Γ. Α. Παπανδρέου: ομιλία στην 11η Σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου του Κινήματος

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Φωτογραφικό Υλικό

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι, αγαπητέ Γιαννάκη, αγαπητέ Martin, σε ευχαριστώ για τη θερμή αλληλεγγύη και τα λόγια υποστήριξης. Τα χρειαζόμαστε, μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε ένα δύσκολο αγώνα.

Όλοι μας εδώ, όχι μόνον εγώ, όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αναλάβαμε μια πολύ μεγάλη ευθύνη, μια ιστορική ευθύνη. Και θέλω να σας πω ότι θα την φέρουμε σε πέρας και με αξιοπρέπεια, αλλάζοντας τη χώρα και βοηθώντας να αλλάξουμε και την Ευρώπη.

Πριν από δεκαεπτά μήνες, η χώρα μας, όλοι μαζί, ξεκινήσαμε ένα μεγάλο ταξίδι. Ένα ταξίδι, μέσα στις πιο δύσκολες και απρόσμενες συνθήκες. Ξεκινήσαμε από έναν τόπο, που δεν ήταν αυτός που θέλαμε, που δεν ήταν αυτός που άξιζε στους Έλληνες.

Τίποτα απ' όσα ζούσαμε τότε που ξεκινήσαμε, δεν ήταν δικά μας, δεν μας εκπροσωπούσαν. Δεν ήταν δικές μας αξίες, η διαφθορά, το ρουσφέτι, η αδικία, ο πλουτισμός των λίγων και ισχυρών. Ήταν ένας τόπος, όπου η δύναμή μας δεν εξαρτιόταν από τι σπουδάσαμε ή πόσο σκληρά δουλεύαμε, αλλά από το ποιον ξέραμε και τι του είχαμε υποσχεθεί.

Ήταν ένας κόσμος, όπου τα παιδιά μας δεν είχαν ελπίδα να προχωρήσουν μπροστά, αν δεν ήταν έτοιμα να στηθούν ικέτες μπροστά στην πόρτα των γραφείων των παραγόντων. Ήταν ένας κόσμος, όπου η δύναμη της ψυχής μας και των αξιών μας, η δύναμη της δικής μας δημιουργίας ακυρωνόταν καθημερινά από την πελατειακή δύναμη του ισχυρού.

Ναι, και εμείς φτιάξαμε αυτό τον κόσμο, αλλά αυτό τον κόσμο αποφασίσαμε εμείς, το ΠΑΣΟΚ, να τον αρνηθούμε, για να μην τον αφήσουμε στα παιδιά μας. Γιατί ήταν ένας κόσμος, που δεν μας χωρούσε. Και ξεκινήσαμε μια διαφορετική διαδρομή, τη διαδρομή μας, το μεγάλο μας ταξίδι.

Φύγαμε από το παλιό λιμάνι. Δεν ξέραμε την ακριβή διαδρομή και τι εμπόδια θα είχαμε μπροστά μας, αλλά ξέραμε ότι εκεί όπου θα πηγαίναμε και εκεί όπου θα πάμε, είναι ένας διαφορετικός, ένας άλλος κόσμος. Ξέραμε και ξέρουμε τον προορισμό μας, εκεί όπου τα παιδιά μας θα μετριούνται από τις πραγματικές τους δυνάμεις - και έχουν δυνάμεις. Θα χτίζουν τα δικά τους όνειρα. Και αυτά τα όνειρα, θα τα πραγματοποιούν.

Αυτό τον κόσμο ονειρευτήκαμε και αυτό τον κόσμο χρωστάει η δική μας γενιά στην επόμενη. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να τους αφήσουμε. Φίλες και φίλοι, τον κόσμο τον παλιό, τον αφήσαμε πίσω μας για πάντα. Κι αν δεν φτάσαμε ακόμα εκεί όπου υποσχεθήκαμε, δεν είναι γιατί πορευόμαστε λάθος, αλλά γιατί ο δρόμος είναι και δύσκολος, και μακρύς.

Για να πας από τη διαφθορά και το ρουσφέτι, στην αξιοκρατία και την προοπτική, θέλει δουλειά πολλή. Θέλει δουλειά πολλή, για να πας από την κοινωνία της εξάρτησης, στην κοινωνία της παραγωγής και της δημιουργίας. Θέλει δουλειά πολλή, για να πιστέψεις στις δικές σου δυνάμεις.

Φίλες και φίλοι, σας ευχαριστώ και σας συγχαίρω για τον αγώνα που δίνει ο καθένας από εσάς, μέσα σε αυτή τη διαδρομή. Στο δικό του χώρο, στο δικό του Δήμο, στη δουλειά του.

Αναλάβαμε μαζί ένα δύσκολο αγώνα. Να οδηγήσουμε τη χώρα μπροστά και γι' αυτό μας εμπιστεύτηκε ο Έλληνας πολίτης. Και είμαστε όλοι εδώ σήμερα, για να πούμε ότι, παρά τις δυσκολίες, παρά το βάρος της ευθύνης, εμείς δεν κάνουμε πίσω. Θα οδηγήσουμε τη χώρα σε ένα νέο προορισμό και, αυτό το ιστορικό εγχείρημα, θα το φτάσουμε μέχρι το τέλος.

Και ναι, μαζί θα τα καταφέρουμε, μαζί με την ελληνική κοινωνία, για να βγάλουμε τη χώρα από το μεγάλο αδιέξοδο, για να ζήσουν τα παιδιά μας σε μια Ελλάδα που τους αξίζει. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια, συντρόφισσες και σύντροφοι, ότι η πατρίδα μας, μας χρειάστηκε. Και σε αυτή την κρίσιμη ιστορική στιγμή, εμείς ανταποκριθήκαμε.

Ανταποκριθήκαμε για τη χώρα μας, γι' αυτά που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας, όπως έκανε πάντα η παράταξή μας, όπως επιτάσσουν οι αρχές μας και οι αξίες που υπηρετούμε. Βρεθήκαμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, μιας χρεοκοπίας οικονομικής, θεσμικής και ηθικής, που μας άφησαν οι προηγούμενοι. Κι εμείς, σηκώσαμε τη σημαία και είπαμε «αυτός δεν είναι ο τόπος όπου θέλουμε να ζήσουμε».

Και αν δεν ζήσαμε την τραγωδία της χρεοκοπίας, αν δεν ζήσαμε τις κλειστές δημόσιες υπηρεσίες, αν δεν ζήσαμε τα κλειστά νοσοκομεία και σχολεία, αν δεν ζήσαμε την αδυναμία του κράτους να πληρώσει συντάξεις και μισθούς, αν δεν ζήσαμε τις τράπεζες να κατεβάζουν ρολά, αν δεν ζήσαμε την τραγωδία της χρεοκοπίας, για πρώτη φορά, μίας από τις 25 πιο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου - και ήμασταν πολύ κοντά, το θυμόμαστε όλοι, και το αποφύγαμε - το οφείλουμε στις προσπάθειες όλων μας.

Το οφείλουμε στην αποφασιστικότητά μας, να αφήσουμε αυτό τον κόσμο πίσω μας. Το συλλογικό μας επίτευγμα οφείλεται στον αγώνα που δώσαμε, για να πείσουμε τη Διεθνή Κοινότητα και την Ευρωπαϊκή Ένωση να ασχοληθούν με εμάς, να δώσουν μια ευκαιρία στη χώρα μας. Οφείλεται στον αγώνα του καθενός από εμάς, να στηρίξουμε αυτή την πατριωτική προσπάθεια. Οφείλεται στην ωριμότητά μας, στις θυσίες μας, ναι, και στις προσπάθειές μας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, ένα πράγμα θέλω να σας μείνει σήμερα από την ομιλία μου, και απευθύνομαι σε όλους, σε κάθε συμπολίτη: ο δρόμος είναι μακρύς, πολλά θα αντιμετωπίσουμε σε αυτό το δρόμο, αλλά η μόνη μας ελπίδα να φτάσουμε εκεί όπου συνταχθήκαμε, είναι να πάμε με σταθερό βήμα και να μιλάμε με τη γλώσσα της αλήθειας.

Θα ακούσουμε πολλές σειρήνες, που θα τραγουδάνε ένα τραγούδι δελεαστικό, να επιστρέψουμε στο παρελθόν ή σε έναν ανύπαρκτο παράδεισο. Θα ακούσουμε καλέσματα, να εγκαταλείψουμε τη μεγάλη μας αυτή προσπάθεια, που βρίσκεται στα μισά του δρόμου. Θα ακούσουμε πολλούς, να λένε ότι δεν θα τα καταφέρουμε.

Θέλω να ξέρετε ότι, από εμένα, θα ακούτε μόνο τη γλώσσα της αλήθειας. Έτσι ξεκίνησα, έτσι θα συνεχίσω. Και η αλήθεια είναι οδηγός μας, είναι το μόνο μας απάγκιο. Και ξέρουμε ότι, πάνω στην αλήθεια, μπορούμε να χτίσουμε μια διαφορετική Ελλάδα και ότι μπορούμε και να τα καταφέρουμε.

Ξέρω και τις απορίες και τις ανησυχίες και το φόβο των συμπολιτών μας, τα ακούω, τα γνωρίζω: το φως στο τούνελ, πιάνουν τόπο οι θυσίες; Μήπως μας περιμένουν και χειρότερα νέα μέτρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Θα φύγουμε από το ευρώ; Θα κηρύξουμε πτώχευση; Υπάρχει ελπίδα; Ποιο το σχέδιο; Πότε η ανάπτυξη; Θα πληρώσουν κάποιοι τα κλεμμένα; Τι γίνεται με τη Δικαιοσύνη; Γιατί δεν αλλάζει πιο γρήγορα η Ελλάδα; Είναι θέμα συντονισμού; Θα πάμε σε εκλογές;

Η ανέχεια, η εγκληματικότητα, η ανομία, οι εξελίξεις στην περιοχή και η προσφυγιά, η ανάγκη να δούμε με ανθρωπιά τα προβλήματα των πιο αδύναμων - ανέργων, συνταξιούχων, γυναικών, ατόμων με αναπηρία ή μεταναστών.

Όλα αυτά και πολλά ακόμα είναι στην καθημερινή κουβέντα των συμπολιτών μας. Όλα αυτά είναι κατανοητά και εύλογα ερωτήματα, σε μια περίοδο δύσκολη, μια πρωτοφανή περίοδο για τα δεδομένα εντός και εκτός Ελλάδας. Γι' αυτά θέλω σήμερα να μιλήσω.

Και θα σας μιλήσω, πρώτα απ' όλα, για τον αγώνα που κάναμε, τι βρήκαμε και τι έχουμε πετύχει μέχρι σήμερα. Θα μιλήσω, επίσης, για τις δύσκολες μάχες που έχουμε μπροστά μας. Γιατί οι μάχες δεν τελείωσαν.

Θα σας μιλήσω για το σχεδιασμό μας να αλλάξουμε την Ελλάδα ριζικά, για τις θετικές μας προοπτικές, αλλά και για τον ρόλο του καθενός από εμάς, από τα στελέχη του Κινήματος, μέχρι και του κάθε πολίτη, σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια.

Για να είμαι σαφής και καθαρός, για τις ευθύνες που έχει ο καθένας μας σε αυτή την ιστορική πορεία. Πρώτα απ' όλα, ναι, η διαδρομή για τη σωτηρία και τη ριζική αλλαγή είναι δύσκολη. Πονάει, έχει κόπους και θυσίες. Ποιος πίστεψε ότι δεν θα έχει; Ποιος ισχυρίστηκε ότι η ανόρθωση θα μπορούσε να είναι περίπατος;

Για να δούμε, όμως, από πού ξεκινήσαμε και τι πετύχαμε. Μιλάμε συχνά για το χρέος. Τι είναι το χρέος; Είναι ένα στατιστικό μέγεθος, που μετράνε οι ξένοι; Όχι. Το χρέος είναι το μεγαλύτερο βαρίδι στο λαιμό των παιδιών μας. Αυτό που διπλασίασε η Νέα Δημοκρατία.

Και τι είναι το έλλειμμα; Είναι τα νέα βαρίδια, που τους προσθέτουμε κάθε χρόνο. Σε πέντε χρόνια μόνο, η Νέα Δημοκρατία διπλασίασε και τα δύο, και το χρέος, και το έλλειμμα.

Γι' αυτό και δεν μπορούσε κανένας να πάρει ανάσα. Η προηγούμενη κυβέρνηση έπνιξε τις επόμενες γενιές, για να ζήσει αυτή καλύτερα, οι λίγοι και οι δικοί της. Αυτά έμαθαν και οι δανειστές μας και αντέδρασαν, δεν μας δάνειζαν και ακόμα δεν μας δανείζουν. Τουλάχιστον, με ανεκτά επιτόκια.

Σήμερα, η Ελλάδα θα δανειζόταν με 11%-13%, ενώ η Γερμανία δανείζεται με 2%. Δηλαδή, για κάθε 1 δις που θα δανειζόμασταν για 5 χρόνια οι Έλληνες, θα πληρώναμε 2 δις ευρώ επιπλέον τόκους από τους Γερμανούς. Όροι δανεισμού, τοκογλυφικοί. Αυτά δεν τα πληρώνει άλλος, το ελληνικό νοικοκυριό θα τα πλήρωνε. Βάρος αβάσταχτο για εμάς και για κάθε γενιά που θα έρθει μετά από εμάς.

Γι' αυτό και σταμάτησαν να μας δανείζουν. Δηλαδή, μας πήγαιναν για χρεοκοπία. Και όταν βρεθήκαμε σε αυτή τη θέση, λόγω των δικών μας πράξεων, δηλαδή της προηγούμενης κυβέρνησης, της Νέας Δημοκρατίας, ξέρατε τι έλεγαν τότε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας; «Δεν μας χρειάζεστε, λύστε το πρόβλημα μόνοι σας. Κάντε τις αναγκαίες αλλαγές στη χώρα σας και οι αγορές θα ηρεμήσουν. Και αν πληρώνετε κάτι παραπάνω, καλά να πάθετε. Τα θέλατε και τα κάνατε. Πάρτε επιτέλους την ευθύνη για τις δικές σας πράξεις. Γιατί ζητάτε από εμάς να σας στηρίξουμε, όταν εσείς τα κάνατε χάλια;». Αυτή ήταν η συνήθης αντίδραση.

Και όμως, το παλέψαμε και πείσαμε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά και ευρωπαϊκό. Και έγινε ο μηχανισμός στήριξης. Και όσοι μας κάνουν εύκολη κριτική για το μηχανισμό στήριξης, ας μας πουν την εναλλακτική τους πρόταση, ευθαρσώς. Διότι μία ήταν η εναλλακτική πρόταση. Η εναλλακτική, θα ήταν η φτώχεια και η μιζέρια, οι μαζικές απολύσεις από ΔΕΚΟ και Δημόσιο, η πιθανή μας έξοδος από το ευρώ.

Κλειστές οι τράπεζες, χρεοκοπημένες οι εταιρείες. Και μια ολόκληρη γενιά, η νέα γενιά του σήμερα, θα ονομαζόταν η χαμένη ελληνική γενιά. Να και οι πρώτες σειρήνες στην πορεία μας. «Πείτε πάλι ψέματα», μας είπαν. «Χρεώστε κι άλλο τα παιδιά σας. Κάντε σαν να μην συμβαίνει τίποτα». Εμείς καταφέραμε, με σκληρές και συστηματικές διαπραγματεύσεις, να αλλάξουμε μια πορεία προδιαγεγραμμένη.

Τα μέτρα, ναι, σκληρά και άμεσα, ήταν η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη, ήταν ότι έπρεπε να στήσουμε από το μηδέν ένα μηχανισμό, που θα μας εξασφάλιζε ένα ασύλληπτο ποσό, πρωτοφανές στα χρονικά, για να σταθούμε στα πόδια μας.

Ποιο είναι το ποσό; Για να καταλάβουμε τις διαστάσεις του προβλήματος. Στη Βραζιλία, στη μεγάλη αυτή χώρα των 200 εκατομμυρίων κατοίκων, το 2002, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έδωσε το τότε πρωτοφανές ποσό των 22 δις ευρώ. Ήταν τότε το μεγαλύτερο ποσό που δόθηκε ποτέ. Πήρε συνολικά 22 δις ευρώ.

Εμείς, από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και μόνο, παίρνουμε ήδη 30 δις ευρώ. Τι λέει η Αξιωματική Αντιπολίτευση; Τι λένε οι άλλες πολιτικές δυνάμεις; Μιλούν σαν όλα αυτά να μην συνέβησαν ποτέ. Παριστάνουν ότι ξεχνούν ότι, το πρωτοφανές ποσό των 30 δις ευρώ που μας καταβάλλει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, θα είχε ήδη εξαντληθεί, αν δεν είχαμε πείσει την Ευρωπαϊκή Ένωση να μας στηρίξει.

Και πάλι θα βρισκόμασταν μπροστά στο φάσμα της χρεοκοπίας. Διότι τόσο μεγάλη, τόσο χαώδης είναι η μαύρη τρύπα, που μας άφησε η Νέα Δημοκρατία. Και σήμερα, δεν ντρέπεται για τις πράξεις της, αλλά κάνει και κριτική κι από πάνω.

Παριστάνουν ότι ξεχνούν ότι, απ' αυτό το πρωτοφανές ποσό των 110 δις, τα 80 δις τα καταβάλλουν, όχι κάποια υπερδύναμη, αλλά οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι. Επαναλαμβάνω, λοιπόν: αρκετά με τα παραμύθια και την κριτική, που νομίζουν ότι είναι εκ του ασφαλούς. Δεν είναι, γιατί θυμόμαστε. Δεν είναι, γιατί πλέον γνωρίζουμε πώς και γιατί η Ελλάδα έφτασε εδώ.

Μάλιστα, μόνο προδότη δεν με είπαν, επειδή συζήτησα, λένε, με τον επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όταν η Ελλάδα βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα. Επειδή έψαχνα λεφτά για τη χώρα μου. Τότε που δίναμε μάχη για να βρούμε λύση, για να μη ζήσουμε τη χρεοκοπία. Ποιος θα τα πλήρωνε; Ο κ. Καραμανλής; Ο κ. Σαμαράς; Ο κ. Αλογοσκούφης; Ο κ. Ρουσόπουλος; Ο κ. Βουλγαράκης;

Φυσικά, για την πατρίδα μίλησα και θα μιλώ με τους πάντες, με κάθε αρμόδιο ανά την υφήλιο, με κάθε έναν που θα μπορούσε να βοηθήσει την Ελλάδα. Και αυτό έκανα και αυτό κάνω. Με τραπεζίτες, με διακεκριμένους οικονομολόγους, με αρχηγούς κρατών εντός και εκτός Ευρώπης, με επικεφαλής όλων των διεθνών Οργανισμών.

Διότι ο δρόμος, και είναι μακρύς, αλλά θα είναι και μακρύτερος, αν δεν κινητοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις που έχουμε στη διάθεσή μας. Όχι, η δική μας Κυβέρνηση και το δικό μας Κίνημα δεν είναι μαθημένο να σταυρώνει τα χέρια, όπως έκαναν άλλοι, σε άλλες, κρίσιμες διαπραγματεύσεις. Δεν είμαστε μαθημένοι να αφήνουμε τα πράγματα στη μοίρα τους. Δεν είμαστε μαθημένοι να ψάχνουμε άλλοθι για την αδράνειά μας.

Δείτε τι έγινε στην Ιρλανδία. Ένας Πρωθυπουργός δεξιός, συντηρητικός, αλλά τουλάχιστον ντόμπρος, ανέλαβε τις ευθύνες του. Πέρασε δύσκολα μέτρα για να σώσει τη χώρα του και μετά πήγε σε εκλογές.

Δεν φυγομάχησε, δεν έριξε την απασφαλισμένη βόμβα στην επόμενη κυβέρνηση, όπως έκανε η Νέα Δημοκρατία. Και σήμερα, κρύβεται η ηγεσία της, πίσω από το γεγονός ότι εμείς πήραμε τις δύσκολες αποφάσεις. Αυτοί, τις κρίσιμες στιγμές, εξαφανίστηκαν. Και τώρα, θέλουν και κάνουν και κλεφτοπόλεμο.

Φίλες και φίλοι,  δεν περιμένω δικαίωση από τη Νέα Δημοκρατία για τις δικές μας πράξεις και πολιτικές. Περιμένω, από την παράταξη που μας έφερε έως εδώ, τουλάχιστον την υποτυπώδη αίσθηση της σοβαρότητας, της υπευθυνότητας, αλλά και του σεβασμού απέναντι στην τεράστια προσπάθεια που καταβάλλει σήμερα ο Ελληνικός λαός.

Ξεκινήσαμε ένα δύσκολο δρόμο και, το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν, είναι να πορευτούν μαζί μας σε αυτή την πορεία. Δεν ζητάμε να μας χειροκροτήσουν, αλλά ας καταλάβουν τουλάχιστον το δρόμο που ανοίγουμε. Ας αναλογιστούν, επιτέλους, πως κόντεψαν να ακυρώσουν μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων, για να κάνουν αυτοί λοβιτούρες με ομόλογα, με σκάνδαλα κ.λπ.

Η πορεία που ξεκινήσαμε, είναι μια πορεία εθνικής ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας. Και αυτό, είναι το δεύτερο μεγάλο διακύβευμα που διαχειριζόμαστε. Κάθε ευρώ που δανειζόταν η προηγούμενη κυβέρνηση από την αγορά, προσέθετε και ένα δανειστή πάνω στο λαιμό των παιδιών μας. Ένα δανειστή, που θα του καθόριζε το μέλλον.

Όταν ο Σουηδός Πρωθυπουργός, ο Γκόραν Πέρσον, πριν από χρόνια, σε μια παρόμοια κρίση με τη δική μας - όχι τόσο μεγάλη, αλλά πάντως παρόμοια - πήγε στην Ουάσινγκτον για να δει τους πιστωτές της χώρας του, τον ρώτησε ένας από τους πιστωτές: «ξέρω ότι πάει καλύτερα η οικονομία σου, αλλά γιατί επένδυσες χρήματα στα νηπιαγωγεία;».

Και απάντησε ο Πέρσον: «για εμάς, είναι προτεραιότητα. Είναι διαπιστωμένο ότι η προσχολική ηλικία είναι καθοριστική για την πορεία του παιδιού στο σχολείο, αλλά και για την ψυχολογία του». Και του είπε ο Πέρσον,  «γιατί σε ενδιαφέρει τι κάνω εγώ, ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός της Σουηδίας;». Και του απάντησε ο πιστωτής, «γιατί τα λεφτά είναι δικά μου».

Αυτό τον τόπο, της εξάρτησης, που έχτισε η Νέα Δημοκρατία, αυτόν αφήνουμε εμείς για πάντα πίσω μας, αυτόν αλλάζουμε. Γιατί αυτό είναι το δεύτερο διακύβευμα, μετά τη σωτηρία της χώρας, ένα στρατηγικό στοίχημα που μας αφορά όλους.

Είναι το δικαίωμά μας να στήσουμε ένα αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος αλληλεγγύης προς κάθε αδύναμο συμπολίτη μας. Αφορά στο δικαίωμά μας να επενδύσουμε σε μια νέα πορεία πράσινης και βιώσιμης ανάπτυξης, με προοπτική για κάθε ελληνική οικογένεια. Για εργασία, παιδεία, υγεία και ευημερία.

Και  είμαστε εμείς, το δικό μας Κίνημα, η δική μας παράταξη, που πάντα πάλεψε για την εθνική κυριαρχία και τη Δημοκρατία. Και σήμερα, παλεύουμε επίσης για να φύγουμε από κάθε επιτήρηση, εξάρτηση και κηδεμονία. Για να στηριχτούμε επιτέλους στις δικές μας, ελληνικές δυνάμεις. Και αυτό, για την Ελλάδα έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί το διακύβευμα σε σχέση με άλλες, με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, είναι  ακόμα πιο σοβαρό για την Ελλάδα.

Έχουμε τα μεγάλα εθνικά μας θέματα, έχουμε την αμυντική μας ικανότητα, έχουμε το Κυπριακό, έχουμε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, έχουμε τη λεπτή διαπραγμάτευση με τη γείτονα χώρα FYROM, έχουμε το τεράστιο πρόβλημα της προσφυγιάς, που μπορεί να ενταθεί στη γειτονιά μας.

Καταλαβαίνετε ότι πολλοί είναι εκείνοι, που ίσως θα είχαν τον πειρασμό να αξιοποιήσουν τη σημερινή κατάσταση επιτήρησης της χώρας μας, αλλά και υποχρέωσης της χώρας μας, για ίδιο όφελος, για να υποχωρήσουμε σε μεγάλα θέματα, όχι μόνο κοινωνικά, αλλά και εθνικά.

Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, η Κυβέρνησή μας ήταν και είναι ξεκάθαρη: δάνειο - ξε-δάνειο, τα θέματα που θίγουν την ακεραιότητα, τα δικαιώματά μας, τις εθνικές μας υποθέσεις, δεν είναι ανταλλάξιμα, δεν είναι διαπραγματεύσιμα,  δεν είναι στο τραπέζι του παζαριού.

Θα λυθούν και θα αντιμετωπιστούν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, το συμφέρον του Ελληνικού λαού και μόνον. Αυτά τα μηνύματα, τα έχω κάνει σαφή, ιδιωτικώς και δημοσίως και παντού. Όπως έκανα σαφές, και πάλεψα, και πέτυχα να μην μπορεί να αφαιρεθεί η ψήφος της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, λόγω της οικονομικής μας κατάστασης - της κακοδιαχείρισης από τη Νέα Δημοκρατία.

Ναι, φίλες και φίλοι, ο δρόμος είναι μακρύς, αλλά είναι δικός μας δρόμος, χωρίς στενά και σκοτεινές γωνιές, χωρίς κρυφές συμφωνίες και υποχωρήσεις. Αυτός ο κόσμος είναι πίσω μας, αυτός ο κόσμος ήταν της προηγούμενης κυβέρνησης.

Η Ελλάδα σήμερα, έχει μια νέα και πρωτόγνωρη αξιοπιστία. Πρώτα απ' όλα, γιατί είμαστε ξανά στο προσκήνιο των διεθνών εξελίξεων. Στην περιοχή μας, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στην Ασία, με την Κίνα, με την Ινδία, στον αραβικό κόσμο, στους αγώνες για τη Δημοκρατία, για τη σωτηρία του περιβάλλοντος στον πλανήτη μας, για μια άλλη προοδευτική Ευρώπη, και ως ΠΑΣΟΚ, μέσω της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αλλά και εδώ, μαζί με τους συντρόφους μας από την Ευρώπη, όπως με τον Martin και τους ηγέτες που θα είναι σήμερα μαζί μας, στην Ελλάδα.

Αξιοπιστία - αυτό που είχαμε χάσει. Είμαστε και κάνουμε το παν για να είμαστε συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις μας, στις υπογραφές μας. Και η συνέπεια αυτή, μας προστατεύει. Όπως και ανοίγει δυνατότητες για πιο κοινωνική πολιτική, για προστασία των αδύναμων στη χώρα μας, για να πρωτοπορούμε σε προτάσεις, όπως το ευρωομόλογο, όπως ο φόρος Tobin ή, αν θέλετε, ο φόρος επί των χρηματιστηριακών συναλλαγών, αλλά και ο φόρος επί του διοξειδίου του άνθρακα.

Και λόγω αυτής της συνέπειας, μπορούμε και λέμε:

Όχι σε νέα μέτρα, που να κόβουν μισθούς και συντάξεις.

Όχι σε μια ισοπέδωση της φορολογίας, αλλά «ναι» σε ένα φορολογικό σύστημα, δίκαιο και διαφανές.

Όπως είπαμε «όχι» στη γενικευμένη αύξηση του ΦΠΑ, παρότι ήταν στο μνημόνιο.

Μπορούμε σήμερα και προτείνουμε και προγραμματίζουμε μια Χάρτα Κοινωνικών Δικαιωμάτων. Για ορισμό και προγραμματισμό του ελάχιστου αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης. Ένας πολύ σημαντικός προεκλογικός μας στόχος και μια δέσμευσή μας.

Όπως μπορούμε και λέμε ότι, ναι, θα αξιοποιήσουμε τη δημόσια περιουσία, αλλά δεν θα πουλήσουμε δημόσια γη. Αυτή η συνέπεια και  αξιοπιστία, όμως, είναι αναγκαίες και για το επόμενο, βασικό μας βήμα, στρατηγικό στοίχημα και διαπραγμάτευση.

Είναι το τρίτο διακύβευμα, για το οποίο θέλω με κάθε ειλικρίνεια να σας μιλήσω. Ποιο είναι αυτό; Μιλώ με πολλούς συμπολίτες μας, άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Ξέρουν πολύ καλά ότι μας έχουν δανείσει. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, από τους δικούς τους φόρους, μας έχουν δανείσει. Όχι κάποια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη. Άλλοι με αίσθημα  αλληλεγγύης πραγματικής, άλλοι με λιγότερο θετικά συναισθήματα.

Μερικοί με ρωτάνε, όταν βγαίνω στο εξωτερικό, «γιατί εμείς να πληρώνουμε τις δικές  σας αμαρτίες, γιατί εμείς να δίνουμε, όταν κόβουμε και στη δική μας χώρα;».

Ξέρετε τι με ρώταγαν στην Φιλανδία; «Θα επιστρέψετε εσείς οι Έλληνες τα λεφτά που σας δανείσαμε ή θα τα χάσουμε;». Δεν αισθάνομαι καθόλου καλά, όταν χρειάζεται να απαντάει οποιοσδήποτε Έλληνας σε αυτή την ταπεινωτική ερώτηση.

Είναι όμως μια απάντηση, που θεωρώ ότι τιμά την παράδοσή μας. Η απάντηση είναι η εξής: «εμείς, οι Έλληνες, τηρούμε το λόγο μας, σεβόμαστε τη φιλία μας, τιμούμε την προσφορά σας. Θα τα πάρετε πίσω και με τόκο». Είναι και για εμάς δείγμα της νέας αξιοπιστίας της χώρας μας.

Ποιο είναι, λοιπόν, το τρίτο διακύβευμα; Που, τελικά, συνδέεται με την αποφυγή της χρεοκοπίας, με τη διασφάλιση των βασικών εθνικών, δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Που παραμένει ένα μεγάλο βάρος, το οποίο σηκώνει ο Ελληνικός λαός.

Το βάρος είναι μία λέξη: το χρέος. Ήταν ιστορική η φράση του Ανδρέα Παπανδρέου, που έλεγε ότι «είτε εμείς θα εξαφανίσουμε το δημόσιο χρέος ή το χρέος θα εξαφανίσει τη χώρα».

Στόχος μας, είναι το συντομότερο να μπορούμε να βγούμε στις αγορές και να διασφαλίσουμε δανειοδότηση με χαμηλά επιτόκια. Αυτό θα μας απαλλάξει από τη σημερινή εξάρτηση.

Μακάρι βεβαίως, όπως το στηρίζει και ο Martin, και η Ευρωομάδα, και εμείς, να είχαμε το ευρωομόλογο. Δεν υπάρχει, τουλάχιστον σήμερα.

Εμείς, όμως, θέλουμε να βγούμε γρήγορα στις αγορές. Θα μπορούμε να διακόψουμε ακόμα και το σημερινό χρηματοδοτικό πρόγραμμα από το μηχανισμό, προς όφελός μας, αλλά και για την ανακούφιση των εταίρων μας.

Χωρίς να μπαίνω στις γνωστές λεπτομέρειες του προγράμματός μας, αυτό το επιτυγχάνουμε με την εφαρμογή του μνημονίου. Με περικοπές, ιδιαίτερα πια της σπατάλης, με πάταξη της φοροδιαφυγής, με την απεμπλοκή των τραπεζών από την ανασφάλεια και την επένδυσή τους στην πραγματική οικονομία, με την αξιοποίηση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων, κάνοντας την Ελλάδα εξαγωγική, παραγωγική, ανταγωνιστική, καινοτόμα και δημιουργική.

Με ένα νέο αίσθημα εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία, που θα επανεκκινήσει τη χώρα, την επιχειρηματικότητα και την πρωτοβουλία, με σιγουριά και ασφάλεια για τον πολίτη. Αυτό το πρόγραμμα εφαρμόζουμε.

Όμως, βλέπουμε ότι οι αγορές, οι αναλυτές, οι οίκοι αξιολόγησης, είτε καλοπροαίρετα, είτε έχοντας να κερδίσουν από την αποτυχία μας, βλέπουν ρίσκα και προβλέπουν δυσκολίες.

Τονίζουν την ιδιόμορφη κατάσταση, λόγω ευρώ - το κοινό νόμισμα. Και αναρωτιούνται: πώς μπορεί μια ελληνική επιχείρηση να ανταγωνιστεί μια γερμανική, μια γαλλική, μια ολλανδική, σε μια κοινή αγορά, όταν η μία πληρώνει υψηλά επιτόκια και η άλλη χαμηλά, στην ίδια αγορά, με το ίδιο νόμισμα;

Αναρωτιούνται αν θα φτάσουμε σε ρυθμούς ανάπτυξης τόσο υψηλούς, που να μας επιτρέψουν εύκολα να διαχειριστούμε το χρέος μας. Αναρωτιούνται αν η Ελλάδα θα συνεχίσει με αποφασιστικότητα τις αλλαγές. Αναρωτιούνται αν το βάρος του χρέους τα επόμενα χρόνια είναι υπερβολικό, για οποιαδήποτε χώρα.

Για όλους αυτούς τους λόγους, το ελληνικό πρόβλημα, το ιρλανδικό πρόβλημα, αλλά και τα προβλήματα που φαινομενικά ή πραγματικά έχουν κι άλλες χώρες, γίνονται ευρωπαϊκά προβλήματα.

Αυτό το είχα και το είχαμε αναδείξει από την πρώτη στιγμή. Αλλά σήμερα, γίνεται πια συνείδηση ότι, μόνο μια συντονισμένη πολιτική, μπορεί να ηρεμήσει τις αγορές, να αντιμετωπίσει το μεγάλο χρέος μερικών χωρών και να ανοίξει προοπτικές για την ανάπτυξη. Και αυτή είναι η μάχη που δίνουμε σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μάχη για τον συντονισμό, μάχη για την επένδυση, μάχη για τη διαχείριση του χρέους, για καλύτερους όρους στη διαχείριση και του ελληνικού χρέους. Αυτή η μάχη, αυτή η συζήτηση δεν θα ήταν καν στο τραπέζι, εάν σήμερα δεν είχαμε αποδείξει την αξιοπιστία μας, τη βούλησή μας να αλλάξουμε, τις θυσίες και τον πόνο που πραγματικά αισθάνεται ο Ελληνικός λαός.

Αυτή τη μάχη δίνουμε στην Ευρώπη, αυτό το μήνα. Είναι μια ελληνική μάχη, αλλά είναι και μια ευρωπαϊκή μάχη. Και περιμένω από τα κόμματα της Αντιπολίτευσης να συμβάλουν.

Πολλά θα κριθούν. Σε κάθε περίπτωση, θα κάνουμε και θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν, για την καλύτερη έκβαση για τη χώρα μας και, βέβαια, και για την Ευρώπη, διότι είναι συνυφασμένες οι μοίρες μας.

Πολλά εμπόδια θα βρούμε μπροστά μας, στην πορεία μας, αλλά αν σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, αν σταθούμε ενωμένοι και αποφασισμένοι, τότε δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορούμε να πετύχουμε.

Φίλες και φίλοι, αν οι αποφάσεις μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι γενναίες και αποτελεσματικές, αυτό θα φανεί πολύ γρήγορα στις ίδιες τις αγορές και θα βρεθούμε και πάλι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν θα είναι όμως η καλύτερη έκβαση.

Χρειάζεται να τελειώνουμε το νωρίτερο, για να μπορούμε να κάνουμε όλοι μας τα απαραίτητα για τις οικονομίες μας, μέσα σε ένα κλίμα ασφάλειας και σιγουριάς.

Πόσο μάλλον που έχουμε κοσμογονικές εξελίξεις, ένα ηφαίστειο αιτημάτων για Δημοκρατία και ελευθερία στη γειτονιά μας, στον αραβικό κόσμο, στη Μέση Ανατολή, από όπου η Ευρώπη, ουσιαστικά, είναι σήμερα απούσα, εσωστρεφής, χωρίς πολιτική.

Θα έπρεπε η Ευρώπη, λοιπόν, να πάρει αυτές τις αποφάσεις, ώστε να ενισχύσει τη θέση της οικονομικά, να ενισχύσει τη θέση της πολιτικά και να δείξει την ενότητά της, για να μπορεί να αντιμετωπίσει τα τεράστια προβλήματα, αλλά και τις τεράστιες ευκαιρίες, προκειμένου να βοηθήσουμε τους λαούς της περιοχής αυτής, της γειτονιάς μας, ώστε να μεταβούν σε μια δημοκρατική λειτουργία και σε μια ευημερία.

Και η Ελλάδα, θα έπρεπε, και μπορεί, ανεξάρτητα των αποτελεσμάτων, ανεξάρτητα της έκβασης, όντας στην περιοχή, να είναι πόλος σταθερότητας. Η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι ο βασικός ακρογωνιαίος λίθος, το προκεχωρημένο, αν θέλετε, φυλάκιο σταθερότητας της Ευρώπης, για τη Δημοκρατία και την ανάπτυξη αυτής της περιοχής.

Όμως, αν πάρουμε τη θετική εκδοχή, αν όλα πάνε κατ' ευχήν στις διαπραγματεύσεις, θα έχουμε τελειώσει; Σας θέτω ένα απλό ερώτημα: αν θεωρητικά αύριο είχαμε μηδενικό χρέος, θα ήμασταν εντάξει;

Κάθε άλλο. Γιατί το χρέος δεν είναι, φίλες και φίλοι, παρά η επιφάνεια, η κορυφή ενός παγόβουνου, το σύμπτωμα των βαθύτερων αιτιών των προβλημάτων της οικονομίας και της κοινωνίας μας - ενός πελατειακού καπιταλισμού, της αδιαφάνειας, της παρασιτικής και όχι παραγωγικής οικονομίας, του να αγοράζουμε από το εξωτερικό ξένα προϊόντα, αλλά να μην παράγουμε και να μην πουλάμε ελληνικά.

Ναι, χρειαστήκαμε να διαχειριστούμε τη δυσκολότερη φάση της Μεταπολίτευσης, για να σώσουμε τη χώρα, αλλά τώρα είναι η ώρα για να αλλάξουμε τη χώρα. Μια διαφορετική διαδρομή.

Και αυτό κάνουμε. Αυτούς τους μήνες, αυτό κάνουμε. Μια Κυβέρνηση που έκανε τόσες αλλαγές, όσο λίγες τις τελευταίες δεκαετίες. Βέβαια, πρώτα απ' όλα, το 2010, κάναμε τον άθλο να μειώσουμε το έλλειμμα κατά 6 μονάδες.

Ξεκινώντας δηλαδή από ένα έλλειμμα, που ξεπερνούσε τα 36 δις ευρώ, καταφέραμε να το μειώσουμε συνολικά 14 δις ευρώ. Διανύσαμε μέσα σε ένα χρόνο το μισό της διαδρομής, που πρέπει να γίνει μέχρι το 2014, ώστε να μειωθεί το έλλειμμα από τα 36 δις, που το παραλάβαμε, στα 6 δις και να συνεχίσει να μειώνεται.

Μπορεί να επαναληφθεί το 2010; Προφανώς, όχι. Αυτό θα μας εξόντωνε όλους, και εμάς, και μαζί, την ελληνική οικονομία. Στόχος ήταν και είναι, να μπορέσουμε να κάνουμε - και αυτό κάναμε - μια δυνατή αρχή, να προχωρήσουμε με το Πρόγραμμά μας και να φέρουμε το νοικοκύρεμα, μέσα από πραγματικές τομές και αλλαγές στο κράτος.

Να μειώσουμε τα ελλείμματά μας και τα χρέη μας, βάζοντας τάξη στους προϋπολογισμούς μας, αλλά και ξαναφέρνοντας τη χώρα σε μια νέα και διαφορετική πορεία ανάπτυξης, που θα βασίζεται στις δικές μας δυνάμεις.

Και η προσπάθεια έχει αρχίσει να αποδίδει. Η οικονομία σταδιακά ανταποκρίνεται στις διαρθρωτικές αλλαγές. Παρά την τεράστια μείωση στις δημόσιες δαπάνες, ο ρυθμός ύφεσης θα περιοριστεί σημαντικά το 2011. Και όλη μας η προσπάθεια, είναι η ύφεση να σταματήσει το 2^ο εξάμηνο του έτους, έτσι ώστε να πετύχουμε την επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς το 2012.

Αυτό μεταφράζεται σε πραγματική ανάπτυξη και, άρα, σε αύξηση των εισοδημάτων σε κάποιους τομείς της οικονομίας, όπου σήμερα υπάρχουν ήδη ενδείξεις ανάκαμψης.

Βλέπουμε τα πρώτα σημάδια ότι η πορεία μας είναι στη σωστή κατεύθυνση. Τέτοια σημάδια είναι, παραδείγματος χάριν, η αύξηση των εξαγωγών το τελευταίο τρίμηνο του 2010, περίπου κατά 30%.

Ο δείκτης παραγγελιών στη βιομηχανία από το εξωτερικό δείχνει σημαντική αύξηση. Οι ενδείξεις που έχουμε σήμερα για την τουριστική κίνηση για το καλοκαίρι είναι θετικές. Γι' αυτό, αφήνουμε πίσω μας όσους ποντάρουν στην αποτυχία και κοιτάζουμε τη δουλειά μας.

Φίλες και φίλοι, ξέραμε όταν ξεκινήσαμε, ότι ο δρόμος θα είναι δύσκολος, ότι οι αλλαγές που θα κάναμε, έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες. Και ότι πριν φυτρώσουν αυτά που σπέρνουμε, διότι σπέρνουμε αυτή τη στιγμή, βλέπουμε παντού γύρω μας ένα έρημο χωράφι, μια μεγάλη έρημο, γεμάτη ανασφάλεια.

Αυτό που αισθανόμαστε όλοι μας, αυτή τη στιγμή, είναι ο κόπος και η αγωνία. Η ανησυχία, μήπως κάτι δεν πάει καλά, ή μήπως υπάρξει ακόμα μια κακοκαιρία και δεν καρποφορήσει το χωράφι.

Και αυτή την ανησυχία, την καταλαβαίνω απόλυτα. Είναι ανησυχία αληθινή και, βεβαίως, είναι μια ανησυχία που εκμεταλλεύονται υπέρμετρα, και η Αντιπολίτευση, και ένα μέρος των μέσων ενημέρωσης. Είναι φόβοι αληθινοί και γι΄ αυτό τους σέβομαι και τους τιμώ.

Αλλά θέλω να ξέρετε ότι είμαστε στο σωστό δρόμο, ότι οι αλλαγές αυτές φέρνουν καρπούς, ότι οι θυσίες πιάνουν τόπο. Και αν ακόμα γύρω μας μοιάζει σήμερα έρημος, στο βάθος, είναι ο κόσμος που δεσμευθήκαμε να χτίσουμε για τα παιδιά μας.

Σας διαβάζω ένα απόσπασμα από περσινή ομιλία μου, εν μέσω κρίσης, η οποία και σήμερα βεβαίως ισχύει:

«Το κράτος λύγισε. Λύγισε μέσα από προνόμια, από ανθρώπους που καταφέρνουν να απαλλάσσονται από το φορολογικό τους βάρος. Δεν με ενδιαφέρει αν ο πλούτος που κρύβουν είναι σε offshore, δεν με ενδιαφέρει αν φταίνε οι αποδείξεις που δεν κόβουν, ή αν οι βίλες, τα κότερα και οι λιμουζίνες τους, είναι περιουσιακά στοιχεία εταιρειών.

Δεν θα επιτρέψω να αφήσουμε τους υπαλλήλους και συνταξιούχους να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα και όσοι πλούτισαν σε βάρος του Δημοσίου να συνεχίζουν να πίνουν στην υγεία του κορόιδου.

Δεν βάζουμε απέναντι την υγιή επιχειρηματικότητα, δεν βάζουμε απέναντι το κεφάλαιο που επενδύεται, που δημιουργεί θέσεις δουλειάς. Δεν είναι απέναντί μας οι επιχειρηματίες, που αγωνίζονται να διατηρήσουν έντιμα την επιχείρησή τους και μαζί και τις θέσεις εργασίας για τους εργαζόμενους.

Βάζουμε απέναντι τον πλούτο, που δεν είναι αποτέλεσμα μόχθου και προσπάθειας, που δεν είναι αποτέλεσμα αξίας, αλλά τον πλούτο που χτίστηκε μέσα από πλιάτσικο, στα χρήματα των σημερινών και των μελλοντικών γενεών.

Με τα χρήματα του ασφαλιστικού, από εισφορές που δεν πληρώθηκαν, με τα χρήματα του σχολείου, από φόρους που δεν καταβλήθηκαν, αλλά και με τα χρήματα όλου του Δημοσίου, από προμήθειες που υπερτιμολογήθηκαν, που δεν έγιναν υπηρεσίες για τον πολίτη, αλλά σπατάλη, διαφθορά και κερδοσκοπία κάποιων λίγων. Ένα πελατειακό σύστημα, που βασίστηκε στην αναξιοκρατία, στους διορισμούς από το παράθυρο, στους κολλητούς και τους κουμπάρους.

Αυτά πληρώνει ο Ελληνικός λαός. Και η Κυβέρνηση σήμερα αναγκάζεται να ζητήσει τη συμβολή όλων των πολιτών. Αναγκάζεται να ζητήσει από τους δημοσίους υπαλλήλους, να τα βγάλουν πέρα με λιγότερα.

Δεν θα επιτρέψω να αφήσουμε τους ίδιους ανθρώπους, να βλέπουν με τα δικά τους μάτια άλλη σπατάλη δημόσιου χρήματος. Ζητώ από τους ίδιους να συνδράμουν, ζητώ να επισημαίνουν και να απαιτούν από τις Διοικήσεις των υπηρεσιών τους, περικοπές σπατάλης και διαφάνεια.

Δεν είναι το Δημόσιο μια παχιά αγελάδα, από την οποία όλοι αρμέγουν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό. Σήμερα, λύγισε το Δημόσιο κάτω από τη λογική της σπατάλης και της κατάχρησης. Το Ελληνικό Δημόσιο δεν έχει περιθώριο να πετά ούτε ένα ευρώ, δεν έχει περιθώριο να χαρίζει σε προμηθευτές παντός είδους ούτε ένα λεπτό, που οφείλεται σε υπερτιμολόγηση. Η ανασυγκρότηση του ελληνικού κράτους είναι όρος επιβίωσης».

Φίλες και φίλοι, αυτό είναι το μεγάλο διακύβευμα της αλλαγής. Αυτά που είπα, τα ίδια ισχύουν και σήμερα. Έχουμε να κάνουμε μια μεγάλη προσπάθεια, για να φέρουμε αλλαγές στο ελληνικό κράτος. Όχι, δεν μας έφταιξε για το χρέος, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεν μας έφταιξε για το κράτος και τη διαφθορά, το μνημόνιο ή η Τρόικα, ούτε κάποια συνωμοσία.

Αυτή η συνωμοσιολογία είναι σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους, γιατί μας αποπροσανατολίζει όλους, από την πραγματικότητα και τις λύσεις, που πρέπει να δώσουμε εμείς. Όχι οι άλλοι, εμείς. Και είναι στο χέρι μας, είναι δική μας ευθύνη να τις βρούμε και να τις υλοποιήσουμε.

Υπάρχουν, ναι, αυτοί που θέλουν να το βάλουν στα πόδια, αφού πέρασαν πρώτα καλά και απομύζησαν ό,τι υπήρχε. Αλλά υπάρχουν και αυτοί, που παλεύουν για την πατρίδα. Υπάρχουν αυτοί που φεύγουν και αυτοί που δίνουν τη μάχη. Υπάρχουν αυτοί που είναι βολεμένοι, που το κάνουν απλά και μόνο για να μπορούν να διατηρήσουν προνόμια, να περισώσουν καρέκλες και εξουσίες.

Αλλά υπάρχουν και αυτοί, που υπηρετούν τους πολίτες, αυτοί που λένε την αλήθεια, που βαδίζουν με αξίες. Και εμείς είμαστε ακριβώς έτσι. Το Κίνημά μας είναι ακριβώς αυτό, Κίνημα αξιών, Κίνημα που υπηρετεί τον πολίτη, Κίνημα ειλικρίνειας, Κίνημα αλήθειας.

Φίλες και φίλοι, μην περιμένουμε ούτε ανάπτυξη, ούτε κοινωνικό κράτος, ούτε σωστή παιδεία, ούτε υγεία και πρωτοβάθμια περίθαλψη, ούτε ανταγωνιστικότητα, εάν δεν αλλάξουμε το ελληνικό κράτος. Αυτή είναι η μεγάλη μας αδυναμία, είναι όμως και η μεγάλη μας ευκαιρία. Γιατί ξέρουμε ότι η ανταγωνιστικότητα στη χώρα μας δεν θα βασιστεί σε μείωση μισθών ή, για να μην είμαι απόλυτος, δεν μπορεί να είναι η μείωση μισθών κύρια πολιτική μας, για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.

Ξέρουμε ότι βασικός παράγοντας είναι η διαφάνεια, το χτύπημα της γραφειοκρατίας και της ανομίας. Ξέρουμε ότι χρειάζεται διαφορετική παιδεία, καινοτομία, νέες πρωτοβουλίες, επένδυση στον άνθρωπο. Ξέρουμε ότι ένα κράτος ευνομούμενο, ένα κράτος αποτελεσματικό, ένα κράτος με διαφάνεια, ένα κράτος που δημιουργεί εμπιστοσύνη, είναι ένα κράτος αναπτυξιακό. Βοηθά την παραγωγική οικονομία, όχι την παρασιτική. Επιτρέπει να έχουμε έσοδα και να μη φορτωνόμαστε χρέη.

Το Brookings Institute, συγκρίνοντάς μας με την Χιλή, λέει ότι εκεί, τις τελευταίες δεκαετίες, υπήρξε διαφανής και σωστή διοίκηση στο κράτος, ενώ στην Ελλάδα το αντίθετο. Και άρα, μας λέει, θα μπορούσαμε να εξοικονομήσουμε μεταξύ 4%-8% του ΑΕΠ κάθε χρόνο, μόνον εφαρμόζοντας ευνομία και διαφάνεια, και δεν θα χρειαζόταν κανένα μνημόνιο και κανένα δάνειο από το μηχανισμό.

Γι΄ αυτό, όπως είπα, αυτό αποτελεί και πρόβλημα και ευκαιρία. Εάν χτυπήσουμε αυτό το πρόβλημα, τότε η Ελλάδα θα έχει αλλάξει και τότε θα μπούμε σε μια νέα εποχή ποιοτικής ανάπτυξης και μεγαλύτερης ελευθερίας. Κι αυτό είναι ένα στοίχημα δημοκρατικό. Είναι ένα στοίχημα που, περιέργως, ζητούν πολλοί λαοί της περιοχής μας.

Όχι, δεν είχαμε δικτατορία στη χώρα μας τα προηγούμενα χρόνια, όπως σε μερικές χώρες της Βόρειας Αφρικής, αλλά το κράτος, το ελληνικό κράτος, δεν κατάφερε να αποτινάξει αντιλήψεις και πρακτικές, που απέρρεαν από μια φεουδαρχική, αυταρχική και αυθαίρετη πολιτική λειτουργία. Γι΄ αυτό, θέλουμε να αλλάξουμε ριζικά και το ίδιο το πολιτικό σύστημα, αλλά βεβαίως και το κράτος.

Όπως λέει χαρακτηριστικά ένας ράπερ τραγουδιστής της Τυνησίας, που έγινε σύμβολο της επανάστασης αυτές τις ημέρες, εκφράζοντας τη νέα γενιά: «Χωρίς λεφτά στην τσέπη, με πολλά πτυχία στο ντουλάπι, ψάχνω για δουλειά. Αλλά τρώω χαστούκια, γιατί δεν έχω μέσον». Στην Τυνησία, το λέει αυτό. Μήπως μας θυμίζει κάτι; Μήπως δεν απείχαμε και τόσο μακριά, μέχρι πρότινος;

Εμείς έχουμε φύγει πλέον από αυτό το λιμάνι και αφήνουμε πίσω μας αυτές τις δουλείες κι αυτές τις πρακτικές. Γιατί, ναι, είχαμε δημιουργήσει ένα κράτος, έναν ιδιότυπο τοίχο, που προστάτευε κατεστημένα και συμφέροντα, σε βάρος του Ελληνικού λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας μας. Και εμείς, η Κυβέρνησή μας, παλεύει με αυτό το θηρίο.

Μιλούν για ζητήματα συντονισμού, που μπορεί να υπάρχουν κατά καιρούς, αλλά ας δούμε το βασικότερο πρόβλημα. Ενυπάρχουν σε ένα σύστημα φέουδων, που ήταν η επικρατούσα λογική στο κράτος, υπάλληλοι με διαφορετικές μισθολογικές συμβάσεις, με διαφορετικά κριτήρια επιλογής, με διαφορετική εκπαίδευση, με διαφορετικές δομές, με αλληλοεπικαλύψεις αρμοδιοτήτων παντού.

Με Υπουργούς, που προσπαθούσαν να διευρύνουν τις αρμοδιότητες, τις εξουσίες και τις δυνατότητες πελατειακής εξυπηρέτησης, με υπαλλήλους, που ποτέ δεν έχουν επικοινωνήσει μεταξύ τους στα διάφορα Υπουργεία. Και με μια τέτοια Δημόσια Διοίκηση, για την οποία δεν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά ένα σύστημα που τους διαπαιδαγώγησε.

Κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, Υπουργοί και πολιτικά στελέχη, για να ανατρέψουν τα κακώς κείμενα πολλών δεκαετιών. Μέσα σε αυτή την κατάσταση, κάνουμε το καλύτερο. Και λάθη θα γίνονται, και εντάσεις θα υπάρχουν, διότι πονάμε τον τόπο και αγωνιούμε γι' αυτόν. Αλλά παραμένουμε σταθεροί και πορευόμαστε μπροστά, με στόχο τη μεγάλη αλλαγή. Και σε αυτή την πορεία, θα τα καταφέρουμε με μια προϋπόθεση: τη συμμετοχή όλων.

Είναι υπόθεση όλων μας και του καθενός μας ξεχωριστά. Αλλάζοντας πρότυπα συμπεριφοράς παντού. Ο πολιτικός, να σκέφτεται και να υπηρετεί τους πολίτες και όχι πελάτες. Ο δικαστής, να προτάξει το δίκαιο - γιατί πράγματι, το αίσθημα της δικαιοσύνης λείπει σήμερα από την ελληνική κοινωνία, και έχει σοβαρές ευθύνες η Δικαιοσύνη γι' αυτό, το έχουμε πει, το ξαναλέμε και θα το λέμε. Εμείς έχουμε κινήσει διαδικασίες σε πολλούς τομείς, αλλά περιμένουμε να ανταποκριθεί και η Δικαιοσύνη και να προτάξει το δίκαιο, που πρέπει τυφλά να υπηρετεί.

Ο γιατρός, να έχει ως προτεραιότητα τους ασθενείς του. Ο δημόσιος υπάλληλος, τους πολίτες που εξυπηρετεί. Ο πολίτης, το περιβάλλον και τα συλλογικά αγαθά, που κληρονομήσαμε από γενιά σε γενιά. Ο εργοδότης, να σκέφτεται δύο και τρεις φορές τους υπαλλήλους του, πριν κάνει απολύσεις ή μειώσεις μισθών. Ο προμηθευτής του Δημοσίου, να προσπαθήσει να καταξιωθεί με την αξία του, μέσα από την ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχει και όχι με πλάγια μέσα. Ο αγρότης, να παράγει προϊόντα αξίας, ελληνικά, μεσογειακά - κρητική διατροφή, ελληνική διατροφή - που θα αγοράζουν οι καταναλωτές με εμπιστοσύνη.

Η κοινωνία μας θα γίνει δίκαιη, κατ' αρχήν, αν όλοι κάνουμε τη δουλειά μας. Δεν αρκεί μία κυβέρνηση μόνη της, για να φτάσουμε στους στόχους μας, πόσο μάλλον όταν κάνουμε τόσο μεγάλες και ριζικές αλλαγές.

Χρειάζονται όλοι σε αυτή την πορεία. Χρειάζεται κάθε πολίτης ξεχωριστά, να δώσει τη δική του μάχη, για να φτάσουμε σε μια ουσιαστική, δίκαιη και ευνομούμενη Πολιτεία.

Και εγώ, θα πω «ναι» στην ανυπακοή. Όχι όμως στην ανυπακοή στους νόμους, που πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να σεβόμαστε, αν θέλουμε να σταματήσει η ανομία και η ατιμωρησία στη χώρα και να διατηρηθεί η συνοχή της κοινωνίας. Μια ανομία, που επέτρεπε το δίκιο του ισχυρού, την ανισότητα και όχι την ισχύ του Δικαίου.

Εγώ θα πω, όμως, «ναι» στην ανυπακοή, σε όλες τις αντιλήψεις και πρακτικές που μας πλήγωσαν. Ναι, να κάνουμε κίνημα ανυπακοής σε κάθε πίεση για φακελάκι. Ανυπακοή σε κάθε αίτημα για «γρηγορόσημο». Σε κάθε μίζα, κάτω από το τραπέζι. Για την Εφορία, την Πολεοδομία ή το δίπλωμα οδήγησης.

Σε αυτή την ανυπακοή, είμαστε δίπλα και μαζί με τον πολίτη. Γιατί μόνο με τη συμμετοχή, το θάρρος και την όρεξη όλων μας, θα ξεριζώσουμε για τα καλά, όλα εκείνα τα φαινόμενα που μας πλήγωσαν και οδήγησαν την πατρίδα μας εκεί όπου βρέθηκε. Μόνο με αυτή τη συμμετοχή, θα πετύχουμε.

Παράλληλα με τις νομικές αλλαγές που έχουμε ξεκινήσει,  χτίζουμε και μια νέα νοοτροπία, στηρίζοντας καθημερινά με πράξεις την άλλη Ελλάδα, την Ελλάδα που θέλουμε. Γι' αυτό, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι:

Πριν από 17 μήνες, ο καθένας, βάζοντας μια υπογραφή, συνταγογραφούσε ό,τι ήθελε, σε όποιον ήθελε. Η ηλεκτρονική συνταγογράφηση ήταν μακρινό όνειρο. Σήμερα, γίνεται όλο και περισσότερο πράξη, με αποτέλεσμα τη θεαματική μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, προς όφελος και της υγείας του ασθενή.

Πριν από 17 μήνες, ούτε που συζητούσε κανείς, στην προηγούμενη κυβέρνηση, να μπει ένα τέλος στις άθλιες ουρές της ταλαιπωρίας στο ΙΚΑ. Σήμερα, η εξυπηρέτηση εκατομμυρίων ασφαλισμένων από πολύ περισσότερους γιατρούς, η πιο σημαντική απόφαση των τελευταίων ετών, για να μην ταλαιπωρείται ο πολίτης για υπηρεσίες πρωτοβάθμιας υγείας, γίνεται πράξη.

Πριν από 17 μήνες, τα εισοδήματα από κεφάλαιο φορολογούνταν λιγότερο, από τα εισοδήματα από την εργασία. Το ΕΤΑΚ εφαρμοζόταν επί δικαίων και αδίκων - η μεγάλη ακίνητη περιουσία ήταν στο απυρόβλητο. Κανένας δεν άγγιζε τους ιδιοκτήτες offshore, κανένας δεν άγγιζε τη μεγάλη φοροδιαφυγή. Σήμερα, όλα αυτά αλλάζουν. Σήμερα, η φορολογική δικαιοσύνη γίνεται όλο και περισσότερο πράξη.

Πριν από 17 μήνες, η εμπρόθεσμη καταβολή αγροτικών επιδοτήσεων, το αυτονόητο, και το Μητρώο των αγροτών, ήταν άπιαστο όνειρο για τους αγρότες. Σήμερα, είναι πραγματικότητα.

Πριν από 17 μήνες, το μοναδικό πράγμα που ακούγαμε για την ασφάλεια στις πόλεις και τις γειτονιές μας, ήταν η μόνιμη επωδός για τον «αστυνομικό της γειτονιάς», που δεν θεσμοθετούταν ποτέ. Σήμερα, χιλιάδες αστυνομικοί οργώνουν τις γειτονιές στα αστικά κέντρα και οι πολίτες νιώθουν την ασφάλεια της ομάδας «ΔΙΑΣ», που τιμούμε. Μια κατάκτηση για την κοινωνία μας. Γιατί αυτό θέλουν οι πολίτες, την Αστυνομία δίπλα μας, έτοιμη, με τον υψηλότερο βαθμό σεβασμού στα δικαιώματά μας, να προστατεύει την έννομη τάξη.

Και θέλω για άλλη μία φορά να εκφράσω την οδύνη και την αγανάκτησή μας, την αγανάκτηση ολόκληρης της κοινωνίας, για τη στυγερή δολοφονία δυο νέων ανθρώπων, που έπεσαν στο καθήκον. Εκφράζω τη συμπαράστασή μας στις οικογένειές τους. Και βεβαίως, εύχομαι ταχεία ανάρρωση στους συναδέλφους τους, που τραυματίστηκαν.

Πριν από 17 μήνες, δεν υπήρχε κανένας έλεγχος, καμία αξιοκρατία και διαφάνεια στο Δημόσιο. Χιλιάδες θέσεις εργασίας, STAGE και συμβάσεις έργου, μοιράζονταν δεξιά κι αριστερά, εξαγοράζοντας συνειδήσεις και χρεοκοπώντας το κράτος. Κάθε κρατική δαπάνη καλυπτόταν κάτω από ένα αδιαπέραστο πέπλο αδιαφάνειας. Σήμερα, όλα αυτά έχουν αλλάξει, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Και συνεχίζουμε. Και συνεχίζουμε με προγράμματα για τους ανέργους σε όλη την Ελλάδα.

Πριν από 17 μήνες, το ασφαλιστικό μας σύστημα, μετά την εγκληματική διαχείριση της εξαετίας 2004 - 2009, ήταν καταδικασμένο. Ήταν σίγουρο ότι τα παιδιά μας δεν θα έβλεπαν ποτέ σύνταξη. Σήμερα, έχουμε καταφέρει το αντίθετο. Με θυσίες, εξασφαλίσαμε τη βιωσιμότητα των Ασφαλιστικών Ταμείων για τις μελλοντικές γενιές.

Πριν από 17 μήνες, χιλιάδες εκπαιδευτικοί ήταν αποσπασμένοι εκτός σχολείων. Για το ψηφιακό σχολείο, όπου σήμερα πρωτοπορούμε, για τις ηλεκτρονικές μεταγραφές στα Πανεπιστήμια; Ούτε λόγος. Σήμερα, όλα αυτά, είτε έχουν αρχίσει, είτε έχουν ήδη γίνει πράξη. Και βέβαια, η χρονιά αυτή, είναι και η χρονιά της μεγάλης αλλαγής στην εκπαίδευση. Μια αλλαγή που περιμένει η νέα γενιά, αλλά και οι γονείς και ολόκληρη η κοινωνία, θα έλεγα, εδώ και πολλές δεκαετίες.

Πριν από 17 μήνες, η επιτάχυνση της ανάπτυξης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, της πράσινης ενέργειας, όλο εξαγγελλόταν και ποτέ δεν γινόταν. Οι καμένες εκτάσεις της Ανατολικής Αττικής παρέμεναν έρμαια στην ανεξέλεγκτη δόμηση. Τα κίνητρα για εξοικονόμηση ενέργειας στα σπίτια, για να μειωθεί το κόστος για το νοικοκυριό, ιδιαίτερα για τα φτωχά νοικοκυριά, ήταν - αν ήταν - στα χαρτιά. Σήμερα, όλα αυτά γίνονται πράξη.

Σήμερα, με την επανάσταση του «Καλλικράτη», χτίζουμε Δήμους που μπορούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους απέναντι στον πολίτη, στην κοινωνική πρόνοια, στη στήριξη της γειτονιάς, στη στήριξη του αδύναμου, στην ανάπτυξη. Χτίζουμε αυτοδιοικούμενες Περιφέρειες, που μπορούν να σηκώσουν το βάρος της τοπικής ανάπτυξης. Και όλα αυτά, σε συνθήκες πρωτοφανούς πλέον διαφάνειας και λογοδοσίας.

Πριν από 17 μήνες, δεκάδες επαγγέλματα ήταν θεόκλειστα. Η επαγγελματική ελευθερία, προνόμιο και όχι δικαίωμα. Η δε απελευθέρωση της κρουαζιέρας στον τόπο μας θεωρούταν επαναστατική προοπτική. Σήμερα, όλα αυτά, είτε αλλάζουν, είτε έχουν ήδη γίνει πράξη. Ναι, είναι μια επανάσταση του αυτονόητου.

Πριν από 17 μήνες, ούτε που διανοούταν κανείς ότι, εκατοντάδες φάρμακα μπορούν να πωλούνται σε τιμές πολύ χαμηλότερες, εξοικονομώντας και τεράστια έσοδα για το δημόσιο κορβανά, τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Αυτό σήμερα είναι πραγματικότητα.

Πριν από 17 μήνες, η αιμοδοσία του πολιτισμού μας με δημόσιο χρήμα εξαρτιόταν, όχι από την ποιότητα, αλλά από τις γνωριμίες. Τα δε «φέσια» - διότι φέσια ήταν - σε όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, που άφησε η Νέα Δημοκρατία, από τις ανεξέλεγκτες διαφημιστικές τουριστικές καμπάνιες της χώρας, είχαν φτάσει σε τέτοιο ύψος, ώστε μέσα στην οικονομική κρίση, πέρυσι, η χώρα μας, αντί να διαφημίζεται, να διασύρεται. Σήμερα, αυτά είναι παρελθόν.

Και έδωσα μόνο λίγα παραδείγματα απτών, πραγματικών αλλαγών που έχουν συντελεστεί, από ένα έργο που δεν δικαιούται κανείς να υποτιμά. Ένα έργο, μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες που έχει αντιμετωπίσει ποτέ η Κυβέρνηση, η Κοινοβουλευτική μας Ομάδα, το Κίνημά μας, τα στελέχη μας.

Αυτά είναι μέτρα και πολιτικές αντιλαϊκές; Είναι αποφάσεις υπέρ ή κατά του Ελληνικού λαού και των πολιτών, του δημόσιου συμφέροντος; Είναι ή δεν είναι πράγματα που λέγαμε και προεκλογικά και αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι του προεκλογικού μας Προγράμματος; 

Ως εδώ και μη παρέκει αυτή η διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Εμείς κάναμε την αρχή. Η Ελλάδα έχει ξεκινήσει να αλλάζει και θα συνεχίσουμε μέχρι τέλους αυτή τη μεγάλη αλλαγή.

Είναι αρκετά όλα αυτά; Προφανώς, όχι. Χρειάζεται αλλαγή της χώρας, των θεσμών, του παραγωγικού μοντέλου, αλλαγή στις συνειδήσεις μας, αλλαγή της στάσης όλων μας και αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη, που είχε χαθεί. Αυτή η απλή αλληλεγγύη, που δεν κοστίζει, αυτός ο σεβασμός του δημόσιου υπάλληλου προς τον πολίτη, τον συνταξιούχο, τον αδύναμο, που δεν κοστίζει, ναι, όλα αυτά είχαν χαθεί. Και αυτό, πρέπει να αλλάξει. Έγινε όμως η αρχή.

Οι αλλαγές αυτές αποτελούν την απόδειξη, ότι όλα είναι στο χέρι μας όσο μας στηρίζει η κοινωνία, αλλά και τη μαγιά για όλες τις υπόλοιπες μεγάλες αλλαγές που προωθούμε στη χώρα, ώστε να παραδώσουμε ολοκληρωτικά αναμορφωμένη την Ελλάδα, στο τέλος της θητείας μας.

Γιατί το μεγάλο μας στοίχημα, φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν είναι απλά να διαχειριστούμε το χρέος. Είναι να αλλάξουμε οριστικά προς το καλύτερο την πατρίδα μας, την οικονομία μας, το κράτος, τους θεσμούς, τον τρόπο με τον οποίο ζούμε.

Ναι, να ζήσουμε καλύτερα, ομορφότερα, με περισσότερη ποιότητα και ανθρωπιά, με σιγουριά, ασφάλεια και αξιοπρέπεια. Μπορούμε. Η επιλογή μας είναι δεδομένη. Όπως δεδομένη είναι και η επιλογή να σεβαστούμε, με αξιοπρέπεια, και τις υποχρεώσεις της χώρας μας προς τρίτους, αλλά και να κάνουμε τη μεγάλη ανατροπή και ανασυγκρότηση.

Αυτή είναι η δέσμευσή μας απέναντι στην ιστορία και τον Ελληνικό λαό. Είναι η κρίση, που σήμερα μας δίνει μια ιστορική ευκαιρία και αυτήν θα αξιοποιήσουμε. Είναι η συμμετοχή, που είναι τόσο σημαντική σε αυτή τη μεγάλη αλλαγή. Συμμετοχή, που θα σφραγιστεί με τη Συνδιάσκεψή μας, το Σεπτέμβριο.

Θα σφραγιστεί με τη συμμετοχή πολιτών, φορέων, κοινωνικών εταίρων, Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, της νεολαίας, των γυναικών, των κινημάτων αναπηρίας, των κινημάτων για το περιβάλλον, των Επιμελητηρίων, της Περιφέρειας, με νέες, καινοτόμες ιδέες. Για να βάλουμε τη σφραγίδα της νέας ταυτότητας, της νέας αναπτυξιακής ταυτότητας της χώρας μας.

Πολλοί λένε ότι όλα αυτά είναι δύσκολα σε μια εποχή κρίσης. Να θυμίσω μια άλλη, ιστορική εποχή κρίσης, επί Ελευθερίου Βενιζέλου, τη διεθνή κρίση του '29, με τη χρεοκοπία επί θύραις, την Αντιπολίτευση σε ακραία πόλωση, την ενσωμάτωση των προσφύγων. Κι όμως, έκανε τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις, που άλλαξαν τη χώρα, στη Διοίκηση, στην παιδεία, στις ελευθερίες του πολίτη, στην εξωτερική πολιτική.

Όχι, φίλες και φίλοι,  η δική μας η φυγή, δεν είναι ούτε οι εκλογές, ούτε να εγκαταλείψουμε το έργο και τις ευθύνες μας, όπως έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση. Η δική μας η φυγή, είναι φυγή προς τα εμπρός, για μια άλλη Ελλάδα. Σε αυτό είμαστε δεσμευμένοι και αποφασισμένοι να το φέρουμε σε πέρας.

Και η Συνδιάσκεψή μας, θα δώσει την αναπτυξιακή ταυτότητα σε κάθε Περιφέρεια, δίνοντας σιγουριά και ελπίδα σε κάθε περιοχή και γειτονιά της χώρας. Σε αυτό το δρόμο, έχουμε κοντά μας συντρόφους απ' όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Θέλω να τους καλωσορίσω, εκ μέρους ολόκληρου του Εθνικού Συμβουλίου, όσους είναι εδώ σήμερα, τον Martin, τον Poul Rasmussen, αλλά και πολλούς άλλους ηγέτες που έρχονται. Τους ευχαριστούμε για την στήριξη, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα και το λαό μας.

Θα έλεγα ότι, αυτή η δύσκολη στιγμή, μας έχει πείσει ακόμα περισσότερο για τις αξίες μας, του σοσιαλισμού και της Δημοκρατίας. Κι εγώ είμαι ακόμα πιο πεπεισμένος γι' αυτές τις αξίες, βλέποντας μια παγκόσμια κοινότητα, που ενώ έχει τόσες δυνατότητες, τις χάνει λόγω των ιδεοληψιών, του συντηρητισμού, της φοβίας, πολλές φορές και του ρατσισμού, αλλά και ενός νέου εθνικισμού που αναδύεται.

Μια νέα γενιά, που ξέρει ότι μπορεί. Στην Ευρώπη, στον αραβικό κόσμο, παντού. Που δεν βλέπει, όμως, να υπάρχουν εκείνες οι δυνάμεις, στην Ευρώπη τουλάχιστον, που να θέλουν να κάνουν αυτές τις μεγάλες αλλαγές. Να αξιοποιήσουν τις τεράστιες δυνατότητες. Και ξέρουμε ότι έχουμε δυνατότητες.

Γι' αυτό, η συνεργασία μας, αγαπητέ Martin, φίλοι σοσιαλιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι πολύ σημαντική, για κάθε χώρα μας, αλλά και για τις νέες γενιές που έρχονται. Έχουμε τεράστιες προκλήσεις, αλλά έχουμε και τεράστιες δυνατότητες.

Θέλω να σας ευχαριστήσω για την συμπαράσταση. Και θέλω να τονίσω ότι, οι αποφάσεις που θα ληφθούν τις επόμενες εβδομάδες, θα είναι καθοριστικές για το μέλλον της Ένωσης και των κρατών - μελών, για το κάθε κράτος - μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν υπάρχουν περιθώρια για εφησυχασμό, στασιμότητα ή καθυστέρηση. Και αν η οικονομική κρίση είναι μεγάλη, είναι μία μόνο από τις κρίσεις που αντιμετωπίζει η υφήλιος και η Ευρώπη.

Υπάρχει η ενεργειακή κρίση, η διατροφική κρίση, η κρίση - που ελπίζουμε να είναι θετική - της Δημοκρατίας, της επανάστασης στον αραβικό κόσμο. Χρειάζεται δράση και απόφαση. Χρειάζονται πολιτικές, που εμείς οι προοδευτικοί και σοσιαλιστές προτείνουμε, οι οποίες βλέπουν πέρα απ' την απλή δημοσιονομική προσαρμογή και εξυγίανση.

Δεν είναι από μόνη της αρκετή. Πιο σημαντική, πιο καθοριστική για μια πραγματική ανάκαμψη, είναι η βιώσιμη ανάπτυξη και οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις, που είναι ανάγκη να γίνουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και με το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, έχουμε κοινό στόχο να προωθήσουμε πρωτοβουλίες για μια νέα οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται η πρόταση για το ευρωομόλογο και για έναν ευρωπαϊκό φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών. Όλα αυτά, μέσα από δημοκρατικούς όρους και με διαφάνεια. Ως Ευρωπαίοι σοσιαλιστές, έχουμε την ευθύνη να προστατεύσουμε το δημοκρατικό χαρακτήρα των αποφάσεων. Να εξασφαλίσουμε ότι οι πολίτες θα γνωρίζουν και θα αποφασίζουν για το μέλλον τους. Για μια Ευρώπη της ελπίδας και όχι του φόβου, του εύκολου εθνικισμού ή του καταστροφικού ρατσισμού. Για μια Ευρώπη της δημοκρατικής δράσης και όχι της στασιμότητας.

Για ένα άλλο μοντέλο ανταγωνιστικότητας. Ναι, πρέπει να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί. Πρέπει να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί στην Ευρώπη. Αλλά με ποιο μοντέλο; Θα εισάγουμε το μοντέλο των αναδυόμενων οικονομιών, το μοντέλο πολλών ασιατικών χωρών; Ένα μοντέλο με έλλειψη συλλογικών διαπραγματεύσεων, με έλλειψη δημοκρατικών ή κοινωνικών δικαιωμάτων, με φτηνή, φτηνότατη εργασία και εκμετάλλευση, με την εύκολη υποβάθμιση του περιβάλλοντος;

Ναι, γι΄ αυτές τις χώρες, αυτά είναι ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, πρόσκαιρα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα. Αυτό είναι το δικό μας μοντέλο; Αυτό είναι το νέο μοντέλο, που θα υιοθετήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Εμείς λέμε «όχι». Το μοντέλο το δικό μας, σημαίνει επένδυση στον άνθρωπο, επένδυση στην παιδεία, επένδυση στην καινοτομία, επένδυση σε υποδομές, που μας πάνε σε μια άλλη εποχή, ενεργειακή, διαδικτυακή, στη βιώσιμη, στην πράσινη ανάπτυξη, στην απασχόληση και όχι στην ανεργία και την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Μια Ευρώπη των ίσων ευκαιριών και όχι της ανισότητας και των αποκλεισμών. Μια ανισότητα που, τελικά, ήταν από τις βασικές αιτίες και ρίζες της οικονομικής κρίσης, διότι μείωνε εισοδήματα, χρέωνε νοικοκυριά και συγκέντρωνε ακόμα περισσότερο οικονομικό πλούτο και πολιτική εξουσία σε χέρια λίγων, που μπορούσαν να υπονομεύσουν και να αλλοιώσουν ακόμα και τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Γι΄ αυτό, θέλουμε μια διαφορετική Ευρώπη, δημοκρατική, προοδευτική, πράσινη, σοσιαλιστική. Ο δρόμος είναι ανοιχτός. Πορευόμαστε μαζί με όλες τις δυνάμεις της κοινωνίας, που επιθυμούν να ζήσουν σε μια καλύτερη Ελλάδα. Δεσμευτήκαμε να δημιουργήσουμε αυτή την Ελλάδα και θα το κάνουμε. Δεσμευτήκαμε να βγάλουμε την Ελλάδα από την κρίση και η Ελλάδα θα βγει από την κρίση.

Δεσμευτήκαμε για μια βιώσιμη οικονομία, μια κοινωνία δικαιοσύνης και ίσων ευκαιριών. Και αυτή την Ελλάδα θα παραδώσουμε. Δεσμευτήκαμε, πάνω απ΄ όλα, ότι στο τέλος της πορείας μας, θα είναι η Ελλάδα που όλοι θέλουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας. Και αυτή την πορεία θα ολοκληρώσουμε.

Σας ευχαριστώ.

Καλό μας αγώνα.

Πήγαινε στην αρχή