Απ. Κακλαμάνης: Όταν πιάνει ο Βοριάς τα κοπάδια μαζεύονται, δεν σκορπάνε, δεν χοροπηδάνε εδώ και εκεί

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Λοιπόν, συντρόφισσες και σύντροφοι, αυτή είναι η καλύτερη ώρα. Οι εφημερίδες έχουν κλείσει, τα κανάλια έχουν ξεδιαλέξει με τι θα παραμυθιάσουν τον κόσμο στα δελτία των 8 και μπορεί κανείς να μιλήσει από την καρδιά του καθαρά και ξάστερα απευθυνόμενος στο ακροατήριο που έχει μπροστά του, ήσυχος και βέβαιος ότι αυτοί τουλάχιστον θα τον ακούσουν.

Συντρόφισσες – σύντροφοι, κάποιοι εδώ όλο και λιγότεροι είναι φυσικός νόμος ανήκουν σ’ εκείνη την παλιο-σειρά που ξεκινήσαμε στις 3 του Σεπτέμβρη του ’74. Δεν ήταν καλύτερες οι συνθήκες απ’ ότι είναι σήμερα για το Κίνημά μας. Τότε ήμασταν πραγματικά υπό διωγμό, οι συγκεντρώσεις μας γίνονταν σε σπίτια, μάλιστα οι αντιλήψεις ακόμα για το ρόλο της γυναίκας ήταν τέτοιες που μιλούσαμε μόνο στους άνδρες της οικογένειας.

Μια μεγάλη επανάσταση του ΠΑΣΟΚ ήταν κι αυτή, ότι σήμερα εδώ και αρκετά χρόνια δεν υπάρχει χώρος, τομέας, κοινωνικής, πολιτικής, εκπαιδευτικής, οικονομικής δραστηριότητας που να μην βρίσκεται τουλάχιστον από πλευράς ποσοστού και αριθμητικής εξίσου με τον άνδρα και η γυναίκα.

Υπάρχουν βέβαια πολλά άλλα ακόμη, ώστε η ισοτιμία αυτή να κατακτηθεί εξ ολοκλήρου. Μιλώντας όμως για την πορεία του ΠΑΣΟΚ ξεχνάμε ποια ήταν η Ελλάδα όταν την παρέλαβε το ΠΑΣΟΚ και ποια ήταν η Ελλάδα όταν ανακόπηκε η δημιουργική του πορεία και η δημιουργική πορεία του τόπου με την πρώτη κυβέρνηση της δεξιάς, την Κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Εάν κοιτάξουμε όλο αυτό το διάστημα θα νιώθουμε όχι μόνο όσοι ξεκινήσαμε τότε με τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και όσοι στη συνέχεια ενσωματώθηκαν και ομογενοποιήθηκαν είναι ώρα να ξαναθυμηθούμε αυτό τον όρο όταν τώρα κάποιοι νομίζουν, ότι το ΠΑΣΟΚ θα σκορπίσει σαν του λαγού τα παιδιά.

Και μάλιστα όχι μόνο από τη Νέα Δημοκρατία, ενόψει των τεκταινόμενων για τη νέα πολιτική τάξη, θα έχετε προσέξει την ουρά στην οποία εντάσσονται διάφορα στελέχη με ευγενείς ίσως φιλοδοξίες, αλλά βλέπουν μόνο το τυρί και όχι τη φάκα μπροστά στα μεγάλα συγκροτήματα για να μην πω μπροστά σε κάποιες Πρεσβείες, αλλά να φοβούνται και τα wikileaks τώρα που βγάζουν κάποια πράγματα στη φόρα νομίζοντας ότι θα καταλάβουν πρώτη θέση στη νέα τάξη πραγμάτων, αφού το ’74 έως τα σήμερα επήλθε η καταστροφή σ’ αυτή τη χώρα, διότι μέχρι τότε ήταν όλα καλά και άγια.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, συνηθίσαμε να θεωρούμε φασίστα τον όποιον μελανοχίτων. Έχουμε κάνει ένα λάθος. Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι αντίληψη, είναι πρακτική, είναι ήθος ατομικό και συλλογικό. Άρα ο φασίστας και θα είναι ο παλιός βασιλοχουντικός, που μπορεί να μην έχει αλλάξει απόψεις, θα είναι και εκείνος που έχει μείνει στην εποχή της ματαίωσης του οράματος που δεν καταλαβαίνει ακόμα που η πραγματοποίηση εκείνου του οράματος οδήγησε τόσους λαούς, αλλά και την ανθρωπότητα.

Κάποιοι που στα πρόθυρα του Κομμουνιστικού Κόμματος καταλάβαμε που πηγαίναμε, προφανώς έχουμε συσσωρεύσει περισσότερη πείρα και οφείλουμε αυτή την πείρα να την καταθέτουμε ιδιαίτερα όταν καταλαβαίνουμε, ότι ακριβώς ο φυσικός νόμος επιβάλει κάποια στιγμή απερχόμενοι τουλάχιστον να ελπίζουμε, ότι οι νέοι – λείπουν οι περισσότεροι τώρα- θα πραγματώσουν, όχι θα εκφράσουν μόνον όπως σωστά το κάνουν, αλλά θα πραγματώσουν και τη νέα ελπίδα που είναι απαραίτητο να βγει μέσα από την ίδια τη σημερινή ελληνική κοινωνία, αυτή που πάσχει.

Δεν θα έρθει από πάνω η ελπίδα, μέσα από τα σπλάχνα του λαού μας θα βγει και εδώ είναι η μεγάλη ευθύνη των νέων μας να πρωτοπορήσουν σ’ αυτό, αλλά και η ευθύνη η δική μας να καταλάβουμε ότι οι νέοι, όπως το έκανε κάποιος σύντροφος πιο πριν, δεν έχουν ανάγκη μόνον από συμβουλές, έχουν ανάγκη και από συναντίληψη και κυρίως να σκεφτούμε ότι όταν ήμασταν και εμείς νέοι κάποια πράγματα τα καταλαβαίναμε πιο γρήγορα απ’ ότι καταλαβαίνουμε τώρα και κάποια πράγματα τα μαθαίναμε επίσης πολύ γρήγορα απ’ ότι μπορούμε να τα μαθαίνουμε τώρα.

Σε κάθε περίπτωση πιστεύω, ότι κανένας ζωντανός οργανισμός δεν έχει μέλλον, δεν έχει ούτε υστεροφημία εάν δεν αποδέχεται και δεν προετοιμάζει τη διαδοχή του και είτε μας αρέσει, είτε όχι η διαδοχή είναι πάντα μια νέα και μια νεότερη γενιά.

Το ΠΑΣΟΚ προχώρησε αγωνιστικά συσπειρώνοντας ευρύτατες λαϊκές μάζες, ιδιαίτερα όλα εκείνα τα κοινωνικά, τα προοδευτικά επίσης στρώματα που ήταν στο περιθώριο, απέναντι σε ένα κράτος των ολίγων κατέστρωσε με οραματιστή τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά με συλλογική προσπάθεια πολλών, εκατοντάδων φωτισμένων ανθρώπων που στρατεύτηκαν, κατέστρωσε τη στρατηγική του, προχώρησε συντεταγμένα, όπως σας είπα πριν, ομογενοποιώντας όλες τις δυνάμεις που ξεκίνησαν ή στην πορεία ενσωματώθηκαν.

Δεν κήρυξε, φίλες και φίλοι, ο Ανδρέας Παπανδρέου πλησιάζοντας προς την εξουσία τους ζυγούς λύσατε. Αν είχαμε διαλυθεί όπως είναι σε μεγάλο βαθμό η κατάστασή μας τώρα, πριν φτάσουμε στη διακυβέρνηση της χώρας το ’81 δεν θα υπήρχαμε καν σήμερα. Θα είμαστε και εμείς ένα απ’ όλα αυτά τα γκρουπούσκουλα κόμματα των 5-10 βουλευτών, 12 άλλωστε είμαστε οι πρώτοι που εκλεγήκανε και δεν θα υπήρχε τίποτε πια.

Εάν υπάρχει κάτι που πρέπει να αναθεωρήσουμε σήμερα και μπορώ να το πω δημόσια, διότι το γνωρίζει ο Πρόεδρός μας και δεν αρκεί να το γνωρίζει μόνο εκείνος, γιατί το να τα γνωρίζει κάποια ένας είναι το πρώτιστο λάθος. Αλίμονο αν σε μια δημοκρατία πρέπει να επαφιέμαστε στο τι γνωρίζει ή τι οφείλει να γνωρίζει ένας.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, ιδιαίτερα στις δύσκολες ώρες θα ξέρετε όσοι είστε όπως εγώ από χωριό, τι γίνεται όταν πιάνει ο Βοριάς τι γίνεται στα κοπάδια. Μαζεύονται, δεν σκορπάνε, δεν χοροπηδάνε εδώ και εκεί.

Εμείς δυστυχώς κάναμε την αντίστροφη επιλογή. Παρεξηγήσαμε τι σημαίνει ανοιχτό κόμμα. Ανοιχτό κόμμα είναι να αγκαλιάζεις όλη την κοινωνία, να μην κλείνεσαι στον Περισσό. Αλλά ανοιχτό κόμμα δεν σημαίνει μπάτε σκύλοι και αλεστικά μη δώσετε. Δεν σημαίνει κόσμος πάει και έρχεται. Δεν σημαίνει μου γυάλισε κάποιος και τον έβαλα κορώνα στο κεφάλι μου.

Εγώ πιστεύω, γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας άνθρωπος που έχει ανοιχτά μυαλά, ξέρει να διορθώνει, να αλλάζει, να δοκιμάζει και όταν καταλαβαίνει, ότι κάτι που δοκιμάζει είναι λάθος, δεν έχει την αλαζονεία του ανθρώπου που δεν εννοεί να το παραδεχτεί.

Και το είδαμε στον ανασχηματισμό της Κυβέρνησής του, μόνο που τα λάθη πληρώνονται και πολλές φορές κι αυτό συνέβη αναγκάζεσαι πραγματικά άνθρωποι που αξίζουν να τους αποχωριστείς, διότι ήδη το πείραμα που έκανες δεν πέτυχε.

Πρώτον, λοιπόν, ζητούμενο σήμερα, σύντροφοι και συντρόφισσες, είναι ένα σύγχρονο δημοκρατικό κόμμα, όταν λέω δημοκρατικό σημαίνει, τα συνέδρια των δημοκρατικών κομμάτων δεν τα συναποτελούν 5-6-7 χιλιάδες μέλη του, δεν γίνεται.

Σε ολόκληρη την Ευρώπη, στον ανεπτυγμένο κόσμο, εκεί που λειτουργεί πραγματικά η δημοκρατία δεν θα δείτε αυτό το χάλι το δικό μας, χάλι ελληνικό. Διότι στην Ελλάδα το μεγάλο πρόβλημα της δημοκρατίας μας είναι ότι έχουμε Σύνταγμα καλό, έχουμε θεσμούς, αλλά είναι αδειανά πουκάμισα. Η Αγγλία δεν έχει Σύνταγμα συντρόφισσες και σύντροφοι. Το Σύνταγμα της Αγγλίας είναι άγραφο. Όμως διανοείται κανείς ότι το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα θα καταρρεύσει στην Βρετανία τουλάχιστον στο ορατό και απώτερο μέλλον; Γιατί;

Γιατί δημοκρατία δεν είναι αυτή που γράφουν τα χαρτιά, τα κείμενα και οι νόμοι. Είναι οι αξίες και οι αρχές με τις οποίες διαπαιδαγωγείται ο πολίτης και ο πολιτικός οργανισμός, το κόμμα, πάνω απ’ όλα έχει διαπαιδαγωγικό ρόλο. Έτσι προσελκύει πολίτες που πιστεύουν σε αξίες, που είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν γι’ αυτές τις αξίες, που δεν είδαν απλώς φως και μπήκαν, πήραν το ρουσφέτι τους και έφυγαν.

Ένα τέτοιο κόμμα λοιπόν που θα έχει δημοκρατική λειτουργία από πάνω μέχρι κάτω, ένα τέτοιο κόμμα χρειαζόμαστε. Και σας βεβαιώ ότι στην Ελλάδα τέτοιας μορφής κόμμα δεν υπήρξε κανένα. Αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, μπορεί να κατεβήκανε τα σκαλιά μέσα της Βουλής κλαίγοντας και αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον, αλλά η πραγματική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν λειτούργησε ποτέ στην Ελλάδα.

Γιατί συντρόφισσες και σύντροφοι; Διότι δύο πραγματικά μεγάλοι ηγέτες ο ένας της συντηρητικής παράταξης ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο άλλος της μεγάλης προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης ο Ανδρέας Παπανδρέου, είχαν τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, αλλά και τόση ανησυχία και αγωνία για το τι θα ακολουθήσει, ακόμα και από την αίσθηση της υπεροχής τους μπορούσαν να ισοζυγίζουν ρεύματα φιλοδοξίες, ματαιοδοξίες, αλλά δυστυχώς ενώ τους χρωστάμε ότι η Ελλάδα επί 35 – 37 χρόνια έχει πορευθεί χωρίς το μπάχαλο και να το θυμάστε που σας το λέω σήμερα εδώ των λεγομένων πολυκομματικών κυβερνήσεων και εγώ ως νέος πίστευα, απλή αναλογική. Ναι, αλλά όταν ξέρω ότι ο καθένας σ’ αυτό που νομίζει φέουδό του, τσιφλίκι του, αρμοδιότητά του, όποτε θέλετε πείτε το, είναι αποφασισμένος να πέσει, παρά να καταλάβει και να συνεργαστεί και να προχωρήσει και όταν είναι το ίδιο κόμμα, όταν μάλιστα ένα κόμμα δεν λειτουργεί όπως σας είπα, που τότε δεν ανεβαίνει καθένας εκεί, γιατί οποιοσδήποτε αρχηγός, οποιοσδήποτε έχει εντολή πρωθυπουργού.

Άλλωστε σε ολόκληρη την Ευρώπη δεν ταυτίζεται ο ρόλος του αρχηγού ενός κόμματος με την θέση του πρωθυπουργού. Πέφτουν πρωθυπουργοί, πέφτουν αρχηγοί, ζουν, πεθαίνουν, χάνονται οι ιδεολογίες οι βασικές της χριστιανοδημοκρατίας, της σοσιαλδημοκρατίας δεν εξανεμίζονται. Γιατί; Υπάρχουν ρίζες. Υπάρχει βάση, στελέχωση, κορυφή, δεν ανεβοκατεβαίνουν με το ασανσέρ, αλλά με τις σκάλες, με ιδρώτα και μόχθο και προσφέρουν αυτά που πιστεύουν και έτσι προχωρούν αυτοί οι λαοί. Εμείς παραμείναμε Βαλκάνια, νότια Ευρώπη συνέχεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Τώρα λοιπόν στα πέντε λεπτά αυτά που έχω θέλω να σας πω πιο συγκεκριμένα, διότι δυστυχώς έχουμε και ένα άλλο κουσούρι εμείς στο ΠΑΣΟΚ. Δεν υπερασπιζόμαστε τις αρχές μας, τις αξίες μας, το έργο μας. Δεν λέμε καθαρά στο λαό ναι, είναι φυσικό και στο δικό μας ζυμάρι να πέσουν τρίχες της νοικοκυράς, τις βγάζουμε όμως δεν τις καταπίνουμε και μπορούμε έτσι να ερχόμαστε στο λαό και να λέμε, αυτοί είμαστε, καθαροί ολοκάθαροι.

Το 1981 λοιπόν οι παλαιότεροι θα θυμάστε τον όρο «στασιμοπληθωρισμός». Δηλαδή 25% ο πληθωρισμός σχεδόν, 15% το δημοσιονομικό έλλειμμα, μηδενική ανάπτυξη, ο Χολαργός έκοβε μονέδα πληθωριστική, τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων τα έπαιρναν αυτοί που έλεγε ο Γέρος της Δημοκρατίας Γιώργος Παπανδρέου οι βιομήχανοι που ευδοκιμούσαν και οι βιομηχανίες τους διελύοντο και η ανάπτυξη ήταν φυσικό να είναι μηδενική.

Ο Παπανδρέου λοιπόν και το ΠΑΣΟΚ δεν είπε, η εργάτρια από το Μοσχάτο που πήγαινε με 200 δραχμές στα υφαντουργεία της Φιλαδέλφειας ότι θα της το κόψει θα της το κάνει 100 δραχμές, πήγαινε με τα πόδια, πώς θα πήγαινε με τις εκατό δραχμές; Σούρνοντας;

Έκανε αυτό που ελέγετο τότε κεϊνσιανή πολιτική, ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη. Βέβαια είχαμε τότε απέναντί μας όλα αυτά τα μεγάλα συμφέροντα. Πρώτος και καλύτερος ο ΣΕΒ. Μια ομάδα επιχειρηματιών του λεκανοπεδίου που είναι υπεύθυνη για την καταστροφή του λεκανοπεδίου που παρίστανε ότι εκπροσωπούσε την βιομηχανία όλης της Ελλάδας και την βιοτεχνία μαζί.

Όμως αυτό που κάναμε τότε και το ΠΑΣΟΚ κράτησε διότι είδε ο λαός ότι αυτά που του έλεγε δεν ήταν φούμαρα, έγιναν πράξη. Αυτά όμως και το ότι προχωρήσαμε με ανάπτυξη, προχωρήσαμε γιατί και την νομισματική μας πολιτική μπορούσαμε να την διαμορφώσουμε όπως συνέφερε την οικονομία μας και πόρους και εσωτερικούς και δανεισμού να ρίχνουμε δεν είναι ανάπτυξη η παιδεία συντρόφισσες και σύντροφοι; Δεν είναι ανάπτυξη η υγεία; Δεν είναι ανάπτυξη ο πολιτισμός;

Αν θέλουν κάποιοι να είμαστε μια χώρα της Αφρικής, φυσικότατα όλα αυτά δεν χρειάζονται, γιατί δεν θα χρειαζόμαστε, ή μια χώρα της Ασίας, παραπάνω από ένα πιάτο ρύζι την ημέρα, αλλά όπως βλέπετε τώρα και εκείνοι ζητούν και δεύτερο και τρίτο πιάτο.

Ανάπτυξη λοιπόν εγώ πιστεύω, όχι μόνο γιατί δεν αντέχει πια άλλο ο κόσμος, αλλά διότι έχει αποδειχθεί και λυπάμαι, δεν μ’ αρέσει να λέω ότι είναι υπέρ μου, διότι συνήθως αυτοί που λένε αυτά για τα οποία μπορεί κανείς να τους χειροκροτήσει αποσιωπούν αυτά για τα οποία θα πρέπει να τους αποδοκιμάσει.

Αλλά εδώ αξίζει να σας πω ότι επί ενάμιση χρόνο, φώναζα στη Βουλή, φώναζα στη Κοινοβουλευτική μας ομάδα και στην Ιπποκράτους και επάνω στο Κοινοβούλιο, ΕΣΠΑ. Θυμόμουν και εμείς οι παλιοί κάτι χρησιμεύουν, θυμόμουν και με το πακέτο Ντελόρ και με το δεύτερο και το τρίτο Κοινοτικό Πλαίσιο χώρες της Νότιας Ευρώπης αλλά και η Ελλάδα είχαν για τα δύο τουλάχιστον χρόνια, μηδενική σχεδόν εθνική συμμετοχή για να απορροφήσουν κονδύλια, να υπάρξει ανάπτυξη, να μπορέσουν να ικανοποιήσουν τον στόχο αυτό των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης και Ανάπτυξης. Λυπάμαι γιατί, σε ώτα μη ακουόντων το έλεγα αυτό και έπρεπε να έρθει ο Μπαρόζο να πάρει την πρωτοβουλία, παρόλο ότι στις συζητήσεις για το μνημόνιο το 2010 ετέθη στο τραπέζι από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και δεν μπορούσε να έχει αντίρρηση η Commission ότι θα διευκολυνθεί η Ελλάδα στην απορρόφηση του ΕΣΠΑ.

Λάθη λοιπόν, αλλά όχι άλλα λάθη. Πιστεύω ότι έχουν σταματήσει τα λάθη, τουλάχιστον σ’ ότι αφορά τους δυο μεγάλους ασθενείς, την οικονομία και την δημόσια διοίκηση.

Αχρηστεύσαμε δυο πολύ εκλεκτά στελέχη μας, δίνοντάς τους την ευθύνη σε δυο τομείς που δεν είχαν ασκήσει ποτέ μα ποτέ την ελαχίστη διοίκηση. Έχοντας υπόψη μας ότι ένα κράτος είναι διαλυμένο. Ότι η Ελλάδα, η οικονομία, η διοίκηση, είναι μια έρημος.

Έτσι νομίζω σύντροφοι ότι πρέπει να προχωρήσουμε. Γιατί προσέξτε αυτά που ακούτε τώρα τελευταία, ότι τον Καραμανλή τάχα πρόκειται να τον δολοφονήσουν, ότι οι υποκλοπές αφορούσαν τον Καραμανλή, τα διαβάζετε.

Πέρα από την συγκάλυψη της δολοφονίας του μηχανικού της Vodafone του Τσαλικίδη, πέρα από την συγκάλυψη των χιλιάδων παρακολουθήσεων που στήθηκαν όπως τα παλιά χρόνια από την ΚΥΠ και τις διάφορες Μυστικές Υπηρεσίες, αυτή είναι η πραγματικότητα, θέλουν να ετοιμάσουν ένα καινούργιο ξανά σωτήρα γιατί; Λένε ότι ο λαός αυτός έχει ασθενέστατη μνήμη. Θα τους βοηθήσουμε σ’ αυτό; Ελπίζω όχι.

Συσπείρωση λοιπόν σύντροφοι, κριτική, ναι κριτική, όχι ισοπέδωση, όχι διάλυση, εμείς είμαστε που οφείλουμε να προχωρήσουμε με ενότητα – αγώνα, ενότητα – αγώνα, ενότητα – αγώνα και θα βγούμε μπροστά μας.

Γεια σας και σας ευχαριστώ.