Γ. Α. Παπανδρέου: Ομιλία στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κινήματος

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Κύριε Πρόεδρε της Βουλής,

Πρόεδρε Κακλαμάνη,

Έχουμε βρεθεί πολλές φορές εδώ, σε αυτή την αίθουσα, έχω σταθεί πολλές φορές μπροστά σας, ζητώντας να ξεπεράσετε, να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, τα όρια που ο  καθένας μας έχει, για να στηρίξουμε όμως όλοι μαζί το καλό της πατρίδας.

Ξέρω τη δυσκολία που μπορεί να νιώθετε όλοι και ο καθένας ξεχωριστά. Ξέρω ότι αυτό που περνάμε είναι δύσκολο, ειδικά για έναν προοδευτικό άνθρωπο, που η έννοια «προοδευτικός» είναι ταυτισμένη με την έννοια της ανθρωπιάς. Ξέρω ότι μοιάζει να είναι πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις, να στέκεστε καθημερινά δίπλα σε πολίτες, σε συμπολίτες μας που ζορίζονται, που βιώνουν μια δύσκολη, μια βίαιη καθημερινότητα και τα βάζουν με το πολιτικό σύστημα αδιακρίτως.

Είναι δύσκολο να ακούτε διαμαρτυρίες ή και τις προσβολές ενός πολίτη, μέσα στη δική του προσωπική οργή, ζώντας το δικό του καθημερινό δράμα. Είναι βέβαια στην ανθρώπινη φύση να αντιδρά, άλλοτε έχοντας δίκιο απέναντι σε ένα άδικο σύστημα, άλλοτε έχοντας άδικο λόγω των προνομίων που χάνει, αντιδρώντας παρορμητικά, αυθόρμητα, εναντίον αυτών που λαμβάνουν δυσάρεστες αποφάσεις, αλλά αναγκαίες, παραγνωρίζοντας τα πραγματικά αίτια ως προς το γιατί χρειάζονται αυτές οι αποφάσεις.

Θα ήταν πάρα πολύ εύκολο, φίλες και φίλοι, να υιοθετήσουμε τη λογική κάποιων αντιπάλων μας, ότι αυτή η Κυβέρνηση είναι εκείνη που ευθύνεται για τα προβλήματα της χώρας, όταν αυτή η Κυβέρνηση και αυτή η Κοινοβουλευτική Ομάδα, δύο χρόνια παλεύουν για να σώσουν την Ελλάδα, για να σώσουμε τη χώρα από τη χρεοκοπία.

Και αν εμείς υιοθετούσαμε αυτή τη λογική, αν εμείς υιοθετούσαμε τη λογική αυτής της παραίτησης, τότε θα είχαμε τεράστιες ιστορικές ευθύνες και τότε θα ήμασταν εμείς υπεύθυνοι για την κατάρρευση της χώρας.

Και όπως σε κάθε παρόμοια περίσταση στην ιστορία της χώρας μας, ακόμα μια φορά σήμερα, πρέπει όλοι μας να σταθούμε απέναντι σε έναν εύκολο λαϊκισμό, απέναντι σε αυτούς που θέλουν να μιλάνε δήθεν εν ονόματι των λαϊκών συμφερόντων, απέναντι σε φωνές που, συνήθως, στο όνομα της πατρίδας, μέσα στην κρίση, μέσα στον πανικό, μέσα στην αγωνία που αισθάνεται κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα, λένε προς πάσα κατεύθυνση ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις, χωρίς κόπο, χωρίς κόστος, χωρίς προσπάθεια.

Μαγικές λύσεις όμως δεν υπάρχουν, όταν πληρώνεις το λογαριασμό μιας πρωτοφανούς οικονομικής εκτροπής, που συνέβη πριν το 2009 και, βεβαίως, και παθογένειες δεκαετιών, που ανεχτήκαμε και δεν διορθώσαμε.

Οφείλουμε ως κοινωνία, ως λαός, αλλά και ως Κυβέρνηση, και η Κοινοβουλευτική μας Ομάδα εν προκειμένω, να αντέξουμε στον πόλεμο αυτό, για να κερδίσει η χώρα. Να κερδίσουμε για τη χώρα.

Να δείξουμε ψυχραιμία και να σηκώσουμε το ανάστημά μας, για να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Και θα αντέξουμε. Γι' αυτό είμαι εδώ, γι' αυτό είμαστε εδώ. Έχουμε ακόμα δουλειά και θα συναντήσουμε ακόμα πολλά εμπόδια.

Γι' αυτό, σήμερα, δεν λογοδοτούμε απλά στους ψηφοφόρους μας, δεν λογοδοτούμε απλά στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ του 2009, ή ο καθένας από εσάς στους 10, 20, 30 χιλιάδες ψηφοφόρους της Περιφέρειάς σας. Λογοδοτούμε σε ολόκληρη την Ελλάδα, σε ολόκληρη τη σημερινή, αλλά και την αυριανή Ελλάδα, στα παιδιά μας, στις επόμενες γενιές.

Και με αυτή την έννοια, λογοδοτούμε και στην ιστορία, η οποία, αν δεν κάνουμε σήμερα το καθήκον μας - αυτό που κάνουμε με σθένος και γενναιότητα - θα μας κρίνει αμείλικτα.

Δεν ξέρω, αλλά ίσως δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει πόσα «μπράβο» θα εισπράξουμε, κάνοντας το καθήκον μας και φέρνοντας σε πέρας την ιστορική αποστολή να σώσουμε την πατρίδα μας, να μην ζήσει ο κάθε Έλληνας τη δυστυχία της χρεοκοπίας. Ξέρω, όμως, ότι αυτό δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με τη χλεύη της ιστορίας, αν εμείς ήμασταν κατώτεροι των περιστάσεων και προσπαθούσαμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας, αντί να αντιμετωπίζουμε τα πραγματικά αίτια αυτής της κρίσης.

Αυτό που μας συμβαίνει, δηλαδή, είναι αποτέλεσμα - όπως κάποιοι λένε - της έλευσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του «κακού» που ήρθε εξ ουρανού και μας επέβαλε ένα Μνημόνιο; Γιατί εκεί σταματάει η ανάλυση πολλών. Ή μήπως η εξάρτησή μας σήμερα δεν έχει βαθύτερα αίτια; Αυτά πρέπει να αντιμετωπίσουμε, αυτά πρέπει να δούμε κατάφατσα.

Θα ήταν πάρα πολύ εύκολο να πούμε, να διώξουμε τον έναν ή τον άλλον, να τελειώσει η υπόθεση εκεί και να πούμε «είμαστε ελεύθεροι». Αλλά δυστυχώς, η εξάρτησή μας, σήμερα, και εμείς, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα - και σήμερα γιορτάζουμε τα 30 χρόνια της πρώτης μας εκλογικής νίκης, το '81 - που παλέψαμε για την ανεξαρτησία της χώρας μας, το ξέρουμε, δεν είναι απλά να διώξουμε κάποιες Βάσεις, αλλά να διώξουμε από μέσα μας δομές που μας έφεραν εδώ, σε αυτή την εξάρτηση και επιτήρηση.

Εξάρτηση από ένα κράτος που είχε τεράστιες ανάγκες δανείων, που υπερδιπλασίασε το χρέος, από μια οικονομία που δεν ήταν ανταγωνιστική, από μια πλήρη ανομία και ατιμωρησία που επικράτησε στη χώρα για χρόνια, από την αλόγιστη δημόσια σπατάλη. Γιατί εξάρτηση φέρνει το γεγονός ότι δεν παράγουμε στη γεωργία, αλλά κάνουμε εισαγωγές. Εξάρτηση φέρνει το γεγονός ότι έχουμε μάθει στη νέα γενιά να περιμένει μόνο μια θέση στο Δημόσιο.

Εξάρτηση φέρνει η έλλειψη ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας σε ένα δύσκολο διεθνές περιβάλλον. Εξάρτηση φέρνει το γεγονός ότι έχουμε εθίσει τη νέα γενιά ή τον καθένα να ψάχνει για κάποια πελατειακή σχέση, κάποιο μέσο, κάποιον ισχυρό, κάποιον προστάτη. Γιατί αυτό είναι τελικά η πελατειακή διαδικασία: να ψάχνει κανείς, όχι να δει πώς μπορεί με την αξία του - που ξέρουμε ότι ο Έλληνας, ο νέος, σήμερα, έχει αξία, ξέρουμε ότι ο Ελληνισμός μπορεί - να σταθεί στα δικά του πόδια, σε ένα δύσκολο παγκόσμιο περιβάλλον, αλλά αντίθετα, να του καλλιεργούμε μια κουλτούρα, να ψάχνει για κάποιον προστάτη. Αυτή είναι η εξάρτηση, την οποία εμείς πρέπει να σπάσουμε. Και να σπάσουμε την εξάρτηση, και να φέρουμε την αυτονομία, την οποία δεν βοηθά καμία πρακτική τού «δεν πληρώνω» ή «δεν δικάζω» ή «φοροδιαφεύγω» ή «κάνω λευκή απεργία».

Αυτή είναι η εξάρτηση, που βάθυνε τα χρόνια που πέρασαν, με πλέον καταστροφική την περίοδο της Νέας Δημοκρατίας, από το 2004 μέχρι το 2009, η οποία έφυγε, αφού πρώτα διέλυσε τη χώρα, το κράτος και εκτόξευσε τα δημοσιονομικά ελλείμματα, αφήνοντας τη χώρα ανοχύρωτη μπροστά στην κρίση που ερχόταν, αλλά και σε μια κρίση, βεβαίως, που ήδη είχε ξεκινήσει από το 2008.

Και όπως συμβαίνει κάθε φορά από το '81 και μετά, εμείς αναλάβαμε και πάλι να φέρουμε ένα δύσκολο έργο σε πέρας. Ένα έργο για την πατρίδα, σε συνθήκες πρωτοφανούς πίεσης, να σπάσουμε εμείς τα δεσμά των εξαρτήσεων, ώστε να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις και όχι σε «δάνειες».

Και είναι η πρώτη φορά - διότι ακούω και αυτή τη λογική, ότι «δεν έχετε πρόγραμμα», «δεν έχετε όραμα» - τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες, που υπάρχει Κυβέρνηση με τόσο συγκεκριμένο πρόγραμμα, χρονοδιάγραμμα, Οδικό Χάρτη, στόχους και όραμα. Όραμα, ναι, να σταθούμε στα πόδια μας, στις δικές μας δυνάμεις, να μπορέσουμε να γίνουμε μια ανταγωνιστική οικονομία και να μπορέσουμε επιτέλους να άρουμε τα βάρη του παρελθόντος, αυτού του τεράστιου χρέους που φορτωθήκαμε ο λαός και η χώρα μας.

Η πορεία δεν είναι εύκολη. Αλλά έχουμε πολύ συγκεκριμένες προτεραιότητες. Όπως είπα, πρώτη προτεραιότητα είναι το θέμα του χρέους, για το οποίο θα πω δυο λόγια. Αλλά το θέμα του χρέους, είναι κάτι το οποίο και σήμερα διαπραγματευόμαστε, και χθες διαπραγματευόμασταν, και τα δύο αυτά χρόνια διαπραγματευόμαστε.

Είναι η αλλαγή του παραγωγικού μας μοντέλου, που ήδη συντελείται, με στροφή σε ποιοτικές υπηρεσίες, σε μια πράσινη ανάπτυξη, που πριν από λίγα χρόνια μας κοροϊδεύανε γι' αυτή την έννοια και σήμερα φαντάζει ως μία από τις μεγάλες λύσεις ακόμη και για το χρέος μας, αλλά σίγουρα για την ανάπτυξη της Περιφέρειας.

Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, που είχε μείνει αναξιοποίητη, λεηλατημένη θα έλεγα. Η δημιουργία ενός παραγωγικού μοντέλου, που ωθεί την Περιφέρεια σε μια δική της ταυτότητα, τη γεωργία, τον τουρισμό, τη ναυτιλία, την ιχθυοκαλλιέργεια.

Είναι ένα κράτος αναπτυξιακό. Ένα κράτος αναπτυξιακό, που αντί να εμποδίζει, απελευθερώνει δυνάμεις. Ανοίγει κλειστά επαγγέλματα. Φέρνει τη διαφάνεια. Αξιοποιεί σωστά τα χρήματα του Ελληνικού λαού. Φέρνει τη νέα τεχνολογία, για να σπάσει την αδιαφάνεια και τη διαφθορά, για να χτυπήσει κλειστά φέουδα.

Είναι ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα, που δίνει δυνάμεις σε μια νεολαία, η οποία πρέπει να παλέψει σε ένα διεθνές δύσκολο σύστημα. Αυτές είναι οι δικές μας απαντήσεις, με πολύ συγκεκριμένους στόχους, πολύ συγκεκριμένη μάχη και, βεβαίως, με πολύ συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Απέναντι σε μια Κυβέρνηση, που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει μόνη, ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, την πιο δύσκολη συγκυρία για τη χώρα, για τους πολίτες της, που χρειάστηκε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να διαπραγματευτεί σκληρά, για να μπορεί να μπαίνει κάθε μήνα εγγυημένα ο μισθός και η σύνταξη στην Τράπεζα κάθε νοικοκυριού, υπάρχουν σήμερα πολλοί που μιλούν με τρόπο ακραίο, απαξιωτικό, διχαστικό για τους πολίτες της χώρας, που καλλιεργούν το μίσος συνειδητά. Που φτάνουν στο σημείο να μιλούν για «προδοσία», για «κρεμάλες», για «Γουδή». Επιχειρούν να παρασύρουν τη χώρα σε έναν ακόμη διχασμό. Καλλιεργούν συνειδητά τη βία, το μίσος και την ανομία.

Λυπάμαι γι' αυτό. Γιατί αυτό υπονομεύει τους δημοκρατικούς θεσμούς, τη δημοκρατική μας κουλτούρα και τον πολιτισμό, την ίδια τη Δημοκρατία.

Θλιβερό μεν, αλλά ίσως όχι πρωτότυπο, σε σχέση με κάθε περίοδο μεγάλης εθνικής δοκιμασίας, που ζήσαμε στο παρελθόν. Σε κάθε τέτοια περίοδο, υπάρχουν αυτοί που σπέρνουν μίσος και διχασμό, που δημαγωγούν, που καιροσκοπούν, που θέλουν να σπρώξουν στα άκρα, που θέλουν την αστάθεια, που θέλουν να χαθεί η λογική και το μέτρο, ώστε κανένα λογικό επιχείρημα να μην μπορεί να σταθεί απέναντι σε αυτό το καλλιεργούμενο μίσος.

Είναι εκείνες οι δυνάμεις, που μόνο στόχο έχουν να υπηρετήσουν τους ιδιοτελείς σκοπούς τους. Να κρατήσουν την Ελλάδα καθηλωμένη, αλλά ακόμα και να τη βάλουν σε περιπέτειες, οι οποίες θα κάνουν την Ελλάδα να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι και να φύγει από την επιτήρηση.

Θέλουν να εξαπολύουν αυτό το μίσος, απέναντι σε μια Κυβέρνηση που παλεύει με τα «θηρία» διεθνώς, αλλά και με το τεράστιο «θηρίο» του χρέους, χωρίς να καταλαβαίνουν, είτε από τεράστια πολιτική αφέλεια, είτε από εγκληματική ανευθυνότητα, ότι καλλιεργούν μια πανδημία, η οποία δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο.

Αρκεί να σας θυμίσω τι έχει προκαλέσει η καλλιέργεια αυτού του κλίματος στη χώρα μας, σε αντίστοιχα κρίσιμες ιστορικές στιγμές στο παρελθόν, όταν η πατριδοκαπηλία, η καλλιέργεια του μίσους, η συνομωσιολογία και η δημαγωγία έγιναν εργαλεία, για να μετατραπούν τελικά σε εθνικά εγκλήματα.

Να θυμίσω την τύχη της Ελλάδας, όταν παραδοσιακές πολιτικές φατρίες της εποχής, μαζί με προύχοντες, τους προνομιούχους δηλαδή της εποχής της Τουρκοκρατίας και τους πλοιοκτήτες, έφτασαν να δολοφονήσουν τον Καποδίστρια; Επειδή έκανε τι; Επειδή έφτιαχνε κράτος, επειδή καταργούσε προνόμια, επειδή αποκαθιστούσε την κοινωνική δικαιοσύνη, επειδή έκανε μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, επειδή έβαζε φόρους.

Να σας θυμίσω τι έγινε, όταν ο Τρικούπης μίλησε για χρεοκοπία, όταν προσπάθησε να βάλει τάξη στη χώρα, όταν μίλησε για την ανάγκη δανεισμού από το εξωτερικό; Και τότε υπήρχαν δήθεν φιλολαϊκές πολιτικές δυνάμεις, που πρωτοστατούσαν στο λαϊκισμό και αρνήθηκαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Και ξέρουμε τα αποτελέσματα.

Να θυμίσω την τύχη της Ελλάδας το '20, όταν κάποιοι πάλι ξεσήκωσαν το λαό ενάντια της συμμαχίας του Ελευθέριου Βενιζέλου με τους Ευρωπαίους και φώναζαν «οίκαδε»; Όταν έριξαν την Κυβέρνηση και έπεισαν τους πολίτες ότι τα δύσκολα πρέπει να τελειώσουν έτσι, μονομιάς; Όταν επικράτησαν και πάλι τα εύκολα λόγια και οι ευχάριστες υποσχέσεις;

Σε καμία από τις περιπτώσεις αυτές, αυτό που ακολούθησε δεν ήταν καλύτερο, έστω κάτι καλύτερο για τη χώρα - σίγουρα, δεν ήταν αυτό που επαγγέλλονταν οι δημαγωγοί - αλλά είχαμε οδυνηρές εθνικές περιπέτειες.

Να θυμίσω τι ακολούθησε, όταν η Ελλάδα χωρίστηκε στον Εμφύλιο, ή όταν ήρθαν «σωτήρες», με το νέο διχασμό μετά το '65, που υπονόμευσαν τη Δημοκρατία;

Κυρίες και κύριοι,

Σήμερα, ο δικός μας ρόλος είναι να μην επιτρέψουμε να γίνει ξανά το ίδιο λάθος. Και είναι η δική μας Κοινοβουλευτική Ομάδα, που αποτελεί πυλώνα σταθερότητας σ' αυτή τη δύσκολη πορεία, για να μην στηριχθεί η χώρα μας σε τέτοιες λογικές αλλά, αντιθέτως, βήμα-βήμα, αργά αλλά σταθερά, να βγούμε το γρηγορότερο από την κρίση και να βασιστούμε στις δικές μας δυνάμεις, για να μπορέσουμε να πάμε μπροστά, με ευημερία για τον Ελληνικό λαό. Έχουμε μάθει πια από την ιστορία μας, ακόμα και από την πρόσφατη.

Κυρίες και  κύριοι συνάδελφοι,

Δεν αναγνωρίζουμε ως προνόμιο των ήδη προνομιούχων αυτής της χώρας, να μιλούν για κοινωνική ευαισθησία. Και πρέπει να μας εξηγήσουν όλοι αυτοί που εκβιάζουν και μποϊκοτάρουν μια ολόκληρη χώρα, κάνοντας καταλήψεις στα δημόσια κτίρια, πνίγοντας τους δρόμους με τα σκουπίδια, κλείνοντας τυπογραφεία, κλείνοντας λιμάνια, κλείνοντας τον Παρθενώνα, αν αυτό μας βοηθά στο να φύγουμε από την επιτήρηση, αν αυτό μας βοηθά στο να σταθούμε στα δικά μας πόδια, αν αυτό μας βοηθά στο να πάει η Ελλάδα μπροστά.

Σίγουρα όχι. Σήμερα, όλοι πληρώνουμε τον οβολό μας και προσπαθούμε να είναι όσο δίκαια κατανεμημένα αυτά τα βάρη, για να ξεφύγουμε ακριβώς από αυτή την επιτήρηση και από αυτή την εξάρτηση.

Φαντάζονται ίσως αυτοί, ότι θα πληρωθεί ο μισθός τους, αν πρώτοι εμείς εγκαταλείψουμε την προσπάθεια για τη διάσωση της χώρας; Μήπως διαλύοντας τη χώρα, θα βρεθούν τα χρήματα από κάπου - από πού; - για να πληρώνονται οι μισθοί των εργαζομένων και οι συντάξεις των συνταξιούχων; 

Μας κατηγορούν, επίσης, ότι δεν διαπραγματευόμαστε. Σοβαρά; Τι κάνουμε με τους εταίρους μας τόσους μήνες; Φιλολογικές συζητήσεις; Πού τα βρήκαμε τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ - το πρώτο και τότε το μεγαλύτερο στην ιστορία της ανθρωπότητας πακέτο για μια χώρα σαν την Ελλάδα; Για να μπορούμε να έχουμε σήμερα πληρωμές συντάξεων, έστω μικρότερων, και μισθών, έστω μικρότερων, αλλά πληρωμές και σιγουριά για τις καταθέσεις και την οικονομία μας.

Χάρη σ' αυτό το πακέτο, δεν χρεοκοπήσαμε και λειτουργούμε. Μας τα χάρισε κανένας αυτά; Πώς πετύχαμε το Μάρτιο την επιμήκυνση και τη μείωση του επιτοκίου του δανείου; Μας τα έδωσαν αυτά από μόνοι τους; Δεν διεκδικήσαμε; Δεν διαπραγματευθήκαμε; Πώς πετύχαμε τις αποφάσεις του Ιουλίου, πάνω στις οποίες σήμερα πατάμε για τις νέες διαπραγματεύσεις;

Το τραγικό είναι, αγαπητοί συνάδελφοι, ότι την κατηγορία αυτή, την εκστομίζουν κατ' εξοχήν αυτοί που δεν έχουν διαπραγματευθεί τίποτα ποτέ, όταν μας έλεγε ακόμα και ο κ. Καραμανλής ότι, για τον αγροτικό κόσμο, θα πήγαινε στις Βρυξέλλες. Και μια φορά δεν πήγε στις Βρυξέλλες, για να διαπραγματευθεί!

Αυτοί που αντέχουν να παρουσιάζουν τις εξωπραγματικές τους προτάσεις μόνο στην Ελλάδα, διότι όταν γυρίζουν στις πρωτεύουσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ξέρουν και αισθάνονται την απομόνωση για τις προτάσεις αυτές.

Όμως, θέλω να ρωτήσω, ποιος είναι σήμερα πατριώτης; Τι είναι πατριωτισμός σήμερα; Πατριώτης είναι αυτός που διπλασίασε το χρέος και τις κρατικές δαπάνες, με αποτέλεσμα όχι μόνο να χρεώσει τις επόμενες γενιές, αλλά και κανείς να μην δανείζει πια τη χώρα μας, κινδυνεύοντας με χρεοκοπία; Ή αυτός που προσπαθεί να λύσει αυτό το πρόβλημα;

Πατριώτης είναι αυτός που δίνει μάχη σε όλη την Ευρώπη, για να βρει χρήματα για τη χώρα του; Ή αυτός που στέκεται αμέτοχος και παριστάνει, από την ασφάλεια του καναπέ του, τον αδιάλλακτο και το σκληρό διαπραγματευτή;

Πατριώτης είναι αυτός που μειώνει τα ελλείμματα, για να γυρίσει η χώρα μας στη σιγουριά και την ασφάλεια; Ή αυτός που υπόσχεται ξανά παροχές και μειώσεις φόρων, που θα αυξήσουν και πάλι τα ελλείμματα και τα χρέη, εάν δεν πάμε σ' ένα άλλο αναπτυξιακό μοντέλο;

Είναι πατριωτισμός το να μην αναλαμβάνει κάποιος τις ευθύνες του και να κρύβεται πίσω από την ψήφο των Βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που κάνουν και θα κάνουν το καθήκον τους; Διότι εμείς κάνουμε το καθήκον μας, για να μη χρεοκοπήσει η χώρα. Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι, αν ήταν απαραίτητη η ψήφος Βουλευτών και άλλων πολιτικών δυνάμεων, θα άφηναν να χρεοκοπήσει η χώρα.

Αλλά βεβαίως, έχουν αυτή την ευκολία, γιατί ξέρουν ότι αυτή η Κοινοβουλευτική Ομάδα θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα αντιμετωπίσει τις ευθύνες της, τις πατριωτικές και ιστορικές, όπως έχει κάνει πάντα μέχρι τώρα.

Είναι πατριωτισμός να αρνείσαι τη συμμετοχή σε μια εθνική προσπάθεια; Ή μήπως είναι πατριωτισμός ή πράξη τιμωρίας, αν θέλετε, απέναντι στους «κακούς» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του διεθνούς καπιταλισμού, το να καταστρέφουμε τα σχολεία μας ή τα Πανεπιστήμιά μας, τη δημόσια περιουσία του Ελληνικού λαού;

Αυτή είναι η αριστερή πράξη κατά του καπιταλισμού; Να καταστρέφουμε τη δημόσια περιουσία; Ή μήπως οι διαδηλωτές στη Wall Street δεν είναι απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα, με τους οποίους, πιστεύω, όλοι μας μπορούμε να ταυτιστούμε και έχουμε μιλήσει και σε διεθνές επίπεδο για τις θέσεις τους.

Τους είδατε, όμως, να πηγαίνουν να καταστρέφουν σχολεία, να καταστρέφουν Πανεπιστήμια, να καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία; Ξέρουν πού είναι ο πραγματικός εχθρός.

Ο πραγματικός εχθρός δεν είναι η δημόσια περιουσία και η περιουσία του Ελληνικού λαού. Ο πραγματικός εχθρός, δεν είναι μια Κυβέρνηση που πασχίζει να βάλει τάξη σ' αυτό τον τόπο.

Η πραγματική μάχη είναι να αλλάξουμε την κοινωνία μας, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να ξεφύγουμε από αυτές τις αλληλοκατηγορίες και να μπορέσουμε ενωμένοι να φτιάξουμε μια διαφορετική πατρίδα.

Αυτό είναι το στοίχημα και αυτή είναι η πρόκληση. Είναι πατριωτισμός να συμπεριφερόμαστε σαν να αγνοούμε τι συμβαίνει στη χώρα μας, τι προβλήματα και τι κινδύνους αντιμετωπίζουμε, φερόμενοι ο καθένας μας εγωιστικά, περιφρονώντας και τιμωρώντας την υπόλοιπη κοινωνία;

Αγνοώντας π.χ. τα προβλήματα 400 χιλιάδων συμπολιτών μας, που δούλευαν στον ιδιωτικό τομέα και έχασαν τη δουλειά τους, οι οποίοι όμως δεν καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια, δεν σπάνε σχολεία, ούτε κλείνουν δρόμους.

Είναι πατριώτης αυτός που ξεχνά πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, που ξεχνά την ιστορία μας; Είναι πατριώτης και προσφέρει καλές υπηρεσίες στην πατρίδα αυτός που δεν αναγνωρίζει ούτε μια επιτυχία στη χώρα μας; Ούτε καν αυτές που αναγνωρίζουν όσοι στο εξωτερικό είναι καλοπροαίρετοι; Που θέλει να ποντάρει στην αποτυχία, που θέλει να προπαγανδίζει την αποτυχία, που θέλει να διασύρει την Ελλάδα στο εξωτερικό; Και αυτά, βεβαίως, τα πληρώνει ο Ελληνικός λαός.

Υπάρχει συναίσθηση τι αγώνας δίνεται καθημερινά, για να μπορέσουμε εμείς, η Κυβέρνηση, να δίνουμε μισθό και σύνταξη κάθε μήνα στον πολίτη;

Και επειδή γίνεται πολύς λόγος για την ενδεχόμενη ελάφρυνση από το υπέρογκο χρέος μας - είναι στόχος μας, βεβαίως - και τις ενδεχόμενες επιπτώσεις που αυτό θα έχει για τις Τράπεζες, είναι αυτονόητο ότι ο χρηματοπιστωτικός τομέας και η προστασία του, μας ενδιαφέρει.

Γιατί ένα υγιές τραπεζικό σύστημα είναι εργαλείο ανάπτυξης σε κάθε κοινωνία και σε κάθε οικονομικό σύστημα. Όμως, επειδή πολύς θόρυβος γίνεται στη χώρα μας τις μέρες αυτές για το ζήτημα αυτό, θέλω να υπογραμμίσω ότι το συμφέρον των Τραπεζών δεν ταυτίζεται απαραίτητα και πάντα με το συμφέρον της χώρας.

Πρέπει ο κάθε παράγοντας του δημόσιου βίου της χώρας να σταθεί, σε τούτη τη στιγμή, σε τούτη τη συγκυρία, στο ύψος των εθνικών περιστάσεων. Αυτό βέβαια αφορά πρωτίστως το πολιτικό σύστημα, αφορά όλα τα κόμματα, αφορά τους κοινωνικούς εταίρους, αφορά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που θα έπρεπε να ενημερώνουν με αντικειμενικό και νηφάλιο τρόπο, όχι να καλλιεργούν τη μιζέρια, την παραίτηση και την απελπισία προβάλλοντας μόνο τα αρνητικά της χώρας μας, μόνο τις δυσκολίες, χωρίς να προβάλλουν τα τόσα θετικά παραδείγματα που έχουμε, ενώ ξέρουμε ότι ο λαός μας μπορεί. 

Αυτό αφορά και τον πνευματικό και τον επιστημονικό και τον καλλιτεχνικό κόσμο, που πρέπει να μιλήσει με νηφαλιότητα και με αισιοδοξία για τις δυνατότητες αυτής της χώρας και αυτού του λαού.

Αφορά τους προύχοντες αυτής της χώρας, που έχουν καθήκον να επιδείξουν πατριωτική, εθνική στάση, με πρότυπο τους μεγάλους ευεργέτες του παρελθόντος, που βοήθησαν να στηθεί η σύγχρονη Ελλάδα. Να βοηθήσουν, λοιπόν, και εκείνοι σήμερα τη χώρα και να φέρουν επενδύσεις, αντί να βγάζουν τα χρήματα στο εξωτερικό.

Αισθάνθηκα ιδιαίτερα περίεργα όταν, μιλώντας με την ηγεσία των βιομηχάνων και με αρκετούς βιομήχανους της Γερμανίας, μου είπαν, «δύο πράγματα περιμένουμε από εσάς: το πρώτο, διαφάνεια». Βεβαίως, και αυτοί και εμείς, έχουμε όλοι μας μια ευθύνη που δεν είχαμε πάντα διαφάνεια στη χώρα μας. Αλλά πράγματι, ένας καλός επενδυτής θέλει διαφάνεια και κανόνες. Όχι κάτω από το τραπέζι. Πρέπει να σπάσουμε τη διαφθορά στη χώρα μας και να ξέρει ο άλλος πού πατάει.

Και το δεύτερο το οποίο μου είπαν είναι, «εμείς να έρθουμε να επενδύσουμε, όμως, πρέπει να υπάρχει και ένα αίσθημα πατριωτισμού στη χώρα». Είπα, «τι εννοείτε;». Λένε, «όταν συνάδελφοί μου επιχειρηματίες, Έλληνες, βγάζουν τα χρήματά τους έξω, πώς θέλετε εμείς να φέρουμε τα χρήματά μας στην Ελλάδα; Να δείξουν πρώτοι αυτοί το παράδειγμα και εμείς ερχόμαστε να επενδύσουμε στη χώρα».

Σε ό,τι αφορά τις Τράπεζες, ακούμε πολλά. Αλλά δεν είναι δυνατόν σε μια περίοδο κρίσης να χρηματοδοτούν, θα έλεγα, εκτός τραπεζικών κριτηρίων, ένα κανάλι που έχει χρέη πάνω από 500 εκατομμύρια ευρώ, και να μην δίνουν ρευστότητα στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που μπορούν να επιβιώσουν.

Και μετά, να έρχονται και να λένε, ότι αν μειώσουμε εμείς το χρέος, το βάρος από τον Ελληνικό λαό, θα καταρρεύσουν οι Τράπεζες. Όχι, δεν θα καταρρεύσουν οι Τράπεζες. Μπορεί οι θέσεις κάποιων να καταρρεύσουν, οι Τράπεζες θα μείνουν όρθιες, όμως, διότι εμείς θα το εγγυηθούμε.

Όπως και οι πολίτες θέλουν να δουν και τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης, να συνεισφέρουν και αυτοί επιτέλους στην εθνική προσπάθεια. Αν δεν κάνω λάθος, είναι οι πιο ακριβοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, δημόσιοι λειτουργοί του κράτους, περισσότερο και από τους Βουλευτές, οι οποίοι Βουλευτές στο κάτω - κάτω επανειλημμένως αρνήθηκαν - και αυτό δεν το ξέρει πολύς κόσμος - αυξήσεις τα τελευταία χρόνια. Δεν αρνήθηκαν τις αυξήσεις οι δικαστές.

Και τώρα που ζητούμε και από αυτούς τον οβολό τους υπέρ της ανεξαρτησίας της χώρας μας, μας μιλάνε για «οικονομική κατοχή;». Αυτή την οικονομική κατοχή, θα την παλέψουμε, όταν και αυτοί, και όλοι πληρώσουν τον οβολό τους. Και οι δικαστές.

Και όταν συμβάλλουν ουσιαστικά στο αίσθημα Δικαίου και δεν αφήνουν διάφορους, επειδή είναι ισχυροί παράγοντες του ποδοσφαίρου, των μέσων ενημέρωσης ή των επιχειρηματιών, να μπορούν να ξεφεύγουν από τη Δικαιοσύνη, με αρνησιδικία, με αναβολές ή με άλλα τερτίπια.

Και εγώ απευθύνομαι στη μεγάλη πλειοψηφία εκείνων των δικαστών που πιστεύουν στο αίσθημα Δικαίου, και όχι στους λίγους, οι οποίοι παίζουν παιχνίδια με την τύχη της χώρας.

Χρειάζεται όλοι να καταλάβουμε ποιες ευθύνες έχουμε. Όλοι έχουν ευθύνες, όλοι, και οι επιχειρηματίες. Εμείς δεν είμαστε εναντίον κανενός κλάδου, είμαστε υπέρ όλων των υγιών επιχειρηματιών, του σωστού συνδικαλισμού, της σωστής, πραγματικά αυτόνομης και αδέκαστης Δικαιοσύνης, του σωστού τραπεζικού συστήματος, που δίνει ρευστότητα στην πραγματική οικονομία και όχι στην παραοικονομία, αλλά θα χτυπήσουμε τα φαινόμενα, τα οποία μας έφεραν μέχρι εδώ. Διότι ο κόσμος πραγματικά λέει: ως εδώ και μη παρέκει! Ο κόσμος δικαίως πονάει και αισθάνεται αδικία, όταν αυτά τα κατεστημένα προσπαθούν να ξεφύγουν από τις δικές τους υποχρεώσεις.

Και αυτή η παράταξη, είναι εκείνη που θα φέρει το αίσθημα Δικαίου στη χώρα μας και θα φέρει πραγματικά μια ισονομία, μια ισοπολιτεία και μια δίκαιη κατανομή των βαρών, αλλά και των καρπών της ανάπτυξης, που θα έρθουν με τις πολιτικές που ακολουθούμε, μετά από μεγάλες δυσκολίες.

Εάν δεν χτυπήσουμε αυτές τις πρακτικές, τότε πράγματι ο πλούτος του Ελληνικού λαού δεν θα ανήκει σ' αυτόν, αλλά θα γίνεται συνεχώς βορρά στις ορέξεις κάθε ισχυρού.

Το Δημόσιο θα μείνει κατακερματισμένο σε φέουδα υπαλλήλων, μανδαρίνων, αν θέλετε, ή άλλων ισχυρών, που ιδιοποιούνται την εξουσία και λεηλατούν την περιουσία. Όλοι σήμερα πληρώνουμε. Δεν υπάρχει εξαίρεση. Πληρώνουμε, για να φτιάξουμε μια καλύτερη Ελλάδα και, επιτέλους, ένα κράτος δίκαιο και μια Ελλάδα αυτόνομη.

Είναι λάθος να ισχυρίζεται κανείς ότι έχουμε βάλει τον έναν ενάντια στον άλλον. Αντιθέτως, τους χρειαζόμαστε όλους. Όλοι πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, όλοι μέσα μας πρέπει να αλλάξουμε. Να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Να αλλάξουμε έναν παλιό εαυτό, με αυτόν ο οποίος, πιστεύω, ανταποκρίνεται στις πραγματικές μας δυνατότητες, στις παραδόσεις μας, στις αξίες μας, για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε με ανάλογο τρόπο αυτές τις δυνατότητες, με φαντασία, κέφι, δημιουργικότητα, καινοτομία και πρωτοβουλία.

Να σταματήσουμε την αλληλοκατηγορία, να σταματήσουμε να ψάχνουμε τον κακό εχθρό μέσα ή έξω, ο οποίος, αν απαλειφθεί, όλα λύθηκαν ως δια μαγείας, και να ενισχύσουμε τα πλεονεκτήματά μας μέσα από την παιδεία, τη γνώση, τη στήριξη των πολιτών μας.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Θα αντέξουμε και θα προχωρήσουμε, γιατί αυτό είναι το εθνικά και πατριωτικά σωστό. Αυτό είναι και πάλι το μεγάλο στοίχημα στις δύο κομβικές ημερομηνίες, αυτή την εβδομάδα. Και θα ήθελα λίγο την υπομονή σας, να μιλήσω γι' αυτές τις δύο ημερομηνίες.

Πρώτον, στην ψηφοφορία της Πέμπτης για το πολυνομοσχέδιο, οφείλουμε και πάλι, με μια φωνή, και ας είμαστε πάλι μόνοι, να δείξουμε πόσο αποφασισμένοι είμαστε να βάλουμε τάξη στα του οίκου μας.

Ζητήσαμε τη στήριξή σας, ζητάμε και τη στήριξη όλων των κομμάτων, αλλά βεβαίως εμείς είμαστε εκείνοι, που θα σηκώσουμε και πάλι το βάρος αυτής της απόφασης. Και ζητάω τη στήριξή σας, με πλήρη κατανόηση στα προβλήματα που δημιουργούνται. Μια στάση ευθύνης. Να ενισχυθούμε για τη διαπραγμάτευση της Κυριακής.

Κάθε ένα από τα σημαντικά άρθρα του νομοσχεδίου αποτελεί και ένα πρόσθετο δικό μας επιχείρημα για την υλοποίηση των αλλαγών που επαγγελλόμαστε, αλλά και των δεσμεύσεων που αναλαμβάνουμε, που ενισχύουν την αξιοπιστία μας και τη διαπραγματευτική μας ικανότητα απέναντι στους εταίρους.

Σας διαβεβαιώ ότι, με βάση τις δικές σας προτάσεις και παρατηρήσεις, εξαντλούμε κάθε περιθώριο. Ξέρω ότι και ο Υπουργός Οικονομικών, ο Αντιπρόεδρος, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο Υπουργός Εργασίας, ο Γιώργος Κουτρουμάνης, ο Δημήτρης Ρέππας και οι άλλοι Υπουργοί, κάνουν κάθε τι για να βελτιώσουμε το σχέδιο νόμου, κυρίως υπέρ των οικονομικά αδύναμων, πάντα εντός του πλαισίου των δημοσιονομικών περιορισμών.

Γι' αυτό και σε αυτή την πιο κρίσιμη στιγμή, την ώρα της κορύφωσης της προσπάθειας, η λογική του πολιτικού ή προσωπικού κόστους, πρέπει να υποχωρήσουν μπροστά στο εθνικό συμφέρον. Είναι το συμφέρον της πατρίδας.

Θέλω εν συντομία να αναφερθώ και στο γνωστό άρθρο 37. Καταβάλαμε μια μεγάλη, θα έλεγα, επιτυχή προσπάθεια για τη διασφάλιση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και των βασικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Όμως, με τις διατάξεις τού εν λόγω άρθρου, ενισχύουμε ιδιαίτερα το θεσμό των επιχειρησιακών συμβάσεων. Ξέρετε ότι οι περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν έχουν καν συμβάσεις, έχουν ατομικές συμβάσεις. Σήμερα, θέλουμε - και αυτό, βεβαίως, είναι μέρος και της ευθύνης του ίδιου του Συνδικαλιστικού Κινήματος - να προστατεύσουμε τους εργαζόμενους από την ατομική διαπραγμάτευση και την ασυδοσία, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα την ανταγωνιστικότητα κάθε επιχείρησης.

Σήμερα, με το νομοσχέδιο αυτό, οι εργαζόμενοι μπορούν πολύ πιο εύκολα να ιδρύσουν δικά τους Σωματεία και Ενώσεις Προσώπων, για να διαπραγματευθούν οι ίδιοι υπεύθυνα μέσα στην επιχείρησή τους, διασφαλίζοντας παράλληλα βιωσιμότητα επιχείρησης και θέσεις εργασίας.

Ξέρω ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις - όλοι μας έχουμε τις απόψεις μας, ιδεολογικές, πολιτικές, όχι μόνο γι' αυτά τα θέματα, αλλά και για πολλά άλλα. Θέλω να σας πω ότι εγώ, σε κάθε διεθνές βήμα, στη Σοσιαλιστική Διεθνή, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε πάνελ που γίνονται ανά τον κόσμο, εκφράζω τις μεγάλες δικές μας, σοσιαλιστικές ιδέες, για το πώς πρέπει να αλλάξει η διεθνής οικονομία.

Έχω πει πάρα πολλές φορές και διεθνώς, ότι ένα πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζουμε είναι η ανισότητα. Ανισότητα, που καλλιεργείται σε ένα διεθνές σύστημα, όπου έχουμε την ευκολία, από τη μια μεριά, των αναδυόμενων χωρών, να έχουν μικρότερους μισθούς, έλλειψη συλλογικών συμβάσεων, έλλειψη κράτους πρόνοιας, έλλειψη πολλές φορές ακόμα και δημοκρατικών ή ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έλλειψη περιβαλλοντικής συνείδησης που επιτρέπει την εύκολη επένδυση.

Όλα αυτά δίνουν ένα πρόσκαιρο - πρόσκαιρο, το τονίζω - ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Αυτό το πρόσκαιρο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, όμως, το πληρώνουν εκείνες οι χώρες και εκείνες οι κοινωνίες, που είχαν κατακτήσει σημαντικά δικαιώματα. Σημαντικά δικαιώματα, μέσα από εργατικά Κινήματα, μέσα από ένα κράτος πρόνοιας, μέσα από μια σοσιαλδημοκρατία, που ιδιαίτερα η Ευρώπη έχει εκφράσει ιστορικά.

Και ακούω ότι η Οικονομική Επιτροπή θέλει σήμερα να στείλει ένα κοινό γράμμα στα ξένα Κοινοβούλια - πολύ σωστά, να στείλουμε κι εμείς ένα γράμμα, ως Κοινοβουλευτική Ομάδα, στο G-20, που θα συνέλθει μεθαύριο στο Παρίσι, και να καταθέσουμε τις δικές μας απόψεις για το τι πρέπει να γίνει διεθνώς.

Σε πολλά από τα πράγματα που έχουμε πει, έχουμε δικαιωθεί, δυστυχώς. Λέω «δυστυχώς», γιατί αν είχαν εισακουστεί, δεν θα ήμασταν σήμερα, ούτε η Ευρώπη, ούτε διεθνώς, σε αυτή τη θέση όπου είμαστε - στην αδιαφάνεια στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στα «CDS».

Θυμάστε την κοινή επιστολή, δική μου, του Σαρκοζί, της Μέρκελ, του Γιουνκέρ,  καθώς και τη δική μου συζήτηση για το θέμα αυτό με τον Ομπάμα. Τίποτα δεν έχει γίνει γι' αυτό το θέμα. Το θέμα των φορολογικών παραδείσων, το θέμα των Οίκων Αξιολόγησης, το θέμα των ευρωομολόγων, το θέμα του φόρου επί των χρηματιστηριακών συναλλαγών, όλα αυτά παραμένουν στη θεωρία και όχι στην πράξη.

Όμως, αγαπητοί συνάδελφοι, αυτές τις μάχες, θα τις δώσουμε και θα τις κερδίσουμε με την ψηφοφορία μας στη Βουλή, μεθαύριο. Η ψηφοφορία στη Βουλή μεθαύριο πρέπει να είναι τέτοια, που να μας δώσει τη δύναμη να διαπραγματευτούμε πατριωτικά, μεθαύριο, στο Συμβούλιο Κορυφής. Να έχουμε εκείνη τη δύναμη, ώστε να μπορέσουμε να είμαστε σε ισχυρή διαπραγματευτική θέση.

Τις ιδεολογικές μάχες, θα τις δώσουμε και θα τις δίνουμε αλλά, σήμερα, πέραν των ιδεολογικών μαχών, πρέπει πρώτα απ' όλα να σώσουμε την ίδια τη χώρα.

Και ζητώ από όλους σας να κατανοήσετε τη διαφορά των ιδεολογικών μαχών που πρέπει να δίνουμε ως σοσιαλιστική Κυβέρνηση, από την πολιτική, οικονομική και εθνική μάχη που πρέπει να δώσουμε ως παράταξη και ως Κυβέρνηση, προς όφελος του Ελληνικού λαού.

Κυρίες και κύριοι,

Δεν είμαστε ούτε ανάλγητοι, ούτε σαδιστές, ούτε μαζοχιστές. Δεν φταίει αυτή η Κυβέρνηση, που ανέλαβε την εξουσία με μαύρη τρύπα 36 δις ευρώ στα Ταμεία. Πληρώνουμε σήμερα τον λογαριασμό της κακοδιαχείρισης της Νέας Δημοκρατίας και παλεύουμε να σταθούμε όρθιοι.

Πιστέψτε - το ξέρετε πολύ καλά - ότι έχουμε μπροστά μας μια ουσιαστική δυνατότητα και ότι, βεβαίως, έχουμε μπροστά μας επίσης μια πολύ δύσκολη διαπραγμάτευση. Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ακούγονται πολλές φωνές, άλλες έχουν δίκιο, άλλες είναι πολύ άδικες.

Κατανοώ λαούς, που λένε πολλές φορές, «μα γιατί να πληρώνουμε εμείς για τα βάρη ή τα λάθη της Ελλάδας, μιας χώρας πολύ πιο πλούσιας από εμάς;». Ήδη, μια Κυβέρνηση κατέρρευσε λόγω του ελληνικού προβλήματος, της Σλοβακίας, άλλες έχουν συνεχείς συζητήσεις και εσωτερικές δυσκολίες. Κατανοώ αυτή την πραγματική απορία, αν θέλετε.

Όμως, από την άλλη μεριά, αυτό το οποίο έχει φανεί είναι ότι έχουν δείξει τελικά τα Κοινοβούλια των άλλων χωρών μια αλληλεγγύη, μια στάση στήριξης προς την Ελλάδα και προς τις άλλες χώρες που χτυπιούνται σήμερα από τις αγορές.

Ωστόσο, υπάρχουν και τεράστιες αδικίες. Όπως αυτή η ισοπέδωση για το τι κάνουμε, ή η ευκολία να λένε ότι «οι Έλληνες είναι τεμπέληδες», πράγματα που μας θίγουν και δεν έχουν καμία βάση. Όλοι μας θέλουμε να μπορούμε ξανά υπερήφανα να αναδείξουμε την Ελλάδα, όπως την ξέρουμε και όπως ξέρουμε ότι μπορεί να είναι.

Και σε αυτή την περίπτωση, όμως, θέλω να θυμίσω ότι όταν ξεκινήσαμε τις διαπραγματεύσεις και τις συζητήσεις γύρω από το χρέος, ακόμη και πριν από το Μνημόνιο, είχα θέσει ως βασικό θέμα - και το είχαμε θέσει όλοι, ως Κίνημα - όχι τα δημοσιονομικά, αλλά τα διαρθρωτικά.

Είπαμε ότι το δημοσιονομικό είναι αποτέλεσμα των βαθύτερων προβλημάτων που υπάρχουν στη χώρα μας. Και σήμερα, έρχονται και λένε, «πράγματι, τα διαρθρωτικά προβλήματα πρέπει να λυθούν». Έκπληκτοι, πολλές φορές. Και τους λέω, «μα αυτά σας λέγαμε, αυτά σας έλεγα, θέλαμε χρόνο για να κάνουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές, για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα ελλείμματα και το χρέος».

Όμως, ο χρόνος αυτός δεν υπήρχε. Και γι' αυτό ακριβώς, πολλές φορές, υπάρχει η αίσθηση της αδικίας, γιατί έπρεπε να πάρουμε μέτρα, που δεν εντοπίζουν το βάθος του προβλήματος και, βεβαίως, αδιακρίτως απέναντι σε όλα τα ζητήματα, απέναντι σε πολλούς, που αδίκως σήμερα πληρώνουν.

Θέλω όμως να διαβάσω μια επιστολή, που είδα σήμερα, του Kevin Featherstone, ο οποίος ξέρει πολύ καλά την Ελλάδα, που λέει ακριβώς αυτό το πολύ σημαντικό στοιχείο. Και είναι ένα στοιχείο, το οποίο πρέπει να αναδείξουμε κι εμείς στις διαπραγματεύσεις και τις επαφές που έχουμε όλοι μας με άλλα Κοινοβούλια, με άλλους λαούς, με άλλους παράγοντες στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μιλούσε για ένα πολύ συγκεκριμένο τομέα, αλλά νομίζω ότι θα μπορούσε αυτό να το διευρύνει κανείς και σε άλλους: «Η ελληνική υποδομή για το ερευνητικό έργο και όλα τα παραπλήσια επιστημονικά εγχειρήματα, κινδυνεύουν εξ αιτίας των υπερβολικών πιέσεων που δέχεται η χώρα. Ζητώ από τους αναγνώστες σας, να απαντήσουν αν θα μπορούσαν να αναδιαρθρώσουν ένα ολόκληρο ερευνητικό θεσμό μιας χώρας, ούτε καν μέσα σε μερικούς μήνες, αλλά σε μερικές εβδομάδες, όπως απαιτούν οι διεθνείς πιστωτές της Ελλάδας», γράφει ο Featherstone και συνεχίζει: «... Υπό την υπερβολική πίεση χρόνου από την Τρόικα, η μόνη επιλογή είναι η επιβολή περικοπών αδιακρίτως και χωρίς αξιολόγηση, με εν δυνάμει σοβαρές συνέπειες στις μελλοντικές προοπτικές της ανάπτυξης».

Συνεχίζει: «... Οι διεθνείς πιστωτές της Ελλάδας δεν θα πρέπει να αμφιβάλλουν για τη θέληση της χώρας για μεταρρυθμίσεις. Αλλά είναι αναγκαίο τόσο για το συμφέρον της Ελλάδας, όσο και της Ευρώπης, η χώρα να έχει την ευκαιρία να εφαρμόσει με τάξη και χρονική συνέπεια τα μεταρρυθμιστικά μέτρα», καταλήγει ο Featherstone.

Ακριβώς αυτό διεκδικούμε εμείς. Αυτό το μεγάλο βάρος, το οποίο έχουμε στις πλάτες μας, το χρέος που έχει φορτωθεί ο Ελληνικός λαός, να μπορέσουμε να το διαπραγματευτούμε, ώστε μεθαύριο στην Ευρωπαϊκή Ένωση να δοθεί όχι απλώς ο χρόνος, αλλά να υπάρχει και η δυνατότητα και η αίσθηση της προοπτικής, η αίσθηση ότι πραγματικά βγαίνουμε από την κρίση.

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κυριακής, διακυβεύονται πολλά και θα ήθελα να πω δυο λόγια γι' αυτή την ημερομηνία.

Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο-καμπή. Πετύχαμε τον Ιούλιο σημαντικές αποφάσεις, αποφάσεις που διεκδικήσαμε και πετύχαμε χάρη στην πολύμηνη διαπραγμάτευση και τις θυσίες του Ελληνικού λαού. Αλλά βεβαίως, έχουν αλλάξει ακόμη περισσότερο σήμερα τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Η Ευρώπη δεν στάθηκε μέχρι τώρα ικανή να αναχαιτίσει την κρίση, που πλήττει όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και απειλεί πια την ευστάθεια όλης της Ευρωζώνης, όλης της Ευρώπης, αλλά ακόμη και της παγκόσμιας οικονομίας. Και η αβεβαιότητα είναι μεγάλη.

Δυστυχώς, αυτή η αβεβαιότητα αφορά ακόμη και το αν η Σύνοδος θα καταλήξει σε αποφάσεις την Κυριακή. Η δική μας εθνική θέση, με την οποία πορευόμαστε, είναι ότι η διαπραγμάτευση αυτή πρέπει να φτάσει στο να τελειώνουμε με την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ελλάδα. Αφορά τον Ελληνικό λαό, αφορά όμως πια και τους λαούς της ίδιας της Ευρώπης.

Είναι ώρα πια η Ευρώπη να λάβει επιτέλους σοβαρές και αποτελεσματικές αποφάσεις, για να σταματήσει αυτή η κρίση της Ευρωζώνης. Δεν μπορούμε να έχουμε σιγουριά ή και ανάπτυξη ή και επένδυση, εάν δεν υπάρξει αυτό το αίσθημα ασφάλειας. Αλλιώς, είναι δύσκολο να γυρίσουμε σελίδα στη χώρα μας. Θα κινδυνεύσει όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, και για την Ευρώπη, και για τη χώρα μας.

Εμείς πατάμε στέρεα πάνω στις αποφάσεις του Ιουλίου. Στόχος μας είναι να πετύχουμε, στο μέτρο του δυνατού, να ρυθμίσουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν, να ξέρουμε ότι τους έχουμε βάλει σε τάξη, ότι το πρόβλημα είναι διαχειρίσιμο.

Δεν σημαίνει ότι όλα θα είναι ρόδινα και θα γίνουν εύκολα. Πρέπει να ολοκληρώσουμε την επίπονη προσπάθεια των μεγάλων αλλαγών, για να είναι η χώρα μας βιώσιμη, δίκαιη και παραγωγική. Να ξέρει η κάθε οικογένεια, ο κάθε πολίτης, ότι η χώρα δεν κινδυνεύει. Να ξέρουμε όλοι τι μας ξημερώνει αύριο, ποιες είναι οι βασικές αρχές και οι στόχοι σε αυτή την επερχόμενη διαπραγμάτευση.

Πρώτον, στρατηγική μας απόφαση: είμαστε και παραμένουμε στο ευρώ.

Δεύτερον, αφετηρία για ό,τι συζητάμε είναι όλα τα θετικά στοιχεία της συμφωνίας του Ιουλίου, δηλαδή, η κάλυψη των αναγκών της χώρας μας για τα επόμενα χρόνια, η διευκόλυνση στην αποπληρωμή του χρέους με επιμήκυνση, περίοδο χάριτος, χαμηλά επιτόκια.

Τρίτον. Να πετύχουμε ελάφρυνση του βάρους του χρέους, που βαραίνει τις πλάτες του κάθε Έλληνα. Εδώ, θέλω απλώς να ξέρετε ότι, ενώ το 2009 πληρώναμε τόκους περί τα 12 δις, το 2012 θα πληρώσουμε 18 δις, λόγω των δανείων που σύναψε η προηγούμενη κυβέρνηση. Καταλαβαίνετε το μέγεθος του βάρους που έχει πια το χρέος καθημερινά για τον Έλληνα πολίτη.

Τέταρτον. Παράλληλα, να υπάρχει διασφάλιση της ομαλότητας για το τραπεζικό σύστημα της χώρας και τα Ασφαλιστικά μας Ταμεία.

Πέμπτον. Μέτρα για τη στήριξη της προσπάθειας για την ανάπτυξη, ένα νέο, βιώσιμο αναπτυξιακό μοντέλο για τη χώρα μας.

Παράλληλα, κανένα πρόβλημα δεν θα λυθεί, αν η Ευρώπη δεν λάβει σοβαρές αποφάσεις, που αφορούν την πανευρωπαϊκή διάσταση της κρίσης.

Με αυτές τις αρχές, λοιπόν, ερχόμαστε στη διαπραγμάτευση, στις 23 Οκτωβρίου. Και έχουμε καθήκον να συνεχίσουμε. Απέναντί μας, όλες οι δυσκολίες που βρήκαμε μπροστά μας, που δεν θα μπορούσε να βάλει ο νους, δικά μας προβλήματα, παθογένειες χρόνων, αλλά και μια θεσμικά ανολοκλήρωτη Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το έθνος μας, όμως, δεν το βάζει κάτω. Χρειάζεται υπομονή, χρειάζεται πίστη, πίστη στο στόχο, πίστη στις δυνάμεις μας.

Ερχόμαστε βήμα - βήμα πιο κοντά στο στόχο. Ξέρετε πόσοι έξω από την Ελλάδα πίστευαν - άλλοι το ήλπιζαν - ότι θα τα παρατήσουμε; Πόσοι περίμεναν έξω ότι δεν θα κάναμε ούτε το 1/10 όσων έχουμε κάνει; Πόσοι περίμεναν να μην αντέξουμε; Και αντέξαμε.

Ένας ολόκληρος στρατός αναλυτών, εδώ και μήνες, διηγείται πώς καταρρέει η Ελλάδα. Και όμως, η Ελλάδα είναι εδώ, είναι όρθια. Και είναι όρθια, λόγω των δικών μας αποφάσεων, της δικής σας στήριξης, αυτής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, που ηρωικά παλεύει.

Αλλιώς, δεν θα ήμασταν καν εδώ. Αν δεν είχε αναγνωριστεί αυτή η προσπάθεια, θα μας είχε «σβήσει» η υπερχρέωση που κληρονομήσαμε, από πέρυσι το Μάιο - τόσο απλά, τόσο καθαρά.

Αλλά θα ήθελα να κρατήσετε αυτό που θα σας πω και να μην το ξεχάσετε ποτέ: εμείς διαπραγματευόμαστε, για να κλείσουμε τους λογαριασμούς του παρελθόντος. Οι λογαριασμοί μας με το μέλλον τώρα ανοίγουν. Από του χρόνου, τέρμα τα ελλείμματα. Από του χρόνου, αυτό το κράτος, εκτός από τους τόκους, θα ξοδεύει λιγότερα απ' όσα εισπράττει. Θα παράγουμε πλεονάσματα. Ο Ελληνικός λαός θα παράγει πλεονάσματα. Και αυτή είναι μια μεγάλη κατάκτηση, την οποία πρέπει να διαλαλήσουμε, όχι μόνο εδώ, στην Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως.

Από του χρόνου, σταματάμε να πετάμε νέα χρέη στα σκουπίδια, στην αυλή των επόμενων γενεών. Γιατί αυτό είναι τελικά προδοσία για τις επόμενες γενιές. Και αυτό το μάθημα, το πήραμε. Το πληρώνουμε.

Σε έκτακτες συνθήκες, βεβαίως, θα υπάρχουν δυσκολίες, λάθη και αποκλίσεις. Αλλά είναι άλλο οι αποκλίσεις των τελευταίων ετών της προηγούμενης κυβέρνησης, των 15, 20, 30 δις, και άλλο μια απόκλιση του ενός ή των δύο δις και, μάλιστα, σε συνθήκες ύφεσης.

Κρατάμε βαθιά ριζωμένες στη σκέψη μας τρεις βασικές αλήθειες: πρώτον, την αφετηρία μας. Τίποτα, δυο χρόνια τώρα, δεν θα ήταν τόσο πιεστικό, τόσο βίαιο, εάν είχαμε παραλάβει μια στοιχειωδώς καλύτερη κατάσταση, και όχι 320 δις χρέος, με 36 δις νέο έλλειμμα και 3,2% ύφεση. Κληρονομιά της ΝΔ ήταν και το τεράστιο χρέος, και το πρωτόγνωρο έλλειμμα, και η χωρίς προηγούμενο ύφεση. Γιατί δεν έφερε το Μνημόνιο την ύφεση. Η ύφεση, το χρέος και το έλλειμμα της ΝΔ, έφεραν το Μνημόνιο.

Εμείς σβήνουμε τις φωτιές, που άλλοι άναψαν. Η δεύτερη αλήθεια, που δεν ξεχνάμε, είναι ότι είμαστε όρθιοι ως χώρα. Γιατί είναι αυτό σημαντικό; Γιατί οι προηγούμενοι ήταν σίγουροι ότι η Ελλάδα θα ξεψυχούσε. Γι' αυτό και λιποτάκτησαν. Εμείς κρατάμε την Ελλάδα όρθια, ζωντανή και, κάθε μέρα που περνάει, το παλεύουμε και είναι μια μικρή νίκη. Και θα κερδίσουμε τον πόλεμο.

Και η τρίτη αλήθεια, που δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, είναι το έργο μας. Ότι πέρα από τις δύσκολες αποφάσεις, πέρα από τα επώδυνα μέτρα, πέρα από τα λάθη, ποτέ άλλοτε δεν έχει παραχθεί τόσο μεταρρυθμιστικό έργο, σε τόσο λίγο χρόνο. Σε άλλες εποχές, ακόμα θα συζητούσαμε τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού. Ακόμα θα συζητούσαμε, όχι την εφαρμογή, αλλά το εάν θα υπάρξει καν νομοσχέδιο για το άνοιγμα των επαγγελμάτων. Ακόμα θα συζητούσαμε το ποιος Δήμος θα συνενωθεί με ποιον. Ακόμα θα συζητούσαμε πώς θα διοικούνται τα Πανεπιστήμια.

Σε άλλες εποχές, το ενιαίο μισθολόγιο θα ήταν απλά μια ακόμη αναφορά σε ένα προεκλογικό πρόγραμμα. Θυμάμαι τουλάχιστον 3-4 τέτοιες αναφορές στο παρελθόν. Και άλλα τόσα προεκλογικά προγράμματα, άλλων τόσων κομμάτων.

Τώρα, γίνονται πράξη. Με αντιδράσεις, βεβαίως. Με πίεση χρόνου, ασφαλώς. Αλλά μην ξεχνάμε ποτέ το τετράπτυχο, που δικαιολογεί τα όσα κάναμε. Παλεύουμε για να μην ζήσει ποτέ η ελληνική οικογένεια τι σημαίνει χρεοκοπία της χώρας. Παλεύουμε για να μην κινδυνεύσει η σταθερή πορεία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Παλεύουμε για να αλλάξει η Ελλάδα και να σταθεί στα δικά της πόδια, χωρίς εξαρτήσεις και «δάνειες» δυνάμεις.

Παλεύουμε για να μείνουμε όρθιοι και να διεκδικήσουμε τη δυνατότητα αποκατάστασης όσων αδικήσαμε. Και μπορούμε πράγματι, είναι χρέος μας, κάθε πρόβλημα που βλέπουμε, κάθε αδικία που γίνεται, πιθανόν λόγω των βιαστικών κινήσεων, λόγω της πίεσης του χρόνου, αυτά είμαστε δεσμευμένοι και εγγυόμαστε ότι θα είναι εκείνα τα οποία θα διορθώσουμε πρώτα απ' όλα.

Όχι όμως για όσους ξεβολεύτηκαν από προνόμια, αλλά για όσους πραγματικά αδικήθηκαν.

Είμαστε σε μια πορεία δύσκολη, αλλά αυτή η πορεία, σήμερα που μιλάμε για την επέτειο των 30 ετών της πρώτης εκλογικής μας νίκης, είναι μια πορεία όπου παραμένουμε σταθεροί στις αρχές, την ιδεολογία μας και την ψυχή μας.

Ναι, είμαστε με τον εργαζόμενο και τον συνταξιούχο, γιατί εμείς κρατήσαμε όρθιο το σύστημα πρόνοιας και παλεύουμε ακριβώς για μια άλλη αναπτυξιακή πορεία, που θα φέρει δουλειές. Ναι, είμαστε με το κράτος της διαφάνειας και της αξιοκρατίας, διότι πιστεύουμε στην αξία του Έλληνα και της Ελληνίδας, στις δυνατότητες που έχουν.

Ναι, ξέρουμε ότι υπάρχουν λεφτά, εάν εμείς πράγματι σπάσουμε τα φέουδα, τη φοροδιαφυγή, τις σπατάλες, την κερδοσκοπία των φαρμακοβιομηχανιών με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση και την ηλεκτρονική προμήθεια - όλα αυτά τα οποία κάνουμε, που δίνουν μια ανάσα και μια προοπτική.

Είμαστε μαζί με την παραγωγική Ελλάδα, τον παραγωγικό επιχειρηματία, τον παραγωγικό νέο και όχι με την παρασιτική παραοικονομία.

Είμαστε με την Ελλάδα την πράσινη, την Ελλάδα της δικαιοσύνης, του αισθήματος Δικαίου, γιατί παλεύουμε με νόμους, από το φορολογικό νομοσχέδιο, μέχρι το πώς λειτουργεί η Δικαιοσύνη, τη διαφάνεια και τη «Διαύγεια» στο Δημόσιο, για να ξέρουμε ότι τα λεφτά του Ελληνικού λαού πιάνουν τόπο και ότι όλοι είναι σωστοί απέναντι στις υποχρεώσεις τους, ότι υπάρχει ευνομία και όχι ανομία. Υπάρχει Δημοκρατία και όχι αυθαιρεσία. Υπάρχει διαβούλευση, υπάρχει συζήτηση και όχι βία.

Είμαστε εκείνοι που στηρίζουμε τη δημοκρατική λειτουργία της Πολιτείας απέναντι σε κάθε αυθαιρεσία, είτε ονομάζεται «αριστερή», είτε ονομάζεται «δεξιά», ή «προοδευτική», ή οτιδήποτε άλλο.

Και είμαστε πατριώτες, γιατί σηκώνουμε το μεγαλύτερο βάρος, εσείς σηκώνετε, ως Κοινοβουλευτική Ομάδα, το μεγαλύτερο βάρος ιστορικά των τελευταίων 30-40 ετών σε αυτή τη χώρα. Αυτό το βάρος, πραγματικά, το σηκώνετε με ηρωισμό, με δυσκολία, αλλά το σηκώνετε.

Και το σηκώνουμε, περήφανοι για την παράταξή μας.

Περήφανοι για την Ελλάδα.

Περήφανοι, γιατί ξέρουμε ότι μπορούμε να κερδίσουμε αυτό το στοίχημα.

Είμαστε κοντά στο στόχο.

Θα δώσουμε τη μάχη και θα την κερδίσουμε.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.