της Γιούλας Χρονοπούλου

Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Αυτή η χωρά όλο με πληγώνει, βρίσκω συνεχώς δικαιολογίες για να την συγχωρήσω αλλά πάντα βρίσκει λογούς να με κρατά συνεχώς θυμωμένη.

Δεν είναι η ΕΡΤ, δεν είναι ότι και το fresh-news έπεσε θύμα χάκερς και επίθεσης, γιατί μάλλον ενοχλεί η παρουσία του, δεν είναι η καθημερινή υποκρισία που βλέπουμε στις τηλεοράσεις αλλά και στην ζωή μας, είναι που έχω να νιώσω περήφανη από το 2004 που πήραμε το euro και την eurovision,  γιατί για την διοργάνωση των ολυμπιακών αγώνων είχα πολλές ενστάσεις.

Δεν γίνεται σε μια τόσο μικρή και όμορφη χωρά που το 80% αυτής είναι τουριστικές περιοχές  με τόσο εύφορο και ευλογημένο έδαφος να είμαστε σε μια τέτοια οικονομική κατάσταση και να εισάγουμε περισσότερα από όσα εξάγουμε. Δεν γίνεται στην Ελλάδα της δημοκρατίας και του Περικλή να βιώνουμε καθημερινά τέτοιες εικόνες που εκτός από τις οθόνες μας μαυρίζουν το δημοκρατικό και εθνικό μας αίσθημα.

Σκέπτομαι καμιά φορά την παρακαταθήκη που μας άφησαν οι πρόγονοί μας και χωρίς να είμαι υπέρ της αρχαιολατρίας βλέπω πως δεν μπορούμε να τους φτάσουμε στο ελάχιστο. Και πώς να γίνει αυτό; Αφού η παιδεία είναι η πρώτη από την όποια έγιναν, γίνονται και θα γίνονται περικοπές. Πώς στερείς από τα παιδιά, το μέλλον αυτού του τόπου το πιο σημαντικό τους εφόδιο στην ζωή;  Πώς το κάνει αυτό η Ελλάδα που δίδαξε την δύναμη της μάθησης με το κρυφό σχολειό;

Και όμως η Ελλάδα τα κάνει όλα αυτά, τα στέρησε και τα στερεί από όλους μας, αυτά και αλλά ακόμα περισσότερα καθημερινά.

Ντρέπομαι όταν ακούω συνομήλικους να λένε «να βάλω κανένα μέσο να βρω μια δουλίτσα» και ντρέπομαι περισσότερο για τον εαυτό μου και μονό που το αναθεματίζω. Από τα πιο απλά έως τα πιο σύνθετα είναι ολοφάνερο ότι σχεδόν κανείς δεν πήγε μπροστά με το σπαθί του αλλά με τον «σταυρό» στο χέρι και αυτό το γεγονός και μονό μπορεί ακόμα και να σου στερήσει το δικαίωμα να προσπαθήσεις αφού ο ανταγωνισμός είναι τόσο άνισος.

Χωρίς να ξέρω πολλά και με πολλά να περνούν κάτω από την μύτη μου, νιώθω πλήρως απογοητευμένη. Όχι γιατί πιστεύω πως οι Έλληνες βαριόμαστε να δουλέψουμε και να αγωνιστούμε αλλά γιατί το πιο φωτεινό πρότυπο της ζωής μου, που όσο θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθούσε και ακόμα προσπαθεί, κουράστηκε να κάνει τρύπες στο νερό. Γιατί είναι δύσκολο κάποιος να προσπαθεί μια ζωή με αμείωτο ρυθμό, δίχως αποτελέσματα.

Όχι, η Ελλάδα δεν τρώει τα παιδιά της, μόνοι μας τρωγόμαστε. Δεν μας φτάνουν ποτέ αυτά που έχουμε ή αυτά που μας αντιστοιχούν και θέλουμε να πάρουμε και του διπλανού και ας τον αφήσουμε στον δρόμο. Έτσι όμως, με οδηγό το εγώ, στην ζωή μας, δεν πάει μπροστά η κοινωνία,  πάει μονό πίσω και δυστυχώς αυτή η εικόνα της σημερινής Ελλάδος μου θυμίζει στιγμές που δεν έζησα, που δεν θα ήθελα να ζήσω, τιμούσα και τιμώ παρόλα αυτά, κάθε χρόνο.

Και μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι, αλλά για την σημερινή μας κατάσταση φταίμε όλοι, γιατί σιωπούμε, γιατί δεν τολμούμε και συμβιβαζόμαστε με ένα σύστημα που χάνει από παντού.

Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα μα δεν θα χε σημασία, σημασία έχει που ακόμα υπάρχουν κάποιοι που ελπίζουν σε κάτι, που πιστεύουν σε ένα καλύτερο αύριο και που προσπαθούν για να είμαστε όλοι μας ελεύθεροι.

Ας γίνουμε όσοι περισσότεροι μπορούμε.

Με μια ελπίδα να ανατέλλει