Βασίλης Φουρτούνης

Κυρικαή 30 Νοεμβρίου 2014

Οι πρόωρες εκλογές είναι σαν τον πρόωρο τοκετό. Είναι επικίνδυνες όταν τις προκαλείς χωρίς λόγο, είναι σωτήριες αν το μωρό κινδυνεύει να πάθει ασφυξία. Είμαστε σε αυτό το σημείο; Ας μη βιαστούμε να δώσουμε την απάντηση πριν ρίξουμε μια ματιά στις «κλινικές εξετάσεις».
Η κυβέρνηση από τις ευρωεκλογές και μετά παραπαίει. Το παραδέχονται ακόμη και οι φίλοι της. Το μικροπολιτικό τρικ του Οκτωβρίου -«να διώξουμε τώρα το ΔΝΤ»- έκανε τους Ευρωπαίους ακόμη πιο καχύποπτους. Το αδιέξοδο του ευφυούς (!) σχεδιασμού επισημοποιήθηκε στο Παρίσι την περασμένη εβδομάδα. Εδώ θα μου επιτρέψετε μια παρένθεση. Η χώρα αντί να έχει μια μόνιμη ισχυρή διαπραγματευτική ομάδα με προσωπικότητες που μπορούν να σηκώσουν το γνωστικό και ηθικό βάρος μιας μαραθώνιας και επαναλαμβανόμενης διαπραγμάτευσης, προσθέτει και αφαιρεί διαπραγματευτές ανάλογα με τις ανάγκες των ελληνικών τηλεοπτικών παραθύρων.
Αλλά ας περάσουμε στα σημαντικά. Στην κουρασμένη κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά με εφηβική επιπολαιότητα. «Όταν θα έρθει η ώρα, κάτι θα βρούμε να τους πούμε» είναι το plan b του κόμματος που ζητεί να μας κυβερνήσει. Αυτό που προέχει για την Κουμουνδούρου είναι το: «εδώ και τώρα εκλογές». Είναι θλιβερό αλλά το παρελθόν δεν έχει διδάξει τίποτα στους «νέους σωτήρες». Την ίδια βιασύνη να κυβερνήσουν έχουν επιδείξει τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ. Και αν ρωτήσεις σήμερα κάποιον από τους «πρώην», θα σου ομολογήσουν ότι «βιάστηκαν». Για να υπηρετήσουν αυτό το παλαιοκομματικό «εδώ και τώρα εκλογές» -το οποίο σημειωτέον το λένε από το φθινόπωρο του 2012 (!)- οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ θυσιάζουν και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η οικονομία στην εντατική, οι Ευρωπαίοι στη δυσπιστία τους, η Μέση Ανατολή στις φλόγες, η Τουρκία στους λεονταρισμούς της, αλλά εμείς θέλουμε η χώρα να πορευθεί χωρίς Πρόεδρο και χωρίς κυβέρνηση.
Τι να κάνουμε λοιπόν; Να βγάλουμε Πρόεδρο και να αφήσουμε αυτή τη κυβέρνηση να πελαγοδρομεί μέχρι τον Μάρτιο του 2016;
Η δική μας πρόταση είναι ξεκάθαρη. Ο τόπος έχει ανάγκη από μια πολιτική συμφωνία. Ισχυρός Πρόεδρος από αυτή τη Βουλή, επαναθεμελίωση της δημοκρατίας και εκλογές τον Νοέμβριο.
Γιατί όμως τον Νοέμβριο και όχι τον Μάρτιο ή τον Ιούνιο;
Γιατί πρέπει να διακόψουμε το ατέρμονο λάθος.
Πρέπει να σταματήσει η ασυλία των πολιτικών και των υπουργών, πρέπει δηλαδή να αλλάξουμε το Σύνταγμα, να το φέρουμε πιο κοντά στην εποχή μας (οι επιφανέστεροι συνταγματολόγοι έχουν την πλήρη επιχειρηματολογία).
Πρέπει να υιοθετήσουμε το «γερμανικό εκλογικό σύστημα», να σπάσουμε τουλάχιστον τις μεγάλες περιφέρειες που ευνοούν τους πλούσιους και γνωστούς και να καταργήσουμε το μπόνους των 50 εδρών που επιτρέπει σε κόμματα μειοψηφίας να συμπεριφέρονται ως οι απόλυτοι κυρίαρχοι - θυμίζω ότι τον Μάιο του 2012, η Ν.Δ. με 18,8% πήρε το 36% της Βουλής! (Η πρόταση του «Ποταμιού» είναι το πρώτο κόμμα να παίρνει μία έδρα μπόνους για κάθε ένα τοις εκατό).
Πρέπει να διαπραγματευτεί το χρέος μια εθνική διαπραγματευτική ομάδα και όχι μια κομματική παρέα.
Εκλογές λοιπόν στα τέλη του 2015 και όχι την άνοιξη για έναν ακόμη λόγο που δύσκολα μπορούν να αντιληφθούν οι κρατικοδίαιτοι των κομμάτων. Γιατί εκτός από τη δική τους προσδοκία να μπουν στα υπουργεία υπάρχουν και τα 35 δισ. του τουρισμού που προσδοκά η χώρα.
Αυτή είναι η πατριωτική πρόταση του «Ποταμιού» κόντρα και στα δικά του συμφέροντα, καθότι αν κοιτάζαμε τις δημοσκοπήσεις, θα έπρεπε να λέμε και εμείς «εδώ και τώρα εκλογές» για να μπούμε στη Βουλή ως τρίτο κόμμα μια ώρα αρχύτερα.
«Αλλά μπορούμε να προσδιορίζουμε τον χρόνο των εκλογών ένα χρόνο νωρίτερα;» με ρώτησαν το βράδυ που βγήκα από το Προεδρικό. Είναι το ερώτημα που μαρτυρά πόσο χώρο έχουμε παραχωρήσει στο παράλογο. Δηλαδή σε όλες τις κανονικές χώρες που ο χρόνος εκλογής είναι απολύτως προσδιορισμένος, η κυβέρνηση δεν κυβερνά τους τελευταίους δέκα – δώδεκα μήνες;
«Ναι αλλά αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα». Ε, λοιπόν, να γίνουν! Μια χώρα που γλείφει καθημερινά τον γκρεμό, πρέπει να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται. Οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν, οι κυβερνήσεις αλλάζουν. Συντεταγμένα και χωρίς αιφνιδιασμούς.
Και εδώ θέλω να κάνω μια ακόμη πρόταση. Ο Αλέξης Τσίπρας σε συνεννόηση με τον Αντώνη Σαμαρά να ορίσει αναπληρωτές υπουργούς στους τομείς που σχετίζονται με το χρέος και τις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους. Ηχεί παράξενα σε μια χώρα που οι αρχηγοί «κρατάνε μούτρα» και δεν μιλούν ούτε στο τηλέφωνο για να μην το μάθουν τα στελέχη τους και χάσουν την ορμή της μάχης. Αναπληρωτές λοιπόν υπουργούς από το κόμμα που κέρδισε τις ευρωεκλογές, στην κυβέρνηση του κόμματος που κυβερνά. Στη χειρότερη περίπτωση οι αναπληρωτές υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν μια πολύτιμη εμπειρία, θα μάθουν από πρώτο χέρι τις εμμονές των δανειστών και θα εκπαιδευτούν γι’ αυτό που τόσο θέλουν να κάνουν. Και στην καλύτερη περίπτωση θα προτείνουν λύσεις που θα μειώσουν έστω και λίγο το αδιέξοδο της χώρας.
«Δεν γίνονται αυτά στην Ελλάδα» θα επιμείνουν κάποιοι. Θα συμφωνήσω, μόνο που εδώ δεν πρόκειται για την Ελλάδα, πρόκειται για μια χώρα που:

• έχει χρέος 376 δισ.,
• έχει 1.240.000 ανέργους,
• έχει περισσότερους συνταξιούχους παρά εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα,
• έχει χάσει 63 δισεκατομμύρια καταθέσεις σε πέντε χρόνια,
• έχει διώξει 150.000 επιστήμονες στο εξωτερικό,
• έχει τρία εκατομμύρια Έλληνες με ληξιπρόθεσμες οφειλές,
• είναι πρωταθλήτρια στις οικονομικές ανισότητες και
• πρέπει να βρει 27,5 δισ. το 2015.

Ας το συνειδητοποιήσουμε ότι γι’ αυτή τη χώρα μιλάμε κι αυτή τη χώρα πρέπει να σώσουμε. Όλα αυτά που δεν γίνονται είναι αυτά που θέλει η πλειοψηφία της κοινωνίας και όλα αυτά που γίνονται είναι οι επιλογές των κομματικών μειοψηφιών που μας οδηγούν στα βράχια.