Ομιλία του Πρωθυπουργού Γιώργου Α. Παπανδρέου
στην Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης
Στρασβούργο-Γαλλία, 26 Ιανουαρίου 2010
"Κύριε Γενικέ Γραμματέα, αξιότιμα μέλη της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, Κυρίες και κύριοι,
Πολύ συχνά, υποτιμούμε τόσο τη μοναδικότητα, όσο και τη σημασία των κοινών ευρωπαϊκών μας θεσμών και πρακτικών. Εγώ προσωπικά, ήρθα εδώ, σε αυτό το κτίριο και σε αυτό τον Οργανισμό, με διαφορετικά «καπέλα». Παρόλα αυτά, δεν παύω να εντυπωσιάζομαι από αυτό που κάνετε, αυτό που εμείς, οι Ευρωπαίοι, προσπαθούμε να επιτύχουμε και επιτυγχάνουμε εδώ.
Τόσα πολλά διαφορετικά έθνη, τόσο πολλοί διαφορετικοί πολιτισμοί, τόσο μεγάλο φάσμα ιδεών και γλωσσών, τόση πολλή ιστορία, που στο παρελθόν έχουν δηλητηριάσει τις σχέσεις μας, και όμως, έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε ένα κοινό δικαστήριο, μία μόνιμη σύνοδο αντιπροσώπων από τα Κοινοβούλιά μας.
Θα μπορούσα να προσθέσω σε αυτό, τον Επίτροπο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, την Επιτροπή για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή εναντίον του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας και την Επιτροπή της Βενετίας. Όλα κάνουν εξαιρετική δουλειά, προκειμένου να υπερασπίσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, ότι εμείς, εκούσια, έχουμε ορκιστεί ότι θα δεχόμαστε υπερεθνικούς οργανισμούς, που θα εξασφαλίζουν ότι θα μπορούμε να ζούμε μαζί, με κοινές αξίες και πρακτικές, αυτές της Δημοκρατίας, του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα, του σεβασμού του ενός προς τον άλλον και προς όλη την ανθρωπότητα. Δεν μπορεί να θεωρούμε ότι αυτοί οι οργανισμοί, αυτές οι πρακτικές και τα επιτεύγματα, είναι δεδομένα. Και συμφωνώ με τον Γενικό Γραμματέα - και θα ήθελα να σας συγχαρώ για την πρόσφατη εκλογή σας - με την αποφασιστικότητά του να αναζωογονήσει το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Γνώρισα τον Γενικό Γραμματέα, όταν ήμουν πολύ νεώτερος, όταν κι εγώ ήμουν πρόσφυγας και όταν δεν είχαμε Δημοκρατία στην Ελλάδα. Τον επισκέφθηκα στο Όσλο με τον πατέρα μου, ο οποίος είχε ως πρόσφυγας νορβηγικό διαβατήριο, γιατί δεν μπορούσε τότε να έχει ελληνικό. Για εμένα, είναι μια πολύ συγκινητική στιγμή να ξαναβρίσκω έναν φίλο, που εκείνη την εποχή ήταν στην Επιτροπή για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα, ο οποίος αγωνίστηκε ενεργά για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μου και βεβαίως, συνέβαλε στην αλλαγή του προσώπου της Ευρώπης, συνέβαλε σε αυτό που είναι σήμερα η Ευρώπη.
Σας εύχομαι κάθε επιτυχία. Σας εύχομαι επιτυχία και στην αποφασιστικότητά σας να αναζωογονήσετε το Συμβούλιο της Ευρώπης, προκειμένου να γίνει πιο χρήσιμο για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στην ήπειρό μας και πέραν αυτής.
Τι μπορεί το Συμβούλιο της Ευρώπης, ένας από τους παλαιότερους Οργανισμούς, να προσφέρει σήμερα; Μερικοί θα πουν ότι μετά από 60 χρόνια στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η κοινοβουλευτική δημοκρατία και το κράτος Δικαίου έχουν πια ωριμάσει και έχουν επιτύχει τους στόχους αυτούς στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αλλά αυτή δεν φαίνεται να είναι και η άποψη των πολιτών μας.
Θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα: το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διαπιστώνει μία πρωτοφανή άνοδο των ατομικών προσφυγών τα τελευταία δέκα χρόνια, πράγμα που δείχνει μια δύναμη και μια νομιμοποίηση αυτού του θεσμού στα μάτια των πολιτών μας, αλλά δείχνει και την ανάγκη αυτός ο μοναδικός θεσμός να εξακολουθήσει να λειτουργεί σωστά και αποτελεσματικά. Προσβλέπω στην επερχόμενη Διάσκεψη του Ιντερλάκεν και θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ελβετική Προεδρία για αυτή την πρωτοβουλία.
Η εφαρμογή της αρχής της επικουρικότητας, τόσο σε εθνικό επίπεδο, όσο και στο ίδιο το Δικαστήριο, και η αναγνώριση της σημασίας των ατομικών προσφυγών, είναι φυσικά ουσιώδεις. Αλλά θα προχωρήσω ακόμη περισσότερο: πιστεύω ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν ένα νέο όσο και δύσκολο έργο: να υπερασπιστούν τη Δημοκρατία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, να εξανθρωπίσουν και να εκδημοκρατίσουν τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης.
Θα προσπαθήσω να σας δώσω μια εικόνα, κάπως απλοϊκή, προκειμένου να καταλάβετε πώς βλέπω εγώ την παγκοσμιοποίηση. Είναι παρόμοια με την άγρια Δύση. Ένα νέο σύνορο που είναι γεμάτο με ευκαιρίες, με νέους πόρους που μπορεί να ανακαλυφθούν. Στην άγρια Δύση, υπήρχε πετρέλαιο και χρυσός, νερό, δάση και άγρια φύση. Τώρα, έχουμε ψηφιακή επικοινωνία, νέες τεχνολογίες και τις νέες δυνατότητες. Στην άγρια Δύση, όμως, δεν υπήρχαν κανόνες, υπήρχε κατασπατάληση των πόρων, ενώ οι παράνομοι γίνονταν σερίφηδες. Δεν υπήρχε κράτος Δικαίου. Υπήρχε ο κανόνας της επιβίωσης του ισχυρότερου.
Σήμερα, ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος μας είναι επίσης ένα νέο σύνορο, με μεγάλες δυνατότητες, με μεγάλο πλούτο, αλλά με λίγους -για να μην πω καθόλου- κανόνες. Είτε πρόκειται για την οικονομική κρίση, τον αγώνα για τους ενεργειακούς πόρους, την απειλή της κλιματικής αλλαγής, είτε τη φτώχεια και την ανισότητα, παρόλο που προσπαθήσαμε να ενδυναμώσουμε θεσμούς όπως τα Ηνωμένα Έθνη, ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, έχουμε έλλειψη - σε παγκόσμιο επίπεδο - απαραίτητων κανόνων και κανονισμών, αμοιβαίας κατανόησης και αξιών, απαραίτητων θεσμών, για να αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις με ένα συλλογικό όσο και αποτελεσματικό τρόπο.
Η πρόσφατη συνάντηση τόσων πολλών αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, στην Κοπεγχάγη, ήταν ένα παράδειγμα. Κατέδειξε την έλλειψη διαδικασιών, θεσμών, ακόμα και πολιτικής βούλησης, ώστε να ρυθμίσουμε και να εξανθρωπίσουμε το μοντέλο ανάπτυξης. Είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισε ποτέ η ανθρωπότητα: Η έλλειψη κανονισμών και συνεργασίας, σε πολυεθνικό επίπεδο, επέτρεψε στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης να μοιάζει περισσότερο με την άγρια Δύση. Αυτοί που επιβιώνουν είναι αυτοί που έχουν την εξουσία. Αλλά εδώ, δεν πρόκειται απλώς για επιβίωση.
Παρακολουθούμε μια τέτοια συγκέντρωση εξουσίας στα χέρια των λίγων, ώστε οι δημοκρατικοί μας θεσμοί, όπως τους γνωρίζουμε σήμερα, απειλούνται. Και αυτές είναι οι νέες προκλήσεις ή οι νέες απειλές για τις δημοκρατίες μας, που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.
Θα σας μιλήσω λίγο για τη φύση αυτών των προκλήσεων, έτσι όπως τις βλέπω. Οι δημοκρατικοί μας θεσμοί αιχμαλωτίζονται από τους ισχυρούς στις κοινωνίες μας ή και στον κόσμο. Επίσης, παρατηρούμε μια μεγάλη συγκέντρωση χρήματος και ΜΜΕ στα χέρια των λίγων, που κατέστησαν ευάλωτες τις δημοκρατικές μας αξίες. Οι ισχυροί αποτελούν τα λόμπυ των πολιτικών και οι πολιτικοί όλο και περισσότερο εξαρτώνται από τα μεγάλα οικονομικά μέσα και τα ΜΜΕ, αν θέλουν να εκλεγούν, ενώ αν είναι απαραίτητο, ακόμη και πολιτικοί εξαγοράζονται. Αυτό ισχύει, επίσης, και για πολλά από τα θεσμικά μας όργανα, τα οποία υποστηρίζουν το κράτος Δικαίου, είτε πρόκειται για τους δικαστές ή ΓΙΑ την αστυνομία. Είναι στόχοι διαφθοράς.
Και όσο αυξάνονται η ανισότητα και η τεράστια συγκέντρωση πλούτου, τόσο αυξάνεται και η διαφθορά των δημοκρατικών μας θεσμών. Η έλλειψη διαφάνειας και κάθε δημοκρατικού ελέγχου, η μεγάλη δύναμη και η εξουσία του χρηματοπιστωτικού τομέα στις ΗΠΑ, ήταν πίσω από την κρίση της Wall Street, πριν από ένα χρόνο. Αισθανόμαστε τις συνέπειες αυτής της κρίσης - και πάρα πολύ, μάλιστα, στην Ελλάδα σήμερα.
Αυτό με φέρνει σε μία άλλη διάσταση των παγκόσμιων προκλήσεων που όλοι αντιμετωπίζουμε: στο γεγονός ότι τα τοπικά μας ζητήματα είναι σήμερα οικουμενικά. Η κλιματική αλλαγή μπορεί να υπάρχει γύρω μας, αλλά είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Οι πολίτες έχουν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα που αφορά όλον τον πλανήτη και έχουν επίσης συνειδητοποιήσει ότι οι εθνικές κυβερνήσεις δεν μπορούν να επιλύσουν αυτά τα προβλήματα μόνες τους.
Έτσι, οι πολίτες μας αισθάνονται όλο και περισσότερο ανίσχυροι, παρά δυνατοί και αυτόνομοι. Αυτό προκαλεί φόβο και απογοήτευση και υπονομεύει την αίσθηση της δύναμης που δίνουν στους πολίτες μας οι δημοκρατικοί θεσμοί. Προκαλεί εξτρεμισμό ή ηττοπάθεια. Προκαλεί την επιδίωξη λύσεων από ένα λαϊκιστή ηγέτη που υπόσχεται μαγικές λύσεις, ή τους οδηγεί στο να βρουν αποδιοπομπαίους τράγους, σε αυτούς που είναι διαφορετικοί, ξένοι προς τα προβλήματά μας. Και αυτό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο για τη δημοκρατική μας κοινωνία.
Η τρίτη πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπίσουμε είναι ότι γινόμαστε όλο και περισσότεροι εθνοκεντρικοί. Όσο νιώθουμε πιο ανίσχυροι και βλέπουμε τις κοινωνίες μας να αλλάζουν ραγδαία, τόσο δημιουργείται περισσότερος φόβος, παρά αλληλεγγύη. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία γίνονται εργαλεία στα χέρια ορισμένων πολιτικών, για να διαιρέσουν την κοινωνία, σε μια εποχή όπου πρέπει να συστρατευθούμε, να εργαστούμε συλλογικά, να χρησιμοποιήσουμε τη διαφορετικότητά μας για να γίνουμε δημιουργικοί και για να δημιουργήσουμε νέους δεσμούς αλληλεγγύης, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις σημερινές μείζονες προκλήσεις της Ευρώπης και του κόσμου.
Αν δεν αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις, με τέτοιο τρόπο ώστε να ενισχύεται η Δημοκρατία μας, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κράτος Δικαίου, η έννοια της δικαιοσύνης και της ασφάλειας για όλους - και κυρίως για τους ασθενέστερους - τότε θα έχουμε μαζικό ανταγωνισμό σε παγκόσμιο επίπεδο ανάμεσα σε διαφορετικά γεωπολιτικά συμφέροντα, είτε για την ενέργεια, είτε για τους υδάτινους πόρους, αλλά θα έχουμε και αυξανόμενη ανασφάλεια και φόβο σε κοινωνικό επίπεδο.
Έτσι, ή θα εξανθρωπίσουμε και θα εκδημοκρατίσουμε την παγκοσμιοποίηση, ή η παγκοσμιοποίηση θα γίνει συνώνυμη με τη βία και τη βαρβαρότητα. Υπάρχει ένα μοντέλο; Υπάρχει μια διέξοδος; Υπάρχει, θα έλεγα, ένα ευρωπαϊκό μοντέλο.
Σχετικά με τη σημασία αυτού του ευρωπαϊκού μοντέλου, θα ήθελα να πω ότι ως Έλληνες, όπως και σε όλους τους Ευρωπαίους, μας αρέσει να καταφεύγουμε στις παραδόσεις μας, να τις ανιχνεύουμε και μέσα από αυτές να αναζητούμε λύσεις. Αν σταθείτε δίπλα στην Ακρόπολη, στον Παρθενώνα, και ατενίσετε την Αθήνα, θα δείτε την Αρχαία Αγορά. Αγορά σημαίνει τόπος αγοράς, με την εμπορική έννοια, αλλά σημαίνει επίσης και τόπος δημοσίου λόγου. Η πολιτική και η οικονομία ήταν τότε ενωμένες.
Σήμερα, έχουμε ξεχωρίσει την οικονομία από την πολιτική με έναν τρόπο, που επιτρέπει στην αγορά να διαμορφώνει πολιτική, αντί να την ορίζουν οι δημοκρατικοί μας θεσμοί και οι πολίτες μας. Πρέπει να επαναφέρουμε την πολιτική, έτσι ώστε οι αποφάσεις μας στην οικονομία να ρυθμίζονται από τη δημοκρατική βούληση των πολιτών μας.
Και πάλι, αν δείτε την Αθήνα από την Ακρόπολη, θα δείτε έναν λόφο που ονομάζεται «Πνύκα». Εκεί, ένας πολίτης μπορούσε τότε, στην αρχαιότητα, να στέκεται σε ένα βράχο, να μιλά και να εισακούγεται από όλους. Σήμερα, οι πολιτικοί μιλούν συνήθως μέσα από ένα φίλτρο, αυτό των ΜΜΕ. Θα πρέπει να δούμε πώς θα το εκδημοκρατίσουμε αυτό, δίνοντας μεγαλύτερη πρόσβαση σε όλους. Και βεβαίως, οι νέες τεχνολογίες, ο κυβερνοχώρος και ο ψηφιακός κόσμος, μας παρέχουν νέες δυνατότητες, αλλά επίσης και νέες δημοκρατικές προκλήσεις, στον τρόπο με τον οποίο θα εξασφαλίσουμε τη δημοκρατική συμμετοχή όλων σε αυτό το νέο κυβερνοχώρο.
Βλέποντας τους κίονες του Παρθενώνα, μαγευόμαστε από την αρχιτεκτονική, αλλά σκεφτόμαστε πόση ανθρώπινη εργασία και πόσος μόχθος χρειάστηκαν για να μεταφερθούν αυτοί οι τόνοι μαρμάρου. Καταλαβαίνουμε ότι η Αρχαία Ελλάδα - η πόλις - ήταν μια Δημοκρατία. Βεβαίως, υπήρχαν ελλείψεις, βεβαίως υπήρχαν δούλοι, βάρβαροι. Αλλά μπορούσε κανείς να γίνει ελεύθερος πολίτης, μπορούσε να γίνει Έλληνας. Το να είναι κανείς Έλληνας πολίτης, δεν ήταν θέμα DNA. Όπως είπε ο αρχαίος φιλόσοφος Ισοκράτης, το να είναι κανείς Έλληνας, σήμαινε απλά ότι μετείχε της ελληνικής παιδείας. Έλεγε ότι οποιοσδήποτε μοιραζόταν τις αξίες της ελληνικής κοινωνίας, θα μπορούσε να είναι Έλληνας.
Μήπως αυτό δεν προσπαθούμε να κάνουμε και αυτό δεν κάνουμε στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την αρχή, για να αφομοιώσουμε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες στις κοινωνίες μας; Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την ενίσχυση της δημοκρατικής συμμετοχής και της ενεργούς κοινωνικής δέσμευσης, που είναι δύο παράγοντες - κλειδιά για τη σωστή διακυβέρνηση, τους οποίους και πρέπει να προωθήσουμε. .
Γι' αυτό, η Κυβέρνησή μου εισήγαγε ένα νέο νομοσχέδιο, ώστε να αποκτήσουν ελληνική υπηκοότητα όσα παιδιά μεταναστών γεννιούνται και εκπαιδεύονται στην Ελλάδα.
Τέλος, εάν κοιτάξετε από την Ακρόπολη προς το Αιγαίο, μια ηλιόλουστη ημέρα, θα δείτε ένα μεγάλο αριθμό νησιών. Στην Αρχαία Ελλάδα, αποτελούσαν ξεχωριστά κράτη, είχαν όμως κοινές αξίες, παραδόσεις και συμμαχίες, κάτι το οποίο πετυχαίνουμε σήμερα στην Ευρώπη.
Άρα, σε αυτό τον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη, ο κόσμος χρειάζεται περισσότερη Ευρώπη, όχι λιγότερη. Αν η Ευρώπη ήταν ένα σχέδιο ειρήνης μετά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, σήμερα, είναι επίσης ένα σχέδιο για την αντιμετώπιση της παγκοσμιοποίησης. Μπορούμε και πρέπει να γίνουμε το μοντέλο για μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, που θα εξασφαλίζει ότι διαφορετικά έθνη, διαφορετικοί πολιτισμοί, διαφορετικές γλώσσες και παραδόσεις, μπορούν να συμμερίζονται τις ίδιες θεμελιώδεις αξίες και τις ίδιες πρακτικές, ώστε να εγγυηθούν ένα κράτος Δικαίου, μία δημοκρατική και ανθρώπινη παγκοσμιοποίηση.
Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό το γεγονός ότι τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν υπογράψει το Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, που θα εξασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξουν διαφορετικοί εθνικοί κανόνες στην Ευρώπη, απειλώντας το σοβαρότερο πυλώνα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Βεβαίως, χρειαζόμαστε καθαρή κατανομή αρμοδιοτήτων, ούτως ώστε να μπορέσουμε συλλογικά να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στις ευθύνες που έχουμε αναλάβει απέναντι σε αυτές τις νέα παγκόσμιες προκλήσεις: την κλιματική αλλαγή, την αειφόρο ανάπτυξη, την τρομοκρατία και τη βία, το οργανωμένο έγκλημα, τη μετανάστευση και τον ρατσισμό.
Αυτά τα περίπλοκα θέματα επηρεάζουν κάθε φορά διαφορετικές χώρες, με διαφορετικούς τρόπους, αλλά μας επηρεάζουν όλους. Γι' αυτό, πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε με βάση κοινές αξίες. Πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε με λεπτότητα και αποφασιστικότητα, με μια ισορροπία μεταξύ συγκρουόμενων συμφερόντων. Και οι θεμελιώδεις αξίες πρέπει να είναι οι ίδιες στις διαπραγματεύσεις μεταξύ μας: προστασία και σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.
Η Ευρώπη έχει προχωρήσει πολύ, αλλά μπορεί να προχωρήσει περισσότερο. Θα αντιμετωπίσουμε νέες προκλήσεις, αλλά μας κρατούν δέσμιους οι συγκρούσεις του παρελθόντος. Απαράδεκτες διαχωριστικές γραμμές εξακολουθούν να υφίστανται σε κάποιες περιοχές της ευρωπαϊκής ηπείρου, αλλά και στην περιοχή από την οποία προέρχομαι. Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά.
Η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυρίως προς τη ΝΑ Ευρώπη, μπορεί και πρέπει να δημιουργήσει νέες ευκαιρίες για κράτος Δικαίου και ειρήνευση στην περιοχή.
Πρέπει να εξευρεθούν λύσεις σε σοβαρά προβλήματα, όπως αυτό της Κύπρου, του Καυκάσου και της Γεωργίας, που εξακολουθούν να απειλούν την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην Ευρώπη.
Ειδικά στην Κύπρο, τριάντα πέντε χρόνια μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή- κατοχή στην Κυπριακή Δημοκρατία- οι δύο κοινότητες του νησιού παραμένουν διαχωρισμένες. Όπως ξέρετε, τα δικαιώματα χιλιάδων Ελληνοκυπρίων παραβιάζονται, είτε μέσω εξώσεων είτε μέσω αναγκαστικής εξορίας. Και αυτές οι παραβιάσεις έχουν αναγνωριστεί από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι αποφάσεις του οποίου πρέπει βεβαίως να εφαρμοστούν πλήρως από την Τουρκία.
Υπάρχουν και άλλα προβλήματα στην περιοχή, που έχουν να κάνουν με μειονότητες. Και βεβαίως, κατά το παρελθόν, το φαινόμενο αυτό εμφανιζόταν σε πολλές περιοχές της Ευρώπης, όπου χρησιμοποιούσαν τις μειονότητες ως δούρειο ίππο για να επιβάλουν τις εθνικιστικές τους τάσεις. Και συχνά, οι μειονότητες γίνονταν διπλά θύματα, και των δύο χωρών, και προέλευσης και διαμονής τους, εξαιτίας του φόβου ή της εκμετάλλευσης και του εθνικισμού. Γι' αυτό, η προστασία των μειονοτήτων πρέπει να συνοδεύεται από σταθερά σύνορα και από το σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας και του Διεθνούς Δικαίου.
Η πεποίθησή μου είναι ότι ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγουμε αυτή την εκμετάλλευση των μειονοτήτων, είναι να εγγυηθούμε το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους. Και γι' αυτό το Συμβούλιο της Ευρώπης υπήρξε τόσο σημαντικό τα τελευταία χρόνια, για την εντατικοποίηση της προστασίας των ανθρωπίνων και των μειονοτικών δικαιωμάτων, ιδιαίτερα στην ΝΑ Ευρώπη, όπου υπήρξαν πάρα πολλές συγκρούσεις.
Όσον αφορά τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, σας παρακαλώ να σημειώσετε κατ' αρχήν το αυτονόητο: ότι πρόκειται για Έλληνες υπηκόους, ίσους απέναντι στο νόμο, που έχουν ίσα δικαιώματα με όλους τους Έλληνες πολίτες.
Επίσης, θα ήθελα να υπογραμμίσω τη σπουδαιότητα που αποδίδουμε στην ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να παγιώσουμε την περιφερειακή σταθερότητα και να εξασφαλίσουμε την κοινωνική συνοχή και την ασφάλεια. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα έχει αναλάβει διάφορες πρωτοβουλίες τα τελευταία χρόνια, όπως την «Ατζέντα της Θεσσαλονίκης», όταν είχαμε την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2003. Και επίσης, την πρόσφατη πρωτοβουλία μας, την «Ατζέντα 2014», που έχει ως στόχο να δώσει στα Δυτικά Βαλκάνια ένα σαφές πλαίσιο για την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το 2014 είναι μία συμβολική ημερομηνία, καθώς τότε συμπληρώνονται 100 χρόνια από την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ελπίζουμε, λοιπόν, ότι αυτή η πρωτοβουλία θα αποτελέσει κίνητρο, ώστε να προχωρήσουν στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις αυτές οι χώρες. Ταυτόχρονα, ελπίζουμε ότι θα μας επιτρέψει να δημιουργήσουμε μία δυναμική για την επίλυση προβλημάτων που υπονομεύουν τη συνεργασία μας.
Όπως γνωρίζετε, συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και παρά τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και του Συμβουλίου της Ευρώπης, ακόμη δεν έχουμε λύσει το πρόβλημα της ονομασίας της FYROM. Πιστεύουμε ότι το Διεθνές Δίκαιο είναι το καλύτερο πλαίσιο για τη διευθέτηση τέτοιων θεμάτων.
Ομοίως, προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στις ανησυχίες της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής και της διεθνούς νομοθεσίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε στενή συνεργασία με τις αλβανικές αρχές. Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις βελτιώνονται συνεχώς και ελπίζουμε ότι η ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας θα είναι ο καταλύτης για την επίλυση των μειονοτικών ζητημάτων, καθώς η Αλβανία προσεγγίζει τις ευρωπαϊκές αξίες.
Τον Αύγουστο του 1949, η Ελλάδα έγινε το 11ο μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης. Σήμερα, παραμένουμε αφοσιωμένοι στις υποχρεώσεις μας για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών για όλους τους πολίτες μας. Είμαστε υπερήφανοι που είμαστε μέλος αυτού του σπουδαίου Οργανισμού. Και εσείς, θα έπρεπε να είστε υπερήφανοι γι' αυτά που σήμερα κάνετε για την Ευρώπη και το μέλλον της.
Αυτή η Κοινοβουλευτική Συνέλευση εξακολουθεί να παράγει αξιοσημείωτο έργο, κυρίως ενισχύοντας το κράτος Δικαίου και εμβαθύνοντας τη Δημοκρατία σε νέα κράτη-μέλη από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Οι νέοι βουλευτές παίζουν σημαντικό ρόλο και ως διεθνείς παρατηρητές εκλογών. Η Ελλάδα, ως προεδρεύουσα του ΟΑΣΕ το 2009, κατέβαλε σημαντική προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, μαζί με άλλους παίκτες- κλειδιά σε αυτό το πεδίο. Και γνωρίζω ότι εργαστήκατε, μαζί με την κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, όταν ήταν Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, για τη συνεργασία σας με τον ΟΑΣΕ και την Ελληνική Κυβέρνηση. Υπήρξατε ένας πολύτιμος εταίρος μας στον ΟΑΣΕ
Κύριε Πρόεδρε, κ. Τσαβούσογλου, θα ήθελα να σας συγχαρώ για την εκλογή σας και να σας ευχηθώ κάθε επιτυχία. Είμαι σίγουρος ότι θα εκπληρώσετε τις υποσχέσεις σας προς την Ολομέλεια. Και χαίρομαι που ένας γείτονάς μας, από την Τουρκία, έχει την Προεδρία του Συμβουλίου, για πρώτη φορά από την ίδρυσή του το 1949. Θέλω να διαβεβαιώσω όλους ότι, η Ελλάδα σήμερα εντείνει τις προσπάθειές της, για να προωθήσει σχέσεις καλής γειτονίας και για να ενισχύσει την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας.
Σας ευχαριστώ."
