Βασίλης Φουρτούνης

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Την Κυριακή 18 Ιανουαρίου έφυγε αναπάντεχα και άδικα από τη ζωή, σε τροχαίο δυστύχημα , ο συνάδελφός, φίλος κι συναγωνιστής Κώστας Παπλωματάς.
Ο Κώστας Παπλωματάς ήταν στέλεχος του ΠΑΜΕ και υπηρέτησε με πίστη, δυναμισμό, αφοσίωση και τιμιότητα το εκπαιδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Συνάδελφος, δάσκαλος, αγωνιστής, εξαιρετικά αγαπητός στους εκπαιδευτικούς, στους μαθητές και την κοινωνία, κόσμησε με πολύχρονη δράση του το χώρο του συνδικαλισμού και των κοινωνικών αγώνων.
Ο. Κώστας Παπλωματάς γεννήθηκε το 1963 στο Περιστέρι και από τα μαθητικά του χρόνια εντάχθηκε στις γραμμές της ΚΝΕ και στη συνέχεια στο ΚΚΕ, στο οποίο έμεινε πιστός μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Κώστας δούλεψε σε διάφορες υπεύθυνες θέσεις που του ανατέθηκαν από το Κόμμα.
Από το 2011 ήταν πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Περιστερίου, "Έλλη Αλεξίου", θέση που τίμησε και από το 1995 ως το 2005.
Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του ΙΠΕΜ/ΔΟΕ από το 2000 ως το 2005 και του Δ.Σ. της ΔΟΕ από το 2005 ως το 2010.
Συναγωνιστή Κώστα, θα μου λείψει ο καλός ο λόγος, μα και τα πάθος για την αλλαγή τη κοινωνίας, ώστε να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Θυμάμαι την ανθρωπιά αλλά και το πάθος που με το οποίο υποστήριζες τις απόψεις σου και για τις οποίες αγωνιζόσουν. Επίσης θυμάμαι την ανθρωπι με την οποία με περιέβαλες όταν αντιμετώπιζα σημαντικό προσωπικό πρόβλημα. Άλλωστε αυτό ήσουν στην πραγματικότητα: αγωνιστής αλλά και ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!
Έμαθα ότι η Δ.Ο.Ε. κήρυξε τρίωρη διευκολυντική στάση εργασίας από ώρα 1:15 μμ έως και 4:15 μμ της Τρίτης 20 Ιανουαρίου 2015 ώστε να μπορέσουν οι συνάδελφοι σου να παραστούν στην εξόδιο ακολουθία που θα τελεστεί στον Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών (πλησίον του ΙΚΑ Περιστερίου) στις 4:00 μ.μ. (Θα ακολουθήσει η ταφή στο Κοιμητήριο του Αγίου Βασιλείου).
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει καλέ φίλε, συναγωνιστή και συνάδελφε Κώστα
Κλείνω τούτο το αφιέρωμα με μια ομιλία σου για το ρόλο του δασκάλου, του δασκάλου όπως εσύ τον ονειρευόσουν

ΑΠΟ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΛΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ
«Δεν εννοώ τον δάσκαλο ως ένα φορέα μιας συνδικαλιστικής αντίληψης. Θέλω να πω, εδώ που αναφέρομαι στο Δάσκαλο, ότι τον αντιλαμβάνομαι ως το αναντικατάστατο υποκείμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Τον αντιλαμβάνομαι ως ένα μηχανισμό που ενώ λειτουργεί στο θεωρητικό πεδίο, όπου παράγεται η γνώση ή έστω απλώς διανέμεται, την ίδια στιγμή προσδιορίζεται όσον αφορά τους ρυθμούς της λειτουργίας τους από απόλυτα βιολογικούς παράγοντες.
Ο Δάσκαλος, με άλλα λόγια θυμώνει, στενοχωριέται, λυπάται, ερωτεύεται, κουράζεται, φοβάται, υποτάσσεται, επαναστατεί, αντιστέκεται. Όταν έρχονται οι διακοπές χαίρεται και όταν δεν κερδίζει η ποδοσφαιρική του ομάδα θυμώνει. Θέλω να πω πως, όταν ο δάσκαλος κατεβαίνει από την έδρα, πατάει στη γη χωρίς να μπορεί να πάρει δύναμη από αυτή, όπως γινόταν με τον Ανταίο. Και δεν παίρνει δύναμη, γιατί η γη για το Δάσκαλο είναι η κοινωνία. Κι αυτό σημαίνει πως έξω και μακριά από το σχολειό ο Δάσκαλος είναι εξάρτημα της οικολογικής του μοίρας. Παγιδεύεται, δηλαδή, μέσα σε σχέσεις που δεν μπορεί πάντοτε να τις ελέγξει, γιατί αυτές πολλές φορές του επιβάλλονται, χωρίς ποτέ να πάρουν την άδειά του γι’ αυτή την επιβολή. Ποια μεταρρύθμιση, λοιπόν, έλαβε υπόψη της όλ’ αυτά;
Ποιος εκπαιδευτικός νόμος και ποιο προεδρικό διάταγμα αντιμετώπισε το Δάσκαλο ως πλάσμα κοινωνικό; Άρα ως πολύπλευρο υποκείμενο ενός κόσμου που για να τον κατακτήσει κανείς χρειάζεται έναν εξοπλισμό ιδιόμορφο πολλές φορές, έξω από τις περιγραφές που διαθέτει η πολιτεία, γι’ αυτό και πάντοτε πέφτει έξω, όταν αποφασίσει να ασχοληθεί με τα θέματα της Παιδείας. Τα θέματα τα “καθημερινά”, όπως συνηθίσαμε να τα λέμε τον τελευταίο καιρό, αν και δεν είναι μόνο καθημερινά, είναι θέματα μιας εφιαλτικής διαχρονίας. Θέματα, με άλλα λόγια που περνούν τα όρια της μέρας και ισοσκελίζονται με τις διαστάσεις των χρόνων».
Καλό σου ταξίδι φίλε Κώστα. Σε περιμένουν ο Βασίλης, ο Φάνης, ο Γιώργος, ο Σπύρος… και τόσοι λατρεμένοι συνάδελφοι.