του Κώστα Ρεσβάνη

Κυριακή, 16 Ιουνίου 2013

Δύο πράγματα νομίζω θα θυμόμαστε όταν/αν περάσει ο κατακλυσμός των ημερών. Την κίνηση Σαμαρά που έκανε την παρθενική του απόπειρα για τον εξορθολογισμό του Δημοσίου στην ΕΡΤ με τρόπο πρόχειρο και βάρβαρο και την δολοφονική απεργιακή επίθεση της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΣΠΕΡΤ κατά των ετοιμόρροπων ΜΜΕ.

Ο Σαμαράς θα είχε πολλούς συμμάχους αν δεν βιαζόταν ή αν δεν έχει στο μυαλό του κάτι που δεν γνωρίζουμε, πέρα από τα χιλιογραμμένα σενάρια. Θα τον στήριζε η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης, ακόμα και οι έντιμοι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, διότι όλοι συνομολογούν πως το φαγοπότι και οι ρεμούλες έπρεπε να τελειώνουν. Θα τον στήριζαν ευρωπαϊκοί παράγοντες και ΜΜΕ, ενώ τώρα τους έχει απέναντί του. Είχε ένα έτοιμο σχεδόν πόνημα (Αλιβιζάτος, Μόσιαλος, Καψής) που θα μπορούσε με κάποιες διορθώσεις να περάσει στη Βουλή. Θα είχε εξ αρχής τη στήριξη των δύο εταίρων του. Οι μόνοι που θα αντιδρούσαν, όπως κάνουν σε κάθε αλλαγή που θίγει τη στενή συντεχνία, θα ήταν οι συνδικαλιστές, κάποιοι παραγωγοί λαμόγια και λίγοι χρυσοπληρωμένοι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ.

Ίσως να έφθαναν σε ακραίες κινήσεις, αποδυναμωμένοι όμως. Τώρα έκανε αυτός την ακραία κίνηση σβήνοντας το σήμα! Κάτι περισσότερο από έγκλημα: Λάθος.

Το θέμα της απεργίας ΠΟΕΣΥ-ΕΣΗΕΑ σε εφημερίδες, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα είναι συναφές με την κρίση στην ΕΡΤ, διότι ταυτίστηκε εξ αρχής με αυτή. Ομολογώ πως δεν περίμενα πιο συνετή αντίδραση από τους συνδικαλιστές αυτούς, διότι το παρελθόν τους πρόδιδε τη συνέχεια. Τι έχουν καταφέρει με τις συνεχείς απεργίες που αποτελούν παγκόσμιο ρεκόρ; Απολύτως τίποτα! Μια επαναστατική κομματική γυμναστική ήταν και είναι δυστυχώς. Τι κάνουν ωστόσο σε δεκάδες μεγάλες εφημερίδες της Ευρώπης που αντιμετωπίζουν παρόμοια οικονομικά προβλήματα, λόγω γενικευμένης κρίσης; Μαζεύονται συνδικαλιστές, εκπρόσωποι εργαζομένων και εργοδοτών, ακούει ο ένας τον άλλο, δίχως στόκο στ' αυτιά, μετράνε αριθμούς, και προσπαθούν να μειώσουν το κόστος λειτουργίας, με όσο το δυνατό λιγότερες απώλειες. Έτσι βγαίνουν πέρα, προσδοκώντας καλύτερες μέρες.

Ίσως πολλοί το αγνοούν: Περίπου το 80-85% των εσόδων μιας εφημερίδας προέρχεται από τις δημοσιευμένες ρεκλάμες, το υπόλοιπο από τις πωλήσεις. Σε όλα τα κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης υπάρχουν έσοδα μόνο από διαφημίσεις, διότι τα βλέπουμε δωρεάν. Εδώ και δυο τρία χρόνια η διαφήμιση έχει πέσει σε μηδενικά επίπεδα, διότι ποιος επιχειρηματίας διαφημίζει σε ανύπαρκτους, λόγω κρίσης, καταναλωτές; Χρεωμένες, λοιπόν, με ορατούς και αόρατους τρόπους, εφημερίδες – κ α ι κ ο μ μ α τ ι κ έ ς- προσπαθούν να επιβιώσουν και μαζί μ' αυτές και οι συνάδελφοι. Να θυμηθούμε τις απανωτές απολύσεις συναδέλφων του Ριζοσπάστη που δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να εφαρμόσει την απεχθή καπιταλιστική συνταγή: Δεν βγαίνω, άρα μειώνω το κόστος, δηλαδή απολύω. Τον ίδιο δρόμο έχουν τραβήξει και φοβούμαι πως θα τραβήξουν στο ορατό μέλλον και οι άλλες –κομματικές ή όχι- εφημερίδες. Και τι κάνει η ΕΣΗΕΑ; Μα φυσικά απεργίες! Χθες η Δικαιοσύνη κήρυξε παράνομη και καταχρηστική την απεργία της στα ΜΜΕ. Οι αμετανόητοι συνδικαλιστές την συνέχισαν με κάποια αδιόρατα «άλλα αιτήματα».

Το είπαν εύστοχα κάποιοι: Ο Σαμαράς έριξε μαύρο στην ΕΡΤ, η ΕΣΗΕΑ-ΠΟΣΠΕΡΤ ρίχνει μαύρο στην ενημέρωση του ελληνικού λαού. Και θα πρόσθετα: Μια μαχαιριά στην επιβίωση των ελλήνων δημοσιογράφων. Γυρίζει, άραγε, αυτό το θολό ποτάμι πίσω; Δεν γνωρίζω. Ίσως εξαρτάται, στην περίπτωση της ΕΡΤ, από την ψύχραιμη οπισθοχώρηση του Σαμαρά. Ίσως στο πεδίο της ενεργούς δημοσιογραφίας, από τα αναχώματα, από τις αντιστάσεις, από τις ψύχραιμες αντιδράσεις των συναδέλφων μου, που- ας ελπίσουμε- δεν ανέχονται πλέον να τους αναγκάζουν οι επαναστάτες συνδικαλιστές να μεταδίδουν « απεργιακό δελτίο ειδήσεων» (!), με απειλή το «γκουλάγκ» της διαγραφής.

Ο Κώστας Ρεσβάνης γεννήθηκε «Δεκέμβρη του '44» στον Πειραιά ακριβώς «σε μια μοτοσυκλέτα του ΕΛΑΣ». Διακόπτει τις σπουδές Ιατρικής και υπηρετεί μουλαράς. Δημοσιογράφησε στην προδικτατορική Αυγή, στον ΔΟΛ (Ομάδα, Ταχυδρόμος, ΝΕΑ) και ΕΡΤ (Τμήμα Ειδήσεων και ραδιοφωνικός Σταθμός Βόλου) για πάνω από τριανταπέντε χρόνια. Με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Γιώργο Αρβανίτη δημιούργησε την εικοσάλεπτη ταινία «χωριό ένα, κάτοικος ένας!» που προβλήθηκε στην πρώτη εκπομπή των «Ρεπόρτερς», όπως αναφέρει ο ίδιος στο βιογραφικό του.