Ένα άλλο Μνημόνιο. Ελπίδα ή φενάκη;

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

του σχολιαστής της Παραπολιτικής Taki

«Από την αρχή είχα προειδοποιήσει ότι η πολιτική του Μνημονίου θα βυθίσει σε ύφεση την ελληνική οικονομία και τώρα δικαιώνομαι» επαναλαμβάνει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ο Αντώνης Σαμαράς. Αυτό είναι το βασικό του Αξίωμα. Το δεύτερο σαμαρικό Αξίωμα είναι πως: "μόνο με ανάπτυξη μπορεί η οικονομία της χώρας να ανταποκριθεί στο δυσβάσταχτο χρέος". Στη βάση αυτών των δύο Αξιωμάτων καταλήγει στο Θεώρημα – που αποτελεί και τον πυρήνα της αντιπολιτευτικής του τακτικής – πως η λύση για τη χώρα είναι ένα άλλο Μνημόνιο που θα πυροδοτήσει άμεσα την ανάπτυξη και η Ελλάδα θα αρχίσει να αποπληρώνει τα χρέη της.

Στη θεωρία παίρνει άριστα. Δεν ξέρω με τι βαθμό πήρε το πτυχίο του τα Οικονομικά, οφείλουμε όμως όλοι μας να υποκλιθούμε στην αυθεντία του Προέδρου της ΝΔ, καθώς και τα δύο Αξιώματα πάνω στα οποία στηρίζει το Θεώρημά του – το οποίο και προτείνει ως λύση για το γόρδιο δεσμό του ελληνικού χρέους – είναι σωστά και η εξ’ αυτών συναγόμενη πρόταση είναι ακολούθως σωστή. Σε αυτό δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας λογικός άνθρωπος να διαφωνήσει μαζί του. Είναι όμως και εφικτό;

Το μεγάλο πλεονέκτημα των επιστημονικών, οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών κ.α. θεωριών είναι ότι έχουν τη δυνατότητα να επιλέγουν τις προκείμενες, με τέτοιο τρόπο, ώστε να καταλήγουν συμπερασματικά στα αποτελέσματα που επιθυμούν. Το μεγάλο τους μειονέκτημα όμως είναι, πως ενίοτε πρέπει να υποστούν τη βάσανο της εφαρμογής, σε ένα πιο σύνθετο και περίπλοκο περιβάλλον, με πολλούς αστάθμητους παράγοντες με αποτέλεσμα οι κατά τα άλλα σωστές βασικές παραδοχές τους να νοθεύονται, η απολυτότητά τους να φθείρεται και το προσδοκώμενο αποτέλεσμα να μην είναι εφικτό.

Ποιος θα είχε π.χ. αντίρρηση στο Αξίωμα ότι για να φτιάξεις μια καλή ποδοσφαιρική ομάδα προϋπόθεση είναι να επενδύσεις αρκετά χρήματα. Ή ακόμα πως αν θες να κάνεις πρωταθλητισμό και να αποκτήσεις οντότητα ως ομάδα θα πρέπει εκτός από το να αγοράζεις παίκτες, να έχεις τη δυνατότητα να αναδεικνύεις και κάποιους από τα φυτώρια σου ή με σκάουτινγκ. Αν τώρα έρθει ένας μάνατζερ και σου πει πως: για να διακριθείς στο Champions League πρέπει να επενδύσεις € 100 εκατ. και να αναδείξεις έναν Μέσι και έναν Γκουαντιόλα, η συνταγή του είναι σωστή, αλλά θα έχει αντίκρισμα μόνο αν είσαι η Μπαρτσελόνα ή η Ρεάλ. Αν είσαι ο βάζελος ή ο γαύρος θα του πεις: μεγάλε, μας υποχρέωσες! Άμα είχα 100 εκατ. € έφτιαχνα κι εγώ ομαδάρα, δε θα φώναζα εσένα. Βρες μου λύσεις με 10 εκατ. € και έχοντας βασικό το Βύντρα ή τον Αβραάμ.

Υπάρχουν κάποια βασικά μεγέθη σε κάθε κρατικό μόρφωμα που θέλει να συμμετέχει στο παγκόσμιο παιχνίδι πολιτικής, πολιτισμικής και οικονομικής επιρροής, τα οποία είναι γενικώς παραδεκτά και απεικονίζουν το επίπεδο υγείας των αρχών και των κανόνων που το διέπουν και το βαθμό κοινωνικής και οικονομικής ευημερίας του πληθυσμού που το απαρτίζει. Τέτοια είναι το έλλειμμα/πλεόνασμα του προϋπολογισμού, το κρατικό χρέος, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, το επίπεδο απονομής της Δικαιοσύνης, η γραφειοκρατία, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, η αξιοκρατία, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, η διαφάνεια στο δημόσιο βίο, το ποσοστό απασχόλησης του εργατικού δυναμικού, η παραγωγική βάση, η πρωτοπορία και η καινοτομία, ο σεβασμός στα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Όλοι λίγο πολύ συμφωνούμε ότι στα περισσότερα απ’ αυτά τα μεγέθη η χώρα εμφανίζεται προβληματική και αντικειμενικά – από αξιολογήσεις διεθνών οργανισμών – καταλαμβάνει θέσεις κοντά στο μέσον της παγκόσμιας κατάταξης των 200 περίπου χωρών του ΟΗΕ. Ειδικά, στα αμιγώς οικονομικά μεγέθη (χρέος, έλλειμμα, συναλλαγές) έχουμε πιάσει πάτο. Παρά ταύτα η Ελλάδα βρίσκεται στις 30 πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, με τα υψηλότερα εισοδήματα και το υψηλότερο επίπεδο διαβίωσης. Πως εξηγείται αυτό το παράδοξο;

Το αρχαίο κλέος, η γεωπολιτική της θέση, η σωστή επιλογή συμμάχων στη νεώτερη ιστορία και η κορυφαία απόφαση του Κων. Καραμανλή πριν από 35 χρόνια, έκαναν τη χώρα μέλος ενός club προνομιούχων. Αν δεν συνέτρεχαν αυτές οι συγκυρίες, που πολλές φορές έγιναν ερήμην και σε πείσμα της λαϊκής βούλησης, με το επίπεδο κρατικών και οικονομικών δομών που τη χαρακτηρίζουν, η χώρα σήμερα θα βρισκόταν στη μοίρα των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Αυτό το ξέρουν και το βλέπουν οι σύμμαχοι και εταίροι μας, γι’ αυτό και οι κραυγές "πεινάμε" και "ζούμε μια νέα κατοχή" δεν τους συγκινούν ιδιαίτερα. Αντιθέτως όσοι ενημερώνονται για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό ή κινούνται και εκτός συνόρων, πέρα από τα όρια του ελληνικού μικρόκοσμου, διαπιστώνουν το τελευταίο διάστημα και έναν εκνευρισμό και μια δυσθυμία πολλών, ακόμα και φίλων, απέναντι στη χώρα και τους κατοίκους της.

Το Μνημόνιο λοιπόν που επικαλείται ο Σαμαράς και ονειρεύονται και πολλοί άλλοι ακόμα, δεν πρόκειται να μας το δώσουν. Και είναι απόλυτα λογικό να μη μας το δώσουν. Η χώρα ήταν σε ύφεση 0.2% από το 2008 και δανείστηκε € 23 δισ. για να καλύψει τις υπέρογκες ανάγκες της. Το 2009 δανειστήκαμε ακόμα πιο πολλά (€ 36 δισ.) και αντί για ανάπτυξη, η ύφεση βάθυνε ακόμα περισσότερο (-3.2%). Σύμφωνα με τους εγχώριους οικονομολόγους της φακής πόσα λεφτά έπρεπε να μας δανείσουν άραγε οι τροϊκανοί το 2010 για να έχουμε ανάπτυξη; 50 δισ.; 60 δισ.; 70 δισ.; 70 δισ. κι έναν αράπη στον καθένα; Ο γερμανός ή ο γάλλος πολιτικός που θα έκανε μια τέτοια εισήγηση στο κοινοβούλιό του, θα έπρεπε στην καλύτερη περίπτωση να διεκδικήσει το Darwin Award της χρονιάς και στη χειρότερη να κατηγορηθεί για εσχάτη προδοσία απέναντι στην πατρίδα του.

Το Μνημόνιο δεν συντάχθηκε για να φέρει ανάπτυξη το ’10 και το ’11. Όταν βρίσκεσαι ήδη σε ύφεση 3.2% και καλείσαι να τραβήξεις 36 δισ. από την οικονομία, χωρίς εξωτερικό δανεισμό και χωρίς παραγωγική βάση, η ύφεση είναι τόσο σίγουρη όσο κι ο θάνατος. Το Μνημόνιο σχεδιάστηκε έτσι ώστε να λειτουργήσει ως βαλβίδα ασφαλείας, προκειμένου να εκτονωθεί η ελληνική φούσκα ομαλά και να αποτραπεί η έκρηξη που θα προκαλούσε μία μονομερής στάση πληρωμών. Η μείωση του ΑΕΠ της χώρας γίνεται εσκεμμένα και βάσει σχεδίου, ώστε να επιστρέψουμε στα πραγματικά κυβικά της οικονομίας μας. Η χώρα βρίσκεται σε κίνδυνο όχι γιατί μειώνεται το ΑΕΠ, αλλά γιατί έχει μια τελευταία ευκαιρία τα επόμενα 2-3 χρόνια, να αλλάξει τις δομές της και τον τρόπο που λειτουργεί, και να προσεγγίσει την Ευρώπη πραγματικά και όχι θεωρητικά ή ονομαστικά. Ο κόσμος έχει γίνει πιο σύνθετος, νέες δυνάμεις αναδεικνύονται και ο νέος καταμερισμός του παγκόσμιου προϊόντος αλλάζει τις ισορροπίες. Οι κινήσεις θα πρέπει να είναι ταχύτατες από όλους αν θέλουμε να επιβιώσουμε.

Ο Παπανδρέου θα πρέπει να διώξει άμεσα από την κυβέρνηση τους Σκανδαλίδηδες και τους Καστανίδηδες που δηλώνουν ότι δεν θέλουν μπάστακες στα υπουργεία τους. Η χώρα χρειάζεται σοβαρούς και μετρημένους ανθρώπους που θα συνεργαστούν με τους ευρωπαίους για τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Όποιος υπουργός δεν έχει πρόθεση να σκορπάει κρατικό χρήμα κάτω απ’ το τραπέζι δεν έχει να φοβάται τίποτα από τους ελεγκτές. Αυτοί που σκούζουν είναι ύποπτοι.

Οι υπουργοί και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να πάψουν να κρύβονται και να σέρνουν τα πόδια τους και από φορείς της διαμαρτυρίας των ψηφοφόρων τους προς την κυβέρνηση, να γίνουν φορείς του μηνύματος της αλλαγής του κράτους προς τους ψηφοφόρους.

Ο Σαμαράς καλό θα ήταν να σταματήσει να παίζει με τα νεύρα του κατάκοιτου πολυτραυματία ασθενή του νοσοκομείου, ότι τάχατες του το είχε πει εκ των προτέρων ότι θα τον κρατήσουν μέσα για κανά μήνα και θα τον ταράξουν στις εγχειρήσεις, ενώ εκείνος του είχε προτείνει ανώδυνη θεραπεία με μαντζούνια. Αν ήθελε να προσφέρει στη χώρα, καλύτερα θα ήταν να είχε παρέμβει πριν το ατύχημα, όταν ο χοντρός και μεθυσμένος οδηγός πήγαινε με 200 το λεωφορείο σούμπιτο στο γκρεμό και ο ίδιος από τη θέση του συνοδηγού ασχολούταν με το πώς θα φέρει το ναό του Επικούρειου Απόλλωνα από την Ηλεία στη Μεσσηνία. Τότε δεν είχε αντιληφθεί τίποτα. Τώρα τα προβλέπει όλα.

Από την Αριστερά δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα καθώς ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο η μία στις δύο λέξεις είναι "ξοδεύω" ενώ δεν υφίστανται ούτε ως έννοια οι λέξεις "εισπράττω" και "εξοικονομώ".

Οι επιστημονικοί φορείς (δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, δικαστές, φαρμακοποιοί) της χώρας θα πρέπει να σταματήσουν να συναγωνίζονται στο ποιός θα σκεφτεί την πιο ευρηματική μπαρούφα εναντίον της τρόικας και να συνδράμουν με το επιστημονικό τους έργο στην ανάκαμψη της χώρας..

Εμπορικοί σύλλογοι, επιμελητήρια, σύνδεσμοι βιοτεχνών και βιομηχάνων, ινστιτούτα, κέντρα ερευνών, συνδικαλιστικοί και λοιποί φορείς θα έπρεπε αυτή την ώρα να βρίσκονται σε έναν οργασμό συσκέψεων τόσο μεταξύ τους, όσο και με τα πολιτικά κόμματα αλλά και με διεθνείς οργανισμούς, αξιολογώντας μελέτες και σχέδια δράσης σε μια προσπάθεια σχεδιασμού, από σήμερα, της Ελλάδας του 2020. Να ενημερώνουν τα μέλη τους και να συμβουλεύουν τους νέους επιχειρηματίες για τις σύγχρονες τάσεις στην παγκόσμια αγορά, για νέες μεθόδους παραγωγής, για τον εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεων, για τις νέες τεχνολογίες, για σύγχρονες μεθόδους διείσδυσης σε νέες προσοδοφόρες αγορές. Αντ’ αυτού οι εκπρόσωποί τους περιφέρονται μέρα νύχτα από κανάλι σε κανάλι μυξοκλαίγοντας σαν τη χήρα στο κρεβάτι, προκειμένου να εξαιρεθούν από τους φόρους. Τα παιδιά τους θα το εκτιμήσουν πολύ περισσότερο αν συνδράμουν στη διαμόρφωση ενός καλύτερου αύριο, παρά στη διάσωση μιας φοροαπαλλαγής σήμερα. Ας δουλέψουν για αυτά.

Για τους βολεμένους του πασοκικού και νεοδημοκρατικού συστήματος που έχουν συμπήξει ένα ισχυρό μέτωπο με την παλαιοκομμουνιστική και νεοκομμουνιστική Αριστερά, που νοσταλγούν το χθες και τα προνόμια που χάνονται και δίνουν την υπέρτατη μάχη για να αποτρέψουν οποιαδήποτε αλλαγή, τι να πει κανείς! Έχουν κάνει δεύτερο σπίτι τους την πλατεία Συντάγματος και δηλητηριάζουν το λαό ενσπείροντας αισθήματα μιζέριας και μίσους. Ας σκεφτούν λίγο καλύτερα τις πράξεις τους. Αν αποτύχει η κυβέρνηση η ικανοποίηση που θα πάρουν όταν θα δουν τον Παπανδρέου να κρεμιέται στο Σύνταγμα ή να εκτελείται στο Γουδί θα κρατήσει λίγες μέρες. Οι συνέπειες της αποτυχίας όμως ενδέχεται να κρατήσουν αρκετά χρόνια.

Το πάρτι του συνεχούς δανεισμού, της κατάχρησης και του επίπλαστου ευδαιμονισμού έλαβε τέλος. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο πιο γρήγορα θα έρθει ξανά η περιβόητη ανάπτυξη. Σε πιο στέρεες βάσεις όμως αυτή τη φορά. Το χωράφι που λέγεται ελληνικό κράτος θα πρέπει να καθαριστεί από τα ζιζάνια και να οργωθεί απ’ την αρχή, προκειμένου να προσελκύσει επιχειρηματίες που θα θελήσουν να επενδύσουν.