Άρθρο Γιώργου Παπακωνσταντίνου

στην εφημερίδα «Η Καθημερινή»

Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Στο μέσο της μεγαλύτερης διεθνούς οικονομικής κρίσης των τελευταίων δεκαετιών, η πολιτική της κυβέρνησης καθιστά τη χώρα θλιβερή παραφωνία. Ενώ παντού υιοθετήθηκαν δημοσιονομικά πακέτα στήριξης για να τονωθεί η πραγματική οικονομία τους και να αντιμετωπιστεί η κρίση, στη χώρα μας όχι μόνο δεν υπήρξε τέτοιο πακέτο, αλλά η κυβέρνηση λαμβάνει συνεχώς μέτρα που αφαιρούν εισοδήματα και ως εκ τούτου επιτείνουν την κρίση.

Από τις αρχές του 2008, πολύ πριν οποιαδήποτε επιρροή διεθνούς κρίσης, η κυβέρνηση είχε προβεί σε ένα μπαράζ μέτρων που πλήττουν την αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών. Από την περσινή αύξηση του ΕΦΚ στα καύσιμα, έως την καθιέρωση του ΕΤΑΚ, από την αύξηση των Τελών Κυκλοφορίας το 2008 έως το πάγωμα των μισθών και συντάξεων, από την αύξηση της παρακράτησης φόρου έως την έκτακτη φορολογία εισοδήματος, την αύξηση των τελών στα κινητά, τη νέα αύξηση των ΕΦΚ και την πρόσφατη ανακοίνωση νέων (!) αυξήσεων στα τέλη κυκλοφορίας των ΙΧ, η χώρα ζει στην παραζάλη συνεχών φορολογικών μέτρων. Η έντασή τους θα αρκούσε από μόνη της για να θέσει την οικονομία σε κρίση.

Σε αντίθεση λοιπόν με τις άλλες χώρες, με απίστευτη προχειρότητα, η δική μας κυβέρνηση γίνεται παραγωγός της κρίσης της πραγματικής οικονομίας, επιβεβαιώνοντας αυτό που επιμελώς προσπαθεί να κρύψει, ήτοι πως η φύση του Ελληνικού οικονομικού προβλήματος είναι διαφορετική και σχετίζεται κυρίως με την πρωτοφανή δημοσιονομική εκτροπή των προηγουμένων ετών. Θύματα της πολιτικής αυτής είναι τα συνήθη υποζύγια, οι μισθωτοί, οι συνεπείς φορολογούμενοι, οι ασθενέστεροι και η μεσαία τάξη.

Μέσα στον καταιγισμό των μέτρων, υπάρχουν και μερικά -ελάχιστα- που θίγουν πιο εύπορες κοινωνικές ομάδες, όπως η έκτακτη φορολογία εισοδήματος, ο λεγόμενος «κεφαλικός φόρος». Όμως δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε την προχειρότητα και τις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν ακόμη και το εν λόγω μέτρο, αλλά και το λάθος μήνυμα που στέλνεται στην κοινωνία από μία «έκτακτη» εισφορά, αμφίβολης μάλιστα αντισυνταγματικότητας, όταν δεν καταβάλλεται καμιά σοβαρή προσπάθεια σύλληψης και φορολόγησης του πραγματικού πλούτου που σήμερα διαφεύγει προκλητικά.

Η κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια μείωσε τη φορολογία στα υψηλά εισοδήματα ενώ οι φορολογικές ελαφρύνσεις στα χαμηλά εισοδήματα ήταν αμελητέες και υπερκεράστηκαν από τις αυξήσεις της έμμεσης φορολογίας. Για παράδειγμα, φορολογούμενος με ετήσιο εισόδημα 100.000 ευρώ θα πληρώσει φέτος περίπου 4.000 Ευρώ λιγότερο φόρο σε σχέση με το 2004 για το ίδιο εισόδημα. Ο «κεφαλικός φόρος» αναιρεί μέρος της μείωσης, αλλά καλεί φορολογούμενους που ενδεχομένως να μην είχαν αντίστοιχα εισοδήματα το 2008 να καταβάλλουν το 2009 πρόσθετο φόρο για εισοδήματα που αποκτήθηκαν το 2007... Τι καλύτερα που θα ήταν αν η κυβέρνηση δεν είχε μειώσει τη φορολογία στα υψηλά εισοδήματα τα προηγούμενα χρόνια... Η χώρα θα αντιμετώπιζε μικρότερο δημοσιονομικό πρόβλημα, ουδείς θα αιφνιδιαζόταν με αναδρομικούς φόρους και  ουδείς θα διαμαρτυρόταν.