Βασίλης Φουρτούνης

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Αποκαλύψεις για το παρασκήνιο της συνόδου των Κανών αλλά και την στάση της Γερμανίδας καγκελαρίου στο ξεκίνημα της κρίσης το 2010 έκανε ο πρόεδρος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών Γιώργος Παπανδρέου, σε συνέντευξή του στην τηλεόραση του ALPHA.
Όταν μετά την αναθεώρηση του προϋπολογισμού τον Μάρτιο του 2010, τον οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση δέχθηκε χωρίς καμία επιφύλαξη, ζήτησε από την κ. Μέρκελ να στηρίξει, με δήλωσή της, τα ελληνικά ομόλογα, εκείνη αρνήθηκε λέγοντας ότι οι αγορές θα κατανοήσουν την κίνηση της κυβέρνησης, κάτι που δεν έκαναν οι αγορές. Ο κ. Παπανδρέου, όπως είπε, της αντέτεινε ότι παίζει παιχνίδι με την Ελλάδα που δεν αποκλείεται να το βρει μπροστά της.
Σε σχέση με το δημοψήφισμα που είχε προτείνει ο ίδιος, ανέφερε πως ο ίδιος θέλησε να μιλήσει ο ίδιος ο λαός και όχι διάφοροι μεσολαβητές και ότι αν μπορούσε να διορθώσει κάτι από εκείνη την περίοδο, θα ήταν να βρει τρόπο να περάσει το δημοψήφισμα. Για το οποίο πρόσθεσε ότι η Μέρκελ ήταν σύμφωνη με το ερώτημα για την έγκριση ή όχι του δεύτερου προγράμματος, διευκρινίζοντας ότι ποτέ δεν τέθηκε από τον ίδιο ή την καγκελάριο ερώτημα για παραμονή ή αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ.
Αυτός που έθεσε τέτοιο θέμα ήταν ο Νικολά Σαρκοζί, προς τον οποίο απευθύνθηκε ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπάι, επισημαίνοντάς του ότι είναι λάθος το ερώτημα και δεν θα έπρεπε να το πει «έξω», κάτι που δεν απέφυγε ο Γάλλος Πρόεδρος.
Ο κ. Παπανδρέου ανέφερε επίσης ότι δεν είχε συμφωνήσει με τη δήλωση που έκανε ο κ. Βενιζέλος επιστρέφοντας από τις Κάννες και σημείωσε ότι, την ίδια μέρα, ξαφνικά, ο κ. Σαμαράς συμφώνησε με τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, υπό την προϋπόθεση να φύγει άρον-άρον ο Παπανδρέου.
Οι αποκαλύψεις του κ. Παπανδρέου δεν σταμάτησαν εδώ. Όπως δήλωσε τον Ιανουάριο του 2010 στο Νταβός, ήταν που συνειδητοποίησε ακριβώς τι συνέβαινε σε σχέση με την Ελλάδα, λόγω του γεγονότος ότι η προηγούμενη κυβέρνηση έκρυβε τα στοιχεία και χρειάστηκαν μήνες για να αποκαλυφθεί το ύψος του ελλείμματος. Όπως ανέφερε, πολλοί επιφανείς οικονομολόγοι τού είπαν ότι όσα μέτρα και αν πάρει η κυβέρνησή του, αν δεν στηριχτεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα δεν θα βγει από την κρίση.
Γι αυτό, όπως είπε, ζήτησε από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, τους οποίους ενημέρωσε λεπτομερώς παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, ζητώντας τη συνεργασία και τη συναίνεσή τους, η οποία δεν του δόθηκε
Από εκεί και πέρα και όσον αφορά στην επικαιρότητα, ο Γιώργος Παπανδρέου δήλωσε ότι η Ελλάδα μπορεί να διαπραγματευτεί με τους ευρωπαίους εταίρους, το κλίμα είναι έτοιμο. Και πρόσθεσε ότι μπορούμε να ζητήσουμε τη μεγαλύτερη δυνατή ελάφρυνση του χρέους και να την πετύχουμε.Όπως, όμως, πρόσθεσε αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη δέσμευση ότι η χώρα θα κάνει αλλαγές, όχι αυτές που ζητάει η τρόικα, αλλά αλλαγές με σύγκρουση με κατεστημένα συμφέροντα. Σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο, λίγο νωρίτερα ο κ. Παπανδρέου είχε «δείξει» τα συμφέροντα, με τα οποία συγκρούστηκε ο ίδιος και τα οποία, όπως είπε, είναι στα media και στις Τράπεζες. Τόνισε επίσης ότι για επιτευχθεί αυτός ο στόχος χρειάζονται απαραιτήτως ευρύτερες συναινέσεις και αποφυγή της πόλωσης.
Ο πρώην πρωθυπουργός ανέφερε επίσης ότι το πακέτο αυτό πρέπει να τεθεί σε δημοψήφισμα, για να υπάρχει η λαϊκή εγγύηση ότι δεν θα βρεθεί κυβέρνηση ή πρωθυπουργός που θα θέσει σε κίνδυνο τις κατακτήσεις των Ελλήνων.
Σχετικά με την αποχώρησή του από το ΠΑΣΟΚ και την ίδρυση του Κινήματος, ο κ. Παπανδρέου τόνισε ότι το ΠΑΣΟΚ είχε αφομοιωθεί, είχε γίνει ένα απλό διαχειριστικό κόμμα, χάνοντας την επαφή με τη βάση του. Ο ίδιος, όπως ανέφερε, είχε την ελπίδα ότι θα μπορούσε να αναμορφωθεί το ΠΑΣΟΚ, αλλά η απόρριψη των προτάσεών του έδειξε ότι δεν υπήρχε καμία τέτοια διάθεση.
Επέρριψε ευθύνες στον κ. Βενιζέλο, ως πρόεδρο, διότι το ΠΑΣΟΚ μεταμορφώθηκε σε ένα κόμμα προσωπικών μηχανισμών, για να εξυπηρετούνται προσωπικές φιλοδοξίες και όχι για να συγκρούεται με τα κακώς κείμενα.
Απαντώντας σε άλλες ερωτήσεις ο κ. Παπανδρέου είπε ότι ο ίδιος υπέγραψε το μνημόνιο, αλλά δεν ήταν εκείνος που το έφερε, το έφεραν οι προηγούμενοι, οι οποίοι, κάποια στιγμή, πρέπει να απολογηθούν τουλάχιστον πολιτικά.