Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

της Μαρίας Σκιαδαρέση από το tvxs.gr

Τις πταίει; Με το άρθρο αυτό, μέσα από τις σελίδες των Καιρών, έκανε το ντεμπούτο του στην ελληνική πολιτική σκηνή ο Χαρίλαος Τρικούπης, κατηγορώντας ευθέως το παλάτι για την πολιτική κακοδαιμονία της χώρας στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Παρέλειψε όμως να αναφέρει πως, λίγα χρόνια πριν, οι Έλληνες πολιτικοί ήταν αυτοί που βγήκαν να ζητιανέψουν βασιλιά από τους προστάτες τους. Ως αντεπιχείρημα σε αυτό θα έλεγε κανείς πως οι ίδιες οι προστάτιδες Δυνάμεις προετοίμασαν την εγκαθίδρυση βασιλείας στη χώρα και πως οι Έλληνες δεν ήσαν υπεύθυνοι γι’ αυτό.

Ποιοί Έλληνες όμως; Οι ίδιοι που, ενώ στην Α΄ Εθνοσυνέλευση, ψήφισαν το δημοκρατικότερο σύνταγμα της Ευρώπης, έφτασαν στην Τροιζήνα να αποφασίσουν την εναπόθεση της τύχης τους στα χέρια ενός ανθρώπου (ενός ανδρός αρχή) για επτά ολόκληρα χρόνια, επιλέγοντας τον Ι. Καποδίστρια, πολιτικό γνωστό για τις απολυταρχικές του απόψεις; Αυτούς που στα τρία χρόνια τον έπαυσαν από Κυβερνήτη με τον πιο ριζικό τρόπο («πέθανε για να μάθεις!») ακυρώνοντας την ίδια τους την αυτοδέσμευση;

«Τις πταίει» θα μπορούσε να αναρωτηθεί και πάλι ο Τρικούπης τότε που, πολύ πικράθηκε γιατί έχασε ακόμα και τη βουλευτική του έδρα από κάποιον Γουλιμή, παντελώς ασήμαντο πολιτευτή Μεσολογγίου, μα δεν αναρωτήθηκε, γιατί γνώριζε καλά πια πως οι ψηφοφόροι μετακινούνται ανάλογα με τα προσωπικά τους συμφέροντα (και όχι το λεγόμενο κοινό καλό), καθώς και από τις σειρήνες εκείνων που, ελλείψει προγράμματος και εφικτών λύσεων, εξειδικεύονται στο να δίνουν υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις με τις οποίες χειραγωγούν τους πολίτες.

Και, μην ξεχνάμε, πως οι Έλληνες τότε, πλήρωσαν πολύ ακριβά την επιλογή τους, μα ήταν πλέον αργά. Εκεί που η Ελλάδα χρωστούσε υπέρογκους τόκους στη Δύση, με την έπαρση και αλαζονεία του Δηλιγιάννη βρέθηκε να πληρώνει και πολεμικές αποζημιώσεις στην οθωμανική αυτοκρατορία.

Τις πταίει αλήθεια για τη σημερινή κατάσταση που βιώνουμε μέρες τώρα, μένοντας ενεοί μπροστά στα τεκταινόμενα; Φταίει η Νέα Δημοκρατία του κυρίου Σαμαρά; Σίγουρα, τη βασική ευθύνη την έχει αυτός, μιας και λύσσαξε να γίνουν εκλογές πιστεύοντας πως θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός! Ήθελα νά ’ξερα δεν έχει αυτός ο άνθρωπος συμβούλους να του πουν πως η αυτοδυναμία της Ν.Δ. ήταν το πιο φανταστικό σενάριο που θα μπορούσε να υπογράψει κανείς;

Το κακό είναι πως, οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις όχι μόνο δεν απομόνωσαν το Σαμαρά, μα τον ακολούθησαν σ’ αυτή την αυτοκτονική κούρσα υπερασπιζόμενοι το συνταγματικό δικαίωμα του λαού (άλλη λέξη κι αυτή δίχως ακριβές αντίκρυσμα, που ξεστομίζεται λες και πρόκειται για ένα και μόνο κεφάλι).

Ο άνθρωπος αυτός αφού αποδυνάμωσε δραματικά το κόμμα του οδήγησε και τη χώρα σε μια απίστευτη περιπέτεια που, δυστυχώς, τον επίλογό της δεν μπορούμε ακόμα να φανταστούμε. Φαίνεται η ματαιοδοξία του τον έπνιξε, γιατί είναι ξεκάθαρο, ύστερα μάλιστα από το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα, πως έπρεπε να παραμείνει η υπηρεσιακή κυβέρνηση Παπαδήμου για ένα ή και δύο χρόνια ακόμα.

Τι έπαθαν δηλαδή οι Ιταλοί με την κυβέρνηση Μόντι; Βέβαια διαμαρτύρονται κι αυτοί για τη λιτότητα, δε βάζουν όμως θέμα εκλογών μέσα σ’ αυτή την καταιγίδα!

Δηλαδή εμείς είμαστε πιο συνειδητοί πολίτες από τους Ιταλούς ή πιο δημοκράτες; Όσα κόμματα εισηγήθηκαν τη στιγμή αυτή εκλογές (με προεξάρχουσα τη Ν.Δ. ακολουθούμενη από το υπόλοιπο φάσμα της πολιτικής ζωής, εκτός του ΠΑΣΟΚ) έπραξαν έργο λίαν καταστροφικό για τη χώρα οδηγώντας την σε επιπρόσθετα αδιέξοδα που σίγουρα τούτη τη δύσκολη ώρα δεν της έλειπαν.

Το ΠΑΣΟΚ πάλι, δεν κατόρθωσε να αρθρώσει πολιτικό λόγο, απλούστατα γιατί όλοι οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι του δεν είχαν πια τον χρόνο και την ψυχραιμία να το ακούσουν. Πλήρωσε (κι ας άλλαξε ηγεσία σαφώς προς το καλύτερο) τη δική του αλαζονεία και βεβαιότητα που εκφράστηκε επιπόλαια, πριν δυο χρόνια, μ’ εκείνο το “λεφτά υπάρχουν”.

Έτσι οι δυσαρεστημένοι του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν σχεδόν μονοκούκι ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί συμφωνούν με αυτά που υποστηρίζει, αλλά γιατί, με την βεβαιότητά του περί του “όλα μπορούν να γίνουν και ευρωπαϊκή πορεία και μονομερής καταγγελία του μνημονίου” πασπαλισμένη με μπόλικη χρυσόσκονη από οικονομολόγους “κύρους” κ.λπ., συγκίνησε και γοήτευσε ανθρώπους που κάποτε παρασύρθηκαν από μιαν άλλη σειρήνα, αναμφισβήτητα καλλίφωνη και γι’ αυτό τόσο δολοφονική, τον Α. Παπανδρέου των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης.

Είναι πια γνωστό άλλωστε πως τότε πήραμε το δρόμο, τα τελευταία μέτρα του οποίου διανύουμε σήμερα. Έτσι είναι! Όταν έχεις κακομάθει ένα παιδί χαϊδεύοντάς του τα αυτιά, με το που θα αναγκαστείς να του τα τραβήξεις, γιατί η κατάσταση έφτασε πια στο απροχώρητο, τότε αυτό σε αφήνει για άλλη αγκαλιά. Τώρα η αγκαλιά αυτή ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός χαϊδεύει το κακομαθημένο παιδί, αυτός του σκουπίζει τα δάκρυα, αυτός το παρηγορεί με τη φενάκη τού “όλα θα γίνουν και πάλι με τον τρόπο που θέλεις εσύ!”

Όμως οι καιροί ου μενετοί και δεν αντέχουν κωλυσιεργίες. Θέλει αποφασιστικότητα, ευελιξία και επιτελική ικανότητα τούτη η στιγμή.

Να το θυμάστε κύριε Τσίπρα: Το εκλογικό σώμα είναι πιο ευμετάβλητο και από την κινούμενη άμμο. Δύσκολο να στηρίξεις το καλάμι πάνω στο οποίο θα απογειωθείς. Την ύβρι εξάλλου πολλοί ασπάστηκαν, τον υβριστή όμως τον έφτυσαν τελικά. Δεν σας καλώ να θυμηθείτε το περίφημο “ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις” ρήση του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές που το πρωτοανέδειξαν κυβέρνηση, ενός κόμματος που οκτώ χρόνια μετά, κλήθηκε ως υπόλογο για οικονομικές ατασθαλίες από τη δικαιοσύνη που, τότε πια, την υπηρετούσαν αυτές ακριβώς “οι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις”.

Δεν σας το θυμίζω γιατί τότε είσασταν παιδί ακόμα, αν και κάποιος μεγαλύτερος στην ηλικία θα σας έχει μιλήσει για κείνη την εποχή. Έχει ο καιρός γυρίσματα, γι’ αυτό μη συμπεριφέρεστε σαν να έχετε πάρει τουλάχιστον το 45% της λαϊκής εντολής. Είστε το δεύτερο κόμμα σε μια σειρά λίγο πολύ ανάλογων κομμάτων. Θα μπορούσατε, αν δεν τρέματε την εξουσία, να σκεφτείτε πως ένα ποσοστό του εκλογικού σώματος σάς επιφόρτισε με την υποχρέωση να κυβερνήσετε και δεν θα το περιφρονούσατε! Γιατί αυτοί δεν είναι όλοι δικοί σας, κύριε Τσίπρα, οι δικοί σας δεν είναι πάνω από ένα 3%, μετά μάλιστα από την τελευταία διάσπαση.

Και σε αυτό θα επιστρέψετε μόλις οι ψηφοφόροι σας νιώσουν πως, εκ των πραγμάτων (μιας και το αδιέξοδο τη στιγμή αυτή είναι φανερό) δεν θα μπορέσετε να πραγματοποιήσετε όσα, και εσείς, τους τάξατε. Οι περιστασιακοί ψηφοφόροι σας δεν επικρότησαν την πολιτική σας, τιμώρησαν αυτή του ΠΑΣΟΚ και μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με τα πρόσφατα γεγονότα.

Δεν είχαν ούτε για σας χρόνο και ψυχραιμία, όχι να μελετήσουν, αλλά ακόμα και να ακούσουν το πολιτικό σας πρόγραμμα, απλούστατα γιατί δεν τους αφορά. Είστε το μέσον και όχι ο σκοπός και αυτό έπρεπε να εκτιμήσετε τούτη τη δύσκολη στιγμή και να στέρξετε σε ένα ευρύ σχήμα συνεργασίας με τα υπάρχοντα κόμματα. (Τι να κάνουμε, αυτοί είναι οι συμπαίκτες σας στο πολιτικό παιχνίδι και εκφράζουν, καλώς ή κακώς, και αυτοί, ένα μεγάλο τμήμα –μεγαλύτερο απ’ ό,τι εσείς μονάχοι σας- του ελληνικού εκλογικού σώματος).

Θα αποδεικνύατε έτσι, πως είστε αληθινοί πολιτικοί που διαθέτετε την ευελιξία που απαιτείται για να υπηρετήσετε το πεδίο αυτό, προσπαθώντας να συμβάλετε στο να δοθεί λύση στα δύσκολα, συζητώντας νηφάλια και ξεκάθαρα τα αρνητικά του μνημονίου, μαζί με τους εταίρους που το συνυπέγραψαν. Ένα πραγματικά αριστερό κόμμα εκεί θα έβρισκε την ευκαιρία να καταδείξει τον διαφορετικό πολιτικό του λόγο και να κερδίσει πάγιους και νοήμονες ψηφοφόρους για το μέλλον και όχι περιστασιακά μπουλούκια που παραπαίουν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν. Δοκιμαστείτε!

Η αριστερά έχει ξανακάνει ανάλογα λάθη, κύριε Τσίπρα, και γνωρίζετε καλά πως τα πλήρωσαν ακριβά και αυτή και η χώρα. Τουλάχιστον μετά τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση (μιας και η πρώτη έπεσε στο κενό) φροντίστε να δείξετε πολιτική ωριμότητα. Σκεφτείτε λίγο τη θέση της Ελλάδας τούτη την ώρα απέναντι όχι μόνο στους εταίρους της ΕΕ αλλά και στο ΔΝΤ, διεθνούς εμβέλειας ταμειακό οργανισμό που για να δανείσει χρήματα στη χώρα μας έκοψε από άλλες, κυρίως τριτοκοσμικές, που περίμεναν πως και πως την ενίσχυση αυτή.

Τώρα, το ΔΝΤ και οι Βρυξέλλες, σε μια τελευταία προσπάθεια αποφόρτισης, μας απλώνουν το χέρι μιλώντας για επαναδιαπραγμάτευση κάποιων όρων του μνημονίου. Ας τείνουμε το ους και ας αφήσουμε τα νάζια, μην πάμε για μαλλί και βρεθούμε κουρεμένοι γουλί! Γιατί όταν η Ελλάδα χρεοκοπήσει άτακτα, μετά από μια τόσο αψυχολόγητη αδιαλλαξία, και επιστρέψει στη “δραχμούλα” των 1400 Δ./€, (που πολλοί από τους συμπολίτες μας, παραπλανημένοι, ονειρεύονται) τι θα πείτε στους περιστασιακούς ψηφοφόρους σας; Ή μήπως αυτό ακριβώς θέλετε να ξορκίσετε και πετάτε την καυτή πατάτα όσο πιο μακριά μπορείτε;

Μην ανησυχείτε, δε χρειάζεται να πάρετε την εξουσία για να σας απομυθοποιήσουν, αρκεί να έρθει εκείνη η μαύρη στιγμή που η Ελλάδα θα βρεθεί εκτός Ευρώπης (δεν θα τη διώξει κανείς, μονάχη της θα αναγκαστεί να φύγει). Τότε οι ίδιοι άνθρωποι που σας ψήφισαν πρώτοι θα σας ρίξουν το ανάθεμα, και για τις σκηνές απείρου κάλλους μπροστά στις κλειστές τράπεζες, και για τα μαλλιοτραβήγματα μπροστά στα ράφια των σουπερμάρκετ, και ίσως (πράγμα που απεύχομαι με όλη μου την ψυχή!) για ένα πραξικόπημα που δεν ξέρουμε από πού ακριβώς θα μας έρθει, (συμφωνώ απόλυτα με τη θέση τού, ακόμα κόκκινου, Ντάνυ επ’ αυτού) αφού θα έχουμε πια σπάσει και πετάξει στα σκουπίδια την ομπρέλα που, έξωθεν, εγγυάται ακόμα και το απυρόβλητο του πολιτικού μας συστήματος.

Τα κόμματα και οι πολιτικοί, κύριε Τσίπρα, ειδικά όταν βρεθούν μπροστά σε διλήμματα μέγιστου εθνικού βάρους, μένουν στο συλλογικό ασυνείδητο, με θετικό ή με αρνητικό πρόσημο, σε σχέση πάντα με το αποτέλεσμα και όχι με τις προθέσεις.

Γιατί, πώς να το κάνουμε; Η πολιτική του Κατακουζηνού έφερε τους Τούρκους στην αυτοκρατορία, όπως και αυτή των Ισαακίου και Αλεξίου Αγγέλων άνοιξε τις πύλες της Κωνσταντινούπολης στους Φράγκους. Κι αυτό πέρα και πάνω από όποιες άλλες συνηγορούσες συγκυρίες.