. Οπως γονιδιακÜ Þμασταν αντιρατσιστÝς, Ýτσι γονιδιακÜ παραμÝνουμε δημοκρÜτες. ΑσχÝτως αν η δημοκρατικÞ διαδικασßα δεν εθεωρεßτο Üξια σεβασμοý («να καεß, να καεß...») και το πεζοδρüμιο παρουσιÜστηκε ως ο τüπος üπου εκφρÜζεται η «λαúκÞ βοýληση» πιο αυθεντικÜ, απü το «πορνεßο» της ΒουλÞς. Στη χþρα μας ο νüμος δεν Þταν υπÝρτερος κÜθε «δικαßου», Ýγινε το προúüν των αντÜρτικων της ΚερατÝας, της ΧαλκιδικÞς και των ταγμÜτων εφüδου στα πανεπιστÞμια. Η ανομßα επενδυüταν με κÜθε εßδους αριστερÜ φληναφÞματα περß «δικαßου» που παρÜγει η επανÜσταση (δηλαδÞ η συνÜθροιση εκατü χουλιγκÜνων), περß «πολιτικÞς ανυπακοÞς» δßχως ποινÝς, περß της «αναγκαßας βßας» για να αλλÜξουν οι δομÝς του συστÞματος. Μια γενιÜ, τουλÜχιστον, μεγÜλωσε με την πεποßθηση üτι αυτü που παρουσιÜζεται ως νüμος εßναι το αποτÝλεσμα μιας ιδιüτυπης χοýντας, η οποßα ως γνωστüν «δεν τÝλειωσε το ’73».

Απü αυτü το Ýλλειμμα δημοκρατικÞς παιδεßας ξεπÞδησε και η νομιμοποßηση των ενεργειþν της ΧρυσÞς ΑυγÞς. Πþς το εßπε το Ενιαßο ΣυνδικÜτο Υπαßθριων Μικροπωλητþν ΕλλÜδος; «Οι αυθüρμητες πρÜξεις μελþν της ΧρυσÞς ΑυγÞς σε διÜφορες εμποροπανηγýρεις ανÜ την επικρÜτεια μας βρßσκουν απολýτως σýμφωνους, με την παρüτρυνση αυτÞ η δρÜση τους να επεκταθεß σε üλους τους υπαßθριους χþρους της χþρας»; Τι και αν οι μικροπωλητÝς, στους οποßους επιτÝθηκαν οι χρυσαυγßτες, εßχαν Üδειες; Ο διαχωρισμüς των νüμιμων και η τιμωρßα των παρÜνομων θÝλει χρüνο, διαδικασßες, δικαστÞρια· üλα üσα προβλÝπει η αργüσυρτη δημοκρατικÞ διαδικασßα. ΑυτÞ δεν ενοχλοýσε τα περασμÝνα χρüνια, επειδÞ γινüταν εμπüδιο στη γρÞγορη και ριζοσπαστικÞ μεταμüρφωση της κοινωνßας; Ε, λοιπüν, η ριζοσπαστικοποßηση Üρχισε. Μüνο που εßναι Üλλη απü εκεßνη που κÜποιοι, διÜ των δικþν τους παρανομιþν, Þθελαν να πετýχουν.