Θα ζήσω ελεύθερο πουλί;

Θα ζήσω ελεύθερο πουλί;
της Γιούλας Χρονόπουλου	Σάββατο 6 Ιουλίου 2013
Η ζωή, οι σχέσεις, οι άνθρωποι μοιάζουν με πουλιά ταξιδιάρικα που πότε ταξιδεύουν μόνα, πότε με παρέα και άλλοτε σε σμήνη. Και οι τρεις αυτοί τρόποι να ταξιδέψει κανείς είτε είναι πουλί είτε είναι άνθρωπος και ταξιδεύει στην ζωή του, ακούγονται και είναι πολύ ενδιαφέροντες. Οι τρόποι αυτοί εναλλάσσονται χωρίς κάποια σειρά ή ακολουθία και αυτό είναι που γεμίζει το ταξίδι μας απρόοπτα. Άλλα τα προκαλούμε εμείς , άλλα συμβαίνουν και άλλα έχουν ήδη γίνει και απλά εμείς δεν το ξέρουμε. Τα πράγματα είναι τόσο ρευστά που πραγματικά κανείς δεν ξέρει τι θα μας ξημερώσει αύριο. Αρκεί μόνο μια στιγμή, μια σκέψη να μας κάνει να αλλάξουμε ρότα και να θέλουμε να πετάξουμε μόνοι μακριά. Η ίδια στιγμή όμως, μπορεί να μας κάνει να περνάμε τόσο όμορφα και να ξεχάσουμε ακόμα και που πηγαίνουμε. Και αν το ταξίδι είναι οι σχέσεις μας και εμείς τα ταξιδιάρικα πουλιά τότε ξέρει κανείς που θα μας βγάλει; Η πιο συχνή αρρώστια των πουλιών είναι ο φόβος της δέσμευσης. Είναι η ανάγκη μας να μοιραστούμε, να νοιαστούμε και να γείρουμε λίγο το κεφάλι μας, που μόλις όμως ικανοποιηθεί μας τρομάζει. Όταν νιώσουμε τον τρόμο, απλά αντιλαμβανόμαστε πως δεν είμαστε εμείς αυτοί που ξέρουμε τόσα χρόνια αλλά μέσα στο δικό μας εγώ, προστέθηκε άλλο ένα και αυτό πια θα είναι το νέο εμείς. Η διαδρομή βλέπετε από την ελευθερία στην δέσμευση απαιτεί προσαρμοστικότητα και η συνήθεια είναι μεγάλο πράγμα. Συνήθως θέλουμε και την ελευθερία μας και την σχέση. Αυτό όμως δεν γίνεται, γιατί παύουμε πια να κάνουμε αυτό που θέλουμε εμείς ή έστω αυτό που θέλουμε μόνο εμείς. Είναι ένα κομβικό σημείο που πρέπει να θα πάρουμε την απόφαση ή να προσαρμόσουμε την ελευθερία μας ή να πάρουμε την ελευθερία μας και να πετάξουμε για άλλη κανάρα. Εκεί όμως δεν είναι σίγουρο ότι κάποιος θα μας περιμένει και ότι θα είμαστε ευτυχισμένοι. Βέβαια το θέλω να σε κάνω ευτυχισμένο, από το σε κάνω ευτυχισμένο και το είμαι ευτυχισμένος έχουν μεγάλη απόσταση. Γιατί αν η ευτυχία δεν γίνει ένα κομμάτι δεν μπορεί να μοιραστεί. Αν υπάρχει η δική μου και η δική σου και όχι η δίκη μας, που βασίζεται στο νέο εμείς τότε σίγουρα δεν είναι ο καιρός μας για ταξίδια. Μα πως αλλιώς θα μοιραστούμε, πως θα μάθουμε να πετάμε, πως θα εκπαιδευτούμε για μεγάλα ταξίδια μακρινά ως την Τζαμάικα αν γυρνάμε μόνο από κανάρα σε κανάρα….; Κάλο σας ταξίδι

Θα ζήσω ελεύθερο πουλί;

της Γιούλας Χρονόπουλου

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Θα ζήσω ελεύθερο πουλί; Η ζωή, οι σχέσεις, οι άνθρωποι μοιάζουν με πουλιά ταξιδιάρικα που πότε ταξιδεύουν μόνα, πότε με παρέα και άλλοτε σε σμήνη.

Και οι τρεις αυτοί τρόποι να ταξιδέψει κανείς είτε είναι πουλί είτε είναι άνθρωπος και ταξιδεύει στην ζωή του, ακούγονται και είναι πολύ ενδιαφέροντες. Οι τρόποι αυτοί εναλλάσσονται χωρίς κάποια σειρά ή ακολουθία και αυτό είναι που γεμίζει το ταξίδι μας απρόοπτα. Άλλα τα προκαλούμε εμείς , άλλα συμβαίνουν και άλλα έχουν ήδη γίνει και απλά εμείς δεν το ξέρουμε.

Τα πράγματα είναι τόσο ρευστά που πραγματικά κανείς δεν ξέρει τι θα μας ξημερώσει αύριο. Αρκεί μόνο μια στιγμή, μια σκέψη να μας κάνει να αλλάξουμε ρότα και να θέλουμε να πετάξουμε μόνοι μακριά. Η ίδια στιγμή όμως, μπορεί να μας κάνει να περνάμε τόσο όμορφα και να ξεχάσουμε ακόμα και που πηγαίνουμε.

Και αν το ταξίδι είναι οι σχέσεις μας και εμείς τα ταξιδιάρικα πουλιά τότε ξέρει κανείς που θα μας βγάλει;

Η πιο συχνή αρρώστια των πουλιών είναι ο φόβος της δέσμευσης. Είναι η ανάγκη μας να μοιραστούμε, να νοιαστούμε και να γείρουμε λίγο το κεφάλι μας, που μόλις όμως ικανοποιηθεί μας τρομάζει. Όταν νιώσουμε τον τρόμο, απλά αντιλαμβανόμαστε πως δεν είμαστε εμείς αυτοί που ξέρουμε τόσα χρόνια αλλά μέσα στο δικό μας εγώ, προστέθηκε άλλο ένα και αυτό πια θα είναι το νέο εμείς. Η διαδρομή βλέπετε από την ελευθερία στην δέσμευση απαιτεί προσαρμοστικότητα και η συνήθεια είναι μεγάλο πράγμα.

Συνήθως θέλουμε και την ελευθερία μας και την σχέση. Αυτό όμως δεν γίνεται, γιατί παύουμε πια να κάνουμε αυτό που θέλουμε εμείς ή έστω αυτό που θέλουμε μόνο εμείς. Είναι ένα κομβικό σημείο που πρέπει να θα πάρουμε την απόφαση ή να προσαρμόσουμε την ελευθερία μας ή να πάρουμε την ελευθερία μας και να πετάξουμε για άλλη κανάρα. Εκεί όμως δεν είναι σίγουρο ότι κάποιος θα μας περιμένει και ότι θα είμαστε ευτυχισμένοι.

Βέβαια το θέλω να σε κάνω ευτυχισμένο, από το σε κάνω ευτυχισμένο και το είμαι ευτυχισμένος έχουν μεγάλη απόσταση. Γιατί αν η ευτυχία δεν γίνει ένα κομμάτι δεν μπορεί να μοιραστεί. Αν υπάρχει η δική μου και η δική σου και όχι η δίκη μας, που βασίζεται στο νέο εμείς τότε σίγουρα δεν είναι ο καιρός μας για ταξίδια. Μα πως αλλιώς θα μοιραστούμε, πως θα μάθουμε να πετάμε, πως θα εκπαιδευτούμε για μεγάλα ταξίδια μακρινά ως την Τζαμάικα αν γυρνάμε μόνο από κανάρα σε κανάρα….;

Κάλο σας ταξίδι