Βασίλης Φουρτούνης, δάσκαλος

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

Πριν δυο τρεις μέρες βρήκα δημοσιευμένο στ facebook το πολύ σκληρό κείμενο που δημοσιεύω παρά κάτω. Μου έκανε εντύπωση ότι το είχε αναρτήσει ένας παλιός μου μαθητής, ο Φώτης Στιάπης. Με το Φώτη έχουμε χαθεί, όπως είναι φυσικό και όπως το ορίζει η ζωή. Διαπιστώνω με μεγάλη μου χαρά, ότι εκείνα τα στοιχεία, τα θετικά, που όφειλε να του προσφέρει και του πρόσφερε το σχολείο, εκείνος τα αποδέχτηκε και τα έκανε κτήμα του, όπως δείχνουν τα γεγονότα. Φώτη μπράβο σου! Σε ευχαριστώ που μου δίνεις το δικαίωμα να νιώθω περήφανος για σένα!

Το κείμενο που προείπα είναι ένα κείμενο του Δημήτρη Αλικάκου και αναφέρεται στη σκληρή καθημερινή ζωή των εξαρτημένων, δηλαδή των απόβλητων, που ζουν δίπλα μας. Πολύ σκληρό το κείμενο αλλά πιο σκληρή η φωτογραφία που το συνοδεύει και είναι αληθινή. Γροθιά στο στομάχι του κάθε ανθρώπου που έχει ευαισθησία.

Παραθέτω το κείμενο αυτούσιο καθώς και τη φωτογραφία που είναι ιδιαιτέρως σοκαριστική:

Πλατεία Κάνιγγος. Χτυπάει ένεση σε μια άκρη. Στέκομαι από πάνω του.

- Τι λες, θα τα καταφέρεις να ζήσεις;

- (Σηκώνει αργά το κεφάλι του). Προσπαθώ ρε φίλε, προσπαθώ... (Αργή είναι και η ομιλία του).

- Εγώ λέω ότι θα πεθάνεις. Και σύντομα μάλιστα.

- Το ξέρω ρε φίλε, αλλά τι να κάνω… δεν έχω που να πάω… τι να κάνω… καταστράφηκα.

- Πώς σε λένε;

- Παύλο.

- Σκύψε το κεφάλι σου Παύλο να μην φαίνεσαι, να σε πάρω μια φωτογραφία, να δουν την κατάντια σου μπας και σώσουμε κανά παιδάκι.

- Πάρε με ρε φίλε, πάρε με… μακάρι να σωθούν τα παιδάκια, μακάρι μακάρι μακάρι…

Μακάρι.

(Εικόνες καθημερινές, που τις έχουμε ξαναδεί δω και κει. Δεν συγκινούν πια κανέναν. Αν δεν δεις την εικόνα μπροστά στα μάτια σου, αν δεν μιλήσεις με αυτά τα ναυάγια της ζωής, αν δεν αντικρίσεις στα μάτια τους το θάνατο που ζυγώνει, δεν θα καταλάβεις τίποτα.

Αγκαλιάστε τα παιδιά σας. Το έχουν ανάγκη. Το facebook, η καφετέρια και η καριέρα, μπορούν να περιμένουν. Αυτά όχι.)

Μου ζήτησε χρήματα (γιατί «πεινάω μετά τη δόση ρε φίλε»). Του έδωσα. Ναι ξέρω, "θα πάει να αγοράσει την επόμενη πρέζα". Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Πόνταρα στο ναι της πείνας.

Κάπου εκεί ένας μαγαζάτορας απ’ απέναντι με είδε με τη μηχανή και άρχισε να βρίζει «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι φωτορεπόρτερ… εκμεταλλεύεστε τον ανθρώπινο πόνο» και τα γνωστά. Δεν έδωσα σημασία στον "αλληλέγγυο".

- Τον ξέρεις Παύλο;

- Πώς δεν τον ξέρω… αφού εδώ είμαι κάθε μέρα.

- Ένα πιάτο φαί σού έχει δώσει ποτέ να φας;

- Έξυπνος φαίνεσαι… μη μου λες μαλακίες.

Φώτη, και πάλι σε ευχαριστώ πολύ. Υπάρχει ακόμα ελπίδα, αφού εξακολουθείτε εσείς οι νέοι να διαθέτετε ανθρωπιά και αξίες.