Της Γιούλας Χρονοπούλου

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Ήμασταν παιδιά, κάναμε όνειρα, φτιάχναμε ιστορίες με το μυαλό μας και τις κάναμε παιχνίδι. Τότε η φαντασία μας έκανε ευτυχισμένους, χαρούμενους, δημιουργικούς, τώρα η φαντασία σε σχέση με την πραγματικότητα μας κάνει μελαγχολικούς.

Είχαμε ένα όνειρο οι περισσότεροι για την ζωή μας, πόσοι από εμάς αυτό το όνειρο, το κάναμε πραγματικότητα; Πόσα λογικά εμπόδια μπήκαν μπροστά και μας απέτρεψαν  από το να ακολουθήσουμε αυτό που ονειρευόμασταν;

 Στο παιχνίδι της ζωής η λογική έχει τον ρόλο της ασφάλειας και της αποτροπής κίνδυνων που μπορεί να σχετίζονται με το σώμα και την ψυχή μας. Διόλου ευκαταφρόνητος ρόλος. Βέβαια μπορεί και προσφέρει μια αίσθηση σιγουριάς για αυτό και την προτιμούμε. Το σίγουρο μας αρέσει, σίγουρη δουλειά, χρήματα, γάμος, επένδυση. Ακούγονται όλα τόσο σταθερά, τόσο ήσυχα, τόσο βαρετά.

Το συναίσθημα από την άλλη κρύβει επανάσταση, αλλαγή, έντονα συναισθήματα, πάθος, ένταση άλλα και αβεβαιότητα. Αν απλά σκεφτούμε όμως στιγμές που μας έμειναν αξέχαστες, οι περισσότερες αν όχι όλες ήταν αποτέλεσμα μιας συναισθηματικής πράξης. Αυτές οι πράξεις είναι που γράφουν ιστορία, που προσδίδουν ηρωισμό γιατί το συναίσθημα, είναι η πηγή της ζωής.

Ο συγκερασμός της λογικής και του συναισθήματος θα ήταν πραγματικά ότι καλύτερο, ειδικά αν μας έδιναν και έναν οδηγό με τις περιπτώσεις που πρέπει να χρησιμοποιούμε το καθένα. Η ζωή όμως δεν έχει οδηγίες χρήσης, ούτε δρόμο να βρεις στο χάρτη. Είμαστε μονοί και ανοίγουμε πόρτες και με την κάθε μας επιλογή κάτι χάνουμε και κάτι κερδίζουμε.

Τα λάθη που αγαπήσαμε έχουν μια άλλη γεύση, η ζωή που νιώσαμε είναι πιο έντονη γιατί τολμήσαμε.

Ο τολμών νικά, πάντα.

Συναισθηματικά δική σας