Αφιέρωμα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη με σπάνιες φωτογραφίες και άγνωστες δηλώσεις
Βασίλης Φουρτούνης, δάσκαλος
Τρίτη 23 Ιουλίου 2013
Η «εθνική σταρ της Ελλάδος», η Αλίκη Βουγιουκλάκη γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1934 στο Μαρούσι και τρεις μέρες μετά τη γέννησή της αρρώστησε από πνευμονία και αμέσως οι γονείς της φώναξαν ιερέα να τη βαφτίσει. Το όνομα που της έδωσαν: Αλίκη - Σταματίνα.
Τα παιδικά της χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα και φτωχικά και το χειρότερο είναι ότι στην κατοχή ο πατέρας της δολοφονήθηκε και η μητέρας της ανέλαβε μόνη της να μεγαλώσει τα τρία παιδιά, την Αλίκη, τον Αντώνη και τον Τάκη.
Το 1952 έδωσε εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πέτυχε ως εξαιρετικό ταλέντο. Φυσικά για τις εξετάσεις δεν γνώριζε τίποτα η οικογένειά της, καθώς το επάγγελμα του ηθοποιού εθεωρείτο ντροπή την εποχή εκείνη. Το 1953, όντας στο δεύτερο έτος της σχολής, της ανατέθηκε ο μικρός ρόλος της Λουιζόν στον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου, ενώ τον ίδιο χρόνο πήρε και το ρόλο της Ολυμπίας στις «Φουσκοθαλασσιές» του Δημήτρη Μπόγρη.
Το καλοκαίρι του 1954, πριν ακόμα τελειώσει τη δραματική σχολή κι ενώ επέστρεφε από τις διακοπές της, την κάλεσε ο σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης Νίκος Χατζίσκος για να αντικαταστήσει την Άννα Συνοδινού, που αποχώρησε από το θίασο, στο ρόλο της Ιουλιέτας. Για να παίξει στο έργο χρειάστηκε να πάρει ειδική άδεια από τη σχολή της, έχοντας στη διάθεσή της μόνο τρία μερόνυχτα για να προετοιμαστεί και να μάθει το ρόλο. Η Ιουλιέτα της μπορεί να μην ήταν υπόδειγμα σεξπηρικής ερμηνείας, κοινό και κριτικοί, όμως, χειροκρότησαν την προσπάθειά της.
Ακολουθεί η πρώτη εμφάνισή της στον κινηματογράφο το 1954 με την ταινία «Το Ποντικάκι» και η συνεργασία της με το θίασο Κοτοπούλη, το θίασο της Κατερίνας και τέλος με το θίασο του Κώστα Μουσούρη, ο οποίος την έχρισε και πρωταγωνίστρια.
Το 1961 η Αλίκη Βουγιουκλάκη συγκροτεί τον δικό της θίασο, ανεβάζοντας τα έργα «Καίσαρ και Κλεοπάτρα», «Χτυποκάρδια στο θρανίο» κ.α.
Στο μεταξύ, γνωρίζεται με το Φιλοποίμενα Φίνο και συνεργάζεται με την εταιρεία του, τη «Φίνος Φιλμ» δημιουργώντας τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως: «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Η Λίζα και η άλλη», «Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια», «Η Μαρία της Σιωπής», «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας», «Το κορίτσι με τα παραμύθια», «Διακοπές στην Αίγινα», «Έρωτας στους αμμόλοφους», «Αστέρω», «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», «Μανταλένα», «Η Υπολοχαγός Νατάσσα», «Η ψεύτρα» κ.α.
Η συνάντησή της το 1959 στα κινηματογραφικά πλατό και συγκεκριμλενα στην ταινία «Αστέρω» με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ αποτέλεσε την απαρχή της ιστορίας του διασημότερου ζευγαριού στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου. Στις 18 Ιανουαρίου 1965 ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου και απέκτησαν ένα παιδί, τον Γιάννη. Ωστόσο, ο θυελλώδης γάμος τους δεν κράτησε πολύ… Διαλύθηκε, έπειτα από δικαστικές μάχες, στις 4 Ιουλίου του 1979.
Στα τελευταία χρόνια η Αλίκη Βουγιουκλάκη επικέντρωσε τη δραστηριότητά της στο θέατρο. Μεγάλες θεατρικές επιτυχίες ήταν το «Καμπαρέ», «Εβίτα», «Ωραία μου κυρία», «Πέπσι», «Λυσιστράτη». Η θεατρική της παρουσία έκλεισε το 1996 με το έργο «Η Μελωδία της Ευτυχίας» των Ρότζερς και Χάμερσταϊν, στο ρόλο της Μαρίας.
Λίγο αργότερα, οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο καλπάζουσας μορφής. Στις 7 Μαΐου, η Αλίκη Βουγιουκλάκη ταξίδεψε στο Μόναχο, όπου υποβλήθηκε σε μια σειρά επιπλέον εξετάσεων. Στις 15 Μαΐου, έκανε το τελευταίο της ταξίδι στη Βοστώνη των Ηνωμένων Πολιτειών σε μια ύστατη προσπάθεια να αντιμετωπίσει το σοβαρό πρόβλημα της υγείας της. Ποτέ δεν έμαθε ότι οι γιατροί στις ΗΠΑ της έδωσαν μόλις 15 μέρες ζωής.
Στις 19 Μαΐου επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα και στις 22 Μαΐου μπήκε στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών σαν Λίζα Παπασταύρου και εκεί τη βρήκε ο θάνατος τρεις μέρες μετά τα γενέθλιά της, στις 23 Ιουλίου 1996.
Ήταν πάντα «μια ροζ γάτα πάνω σε ανεπούλωτα τραύματα», όπως είχε γράψει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος ή όπως την περιέγραφε η Μαλβίνα Κάραλη στο βιβλίο της : «Την έλεγαν Αλίκη έπαιξε σε σαράντα μία ταινίες, ήταν ευτυχισμένη. Την έλεγαν Αλίκη, ζύγιζε πενήντα δυο κιλά, είχε ύψος 1.60. Δεν ήταν ευτυχισμένη». Ας θυμηθούμε την εθνική μας σταρ μέσα από τα δικά της λόγια.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ
• Κατέστρεψα τον εαυτό μου εξαιτίας των υψηλών προσδοκιών μου. Είχα άλλοθι για να αγνοήσω εντελώς τη ζωή; Αν με ρωτούσες τώρα τι θα ήθελα να έχω πιο πολύ από όλα, θα σου έλεγα το χάρισμα της ζωής. Αυτό που έχουν οι γάτες από γεννησιμιού τους.
• Ασφαλώς και έχω νιώσει την απόρριψη. Πολλές φορές έχω ξενυχτήσει να περιμένω έναν άνδρα που άργησε η που δεν ήρθε ποτέ. Έναν άνδρα που έτρεξα να δω αν είναι εκεί που μου είχε πει. Αλλά όταν νιώθω ότι ο άλλος έχει φτάσει στο σημείο να με απορρίψει φεύγω. Αυτό εννοώ όταν λέω «επιλέγω». Το τελειώνω, έχω πιάσει πάτο, πώς να στο πω. Από εκεί και πέρα το να συρθώ, δεν το θέλω. Το σούρσιμό είναι άσκοπο. Προτιμώ να υποφέρω μετά και ας υποφέρω και ας μετανιώνω. Μετάνιωσα που χώρισα τον Παπαμιχαήλ.
• Θα ήθελα η ζωή μου να είχε πάρει μια άλλη τροπή. Όχι με τον συγκεκριμένο άνθρωπο αλλά να, θα ήθελα ένα γάμο που να είχε πάει ομαλά, ωραία να είχα κάνει και άλλα παιδιά. Δεν έτυχε. Τον Δημήτρη τον αγαπούσα, είχαμε και το παιδί αλλά στην ουσία τα πράγματα έμπαιναν στην τροχιά της φθοράς. Από το σύστημα, από τη δουλειά που κάναμε και οι δυο, από την ανταγωνιστικότητα που καλλιεργούσανε απέξω. Κάτι έγινε και χωρίσαμε, κάποια στιγμή είχαμε πολύ ανάγκη ο ένας τον άλλον.
ΓΙΑ ΤΗ ΖΗΛΕΙΑ
• Δεν ζηλεύω ποτέ τις συναδέλφους μου. Αντιζηλία νιώθω μόνο ως γυναίκα. Αν ο άντρας που αγαπώ κοιτάξει κάποια άλλη τότε μπορώ να την σκοτώσω.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
• Αν είμαι δυνατή; Μα στον έρωτα όλοι είμαστε αδύνατοι και εγώ είμαι συνεχώς ερωτευμένη, αλλιώς η ζωή μου δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Δυνατή νιώθω όταν δουλεύω και ετοιμάζω τις μεγάλες μου θεατρικές παραγωγές . Αλλά μόνο εκεί.
• Χαράς τους πολλούς έρωτες που είχα. Δυο τρεις αξιόλογους ανθρώπους και δυο τρεις λαμπερούς και αυτό ήταν όλο. Νομίζω πως κάπου στην «προσωπική μου ζωή» ενώ φαίνεται ότι περνάω πολύ καλά έχω «ταλαιπωρηθεί» με την έννοια ότι ψάχνω από μικρή ένα ηθικό στήριγμα, έναν άντρα, δεν έχει σημασία η ηλικία του που θα μπορεί να με λέει «κορίτσι μου» και ίσως έφτασε η στιγμή να πω «αυτό θέλω». Ναι θα’θελα να παντρευτώ. Πάντα ήθελα να έχω μια οικογένεια. Καρκίνος ζώδιο κλασικό που του αρέσει η οικογένεια, το σπίτι, η τάξη. Οικογένεια δεν μπόρεσα να έχω εκτός από την περίοδο που έζησα με τον Δημήτρη. Αλλά τελείωσε και το τέλος μιας σχέσης εμένα με πονάει.
• Οι άντρες δεν τολμάνε να με επιλέξουν. Χωρίς να το θέλω κατά κάποιο τρόπο έχω γίνει απόρθητη. Δεν τολμάει ο άλλος σου λέει την Αλίκη Βουγιουκλάκη; Σαν να φοβούνται οι άντρες. Οπότε εγώ πρέπει να δώσω το πράσινο φως να περάσω στο παρασύνθημα :«Μην φοβάσαι». Αλλά μόλις δω την φθορά τελειώνω την σχέση. Δεν αντέχω την φθορά. Μπορεί να την βλέπουμε και οι δύο, αλλά εγώ ναι, έχω το κουράγιο να φύγω πρώτη, και ας με πονάει αυτό.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΑΡ ΑΛΙΚΗ
• Εγώ νομίζω, ήμουν αληθινή, όχι δήθεν. Δεν είμαι δήθεν σταρ είμαι πραγματική σταρ. Δεν είμαι δήθεν ταλαντούχα είμαι πραγματικά ταλαντούχα. Δεν έχω κάνει δήθεν αποτυχίες. Έχω κάνει μεγάλες αποτυχίες. Δεν έχω κάνει δήθεν επιτυχίες έχω κάνει τα μεγαλύτερα ρεκόρ. Κατάλαβες; Δεν είμαι δήθεν όμορφη. Είμαι αυτή που είμαι. Δεν διεκδικώ πράγματα που δεν είμαι. Για αυτό κρατάω στον χρόνο, για αυτό και οι γυναίκες έχουν πάντα την περιέργεια να τους αποκαλύψω κάποιο μυστικό. Το μυστικό είναι να μάθεις να διεκδικείς αυτό που σου αξίζει και να σέβεσαι τον εαυτό σου. Εγώ, από την μέρα που μπήκα στην δραματική σχολή, κρυφά από την μάνα μου είχα ένα στόχο: να ξεφύγω από μια ζωή που δεν μου άρεσε. Διεκδικούσα αυτό που δεν είχα, έπρεπε να το κερδίσω.
• Μπήκα πρώτη στην σχολή σαν εξαιρετικό ταλέντο, πήγαινα ακόμη στο σχολείο. Ξεχώρισα. Ένιωθα ότι έχω κάτι που με κάνει να ξεχωρίζω. Τι ήταν αυτό δεν το έψαχνα. Έβγαινε από μέσα μου γιατί δεν ήμουν η πιο όμορφη ούτε η πιο…ξέρω εγώ. Α, όχι ! Η πιο ταλαντούχα ήμουνα σίγουρα. Αλλά εν πάση περιπτώσει δεν φτάνει μόνο το ταλέντο. Πρέπει να έχεις και κάτι άλλο. Ε, φαίνεται πως αυτό το είχα εγώ. Ήθελα να το είχα γιατί ήθελα τόσο πολύ να ξεπεράσω τα δικά μου προβλήματα.
ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ
• Ο Χρόνος δεν μου έχει δημιουργήσει προβλήματα μέχρι τώρα. Είναι με το μέρος μου με υποστηρίζει. Εγώ δεν έχω πρόβλημα μαζί του. Το έχουν βέβαια οι άλλοι, όσοι ασχολούνται με την ηλικία μου. Ας το λύσουν μόνοι τους.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΊΑ, ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ, ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑ
• Τι θα πει αν είμαι ευτυχισμένη. Ευτυχισμένες στιγμές ζούμε όλοι οι άνθρωποι. Ευτυχία στην διάρκεια δεν υπάρχει και όπως και μια ηρωίδα σε ένα έργο που έχω παίξει, «Την ευτυχία δεν την μετράς με το μήνα ούτε την απαιτείς. Μόνο της ευχαριστείς όταν έρθει, αν έρθει, όση έρθει. Και την ευχαριστείς όταν θα φύγει, αν φύγει, που θα φύγει και εκείνη την στιγμή λες καλύτερα που στάθηκε μαζί μου έστω και μια στιγμή, δυο στιγμές» Ε, λοιπόν, λέω και εγώ σε όλο τον κόσμο: Αυτές τις δυο στιγμές ευτυχίας που μπορείς να τις ζήσεις ουσιαστικά και ειλικρινά, είναι όλη η ουσία, η ομορφιά και η γεύση της ζωής. Και εγώ αυτές τις στιγμές τις έχω πάρει στην ζωή μου και τις γεύομαι ακόμα.
• Περνάω κάθε μέρα στιγμές πανικού. Γιατί ζω και ζω έντονα. Άρα και ο πανικός μου έχει πολύ ένταση, πολλά ρίχτερ. Αλλά δεν κολλάω στο πρόβλημα για πολύ. Θα προσπαθήσω να βρω την λύση και θα την βρω. Και αν πέσει η νύχτα και δεν την έχω βρει θα πάρω το ηρεμιστικό μου χάπι και θα πω σαν την Σκάρλετ Ο’ Χάρα «καλή σου νύχτα Αλίκη αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα».
• Δεν χρειάζεται να φορέσω Valentino η Armani για να τηγανίσω δυο αυγά μάτια η καμιά ομελέτα. Που παρεμπίπτοντος την κάνω και πολύ καλά. Δεν μου χρειάζεται τίποτα παραπάνω από ό΄τι χρειάζεται σε κάθε άνθρωπο που θέλει να ζει σαν άνθρωπος. Σκέψου να έπινα καφέ σε μπρίκι με χρυσή λαβή. Ποιος είμαι ; Ο Ζάχος Χατζηφωτίου που όπως έγραψε είχε χρυσό γκιο-γκιο στα παιδικά του χρόνια. Όχι δεν μου χρειάζεται η πολυτέλεια σε καθημερινό επίπεδο. Τρώω καρπούζι με την φλούδα. Όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
• Φοβάμαι πολύ τον θάνατο και την μοναξιά. Τον θάνατο γιατί αγαπώ πολύ την ζωή, γιατί μου είναι αδύνατο να ανεχτώ την έννοια του αναπόφευκτου τέλους. Και την μοναξιά με την έννοια της απομόνωσης. Ποτέ δεν έχω ζήσει μόνη. Είμαι πάντα περιτριγυρισμένη από κόσμο. Από το κοινό από τους δημοσιογράφους από τους φίλους από τους ανθρώπους τους δικούς μου στο σπίτι.
• Δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος φεύγει και τελειώνει , γίνεται χώμα, αέρας και εξαφανίζεται από προσώπου γης. Πιστεύω πως κάποτε επανέρχεται, ζει, δημιουργεί, ανανεώνεται μέσα σε ένα αιώνιο παιχνίδι της ζωής και του θανάτου.
