Ομιλία Γιώργου Α. Παπανδρέου στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κινήματος

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Κύριε Πρόεδρε, αγαπητοί συνάδελφοι, σύντροφοι. Συνεδριάζουμε σήμερα, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για την πατρίδα. Συνεδριάζουμε, την ώρα που μέσα μας θρηνούμε και αισθανόμαστε οργή. Οργή, για μια δολοφονία ενός παιδιού, του Αλέξανδρου. Οργή, για την εκτεταμένη βία. Συνεδριάζουμε όμως, διότι ταχθήκαμε να προασπίσουμε τη Δημοκρατία και να διασφαλίσουμε το μέλλον για τα παιδιά μας. Διότι σήμερα, η κατάσταση είναι δραματική. Στη χώρα, κυριαρχεί ο φόβος. Ανασφάλεια παντού, διάχυτη. Και ο τόπος περνάει μια βαθιά κρίση. Κρίση κοινωνική, οικονομική, κρίση θεσμών, κρίση πολιτικών. Και για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία μας, είμαστε αναγκασμένοι να ανοίξουμε τόσα μέτωπα μαζί και να τα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά. Και το ερώτημα είναι, μπορούμε; Εμείς, λέμε βέβαια, μπορούμε παρά τις δυσκολίες. Και γι' αυτό, εμείς, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα έχει μεγάλη ευθύνη, διεκδικώντας την εξουσία. Και τη διεκδικούμε την εξουσία, τη διεκδικούμε.

Αλλά ποια εξουσία; Υπάρχει η εξουσία που κινητοποιεί. Υπάρχει και η εξουσία που καθηλώνει. Υπάρχει η εξουσία που φωτίζει. Υπάρχει και η εξουσία που αμαυρώνει. Υπάρχει η εξουσία που εμπνέει. Υπάρχει και η εξουσία που εξοργίζει. Υπάρχει η εξουσία που αποκεντρώνει, δίνει δυνατότητες στον πολίτη και, η εξουσία, που συγκεντρώνει πελατειακά αυτές τις δυνατότητες, στα γραφεία υπουργών ή κομματικών παραγόντων.

Δυστυχώς, η σημερινή θλιβερή κατάσταση είναι αποτέλεσμα μιας αντίληψης άσκησης και πρακτικής εξουσίας. Κάκιστης άσκησης εξουσίας. Είναι αποτέλεσμα μιας εξουσίας, που θεώρησε ότι ο φόβος είναι καλύτερος σύμμαχος από την ελπίδα. Ότι η παραίτηση είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμη από τη συμμετοχή. Είναι αποτέλεσμα μιας εξουσίας, που ήρθε για να εξουσιάσει και όχι για να υπηρετήσει. Και σήμερα, μας κοιτάζει όλους με αλαζονεία, φθόνο και απαξίωση.

Αυτό είναι το πρόσωπο της χώρας μας; Αυτό είναι το πρόσωπο που εμείς θέλουμε να βάλουμε στην εξουσία; Αυτό διεκδικούμε; Ασφαλώς όχι. Για μας, η εξουσία έχει τελείως διαφορετικό πρόσωπο. Να εξασφαλίζει σιγουριά και προστασία σε όλους. Να δίνει, με σχέδιο, κατεύθυνση στην πατρίδα. Να ορίζει και να εξασφαλίζει τις σχέσεις αναμεταξύ μας, σχέσεις  ισότητας και ισονομίας. Ένα κράτος δικαίου. Να δίνει δυνατότητες συμμετοχής, προκοπής και προοπτικής δημιουργίας σε όλους τους πολίτες. Να προασπίζει αποτελεσματικά και το εθνικό, και το δημόσιο συμφέρον.

Παρέχει η σημερινή κυβέρνηση προστασία στους πολίτες; Δυστυχώς, αυτή η κυβέρνηση έχει κάνει την ανασφάλεια και τον φόβο εργαλεία της πολιτικής της και χρεώνει παντού ευθύνες, χωρίς ποτέ να αναλαμβάνει τις δικές της.

Αγαπητοί συνάδελφοι, τη σημερινή κρίση, τη βιώνει ίσως πιο έντονα από κάθε άλλον η νέα γενιά. Μια νέα γενιά, που καλείται, και στην Ελλάδα, και παντού, να απαντήσει στα πιο δύσκολα προβλήματα που έχει ποτέ αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα. Αυτά της κλιματικής αλλαγής, αυτά της φτώχειας, της ανισότητας, αυτά της ενεργειακής κρίσης, αυτά των μεγάλων ηθικών διλημμάτων, που μας θέτουν η βιοτεχνολογία, οι πανδημίες, η παγκοσμιοποίηση της επικοινωνίας.

Γι' αυτό και χρειάζεται να είμαστε σήμερα κοντά στη νέα γενιά. Πρέπει να εξοπλίσουμε, να βοηθήσουμε τη νέα γενιά, για να μπορεί με αυτοπεποίθηση να απαντά σε αυτά τα μεγάλα διλήμματα, σε αυτές τις μεγάλες προκλήσεις.

Όμως, σήμερα, η νέα γενιά στη χώρα μας βιώνει την ασυδοσία, την αυθαιρεσία, βιώνει τη βία. Ζει τη βία.

Αγαπητοί συνάδελφοι και σύντροφοι, η νεολαία μας ζει τη βία του ευτελισμού της προσωπικότητάς της, όταν της ζητούν κομματική υποταγή για μια δουλειά, όταν στα STAGE την κοροϊδεύουν, την εκμεταλλεύονται και της στερούν το μέλλον. Η νεολαία ζει τη βία του ευτελισμού των πτυχίων, που δεν έχουν αντίκρισμα στα όνειρά της, στην προοπτική εργασίας, στην προοπτική να φτιάξει οικογένεια.

Τη βία της εκμετάλλευσης των 400 - 700 ευρώ, της αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας, της εργασίας χωρίς προοπτική. Της εργασίας που, σήμερα, απειλείται με διακοπή και ανεργία. Τη βία της αδικίας, τη βία των δύο μέτρων και δύο σταθμών, των ισχυρών που μπορούν να τα ξεπερνούν όλα: νόμους, αρχές, Πολιτεία. Και των αδύναμων, που όλα τα υποφέρουν: γραφειοκρατία, αυθαιρεσία, ρουσφέτι, διαφθορά.

Η νέα γενιά ζει τη βία της καταστροφής του περιβάλλοντος, του νερού που πίνουμε, του αέρα που αναπνέουμε, της παραλίας που αμπαρώνουμε, της θάλασσας και των δασών που χάνουμε.

Τη βία μιας Πολιτείας που, αντί να είναι κοντά της, να νοιάζεται, να έχει συμπόνια, να την προστατεύει όταν χρειάζεται, να της δίνει δυνατότητες όταν μπορεί, να τη σέβεται και να την αγαπά, την αντιμετωπίζει ως εχθρό, ως κακοποιό, ως ύποπτη.

Είναι η βία της ισοπέδωσης και, βεβαίως η βία τόσων και τόσων, που θέλουν να μιλούν εξ ονόματός της, χωρίς να της δίνουν το δικαίωμα να μιλά η ίδια. Από τους κουκουλοφόρους, μέχρι τα Μέσα Ενημέρωσης, ακόμη και τους πολιτικούς.

Σήμερα, όμως, ολόκληρη η κοινωνία ζει τη βία. Τη βία της ανασφάλειας, τη βία μιας ακυβέρνητης Πολιτείας, που την εξουσιάζουν  μικρά ή μεγάλα συμφέροντα, αλλά όχι το δημόσιο συμφέρον, όχι το συμφέρον του λαού, όχι το συμφέρον του πολίτη. Τη βία της έλλειψης πρόνοιας, συμπόνιας, ανθρωπιάς, στα νοσοκομεία μας, στη δημόσια διοίκηση, στους δρόμους, στις πόλεις μας.

Τη βία του κράτους, τη βία της καθημερινότητας, τη βία της αλαζονείας, της διαφθοράς, της απαξίωσης των ατομικών δικαιωμάτων, της απαξίωσης, δυστυχώς, των πάντων. Τη βία της προπαγάνδας, της ψευτιάς, της αδικίας και της ανομίας, της βαρβαρότητας.

Μην ξεχάσουμε ότι, αυτή είναι η κυβέρνηση, που καλλιέργησε αυτή την αντίληψη της αυθαιρεσίας, της ασυδοσίας, του αυταρχισμού. Θυμίζω τους βασανισμούς των μεταναστών στα Αστυνομικά Τμήματα. Θυμίζω την περιβόητη "ζαρντινιέρα". Θυμίζω την κομματική χειραγώγηση των Πυροσβεστικών Σωμάτων και των Σωμάτων Ασφαλείας, την προστασία «μαύρων» θυλάκων στις υπηρεσίες. Ενός παρακράτους μέσα στα Σώματα Ασφαλείας.

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα τα οποία γίνονταν και έγιναν αυτά τα χρόνια, ουδείς από την κυβέρνηση θέλει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Είτε παραιτούνται εικονικά, είτε παραιτούνται μετά από το ξέσπασμα της λαϊκής οργής.

Όμως, σε μια Δημοκρατία, η ελευθερία και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων, δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από κουκούλες. Η Δημοκρατία έχει πρόσωπο.

Η βία των καταστροφών, οι επιθέσεις, οι καταστροφές περιουσιών, η καταστροφή πολιτιστικών μνημείων, δεν μπορεί να έχουν σχέση -δεν έχουν σχέση- με τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων, την πραγματική λαϊκή αντίδραση, την πραγματική αντίδραση της νέας γενιάς, που υπάρχει, απέναντι στις πολιτικές αυτές της κυβέρνησης.

Απέναντι σε αυτή τη βία, απέναντι σε κάθε βία, είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι. Την καταδικάζουμε με τον πιο έντονο τρόπο.

Ταυτόχρονα, όμως, δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε την εικόνα μιας ανοχύρωτης Πολιτείας. Οι πολίτες πρέπει να νιώθουν ασφάλεια και σιγουριά για τη ζωή τους, τις περιουσίες τους, την ομαλή καθημερινή ζωή τους.

Πρέπει να είναι σαφές ότι, πρέπει να υπάρξει, και αποκατάσταση, και αποζημίωση των ζημιών, γιατί αφορούν το βιος και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, αλλά και των εργαζομένων συμπολιτών μας.

Καταδικάζουμε αυτά τα φαινόμενα που ζούμε στις πόλεις μας, τις αγριότητες, τις καταστροφές. Την απώλεια περιουσιών των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, περιουσίες, που με κόπο και πόνο έφτιαξαν μια ολόκληρη ζωή.

Εμείς οι Σοσιαλιστές, εμείς οι Δημοκράτες, ξέρουμε πολύ καλά ότι, όσο δημιουργούμε ένα ευνομούμενο κράτος, ένα κράτος Δικαίου, μια κοινωνία αξιών, μια κοινωνία ανθρωπιάς, που αναδιανέμει δίκαια τον πλούτο, που εξασφαλίζει βασικά κοινωνικά, πολιτικά δικαιώματα, υγεία, παιδεία, πρόνοια, που εξασφαλίζει ποιότητα στο περιβάλλον και στις πόλεις μας, που εγγυάται διαφάνεια και δημοκρατία και συμμετοχή, που εγγυάται προοπτική και προκοπή, όσο αυτά τα εγγυόμαστε, τόσο θα περιορίζονται, θα απομονώνονται, θα εξαφανίζονται αυτά τα φαινόμενα βίας.

Αυτή είναι η έννοια της Δημοκρατίας. Η έννοια της κοινής μας πορείας, της κοινής μας ευθύνης. Των κοινών μας δικαιωμάτων. Των κοινών μας αξιών. Που εγγυώνται την πιο δίκαιη, την πιο ανθρώπινη επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας.

Αυτή την κοινωνία καλούμαστε να φτιάξουμε. Γι' αυτό και σήμερα έχουμε πάρει μια πρώτη πρωτοβουλία, μια πρωτοβουλία σε όλους τους δήμους της χώρας, να διατρανώσουμε ειρηνικά τη διαμαρτυρία μας ενάντια στη βία. Ενάντια στη βία, απ' όπου και αν προέρχεται. Μια διαμαρτυρία, κατά της βίας, χωρίς βία.

Αυτή την κοινωνία, αυτή την ευνομούμενη κοινωνία, αυτό το κράτος Δικαίου, δυστυχώς, υπονόμευσε με τις πολιτικές της η Νέα Δημοκρατία. Δεν υπάρχουν ασύμμετρες απειλές. Αυτός που αποσταθεροποιεί την κυβέρνηση, είναι η ίδια η κυβέρνηση και οι πολιτικές της. Τα άλλοθι έχουν τελειώσει. Η μετάθεση ευθυνών έχει τελειώσει. Το «πάντα κάποιος άλλος φταίει», έχει τελειώσει.

Διότι, απ' τη στιγμή που η σημερινή κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία, αποφάσισε ότι θα διαχειριστεί την κατάσταση, δυστυχώς με ένα και μόνο κριτήριο. Το καλό το δικό της, και των λίγων, που θησαυρίζουν από τις πολιτικές της. Δεν πρόταξε το συμφέρον του τόπου. Δεν πρόταξε το μέλλον των παιδιών μας. Κινήθηκε, με μόνο γνώμονα το συμφέρον των λίγων και, σήμερα, κατάντησε να διαχειρίζεται τη δική της αποτυχία και την εμπλοκή της στα σκάνδαλα.

Όχι μόνο δεν έδωσε προοπτική στον τόπο, αλλά απέτυχε να διαχειριστεί και το σήμερα. Μπορείτε να κοιτάξετε -και είναι το επόμενο μέτωπο, το οποίο καλούμαστε ως Κοινοβουλευτική Ομάδα να παλέψουμε- τον σημερινό προϋπολογισμό, για να αντιληφθείτε, για να αντιληφθούμε όλοι, το μέγεθος της ανικανότητας και της αναλγησίας τους.

Όλοι ζούμε την πραγματικότητα σε αυτό τον τόπο και όλοι την ξέρουμε. Ξέρουμε ότι, με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, δεν υπάρχει μέλλον. Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει μέλλον για τον καθένα μας ξεχωριστά και για όλους μας. Ξέρουμε ότι, στο καλύτερο μέλλον που μας αξίζει, στο μέλλον που αξίζει σε τούτο εδώ τον τόπο, μόνο μια άλλη κυβέρνηση μπορεί να μας πάει.

Μόνο μια άλλη κυβέρνηση, μια κυβέρνηση αλλαγής. Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.

Το λέω αυτό, το λέμε όλοι μας, με το αίσθημα ευθύνης που ξέρουμε ότι έχουμε, αναλαμβάνοντας σε μια πολύ δύσκολη στιγμή τη χώρα. Ξέρουμε ότι, σε αυτή την προοπτική πια, επενδύουν οι ίδιοι οι πολίτες της χώρας. Επενδύουν όλες τους τις ελπίδες.

Σήμερα, αναζητά ο πολίτης -και εμείς εγγυόμαστε- ένα κράτος υπεύθυνο, ένα κράτος που μας σέβεται. Ένα κράτος, που μας προστατεύει από τους κινδύνους και μας στηρίζει σε κάθε τι που θέλουμε να δημιουργήσουμε.

Αγαπητοί συνάδελφοι, το κύρος της χώρας μας έχει καταρρακωθεί. Η Ελλάδα διασύρεται. Διασύρεται και πάλι και για πολλοστή φορά στα διεθνή Μέσα. Υπονομεύεται η αξιοπιστία μας. Υπονομεύεται η διαπραγματευτική μας φωνή και ικανότητα. Υπονομεύονται ακόμα και σημαντικοί, καθοριστικοί κλάδοι για την οικονομία μας, όπως είναι ο τουρισμός.

Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι γνωστή στις διεθνείς αγορές. Η Νέα Δημοκρατία παρέλαβε το 2004 μία οικονομία έτοιμη να απογειωθεί. Και μέσα σε πέντε χρόνια, την έφερε στη δεύτερη κατηγορία στην Ευρώπη, στη χειρότερη θέση της Ευρωζώνης.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις, μπροστά στη διεθνή οικονομική κρίση, η χώρα μας πρέπει να αποκτήσει άμεσα την αξιοπιστία της. Και είναι εθνική επιταγή. Αυτό δεν είναι οικονομικό ζήτημα. Είναι πολιτικό ζήτημα. Είναι ζήτημα βαθύτατα πολιτικό.

Και είπα σήμερα στον κ. Καραμανλή ότι, η κοινωνία μας, οι πολίτες της χώρας μας, βιώνουν μια πολλαπλή κρίση. Κρίση οικονομική, κρίση κοινωνική, κρίση αξιών, κρίση στη λειτουργία των θεσμών. Και η κυβέρνηση αδυνατεί να αντιμετωπίσει αυτή την κρίση. Έχει απωλέσει την εμπιστοσύνη του Ελληνικού λαού.

Κάθε μέρα που περνά, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι, αυτή η κυβέρνηση δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει στον τόπο. Το αντίθετο. Κάθε μέρα που περνά, επιβαρύνει με τις επιλογές της, επιβαρύνει με τις πρακτικές της μια κατάσταση, που είναι ήδη ιδιαίτερα δύσκολη για την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Το μόνο που μπορεί να προσφέρει πια, το μόνο που μπορεί να προσφέρει πια αυτή η κυβέρνηση, είναι η αποχώρησή της.

Η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, για να δώσει τη λύση ο λαός.

Ευχαριστώ.