12ο Συμπόσιο Σύμης

Ομιλία Gerd Leipold

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι, το σκηνικό εδώ είναι καταπληκτικό, με βοηθάει να ξεχάσω οτιδήποτε έχω μάθει στη ζωή μου, όπου έχω αφιερώσει για το περιβάλλον. Μπαίνω στον πειρασμό λοιπόν να πάρω σύνταξη και να μείνω εδώ για την υπόλοιπη ζωή μου!

Το περιβάλλον εδώ, λοιπόν, ανταγωνίζεται τη γνώση που έχουμε παγκοσμίως αποκτήσει, που μαθαίνουμε για τα χιλιάδες δηλητήρια που δηλητηριάζουν τη ζωή μας. Αυτό το όμορφο νησί όμως στην πραγματικότητα αποτελεί μια έμπνευση για μένα, όχι για να δούμε τι κακό συμβαίνει, αλλά παράλληλα να δούμε τι χρειάζεται να προστατεύσουμε, γιατί αξίζει να αλλάξουμε τον κόσμο.

Αυτό το Συμπόσιο συζήτησε για πολλές κρίσεις και μία από αυτές ήταν η περιβαλλοντική κρίση και είμαστε πολύ σοβαροί με τον τρόπο που την προσεγγίσαμε. Πιστεύω ότι η αναγνώριση και χαρήκαμε ιδιαίτερα όταν είδαμε ότι ο κόσμος πραγματικά είναι ανοιχτόμυαλος όσον αφορά την κλιματολογική κρίση και πήγαμε ένα βήμα παραπέρα.

Αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουμε μια οικολογική κρίση και με μερικούς απλούς υπολογισμούς αν όλοι στον κόσμο, από τα 6,5 δισεκατομμύρια άτομα στον κόσμο παράγουν αέρια του θερμοκηπίου όσο παράγουν οι Αμερικανοί, το πρόβλημα της επιβάρυνσης της ατμόσφαιρας θα εξαπλασιαζόταν.

Έτσι λοιπόν η καταστροφή που κάνει ένας Αμερικανός στο κλίμα, επιβαρύνει κατά έξι φορές. Αν ψαρεύαμε, όπως ψαρεύουν οι Ιάπωνες όλοι θα καταστρέφαμε την παγκόσμια παραγωγή ψαριών και ήδη πιστεύουμε ότι υπάρχει υπεραλίευση. Αν όλες οι οικογένειες στον κόσμο λειτουργούσαν όπως οι ελληνικές οικογένειες, θα είχαμε προστατεύσει αρκετά το περιβάλλον.

Και αυτά τα νούμερα που σας ανέφερα δείχνουν ότι όντως υπάρχουν προκλήσεις και δείχνουν ότι όλοι εμείς οι άνθρωποι στον κόσμο υπερεκμεταλλευόμαστε τη φύση περισσότερο από όσο χρειάζεται. Η φύση είναι πολύ γενναιόδωρη απέναντί μας, μας δίνει όλα όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, αλλά εμείς την υπερεκμεταλλευόμαστε.

Και πολύ συχνά ακούτε ότι υπάρχει καταστροφή του κλίματος, επειδή υπάρχουν οι Κινέζοι, οι Ινδοί κλπ. Όχι, δε συμβαίνει μόνο γι΄ αυτό αλλά επειδή όλοι μας θέλουμε να πάρουμε όλο και περισσότερα από τη φύση. Αναγνωρίζουμε στους άλλους ότι την καταστρέφουν, αλλά δεν το αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας.

Αντιμετωπίζουμε λοιπόν όλοι μας αυτή την οικονομική κρίση κι αυτή τη σημαντική πρόκληση, την πράσινη κρίση. Και θα ήθελα να περάσω εδώ ένα ξεκάθαρο μήνυμα, ότι αυτό δεν είναι ένα ζήτημα που μπορεί να ασχοληθεί μόνο ένα κόμμα, ένα πράσινο, ένα μαύρο, ένα κόκκινο κόμμα.

Είναι ένα ζήτημα που τίθεται σε όλους τους πολιτικούς που πραγματικά ενδιαφέρονται για το μέλλον της ανθρωπότητας. Είναι ένα ερώτημα για κάθε γονέα, ο οποίος σκέφτεται "όταν γεράσω θα ζω μια αξιοπρεπή ζωή"; Είναι ένα ερώτημα για κάθε Δήμαρχο και για έναν Δήμαρχο ο οποίος σκέφτεται "πώς θα μπορέσω να δημιουργήσω νέες θέσεις εργασίας στην κοινότητά μου, πώς θα προωθήσω τα συμφέροντα των τοπικών πολιτών";

Είναι ένα ερώτημα για κάθε αγρότη, ο οποίος ανησυχεί αν του χρόνου θα υπάρξει αρκετή βροχή για να έχει μια καλή σοδιά. Είναι ένα ερώτημα για όλους όσους έχουν ένα ξενοδοχείο και αναρωτιούνται αν οι άνθρωποι σε είκοσι χρόνια θα έρχονται σε αυτή τη χώρα για να απολαύσουν τη φύση της, όπως την απολαμβάνουν αυτή τη στιγμή.

Η πράσινη λοιπόν πρόκληση είναι μία πρόκληση η οποία υπερβαίνει την κομματική πολιτική και ζητά από τους πολίτες να τη λάβουν υπόψη τους σοβαρά. Δεν τέθηκε το ερώτημα "τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα", δεν θα είμαι ένας καλός φιλοξενούμενος, η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πολλά αέρια του θερμοκηπίου, τα οποία εκπέμπει.

Χρησιμοποιεί ξυλάνθρακα ο οποίος επιβαρύνει την ατμόσφαιρα, επίσης αντιμετωπίζει άλλα προβλήματα για την καταστροφή του περιβάλλοντος με τα παράνομα οικήματα, έχει ένα πρόβλημα με τη διαχείριση των αποβλήτων της και πολλά άλλα. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα.

Και ως μια χώρα έχει και πολλές προκλήσεις, δεν είναι από τα πλούσια κράτη του κόσμου, αλλά δεν είναι κι από τα πιο φτωχά, δεν είναι από τα πιο μεγάλα, ούτε από τα πιο μικρά. Δεν είναι ηγέτης στην τεχνολογία, αλλά αυτή τη στιγμή μπορεί να επιλέξει να αναπτυχθεί με τη μαύρη εργασία ή όχι.

Και το ερώτημα είναι: Μπορεί να υπάρξει ένα πράσινο κίνημα εδώ, το οποίο ουσιαστικά δεν θα σχετίζεται με ένα συγκεκριμένο κόμμα, γιατί αυτό το ζήτημα δεν αφορά συγκεκριμένα κόμματα. Είδαμε παραδείγματα από άλλες χώρες, από τις Ηνωμένες Πολιτείες για παράδειγμα, τις μειονεκτούσες κοινότητες που αρχίζουν να ενδιαφέρονται για τα πράσινα ζητήματα, αναγνωρίζοντας ότι πολλά από τα κοινωνικά προβλήματα τα οποία υφίστανται, η έλλειψη θέσεων εργασίας, η αδυναμία της υποδομής, η κακή ποιότητα στέγασης και υδάτων, σχετίζονται με την περιβαλλοντική κρίση. Το κατανοήσαμε αυτό, έτσι ακόμα και στις Ηνωμένες Πολιτείες οι άνθρωποι αναγνωρίζουν ότι το να είναι κανείς πράσινος, δεν είναι ένα ζήτημα της μεσαίας τάξης μόνο, είναι ένα ζήτημα που αφορά τους πάντες.

Και εμφανώς εξετάσαμε τον πιο σημαντικό τομέα που είναι ο ενεργειακός τομέας, τις προοπτικές και ευκαιρίες που υπάρχουν εδώ στην Ελλάδα. Είναι πολύ ωραίο να έρχεται κανείς στην Ελλάδα, διότι πάντοτε υπάρχει αεράκι, υπάρχει ζέστη, αλλά υπάρχει αυτό το υπέροχο αεράκι που είναι μοναδικό στη χώρα, αλλά αυτό το αεράκι μπορεί να είναι και μια ανταγωνιστική μορφή ενέργειας.

Μπορούμε να ξεκινήσουμε από μικρά πράγματα στο σπίτι, οικολογικές λάμπες παραδείγματος χάριν, παρά να χρησιμοποιούμε τις λάμπες παλιού τύπου. Η Ελλάδα μπορεί να επενδύσει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στην τοπική ενέργεια, σε μια ενέργεια η οποία θα ελέγχεται εν μέρει από τις κοινότητες, κάνοντας τη χώρα και τις κοινότητες ανεξάρτητες από τον ξυλάνθρακα. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες λοιπόν.

Εξετάσαμε επίσης και ένα σημαντικό ζήτημα για τη μεσογειακή ηλιακή ενέργεια, μια ιδέα για το πώς μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τον ήλιο στις ερήμους της Βόρειας Αφρικής, για να έχουμε θερμό νερό και ηλεκτρικό ρεύμα. Ένα μέρος της Σαχάρας αν καλυφθεί, μπορεί να καλύψει το 50% του ηλεκτρισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη, αν δημιουργήσουμε την υποδομή που θα συνδέσει τη Βόρεια Αφρική με την Ευρώπη.

Αλλά, αυτό θα παρέχει επίσης και ηλεκτρισμό σε άτομα που δεν τον έχουν. 5,1 δισεκατομμύρια άτομα στον κόσμο δεν έχουν πρόσβαση στον ηλεκτρισμό, 5,1 δισεκατομμύρια άτομα όταν δεν υπάρχει ήλιος δεν μπορούν να διαβάσουν, δεν μπορούν να μάθουν κάτι από σύγχρονα κομπιούτερ και ηλεκτρονικούς υπολογιστές, γιατί δεν υπάρχει ρεύμα.

Έτσι, λοιπόν, αυτό το έργο στη Σαχάρα, δε θα βοηθούσε μόνο την επίλυση των προβλημάτων της Ευρώπης, αλλά θα δημιουργούσε παράλληλα τοπικές οικονομίες, όπου οι άνθρωποι στην Αφρική δε θα νοιώθουν ότι δε θα πρέπει να εγκαταλείπουν τις εστίες τους και τις οικογένειές τους για να βρουν μια καλύτερη ζωή αλλού.

Ένα τόσο μεγάλο πράγμα αποτελεί ένα ευρωπαϊκό όραμα και όταν κοιτάμε σε τοπικό επίπεδο βλέπουμε ότι όλα αυτά ξεκινούν από μια μεγαλόπνοη ευρωπαϊκή ιδέα και το ερώτημα είναι πού η Ελλάδα μπορεί να παίξει σημαντικό ηγετικό ρόλο βλέποντας το μέλλον της Ευρώπης στην ενέργεια, τη σχέση μεταξύ βορά και νότου, πού μπορεί να συμβάλλει στην ειρήνη παρά στις διαμάχες.

Και πιστεύω ότι είναι δίκαιο όχι από την προοπτική μόνο της Green Peace να βγάλουμε ένα συμπέρασμα: Η Ελλάδα μπορεί να είναι πράσινη, πρέπει να είναι πράσινη και ήταν ένα συμπέρασμα το οποίο βλέποντας τις διαφορετικές πτυχές του το βρήκαμε ότι ήταν συναρπαστικό διότι σημαίνει ότι σε είκοσι ή πενήντα χρόνια οι άνθρωποι από τον κόσμο ολόκληρο θα έρχονται σε αυτό το υπέροχο νησί, σε αυτή την υπέροχη χώρα.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.