Βασίλης Φουρτούνης

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

«Αυτό που θα πρέπει να απασχολεί τους Ευρωπαίους ηγέτες και τους επενδυτές δεν είναι η κοινοβουλευτική αριθμητική στην Αθήνα ή οι περικοπές που οι πιστωτές θέλουν στον προϋπολογισμό του 2015. Είναι το κατά πόσο η Ελλάδα έχει την επιθυμία και την ικανότητα να συνεχίσει την επίπονη προσπάθεια εκσυγχρονισμού που άρχισε το 2010 ή αν θα διατηρήσει τις παλιές δομές των πελατειακών σχέσεων, της διαφθοράς και της ολιγαρχίας υπό ένα προσωπείο υπακοής σε ξένους ηγεμόνες», σχολιάζει νεότερο δημοσίευμα των Financial Times για την Ελλάδα.
Το άρθρο του αναλυτή της βρετανικής οικονομικής εφημερίδας Toni Barmperμε τίτλο «Modernisation remains the big challenge for Greece» αρχίζει με μια συνοπτική αναφορά στην υπόθεση Νίκου Ρωμανού και το πώς αυτή έχει διχάσει τη χώρα, έχοντας κυριαρχήσει στα δελτία ειδήσεων ακόμη και έναντι των αντιδράσεων των αγορών στις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις.
Αφού σχολιάζει ότι το υπόβαθρο και τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του Νίκου Ρωμανού του προσδίδουν μία περίεργη ομοιότητα με τον Αλέξη Τσίπρα, ο συντάκτης αναφέρει ότι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που απασχολεί τους εταίρους της Ελλάδας στην ευρωζώνη.
Συγκεκριμένα με το αν θα διαδεχθεί τον Αντώνη Σαμαρά στην πρωθυπουργία και «κατά πόσο θα τους εξοργίσει συμπεριφερόμενος σαν τον Λέων Τρότσκι, τον μπολσεβίκο που επέμενε στην αποκήρυξη του εξωτερικού χρέους της τσαρικής Ρωσίας ή θα τους κατευνάσει μιμούμενος τον Φρανσουά Ολάντ, τον Γάλλο πρόεδρο του οποίου η κυβέρνηση αποχωρίζεται τα σοσιαλιστικά της συνθήματα σαν φθινοπωρινά φύλλα».
Κατά τον κ. Μπάρμπερ οι θέσεις του Αλέξη Τσίπρα περί δραστικής αναδιάταξης του εξωτερικού χρέους της χώρας είναι πολιτικά εκρηκτικές για τους Ευρωπαίους πιστωτές της Ελλάδας. Όπως επισημαίνει, σε ένα σενάριο εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ θα εκτίθεντο ως ανοησίες οι διαβεβαιώσεις ότι μια μέρα η Ελλάδα θα αποπληρώσει πλήρως τα δάνειά της, κάτι που θα δοκίμαζε στα όριά της την αλληλεγγύη στην ευρωζώνη.
«Παρόλα αυτά», συνεχίζει το άρθρο, «υπό ορισμένες πτυχές ο κ. Τσίπρας υποστηρίζει απλά αυτό που μια σειρά απολύτως σοβαρών ξένων οικονομολόγων επίσης υποστηρίζουν». Σημειώνεται ότι μια μερική διαγραφή χρέους ίσως βοηθούσε στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων, επιτρέποντας στην Ελλάδα δανεισμό με ευνοϊκότερους όρους, κάτι που θα έδινε ανάσα ζωής στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.
Από την άλλη πλευρά, ο κ. Μπάρμπερ χαρακτηρίζει ως «πραγματικά ανόητη» την αποφασιστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ να αυξήσει τις κρατικές δαπάνες και να υπονομεύσει τις προσπάθειες των πιστωτών για ένα κράτος αποδοτικό για πρώτη φορά στα 182 χρόνια της ανεξαρτησίας της Ελλάδας. «Αυτές οι πολιτικές κάνουν τον κ. Τσίπρα να μοιάζει λιγότερο με έναν αγριεμένο εξτρεμιστή –αν και ήταν κομμουνιστής στα νιάτα του- παρά με μια εκδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου στον 21ο αιώνα, τον σοσιαλιστή ηγέτη που έχτισε το πελατειακό πολιτικό σύστημα που έβαλε την Ελλάδα στο μονοπάτι του ολέθρου», σχολιάζει ο συντάκτης.
Το άρθρο συνεχίζει με την εκτίμηση ότι ακόμα και αν ανέλθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι αρκετά δυνατός για να εφαρμόσει πλήρως τις πολιτικές του, καθώς θα χρειαστούν συμβιβασμοί στο πλαίσιο ενός κυβερνητικού συνασπισμού.
Ακόμα περισσότερο δε, επισημαίνει το άρθρο, η διεθνής θέση της Ελλάδας είναι αδύνατη και κάθε μελλοντική κυβέρνηση θα πρέπει να διαπραγματευθεί με τους πιστωτές της. Σημειώνεται ότι οι ΗΠΑ αν και επικρίνουν την πολιτική της Γερμανίας δε θα συντάσσονταν ποτέ με ένα δυσλειτουργικό μικρό κράτος όπως η Ελλάδα αντί με το Βερολίνο, ενώ θα ήταν απερισκεψία από την ελληνική πλευρά η εναπόθεση των ελπίδων στη Ρωσία μετά τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Η Κίνα ενδιαφέρεται μεν για επενδυτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα, αλλά αναγνωρίζει την ανάγκη μίας σταθερής, ενωμένης ευρωζώνης, ενώ η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, ακόμα και η Κύπρος δεν έχουν διάθεση να τοποθετηθούν στην ίδια εικόνα με την Αθήνα ως ανεύθυνοι οφειλέτες.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Hugo Dixon στα αγγλικά πατώνταςΕΔΩ