Ομιλία Γ. Μεντεκίδη στην 3η Σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, σας ευχαριστώ για την δυνατότητα που μου δίνετε να μιλήσω σήμερα εδώ εκφράζοντας τους συμμαθητές μου, δηλαδή τους 15άρηδες, 16άρηδες και 17άρηδες.

Σε μια δύσκολη στιγμή για την πατρίδα μας, με αφορμή τα τραγικά γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας, μας δίνεται και σας δίνεται από την κοινωνία ένα ηχηρό και ξεκάθαρο μήνυμα: Ν' ακούσετε τη νέα γενιά.

Ακούστε μας. Ακούστε μας όχι μόνο σαν κόμμα, όχι μόνο σαν κοινωνία, όχι μόνο σαν γονείς, αλλά σαν την επόμενη κυβέρνηση που έρχεται. Οφείλετε ν' ακούσετε την φωνή των παιδιών σας και όλοι μαζί, από κοινού, ν' αλλάξουμε το μέλλον αυτής της χώρας. Έχετε υποχρέωση να δώσετε χώρο στους νέους ανθρώπους. Να μας δώσετε ελπίδα.

Μα πάνω απ' όλα να μας δώσετε όραμα, για να μπορούμε να ονειρευόμαστε. Όπως σ' εσάς έδωσαν όραμα οι γονείς σας. Η ελληνική νεολαία βρίσκεται σε αδιέξοδο. Υπάρχει κρίση θεσμών και αξιών. Κοιτάξτε γύρω σας. Τι κυριαρχεί σήμερα στη δομή της ελληνικής κοινωνίας; Τι κυριαρχεί σήμερα σε όσους ασκούν εξουσία; Έστω και στην πιο απλή μορφή της.

Σήμερα κυριαρχεί άγνοια, αδράνεια, ανικανότητα, ατολμία, αναξιοκρατία, αγανάκτηση, απελπισία, ανεργία, βία, χρηματισμός και διαφθορά. Αποτέλεσμα όλων αυτών, θεωρήσατε ότι είναι η απομάκρυνσή μας από τα κοινά. Το οπλισμένο χέρι όμως ενός Αστυνομικού σας έδειξε ότι είμαστε παρόντες.

Μετατρέψτε την κοινωνία του «εγώ» που εσείς οι γονείς μας διαμορφώσατε, στην κοινωνία του «όλοι εμείς αντιστεκόμαστε και διεκδικούμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε».

Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί μας γονείς, σας μιλά ένας 17χρονος «επαγγελματίας μαθητής», σε εισαγωγικά αλλά και στην ουσία. Ένας μαθητής που ξεκινά τη μέρα του στις 7 το πρωί και  τελειώνει στις 10 το βράδυ, σε μια οικογένεια που εργάζονται και οι δυο γονείς. Αυτή είναι η πραγματικότητα της μέσης ελληνικής οικογένειας σήμερα.

Μιας οικογένειας που τα μέλη της εργάζονται όλοι και ελάχιστα επικοινωνούν μεταξύ τους. Σε μια εποχή που η επικοινωνία τρέχει με ταχύτητα και διαδίδεται αστραπιαία στα 4 σημεία του ορίζοντα. Στην εποχή τον internet και των bloggers. Σε αυτή την εποχή η οικογένεια, το κύτταρο της κοινωνίας αδυνατεί να παίξει τον ρόλο της.

Το δημόσιο σχολείο αδυνατεί να παίξει τον δικό του ρόλο, αδιαφορώντας για την πραγματική κοινωνική εκπαίδευση. Δεν διδάσκει σεβασμό, αλληλεγγύη, φιλία, εντιμότητα, αξιοπρέπεια, προσφορά και εθελοντισμό, αξίες που συμβάλλουν στη συνοχή της κοινωνίας.

Εμείς τα παιδιά αισθανόμαστε εγκαταλελειμμένα, απογοητευμένα, καταπιεσμένα. Χωρίς διέξοδο, χωρίς όνειρο, χωρίς ελπίδα. Σ' έναν κόσμο, σ' έναν πλανήτη χωρίς μέλλον. Έτσι κινδυνεύουμε να αρχίσει η βία σαν μέσο εκτόνωσης. Βία στα σχολεία, βία στα γήπεδα, βία στα ΜΜΕ, βία παντού.

Σε μια κοινωνία που μοναδική της αναζήτηση είναι η υλική απολαβή.  Σε μια κοινωνία όπου θεότητά της είναι το χρήμα. Σε μια κοινωνία που κυριαρχεί το πλαστικό χρήμα, ο τζόγος, η διαφθορά και η κακομεταχείριση. Σε μια κοινωνία σήψης και διαφθοράς, που η αναζήτηση της υποτιθέμενης κοινωνικής καταξίωσης έχει έναν και μόνο σκοπό: Και πάλι το χρήμα.

Σε αυτή την κοινωνία, στην οποία οφείλετε να μας απαλλάξετε, της διαφθοράς, της αναξιοκρατίας, της εξαφάνισης κάθε ηθικής αρχής, σ 'αυτή την κοινωνία εμείς οι νέοι της γενιάς των 700 ευρώ όπως εσείς μας ονομάζετε, έχουμε κάθε δικαίωμα να πούμε ένα βροντερό «όχι».

Κι αυτό το «όχι» το φωνάζουμε σήμερα που κάθε νοικοκύρης έκπληκτος στέκεται σκεπτικός και αναρωτιέται: Γιατί τόση βία; Γιατί τέτοια αντίδραση;

Αγαπητοί γονείς, εμείς δε θέλουμε την βία, θέλουμε το δικαίωμα να ζήσουμε όπως εσείς ζήσατε στην ηλικία των 17 σας χρόνων. Σε μια πόλη με ανθρωπιά, σε μια πόλη με καθαρό αέρα, με πράσινο. Σε μια πόλη που να μπορούμε να την περπατάμε, να κοιμόμαστε και να ζούμε με ασφάλεια. Σε μια χώρα που οι πολίτες της να είναι περήφανοι όχι μόνο για το παρελθόν της, αλλά και για το σήμερα και για το αύριο. Σε έναν πλανήτη που το ανθρώπινο γένος θα τον αγαπά και θα τον σέβεται.

Θέλω να κλείσω με τέσσερις απλές φράσεις: Ας σταματήσουμε όλοι μαζί ν' αδιαφορούμε. Βοηθήστε μας να σταματήσουμε κάθε κατάχρηση εξουσίας.  Γιατί δεν θα έχουμε άλλη ευκαιρία.  Και περιμένουμε να  μας δώσετε ελπίδα.

Σας ευχαριστώ.