Τρίτη, 17 Απριλίου 2012

του Γιώργου Κοκκόλη, Πολιτικού Επιστήμονα, ιστορικού

Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος αν θες να αποφύγεις να απαντήσεις σε κάτι, από το να καταφεύγεις σε γενικότητες. Οι γενικεύσεις είναι πολύ ωφέλιμες γιατί ενώ αραδιάζεις ένα σωρό ιστορίες στην ουσία δεν λες τίποτα.

Βρισκόμενος στην ιδιαίτερή μου πατρίδα, την Κεφαλονιά, για τις διακοπές του Πάσχα, είχα την ευκαιρία να συναντήσω στα μεγάλα πασχαλιάτικα τραπέζια, αρκετούς πολιτευτές που στις 6 Μαΐου ζητούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την ψήφο μας. Δεν θα επικεντρωθώ στις αφόρητα κλισέ πασχαλιάτικες ευχές των χριστεπώνυμων πολιτευτών, ούτε στην ανάγκη τους να δείξουν πως εκείνοι είναι «καλοί καγαθοί». Εκείνο που με προβλημάτισε είναι η ποιότητα του πολιτικού λόγου των ανθρώπων αυτών, οι οποίοι μου έδωσαν την αίσθηση ότι ζουν σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, ξέχωρη από την δική μας.

Στην ερώτηση ποια είναι η επόμενη μέρα για την Ελλάδα, οι απαντήσεις που πήρα αγγίζουν τα όρια του ανέκδοτου. Οι νεοδημοκράτες φαντασιώνονται «θρίαμβο του Σαμαρά», οι πασόκοι ονειρεύονται μια «ανασύσταση και ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης από τον Βαγγέλη» και φυσικά η Αριστερά η θυμίζει εκείνο το αμίμητο «αλλού βαρούν τα σήμαντρα, αλλού χορεύει η νύφη».

Τι θα κάνουν για την περιβόητη ανάπτυξη; «Πρέπει να υπάρξει ανάπτυξη- να γίνουν έργα, να βρουν οι Έλληνες δουλειές». Φυσικά στο μυαλό τους η ανάπτυξη θα έρθει μόνη της, χάρη στη Θεία Πρόνοια, θα ξημερώσει μια μέρα και όλα θα δουλεύουν ρολόι. Για συγκεκριμένα μέτρα, ούτε λόγος. Μόνο κοκορομαχίες.

Είναι προφανές ότι παραμονές των εκλογών, τα κόμματα τονίζουν αυτά που τα χωρίζουν, όχι αυτά που τα ενώνουν. Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι τα δύο μεγάλα κόμματα κονταροχτυπιούνται ποιος την έχει πιο μεγάλη... την ευρωπαϊκή συνείδηση. «Εμείς βάλαμε την χώρα στην ΕΕ» βαυκαλίζονται οι γαλάζιοι. «Ναι αλλά εμείς βάλαμε τη χώρα στο ευρώ» αντιτείνουν πιο κουμπωμένοι οι πράσινοι, για να εισπράξουν τις... αντιμνημονιακές κορώνες των Σαμαρικών.

«Ο Βενιζέλος είναι σαν τον ΓΑΠ» προειδοποιούν τον ψηφοφόρο οι γαλάζιοι υποψήφιοι. «Ναι αλλά συνεργαστήκατε μαζί μας στην κυβέρνηση Παπαδήμου» απαντά ο πράσινος πολιτευτής για να εισπράξει την απάντηση «δεν συνεργαστήκαμε, στηρίξαμε».

Και κάπου εσύ φίλε πολίτα, βρίσκεσαι εν μέσω διασταυρούμενων πυρών, που θυμίζουν περισσότερο πυροτεχνήματα, αφού καμία πολιτική δύναμη δεν έχει τη στοιχειώδη σοβαρότητα να σου εξηγήσει τι σκοπεύει να κάνει στις 7 Μαΐου. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα δύο κόμματα θα κληθούν να συνεργαστούν ακόμη και στην περίπτωση της αυτοδυναμίας ωστόσο αυτό δεν φαίνεται να (τους) λέει τίποτα.

Για τους αντιμνημονιακούς ούτε λόγος. Κατηγορούν τους δοσίλογους, γερμανοτσολιάδες χωρίς να μας λένε τι ακριβώς θα επαναδιαπραγματευθούν, με ποιες προϋποθέσεις και με ποιο ορίζοντα.

Το χειρότερο όλων, είναι ότι τόσο οι μνημονιακοί όσο και οι αντιμνημονιακοί φλερτάρουν αθόρυβα με σενάρια επιστροφής στη δραχμή. Άλλοι το λένε ευθαρσώς, άλλοι το υπονοούν με την συνολική τους στάση. Κανείς όμως δεν εξηγεί τι θα σημαίνει αυτό για τον απλό κόσμο, τις καταθέσεις, τα σπίτια και τη ζωή μας.

Θα μου πείτε έτσι δεν γινόταν πάντα η πολιτική; Πιθανόν. Ωστόσο όταν η χώρα βρίσκεται στο «παρά πέντε» δεν νομίζω ότι υπάρχει η πολυτέλεια, οι πολιτικοί να πολιτεύονται με τόσο ανώριμο και γελοίο τρόπο. Ο κόσμος έχει κουραστεί και ζητά συγκεκριμένες προτάσεις και λύσεις. 

Το διακύβευμα δεν είναι μόνο ο συσχετισμός των δυνάμεων- αυτό είναι το ένα σκέλος των εκλογών. Το κυρίως ζητούμενο είναι ποιος και τι μεταρρυθμιστικός ζήλος θα υπάρξει στην κυβέρνηση που θα προκύψει, είτε μνημονιακή είτε αντιμνημονιακή. Το δίλημμα είναι ψευδές. Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει αν θέλει να επιβιώσει. Μπορεί κανείς να μας πει τι θα κάνει και προς ποια κατεύθυνση ή θα συνεχίσουμε τα «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε»;