Βασίλης Φουρτούνης, δάσκαλος

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Όλο το προηγούμενο διάστημα η ηγεσία του ΠΑΜΕ στην εκπαίδευση μαζί με τα «νεκροταφεία των ελεφάντων» στην ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αμφισβήτησαν και υπονόμευσαν  τη δυνατότητα του κινήματος να συγκρουστεί μαζικά και να αμφισβητήσει την αντιλαϊκή πολιτική της συγκυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ, που με ιδιαίτερο βίαιο τρόπο εξελισσόταν σ’ όλο το δημόσιο τομέα και στην εκπαίδευση. Έγιναν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του ΠΑΜΕ μέρος του μηχανισμού του συστήματος που χτύπησε στη γένεση του τον ηρωικό αγώνα των καθηγητών, αποτρέποντας από την πρώτη στιγμή την ανεξέλεγκτη δυναμική και τον ανατρεπτικό πολιτικό ρόλο  που θα μπορούσε να έχει ένα ενιαίο-ενωτικό και μαχητικό απεργιακό μέτωπο όλου του εργαζόμενου κόσμου.

Στις συνελεύσεις, στις άλλες διαδικασίες του κινήματος, αλλά κυρίως τις μέρες της απεργίας,  μιλώντας στο όνομα των απεργών αλλά δρώντας εναντίον τους, αμφισβήτησαν ανοιχτά και προκλητικά τον ίδιο τον απεργιακό αγώνα και καλλιέργησαν με απίθανο πάθος τη λογική της ήττας και των αδιέξοδων αγώνων. Ακόμα και όταν υπήρχαν συγκεκριμένες αποφάσεις από πολύ μαζικές Γ.Σ. πρότειναν και στήριζαν μαζί με τις συνδικαλιστικές δυνάμεις της συγκυβέρνησης την ίδια μορφή αγώνα  που συγκέντρωνε ελάχιστες ψήφους από το σώμα των καθηγητών, όμως παρ’ όλα αυτά επέμεναν προκλητικά στη λανθασμένη και απαξιωμένη αυτή γραμμή.

Τα γεγονότα της προηγούμενης περιόδου και η αδικαιολόγητη πλήρη ταύτιση τους με τον υποταγμένο συνδικαλισμό των επίσημων ηγεσιών ήταν επόμενο να δημιουργεί σοβαρά προβλήματα και ερωτήματα στο εσωτερικό των αγωνιστών της βάσης του ΠΑΜΕ, που αναζητά και προβληματίζεται. Αυτόν τον κίνδυνο η ηγεσία του ΠΑΜΕ προσπάθησε για μια ακόμη φορά να αποτρέψει λέγοντας ψέματα και καταγγέλλοντας τις Παρεμβάσεις στη ΔΟΕ πως δεν ψήφισαν την 24ωρη που αποφάσισε η ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 6 του Νοέμβρη.

Ποια είναι η αλήθεια: Στη συνεδρίαση του Δ.Σ. που έγινε στις 15 και 16/10 (δηλαδή πριν την απόφαση για απεργιακή κινητοποίηση από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) συζητήθηκε το θέμα "παραπέρα πορεία του κλάδου -προτάσεις -πρόγραμμα δράσης της ΔΟΕ". Στη συνεδρίαση κάθε παράταξη κατέθεσε τη συνολική της πρόταση, τόσο όσο αφορά το περιεχόμενο όσο και τη μορφή. Στη συνέχεια η απόφαση διαμορφώθηκε και ψηφίστηκε ΜΟΝΟ από τις παρατάξεις της συγκυβέρνησης ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ/ΔΗΣΥ, που περιελάμβανε και την ΠΡΟΤΑΣΗ προς την ΑΔΕΔΥ για απεργιακή κινητοποίηση στις 6/11. Το ΠΑΜΕ που μας καταγγέλλει πως εμείς δεν ψηφίσαμε την απεργία ψήφισε κι αυτό την δικιά του πρόταση. Το ίδιο έκανε η ΕΡΑ.

Εμείς συζητώντας το πρόγραμμα δράσης της ομοσπονδίας κι όχι μια απεργία μόνο, καταθέσαμε τη συνολική μας πρόταση για τους αγώνες της περιόδου. Με ανατρεπτικό περιεχόμενο και συνδέοντας τα εκπαιδευτικά αιτήματα με την ανάγκη ανάσχεσης και ρήξης με την πολιτική του κεφαλαίου, τονίσαμε και προτείναμε την ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος που με πυρήνα τη μαζική δημοκρατία των αγωνιζόμενων, θα παλέψει για να ανατρέψει τη γραμμή της ήττας και με τη λογική του παρατεταμένου διακλαδικού απεργιακού αγώνα θα διεκδικήσει τη νίκη και το δίκιο του κόσμου της εργασίας.

Αυτή την πρόταση ψηφίσαμε και αυτή στηρίζουμε στις διαδικασίες του κινήματος ως αναγκαία και ικανή να κλονίσει τη συγκυβέρνηση και να ανατρέψει την επίθεση. Ταυτόχρονα δηλώσαμε πως εμείς και τώρα και πάντα ήμασταν και θα είμαστε στην πρώτη γραμμή των απεργιακών αγώνων. Το ίδιο έκανε και το ΠΑΜΕ ψηφίζοντας τη δικιά του πρόταση. Όλα τα άλλα που λέει είναι ψέματα και πρέπει η ηγεσία του να λογοδοτήσει γι’ αυτή την αναξιοπρεπή και αντιαριστερή τακτική.

Ορισμένα ερωτήματα προς την ηγεσία του ΠΑΜΕ:

Εκτιμούν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ πως μπορεί να ηττηθεί η βάρβαρη πολιτική συγκυβέρνησης Ε.Ε. –κεφαλαίου με το απεργιακό ημερολόγιο των γνωστών 24ωρων απεργιών που κηρύττουν όλο και πιο αραιά ξυπνώντας από τον βαθύ ύπνο της συναίνεσης των προνομίων και της υποταγής, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ;

Πιστεύει η συνδικαλιστική ηγεσία του ΠΑΜΕ πως μπορεί να υπάρξουν νικηφόροι μαζικοί αγώνες όταν χαμηλώνουμε τους στόχους και το περιεχόμενο; Αυτό δε δηλώνει η απεργιακή πρόταση-κάλεσμα που κατέθεσαν σ’ όλο το κίνημα αρχές του Οκτώβρη, που δεν υπάρχει ούτε λέξη ούτε μία αναφορά στο κεφάλαιο, στην κυβέρνηση, στην Ε.Ε., τα μνημόνια, το χρέος, τα δάνεια το ευρώ. Είναι απαγορευμένες λέξεις ή τώρα αυτή είναι η «σωστή γραμμή» που  μπορεί πιο εύκολα να στηριχθεί και από τις μνημονιακές συνδικαλιστικές  δυνάμεις; Αυτό το πολιτικό περιεχόμενο μπορεί να απαντήσει στο βάθος και στην ένταση της επίθεσης που δέχεται σήμερα ο κόσμος της εργασίας;

Είναι η αναγκαία μορφή και κλιμάκωση της πάλης, να προτείνεις εδώ και δύο μήνες σκληρής αντιπαράθεσης, μία 24ωρη «καλά προετοιμασμένη» απεργία αρχές Οκτώβρη, να την κηρύττεις στη συνέχεια 23 Οκτώβρη και να τη ..μεταθέτεις στη συνέχεια για τις 6 Νοέμβρη, επειδή τότε θέλει η συνδικαλιστική αριστοκρατία;

Είναι το ίδιο να παίρνονται αποφάσεις για απεργιακούς αγώνες από μαζικότατες Γ.Σ. όπως έγινε από το Μάη μέχρι το Σεπτέμβρη στους καθηγητές και παρόλα αυτά  να βγαίνουν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και να υπονομεύουν -καταγγέλλουν αυτές τις διαδικασίες και να  μη λες κουβέντα  τώρα για τις απεργιακές αποφάσεις που είναι αποτέλεσμα κομματικών-παραταξιακών γραφείων, συμβιβασμών με τους «νεκροθάφτες του κινήματος» ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και στην καλύτερη περίπτωση αποφάσεων Δ.Σ;

Είναι σίγουρη η συνδικαλιστική ηγεσία του ΠΑΜΕ πως οι αγώνες διαρκείας οδηγούν στον εκφυλισμό κι όχι οι αγώνες διαμαρτυρίας που γίνονται για συμβολικούς και μόνο λόγους, χωρίς καμιά προοπτική νίκης; Μπορεί τον εργαζόμενο του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα να συγκινήσει και να κινητοποιήσει σήμερα, η προηγούμενη παράδοση του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος της μιας 24ωρης ανά δίμηνο ή τρίμηνο για λόγους πολιτικού συμβολισμού και συνδικαλιστικής νομιμοποίησης; Βοηθά τον αγώνα των εργατών και των κλάδων που βίαια τώρα πλήττονται η αποκλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων κι όχι η ένταση και η κορύφωση τους;

Είναι φυγή στις κοινοβουλευτικές και κυβερνητικές λύσεις η πρόταση και η στάση των Παρεμβάσεων-Κινήσεων-Συσπειρώσεων για ένταση των αγώνων και στήριξη με κάθε τρόπο των κι νηματικών-απεργιακών  διαδικασιών κι όχι η γραμμή της ηγεσίας του ΠΑΜΕ που λέγοντας πως οι αγώνες δεν έχουν καμιά ελπίδα να ανατρέψουν την αντιλαϊκή πολιτική, σπέρνουν την απογοήτευση και στέλνουν μια ώρα νωρίτερα  τον κόσμο στην αγκαλιά της κάλπης και των κυβερνητικών αυταπατών;

Τέλος και θα επανέλθουμε αν χρειαστεί, είναι σωστό να αποκαλείς μια συνδικαλιστική συλλογικότητα που αυτοπροσδιορίζεται και το έχει αποδείξει μέχρι τώρα πως δεν έχει καμιά σχέση με τον κομματικό συνδικαλισμό, παράταξη συγκεκριμένου πολιτικού φορέα; Εμείς ποτέ μέχρι τώρα ακόμα και τις κυβερνητικές παρατάξεις δεν τις ταυτοποιούσαμε με τους κομματικούς φορείς τους. Το ίδιο κάναμε και με το ΠΑΜΕ που ποτέ δεν το αναφέραμε ως παράταξη συγκεκριμένου κόμματος. Το δικαίωμα να παλεύουμε για ένα συνδικαλισμό ταξικό, ανεξάρτητο, αυτόνομο που δεν εξυπηρετεί κομματικά παιχνίδια και συμφέροντα δεν διαπραγματευόμαστε. Αυτή τη μορφή του συνδικαλισμού θα συνεχίσουμε αταλάντευτα να υπερασπιζόμαστε όχι μόνο ως επιθυμητή  αλλά και ως αναγκαία σήμερα. Η ηγεσία του ΠΑΜΕ φαίνεται πως κολλά και αντιγράφει και σ’ αυτό το θέμα τη λασπολογία και τους κρυφούς πόθους των ηγεσιών της συνδικαλιστικής συγκυβέρνησης  (ΠΑΣΚ/ΔΗΣΥ-ΔΑΚΕ) που επίμονα στοχοποιούν με κάθε τρόπο τις Παρεμβάσεις και τα συνδικαλιστικά στελέχη της. Ο δρόμος αυτός της επίθεσης χωρίς όρους και όρια, με ψέματα και συκοφαντίες δεν οδηγεί πουθενά, δίνει άλλοθι και χείρα βοηθείας στις δυνάμεις της αντίδρασης και του κεφαλαίου. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβει η ηγεσία του ΠΑΜΕ τόσο καλύτερα για το κίνημα και για τους αγωνιστές που σ’ αυτό συσπειρώνονται και δίνουν καθημερινά τη μάχη στους χώρους δουλειάς και στην κοινωνία.