«Η κόρη μου, η όμορφη αποτυχία μου». Η συγκλονιστική φωνή μιας μητέρας

«Η κόρη μου, η όμορφη αποτυχία μου». Η συγκλονιστική φωνή μιας μητέρας
Βασίλης Φουρτούνης	Τετάρτη 05 Νοεμβρίου 2014
Στο ερώτημα που θέτει κάθε γονιός για το παιδί του, τι είναι ευτυχία, προσπαθεί να δώσει απάντηση η δημοσιογράφος του Guardian Λούσι Κλαρκ μέσω του άρθρου της «Η κόρη μου, η όμορφη αποτυχία μου». Οπως γράφει η δημοσιογράφος, χάρη στην κόρη της επαναπροσδιόρισε τη σημασία και το νόημα της λέξης επιτυχίας και αν δεν είναι ανθεκτικότητα της κόρης της απέναντι στις δυσκολίες, τότε δεν ξέρει τι άλλο μπορεί να είναι. Η Κλαρκ πήρε ως αφορμή την αποτυχία της κόρης της στο σχολείο. Κατά τις δύο τελευταίες τάξεις του σχολείου, η κόρη της απέτυχε σε όλα από το να είναι στην ώρα της, μέχρι να παραδώσει εγκαίρως τις εργασίες της. Μάλιστα, οι επιστολές που έφταναν στο σπίτι τους για την «κακή» της συμπεριφορά απέναντι στις σχολικές της υποχρεώσεις ήταν τόσες πολλές, που η Κλαρκ παραδέχεται πως εδώ και έναν χρόνο σταμάτησε να τις ανοίγει. Μάλιστα, τους τελευταίους έξι μήνες, βρέθηκε πολλές φορές στο χείλος της αποβολής. «Ήταν δύσκολο για τους καθηγητές της. Ήταν δύσκολο για τους γονείς της» γράφει η Κλαρκ η οποία ωστόσο παραδέχεται πως «περισσότερο από όλους πιο δύσκολο ήταν για εκείνη την ίδια». Και προσθέτει: «Κάθε μέρα της ζωής της κόρης μου στο λύκειο ήταν ένα αγώνας. Ξυπνά το πρωί και μόνο στη σκέψη πως πάει στο σχολείο, είναι σαν να νιώθει πως πρέπει να ανέβει στην κορυφή ενός βουνού. Και πολύ συχνά δεν κατάφερνε να το ανέβει. Υπήρχαν φορές που δεν κατάφερνε καν να φτάσει στο σχολείο: καθόταν σε ένα πάρκο μόνη της, αναρωτώμενη γιατί το βρίσκει τόσο δύσκολο, ενώ οι φίλοι της προχωρούν μπροστά στην "κανονικότητά" τους». Τα πράγματα ήταν εξ ίσου δύσκολα και όταν κατάφερνε να φτάσει στο σχολείο, παραδέχεται η Κλαρκ. «Σκέψεις άγχους την κυρίευαν, που μπλόκαραν την αφομοίωση οποιασδήποτε χρήσιμης πληροφορίας που ίσως προσπαθούσε να της μεταδώσει ο καθηγητής. Μια φορά μου είχε πει σε μια ευάλωτη στιγμή ότι ένιωθε τόσο συντετριμμένη που έμενε τόσο πίσω στα μαθήματά της που περνούσε μια πολύ μεγάλη χρονική περίοδο που ήθελε να πέσει στις γραμμές του τρένου». Ευτυχώς για την Κλαρκ, αν και πολλές φορές η κόρη της επέλεγε να φύγει από το μάθημα, δεν έφτασε στο σημείο να αυτοκτονήσει. «"Τίποτε δεν θα είναι πιο εύκολο στη ζωή σου από τα μαθητικά σου χρόνια" της έλεγαν με καλή διάθεση οι ενήλικες, αλλά εγώ ξέρω ότι για την κόρη μου και πολλούς ακόμη, αυτή η φράση είναι εντελώς λάθος» γράφει η Κλαρκ η οποία στην ερώτηση τι «έσωσε» την κόρη της απαντά: Η σχολική κοινότητα, οι φίλοι της και οι καθηγητές με κατανόηση, εκτός από τον καθηγητή της αγγλικής φιλολογίας ο οποίος παρόλο που ήταν ενήμερος για τα προβλήματα υγείας της κόρης της συνέχιζε να την εξευτελίζει μπροστά σε όλη την τάξη. Επίσης, είναι κατά την Κλαρ αξιοσημείωτο, πως «ενώ έχει χάσει το οτιδήποτε σε αυτό που ονομάζεται σχολικό ταξίδι, ωστόσο η κοινωνική της ζωή λειτουργεί πολύ καλά». Στην τελική, αναρωτιέται η Κλαρκ: «Τι είναι πιο σημαντικό από το να επιτυγχάνεις στις προσωπικές σου σχέσεις; Αυτό δεν λέμε πάντα εντέλει;». «Αλλά το λαχείο της ζωής έχει ευλογήσει αυτό το κορίτσι με μια προσωπικότητα που απορρίπτει την οποιαδήποτε κατάταξή οπουδήποτε. Δεν μπορεί ούτε τους Ολυμπιακούς αγώνες να παρακολουθήσει επειδή δεν μπορεί να αντέξει στη σκέψη πως κάποιος θα τερματίσει πρώτος, κάποιος δεύτερος, τρίτος και κάποιος τελευταίος» προσθέτει η δημοσιογράφος του Guardian. «Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εδώ και καιρό έχει μετεξελιχθεί σε επίπονο αγώνα δρόμου, η κόρη μου βγήκε εκτός συναγωνισμού πολύ γρήγορα» παραδέχεται και προσθέτει: «Συνεχώς είναι μεταξύ εκείνων που τερματίζουν τελευταίοι και με διαφορά, κουτσαίνοντας από μια αόρατη και παρεξηγημένη αναπηρία, αλλά εξακολουθεί να είναι αποφασισμένη να διασχίσει τη γραμμή του τερματισμού. Το στάδιο δεν επευφημεί (την προσπάθεια). Αλλά αν δεν είχε έστω κι από συμπόνια την υπομονή και τη σιωπηρή κατανόηση ενός καταπληκτικού εκπαιδευτικού και φίλων που την στήριζαν, δεν θα τα κατάφερνε. Μπορεί να μην είχε διασχίσει με εκείνο το μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό της, τη σχολική αίθουσα την τελευταία ημέρα του σχολείου. Μπορεί να μην είχε καταφέρει να πάρει το κομμάτι από χαρτί που γράφει "απολυτήριο"». «Όπως τόσα άλλα παιδιά της ηλικίας της, τρέμει μπροστά στο άγνωστο» προσθέτει η Κλαρκ και επισημαίνει ότι η πίεση μπροστά στο άγνωστο «είναι απαίσια» και πως «τα τελευταία βήματα μέχρι τη γραμμή του τερματισμού είναι ιδιαιτέρως επίπονα. Αλλά η γραμμή του τερματισμού είναι εκεί. Είμαστε στο τέλος του Λυκείου και δεν με νοιάζει πώς τα πήγε, δεν ενδιαφέρομαι για τα αποτελέσματά της. Κατάφερε να σηκωθεί έπειτα από τόσες "αποτυχίες", τη μία μετά την άλλη. Έχει αρχειοθετήσει αυτές τις "αποτυχίες", έχει αποθηκεύσει κάθε λάθος και συνέχισε και συνεχίζει, ακόμα κι αν έχει πολύ άγχος. Αν αυτό δεν είναι ανθεκτικότητα, αν αυτό δεν είναι γενναιότητα, αν αυτό δεν είναι θρίαμβος, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να είναι». «Σήμερα μου έστειλε ένα μήνυμα μετά τις τελικές της εξετάσεις: "Επιτέλους τελείωσα!!!!!". Ξέρω πως η ανακούφιση που νιώθει είναι απερίγραπτη, αλλά πρέπει να πω "όχι, κάνεις λάθος αγαπημένο μου κορίτσι, αυτό είναι μόνο η αρχή για εσένα. Η ελευθερία είναι εδώ και ξέρω πως θα είσαι εντάξει". Η κόρη μου, η αποτυχία, με δίδαξε πως να επαναπροσδιορίσω την έννοια της λέξης επιτυχίας και δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο υπερήφανη». Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στα αγγλικά πατώντας ΕΔΩ

«Η κόρη μου, η όμορφη αποτυχία μου». Η συγκλονιστική φωνή μιας μητέρας

Βασίλης Φουρτούνης

Τετάρτη 05 Νοεμβρίου 2014

www.fourtounis.gr Στο ερώτημα που θέτει κάθε γονιός για το παιδί του, τι είναι ευτυχία, προσπαθεί να δώσει απάντηση η δημοσιογράφος του Guardian Λούσι Κλαρκ μέσω του άρθρου της «Η κόρη μου, η όμορφη αποτυχία μου».
Οπως γράφει η δημοσιογράφος, χάρη στην κόρη της επαναπροσδιόρισε τη σημασία και το νόημα της λέξης επιτυχίας και αν δεν είναι ανθεκτικότητα της κόρης της απέναντι στις δυσκολίες, τότε δεν ξέρει τι άλλο μπορεί να είναι.
Η Κλαρκ πήρε ως αφορμή την αποτυχία της κόρης της στο σχολείο. Κατά τις δύο τελευταίες τάξεις του σχολείου, η κόρη της απέτυχε σε όλα από το να είναι στην ώρα της, μέχρι να παραδώσει εγκαίρως τις εργασίες της. Μάλιστα, οι επιστολές που έφταναν στο σπίτι τους για την «κακή» της συμπεριφορά απέναντι στις σχολικές της υποχρεώσεις ήταν τόσες πολλές, που η Κλαρκ παραδέχεται πως εδώ και έναν χρόνο σταμάτησε να τις ανοίγει. Μάλιστα, τους τελευταίους έξι μήνες, βρέθηκε πολλές φορές στο χείλος της αποβολής.
«Ήταν δύσκολο για τους καθηγητές της. Ήταν δύσκολο για τους γονείς της» γράφει η Κλαρκ η οποία ωστόσο παραδέχεται πως «περισσότερο από όλους πιο δύσκολο ήταν για εκείνη την ίδια». Και προσθέτει: «Κάθε μέρα της ζωής της κόρης μου στο λύκειο ήταν ένα αγώνας. Ξυπνά το πρωί και μόνο στη σκέψη πως πάει στο σχολείο, είναι σαν να νιώθει πως πρέπει να ανέβει στην κορυφή ενός βουνού. Και πολύ συχνά δεν κατάφερνε να το ανέβει. Υπήρχαν φορές που δεν κατάφερνε καν να φτάσει στο σχολείο: καθόταν σε ένα πάρκο μόνη της, αναρωτώμενη γιατί το βρίσκει τόσο δύσκολο, ενώ οι φίλοι της προχωρούν μπροστά στην "κανονικότητά" τους».
Τα πράγματα ήταν εξ ίσου δύσκολα και όταν κατάφερνε να φτάσει στο σχολείο, παραδέχεται η Κλαρκ. «Σκέψεις άγχους την κυρίευαν, που μπλόκαραν την αφομοίωση οποιασδήποτε χρήσιμης πληροφορίας που ίσως προσπαθούσε να της μεταδώσει ο καθηγητής. Μια φορά μου είχε πει σε μια ευάλωτη στιγμή ότι ένιωθε τόσο συντετριμμένη που έμενε τόσο πίσω στα μαθήματά της που περνούσε μια πολύ μεγάλη χρονική περίοδο που ήθελε να πέσει στις γραμμές του τρένου».
Ευτυχώς για την Κλαρκ, αν και πολλές φορές η κόρη της επέλεγε να φύγει από το μάθημα, δεν έφτασε στο σημείο να αυτοκτονήσει. «"Τίποτε δεν θα είναι πιο εύκολο στη ζωή σου από τα μαθητικά σου χρόνια" της έλεγαν με καλή διάθεση οι ενήλικες, αλλά εγώ ξέρω ότι για την κόρη μου και πολλούς ακόμη, αυτή η φράση είναι εντελώς λάθος» γράφει η Κλαρκ η οποία στην ερώτηση τι «έσωσε» την κόρη της απαντά: Η σχολική κοινότητα, οι φίλοι της και οι καθηγητές με κατανόηση, εκτός από τον καθηγητή της αγγλικής φιλολογίας ο οποίος παρόλο που ήταν ενήμερος για τα προβλήματα υγείας της κόρης της συνέχιζε να την εξευτελίζει μπροστά σε όλη την τάξη.
Επίσης, είναι κατά την Κλαρ αξιοσημείωτο, πως «ενώ έχει χάσει το οτιδήποτε σε αυτό που ονομάζεται σχολικό ταξίδι, ωστόσο η κοινωνική της ζωή λειτουργεί πολύ καλά». Στην τελική, αναρωτιέται η Κλαρκ: «Τι είναι πιο σημαντικό από το να επιτυγχάνεις στις προσωπικές σου σχέσεις; Αυτό δεν λέμε πάντα εντέλει;».
«Αλλά το λαχείο της ζωής έχει ευλογήσει αυτό το κορίτσι με μια προσωπικότητα που απορρίπτει την οποιαδήποτε κατάταξή οπουδήποτε. Δεν μπορεί ούτε τους Ολυμπιακούς αγώνες να παρακολουθήσει επειδή δεν μπορεί να αντέξει στη σκέψη πως κάποιος θα τερματίσει πρώτος, κάποιος δεύτερος, τρίτος και κάποιος τελευταίος» προσθέτει η δημοσιογράφος του Guardian.
«Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εδώ και καιρό έχει μετεξελιχθεί σε επίπονο αγώνα δρόμου, η κόρη μου βγήκε εκτός συναγωνισμού πολύ γρήγορα» παραδέχεται και προσθέτει: «Συνεχώς είναι μεταξύ εκείνων που τερματίζουν τελευταίοι και με διαφορά, κουτσαίνοντας από μια αόρατη και παρεξηγημένη αναπηρία, αλλά εξακολουθεί να είναι αποφασισμένη να διασχίσει τη γραμμή του τερματισμού. Το στάδιο δεν επευφημεί (την προσπάθεια). Αλλά αν δεν είχε έστω κι από συμπόνια την υπομονή και τη σιωπηρή κατανόηση ενός καταπληκτικού εκπαιδευτικού και φίλων που την στήριζαν, δεν θα τα κατάφερνε. Μπορεί να μην είχε διασχίσει με εκείνο το μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό της, τη σχολική αίθουσα την τελευταία ημέρα του σχολείου. Μπορεί να μην είχε καταφέρει να πάρει το κομμάτι από χαρτί που γράφει "απολυτήριο"».
«Όπως τόσα άλλα παιδιά της ηλικίας της, τρέμει μπροστά στο άγνωστο» προσθέτει η Κλαρκ και επισημαίνει ότι η πίεση μπροστά στο άγνωστο «είναι απαίσια» και πως «τα τελευταία βήματα μέχρι τη γραμμή του τερματισμού είναι ιδιαιτέρως επίπονα. Αλλά η γραμμή του τερματισμού είναι εκεί. Είμαστε στο τέλος του Λυκείου και δεν με νοιάζει πώς τα πήγε, δεν ενδιαφέρομαι για τα αποτελέσματά της. Κατάφερε να σηκωθεί έπειτα από τόσες "αποτυχίες", τη μία μετά την άλλη. Έχει αρχειοθετήσει αυτές τις "αποτυχίες", έχει αποθηκεύσει κάθε λάθος και συνέχισε και συνεχίζει, ακόμα κι αν έχει πολύ άγχος. Αν αυτό δεν είναι ανθεκτικότητα, αν αυτό δεν είναι γενναιότητα, αν αυτό δεν είναι θρίαμβος, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να είναι».
«Σήμερα μου έστειλε ένα μήνυμα μετά τις τελικές της εξετάσεις: "Επιτέλους τελείωσα!!!!!". Ξέρω πως η ανακούφιση που νιώθει είναι απερίγραπτη, αλλά πρέπει να πω "όχι, κάνεις λάθος αγαπημένο μου κορίτσι, αυτό είναι μόνο η αρχή για εσένα. Η ελευθερία είναι εδώ και ξέρω πως θα είσαι εντάξει". Η κόρη μου, η αποτυχία, με δίδαξε πως να επαναπροσδιορίσω την έννοια της λέξης επιτυχίας και δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο υπερήφανη».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στα αγγλικά πατώντας ΕΔΩ