Πηγή: sentragoal.gr

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Λένε ότι στις πιο χαλαρές στιγμές γεννιούνται οι πιο μεγάλες ιδέες. Κάτι τέτοιο συνέβη σαν σήμερα, 88 χρόνια πριν, όταν σε μια ταβέρνα στον Πειραιά, του Μοίρα, άλλαξε η... μοίρα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μια παρέα επιφανών κατοίκων του μεγάλου λιμανιού της χώρας βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι, αποφασισμένοι να φτιάξουν κάτι μεγάλο. Το πόσο μεγάλο κατάφερε να γίνει αυτή τους η ιδέα μάλλον δεν μπορούσαν καν να το φανταστούν εκείνη την ημέρα.

Οι αδελφοί Aνδριανόπουλοι είχαν το όραμα για μια ομάδα που θα ενώσει όλο τον Πειραιά. Σε μια περίοδο (1922-23) που η πόλη έχοντας δεχτεί 100.000 Μικρασιάτες πρόσφυγες προσπαθούσε να κάνει τα πρώτα της βήματα μετά την πτώχευση του 1924, μια νέα ομάδα, δυνατή και ικανή να συσπειρώσει όλο αυτόν τον πληθυσμό που έψαχνε να βρει διέξοδο από τα προβλήματα στο ποδόσφαιρο, έμοιαζε με κάτι το ιδανικό.

Αν και οι πρώτες ιδέες για το όνομα ήθελαν να προβάλουν το «Πειραιάς», ο Νότης Καμπέρος διαφώνησε, λέγοντας πως αυτό δεν πρέπει να έχει τοπικιστικό χαρακτήρα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιγής, το «Ολυμπιακός» ήταν αυτό που έκανε τους πάντες να χαμογελάσουν. Προστέθηκε και το Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς και τα βαφτίσια είχαν ολοκληρωθεί. Ο Γιάννης Ανδριανόπουλος που είχε σπουδάσει στην Αγγλία επέμεινε στο κόκκινο-άσπρο για χρώματα της ομάδας και η γέννηση ενός θρύλου είχε μόλις ολοκληρωθεί με επιτυχία.

Από εκείνη τη βραδιά πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι. Ο Ολυμπιακός γιγαντώθηκε, σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του, πήρε πρωταθλήματα, κατέκτησε Κύπελλα, δημιούργησε εκατομμύρια οπαδών. Τη φανέλα του φόρεσαν μεγάλοι παίκτες, Έλληνες και ξένοι, που άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στην ιστορία του συλλόγου και αποθεώθηκαν, είτε στο Ποδηλατοδρόμιο είτε στο παλιό Καραϊσκάκη είτε στο ΟΑΚΑ είτε και πάλι στο νέο Καραϊσκάκη και ακόμα και σήμερα το όνομά τους προφέρεται με θρησκευτική ευλάβεια.

Αρκετοί προπονητές πέρασαν από τον πάγκο του, με ορισμένους να αλλάζουν οριστικά τη μοίρα του και πάνω απ' όλα ο Ολυμπιακός ευτύχησε να κρατήσουν το τιμόνι του τεράστιοι «καπετάνιοι». Πρόεδροι όχι επενδυτές, αλλά οπαδοί του, που δημιούργησαν ομάδες, τα κατορθώματα των οποίων δύσκολα θα ξεπεραστούν από οποιαδήποτε άλλη.

Στις σελίδες που ακολουθούν προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε 88 χρόνια που κανονικά θα έπρεπε να αποτελέσουν υλικό για... εγκυκλοπαίδεια. Καταφέραμε, πάντως, να ξεχωρίσουμε πρόσωπα και γεγονότα, ισάριθμα με τα χρόνια του Ολυμπιακού, που όχι μόνο θεωρήσαμε ότι σημάδεψαν την ιστορία του, αλλά και την υπέγραψαν...

1. Οι αδελφοί Ανδριανόπουλοι. Δεν συνέδεσαν απλά το όνομά τους με την ιστορία του Ολυμπιακού, ήταν η ίδια η ιστορία του. Ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Ντίνος, ο Λεωνίδας, ο Βασίλης «γέννησαν» και υλοποίησαν την ιδέα της ίδρυσης των «ερυθρόλευκων». Αποτέλεσαν επίσης την πεντάδα-μύθο της επίθεσης, που συνέβαλε καθοριστικά στο να αποκτήσει ο Ολυμπιακός το αιώνιό του παρωνύμιο: Θρύλος...

2. Ο φωτοστεφανωμένος έφηβος. Το σήμα του Ολυμπιακού, επιλεγμένο για να παραπέμπει στα ολυμπιακά ιδεώδη. Τα χρώματα τα επέλεξε ο Γιάννης Ανδριανόπουλος, ο οποίος σχεδίασε την πρώτη φανέλα. Το κόκκινο συμβολίζει το πάθος, ενώ το λευκό την αγνότητα

3. Αχιλλέας Γραμματικόπουλος. Γεννήθηκε πριν από τον Ολυμπιακό (το 1908) και πέθανε 100 χρόνια μετά (30 Δεκεμβρίου του 2008) με αυτόν στην καρδιά του. Πήγε στην ομάδα το 1926 και έμεινε μέχρι το τέλος της καριέρας του το 1944. Από τους κορυφαίους γκολκίπερ του Ολυμπιακού, δεν έφυγε ποτέ από το πλευρό της ομάδας

4. Μιχάλης Μανούσος, Νότης Καμπέρος. Ο πρώτος πρόεδρος και ο πρώτος αντιπρόεδρος (και εκ των ιδρυτών του Ολυμπιακού). Ο δεύτερος ήταν και ο εμπνευστής του ονόματος του συλλόγου, που αρχικά αριθμούσε αυστηρά 100 μέλη, από τους οποίους συντάχθηκε και το πρώτο καταστατικό

5. Γιάννης Βάζος. Από τους μεγαλύτερους προπολεμικούς επιθετικούς. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1913 και ήρθε στην Ελλάδα με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Στον Ολυμπιακό πήγε το 1931 από την ΑΕΚ Φαλήρου και έμεινε μέχρι το 1947. Αναδείχτηκε 5 φορές πρώτος σκόρερ και 2 δεύτερος στο ελληνικό πρωτάθλημα. Πέθανε το 1991

6. Γιάννης Xέλμης. Πήγε στον Ολυμπιακό το 1938, μαζί με τον αδελφό του Βαγγέλη. Έμεινε από τα τέλη του πολέμου μέχρι το '49. Όμως πρόσφεραν πολλά και από το πόστο του προπονητή, αφού τρεις φορές ανέλαβαν ως ντουέτο την ομάδα. Με τόση επιτυχία που πιστώθηκαν δικαιωματικά ένα γερό μερίδιο απ' τα «θαύματα» της μεγάλης ομάδας των 50s

7. Ανδρέας Μουράτης. Ένας ήρωας της Κυριακής. Από τους μεγαλύτερους παίκτες που έπαιξαν στον Ολυμπιακό, ικανός να αγωνίζεται σε όλες τις θέσεις, εκτός του γκολκίπερ. Πήγε στα τσικό του Ολυμπιακού το 1994, σταμάτησε το 1955, αλλά δεν έφυγε ποτέ από την ομάδα, αφού παρέμεινε σε άλλα πόστα. Τον φώναζαν «Μιζούρι», από το αμερικανικό αεροπλανοφόρο που ήταν αγκυροβολημένο στο λιμάνι, όταν σε αγώνα με τον Εθνικό έπαιξε τραυματίας. Οι Τούρκοι, έπειτα από αγώνα της Εθνικής στην Πόλη, τον αποκαλούσαν Μουράτ Ασλάν (Μουράτης το Λιοντάρι)

8. Γιώργος Δαρίβας. Πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους μεσοεπιθετικούς στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, που διέπρεψε με τη φανέλα του Ολυμπιακού τις δεκαετίες του '40 και του '50. Όσοι τον είδαν μιλούν για έναν παίκτη που βρισκόταν πολύ μπροστά από την εποχή του. Το παρατσούκλι του ήταν «Λορέντζο», ενώ μέχρι και σήμερα είναι πρόεδρος του Συνδέσμου Βετεράνων του Ολυμπιακού

9. Ηλίας Pωσίδης. Ξεκίνησε στον Ολυμπιακό ως αθλητής του στίβου (100, 200 και 400 μέτρα). Μια μέρα που έβλεπε την προπόνηση χτύπησε ο τερματοφύλακας Λούβαρης και του ζητήθηκε να παίξει. Από τότε δεν... ξαναβγήκε. Είναι από τους πρώτους ακραίους αμυντικούς των ελληνικών γηπέδων που, εκμεταλλευόμενος την ταχύτητά του, συνήθιζε να προωθείται και στην επίθεση

10. Θανάσης Μπέμπης. Πρόκειται για τον «εγκέφαλο» της υπερομάδας των 50s. Ο «Πινόκιο» μεταπήδησε το 1950 από τον Φωστήρα στον Ολυμπιακό, όπου έκλεισε την καριέρα του το 1964 έχοντας κατακτήσει έξι πρωταθλήματα, εννέα Κύπελλα και μία θέση στις καρδιές των Ολυμπιακών ως το «δέκα το καλό»

11. Σάββας Θεοδωρίδης. Από τους κορυφαίους γκολκίπερ στην ιστορία του Ολυμπιακού, αν και σταμάτησε πρόωρα την ποδοσφαιρική του καριέρα για να αφοσιωθεί στις σπουδές του. Πήγε στον Ολυμπιακό το 1953, από την ΑΕ Αμπελοκήπων, αν και τον διεκδικούσε ο Παναθηναϊκός, και έμεινε μέχρι το 1962. Είναι αντιπρόεδρος της ΠΑΕ και γενικός αρχηγός της ομάδας

12. Ηλίας Yφαντής. Σε ηλικία 17 ετών έβγαλε δελτίο στον Ολυμπιακό. Διακρίθηκε στη θέση του κυνηγού και πέτυχε στην καριέρα του 225 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις. Έχει σκοράρει στον ιστορικό πρώτο αγώνα του Ολυμπιακού, αλλά και ελληνικής ομάδας γενικότερα, σε ευρωπαϊκή διοργάνωση εναντίον της Μίλαν (τελικό σκορ 2-2). Σοβαροί τραυματισμοί τον ανάγκασαν να σταματήσει το ποδόσφαιρο το 1964 σε ηλικία 28 χρόνων

13. Κώστας Πολυχρονίου. Ξεκίνησε να αγωνίζεται στον Ολυμπιακό το 1954 και για τα επόμενα 14 χρόνια δεν άλλαξε ομάδα. Το 1968 σταμάτησε την καριέρα του, έχοντας συμπληρώσει 246 συμμετοχές και 13 γκολ. Μαζί με τους συμπαίκτες του κατέκτησαν σχεδόν τα πάντα εκείνη την περίοδο, δίνοντας έτσι στην ομάδα το παρωνύμιο «Θρύλος». Σημείο αναφοράς ήταν ο αγώνας του 1961 όταν ο Ολυμπιακός επικράτησε στην Αθήνα της Σάντος του Πελέ με 2-1, με τον 25χρονο τότε Έλληνα αμυντικό να «σβήνει» τον μεγάλο Βραζιλιάνο

14. Γιώργος Σιδέρης. Ίσως ο μεγαλύτερος Έλληνας επιθετικός όχι μόνο του Ολυμπιακού, αλλά και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ξεκίνησε από τον Ατρόμητο Πειραιά και το 1959 πήγε στον Ολυμπιακό. Έγινε ο πρώτος Έλληνας παίκτης που πήρε μεταγραφή στο εξωτερικό (1970, Αντβέρπ) για να ξαναγυρίσει στον Ολυμπιακό το 1972, έχοντας συνολικά 395 παρουσίες και 239 τέρματα. Ο «Φόντακας» δεν αποβλήθηκε ποτέ σε παιχνίδι, ενώ το 1969 είχε καταταγεί 17ος στο δημοψήφισμα για τον καλύτερο παίκτη της Ευρώπης, με πρώτο τον Μπεκενμπάουερ

15. Μάρτον Μπούκοβι. «Του Μπούκοβι την ομαδάρα τη λένε Ολυμπιακάρα». Ακόμα και σήμερα ο Ούγγρος παραμένει ο κορυφαίος τεχνικός που βρέθηκε στον πάγκο των «ερυθρόλευκων». Αν και έκατσε μόλις δύο χρόνια 1965-1967 το όνομά του έγινε θρύλος και τη νύχτα που εκδιώχθηκε κόσμος είχε μαζευτεί και έκλαιγε κάτω από το μπαλκόνι του. Αποτέλεσε μαζί με τον Γκούσζταβ Σέμπες και τον Μπέλα Γκούτμαν την αφρόκρεμα των Μαγυάρων προπονητών του 20ού αιώνα και εισήγαγε μαζί τους το σύστημα 4-2-4 (με το οποίο μεγαλούργησε η βραζιλιάνικη σχολή) στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Πέθανε στις 10/2/1985 σε ηλικία 80 ετών

16. Νίκος Γιούτσος. Γεννήθηκε στην Καστοριά το 1941 αλλά μεγάλωσε στην Ουγγαρία. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από την Τσέπελ και το 1965 τον απέκτησε ο Ολυμπιακός, όπου έπαιξε μέχρι το 1975, όταν και σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Χαρακτηριστικό έχει μείνει το σύνθημα των φιλάθλων του Ολυμπιακού «Έμπαινε Γιούτσο!» λόγω της ικανότητάς του να «μπουκάρει» στην αντίπαλη περιοχή

17. Νίκος Γουλανδρής. Λίγο πριν πεθάνει, το 1983, φέρεται να είπε: «Δεν λυπάμαι που σε λίγο φεύγω. Γι' αυτό που λυπάμαι πραγματικά είναι ότι δεν θα ξαναδώ τον Ολυμπιακό». Εκ των κορυφαίων προέδρων στην ιστορία της ομάδας και το όνομά του μνημονεύεται ακόμα και σήμερα. Ανέλαβε το 1972, δημιουργώντας μια καταπληκτική ομάδα, ξοδεύοντας τεράστια για την εποχή ποσά.. Όμως, έφυγε τελικά αηδιασμένος από πολλούς που βρίσκονταν δίπλα του, λέγοντας «τελικά έπρεπε να φοβάμαι τους... ολυμπιακάρες»

18. Γιώργος Δεληκάρης. Ένα από τα καλύτερα δεκάρια όχι μόνο του Ολυμπιακού, αλλά και του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα. Βιρτουόζος της μπάλας, με εκπληκτική ντρίμπλα, έδινε την εντύπωση ότι προσπερνούσε ακίνητους τους αντιπάλους του. Όταν αριστεροπόδαρος με πολύ καλή πάσα, που δεν παρέλειπε να σκοράρει. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στην ομάδα του Αργοναύτη και το 1969 πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό με πριμ 150.000 δρχ., ενώ ο σύλλογός του έλαβε 1.050.000 δρχ. Όταν μέλος της μεγάλης ομάδας που δημιούργησε ο πρόεδρος Νίκος Γουλανδρής, με την οποία κατέκτησε τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα (1972-73, 1973-74 και 1974-75) και τρία Κύπελλα Ελλάδας (1971, 1973, 1975)

19. Παναγιώτης Κελεσίδης. Σίγουρα μέσα στην τριάδα των κορυφαίων «ερυθρόλευκων» γκολκίπερ. Στον Ολυμπιακός πήγε το 1972 και καθιερώθηκε σχεδόν αμέσως, καθώς οι δυνατότητές του ήταν ασύλληπτες. Εξαιρετικά αντανακλαστικά στο σουτ, τολμηρές έξοδοι στα κόρνερ, μοναδική ικανότητα στο να «ψαρεύει» τον αντίπαλο στα τετ α τετ και «μαέστρος» στο να οργανώνει τους αμυντικούς με τις... αγριοφωνάρες και το βλέμμα του, αποτέλεσαν στοιχεία που τον καθιέρωσαν γρήγορα στις συνειδήσεις των «ερυθρόλευκων» οπαδών

20. Pομαίν Αργυρούδης. Το χαμογελαστό παιδί με τη γαλλική φινέτσα, ο Pομαίν Αργυρούδης μπορεί να είχε σύντομο πέρασμα από τον Ολυμπιακό, αλλά τα δύο χρόνια (1971-73) που φόρεσε την ερυθρόλευκη φανέλα ήταν αρκετά για να αγαπηθεί από τον κόσμο και να μνημονεύεται ακόμη και σήμερα

21. Μάικλ Γαλάκος. Αν και πολλοί οπαδοί του Ολυμπιακού τον... διέγραψαν από τη μνήμη τους όταν πήγε στο... απέναντι στρατόπεδο, αυτό δεν αναιρεί το ότι ήταν από τους κορυφαίους παίκτες που φόρεσαν τα ερυθρόλευκα. Τις σεζόν 1972-1973 αγωνίστηκε στη Γερμανία στη Φορτούνα Ντίσελντορφ και στη συνέχεια αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό έως το 1981 και κέρδισε 4 πρωταθλήματα (1974, 1975, 1980, 1981), 2 Κύπελλα (1975, 1981) και 1 Σούπερ Καπ (1980)

22. Γιάννης Κυράστας. Έκανε το ντεμπούτο του με την ομάδα του Ολυμπιακού εναντίον της Καβάλας στις 10 Δεκεμβρίου 1972. Με τους «ερυθρόλευκους» αγωνίστηκε σε 223 αγώνες εκ των οποίων οι 16 ήταν ευρωπαϊκοί και κατέκτησε 5 πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα. Έφυγε από τη ζωή στις 1//4/2004 σε ηλικία μόλις 52 ετών

23. Μίλτον Βιέρα. Ο Ουρουγουανός μέσος έκανε μεγάλη καριέρα στον Ολυμπιακό και η μεταγραφή του το 1972 είχε προκαλέσει πάταγο. Έπαιξε για πέντε χρόνια στους «ερυθρόλευκους» και κατέκτησε τρία πρωταθλήματα (1973, `74 και `75) και δύο Κύπελλα (1973 και `75) με τη φανέλα των Πειραιωτών. Όταν ο πρώτος ξένος που αγωνίστηκε στην Ελλάδα, έχοντας δώσει το «παρών» σε Μουντιάλ

24. Xούλιο Λοσάντα. «Στην μπάντα, στην μπάντα, έρχεται ο Λοσάντα» φώναζαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού για τον βραχύσωμο μέσο. Ο Ουρογουανός άσος έπαιξε για δέκα χρόνια στους Πειραιώτες (1972-1982) και ήταν από τις μεγάλες μεταγραφές επί προεδρίας του Γουλανδρή. Κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα με τους «ερυθρόλευκους», κάνοντας σπουδαία καριέρα

25. Yβ Τριαντάφυλλος. Ο κόσμος του Ολυμπιακού φώναζε «Yβ, Yβ» στο Καραϊσκάκη για να αποθεώσει τον μεγάλο επιθετικό, που πήγε στους Πειραιώτες το 1971 και έπαιξε για τρία χρόνια. Άφησε εποχή με τις εμφανίσεις του στην ομάδα του Πειραιά και είναι χαρακτηριστικό ότι σε αυτά τα τρία χρόνια σημείωσε 58 γκολ για τον Ολυμπιακό

26. Μιχάλης Κρητικόπουλος. Όταν από τα μεγάλα αστέρια του Ολυμπιακού και έφυγε από τη ζωή πολύ νωρίς (το 2002, σε αγώνα παλαιμάχων του συλλόγου) μόλις σε ηλικία 56 χρόνων. Έπαιξε στους Πειραιώτες για εφτά χρόνια (1973-1980) και κατέκτησε τρία πρωταθλήματα κι ένα Κύπελλο. Μετά τον θάνατό του το γήπεδο της Καισαριανής φέρει το όνομά του

27. Θανάσης Αγγελής. Ο Αγγελής αγωνίστηκε με μεγάλη επιτυχία στον Ολυμπιακό και κατάφερε να κατακτήσει τέσσερα πρωταθλήματα και τέσσερα Κύπελλα με τους Πειραιώτες. Όταν ιδιαίτερα αγαπητός στην «ερυθρόλευκη» εξέδρα

28. Αποστόλης Γκλέζος. Ο μεγάλος Λάκης Γκλέζος έκανε τεράστια καριέρα στον Ολυμπιακό και πανηγύρισε την κατάκτηση τριών πρωταθλημάτων και δύο Κυπέλλων με τους «ερυθρόλευκους». Ο Γκλέζος άφησε την τελευταία του πνοή το 2007 και ο θάνατός του σκόρπισε τη θλίψη στους φιλάθλους του Ολυμπιακού καθώς ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στον κόσμο

29. Γιάννης Γκαϊτατζής. Ένας από τους κορυφαίους αμυντικούς των ελληνικών γηπέδων και φυσικά του Ολυμπιακού. Έκανε πολύ μεγάλη καριέρα στους Πειραιώτες, τη φανέλα των οποίων φόρεσε για 14 χρόνια, από το 1963 έως το 1977. Κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα και πέντε Κύπελλα φορώντας τα ερυθρόλευκα, πραγματοποιώντας μια εξαιρετική καριέρα στην ομάδα του λιμανιού

30. Μπάμπης Σταυρόπουλος. Ξεκίνησε την καριέρα του στο Αιγάλεω και τη σεζόν 1972-1973 πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό, έχοντας ήδη σημαντική πείρα στη μεγάλη κατηγορία. Στους «ερυθρόλευκους» έμεινε για πέντε χρόνια και μάλιστα αυτό το διάστημα κλήθηκε και πέντε φορές στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας μας

31. Λάκης Πετρόπουλος. Ο Πετρόπουλος υπήρξε ένας εκ των κορυφαίων Ελλήνων προπονητών και παρά το ότι σαν παίκτης αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό (εκεί ξεκίνησε και την προπονητική του καριέρα) σημείωσε μεγάλες επιτυχίες στον πάγκο του Ολυμπιακού. Καθοδήγησε τους «ερυθρόλευκους» για τρία σχεδόν χρόνια (1972-75) κατακτώντας τρεις συνεχόμενους τίτλους

32. Νίκος Αναστόπουλος. Ο θρυλικός «μουστάκιας» του Ολυμπιακού θεωρείται (και όχι άδικα) μια από τις σημαίες του συλλόγου. Έπαιξε για 11 χρόνια (σε τρεις διαφορετικές περιόδους) στον σύλλογο και είναι εκ των κορυφαίων σκόρερ του Ολυμπιακού. Σημείωσε 145 γκολ και πήρε τέσσερα πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα με τη φανέλα των «ερυθρόλευκων». Στα αξιοσημείωτα της καριέρας του η μεταγραφή στην Αβελίνο, το 1987, περίοδος που το εξωτερικό για Έλληνα παίκτη φάνταζε άπιαστο όνειρο

33. Τάσος Μητρόπουλος. Ο «Pάμπο» του Ολυμπιακού έκανε κι αυτός εξαιρετική καριέρα στον Ολυμπιακό και συνέθεσαν με τον Αναστόπουλο ένα θρυλικό δίδυμο στους Πειραιώτες. Έπαιξε για 11,5 χρόνια στην ομάδα του λιμανιού και το όνομά του έγινε συνώνυμο του πάθους και της δύναμης. Κατέκτησε 4 πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα με τους «ερυθρόλευκους». Έπαιξε επίσης στην ΑΕΚ (πήρε δύο τίτλους) και ένα παιχνίδι στον Παναθηναϊκό

34. Μάρτιν Νοβοσέλατς. Ίσως ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός που έχει φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ο Κροάτης (τώρα και Γιουγκοσλάβος όταν τον απέκτησε η πειραϊκή ομάδα το 1980) έμεινε τρία χρόνια στους Πειραιώτες και κατέκτησε ισάριθμα πρωταθλήματα κι ένα Κύπελλο. Οι φίλοι των πρωταθλητών που τον έχουν δει να αγωνίζεται ακόμα τον μνημονεύουν

35. Βαγγέλης Κουσουλάκης. Ένας θρύλος για την ομάδα του Ολυμπιακού, ένα τανκ στον χώρο της μεσαίας γραμμής. Όταν μέλος της μεγάλης ομάδας του Ολυμπιακού στις αρχές της δεκαετίας του `80 και κατέκτησε τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα καθώς κι ένα Κύπελλο. Έπαιξε στον Ολυμπιακό για εφτά χρόνια και ήταν η ραχοκοκαλιά της ομάδας του λιμανιού

36. Νίκος Σαργκάνης. Ένας εκ των κορυφαίων τερματοφυλάκων στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το «φάντομ» πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό από την Καστοριά το 1980 και έμεινε για πέντε χρόνια στο λιμάνι. Πήρε τρία πρωταθλήματα κι ένα Κύπελλο και το 1985 πήρε μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, μια μεταγραφή που είχε προκαλέσει θύελλα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο ίδιος πάντως έχει δηλώσει: «Εγώ στην ομάδα που υποστήριζα από παιδάκι έπαιξα. Το όνειρο έγινε πραγματικότητα φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού»

37. Σταύρος Νταϊφάς. Ο πρόεδρος των τίτλων όπως έχει αποκαλεστεί ο μεγάλος Σταύρος Νταϊφάς, καθώς επί προεδρίας του ο Ολυμπιακός κατέκτησε τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα (1980-1983) αλλά και τον τίτλο του 1987. Στην ιστορία θα μείνουν οι μεγάλες κόντρες με τον κουμπάρο του, πρόεδρο του Παναθηναϊκού, Γιώργο Βαρδινογιάννη

38. Κάζιμιρ Γκόρσκι. Ο «παππούς» του πολωνικού ποδοσφαίρου έγραψε ιστορία στον πάγκο του Ολυμπιακού, με τον Πολωνό μύθο να κατακτά τρία πρωταθλήματα κι ένα Κύπελλο. Μάλιστα θα πρέπει να σημειωθεί ότι πριν από τον Ολυμπιακό ο Γκόρσκι είχε καθίσει στον πάγκο των «πράσινων», ενώ υπό την τεχνική του καθοδήγηση η εθνική ομάδα της Πολωνίας σημείωσε τις μεγαλύτερες επιτυχίες της

39. Τάκης Λεμονής. Έκανε σημαντική καριέρα σαν παίκτης αλλά και σαν προπονητής του Ολυμπιακού. Στους «ερυθρόλευκους αγωνίστηκε για οκτώ χρόνια και κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα. Διετέλεσε επίσης προπονητής των Πειραιωτών σε δύο διαφορετικές περιόδους και πανηγύρισε την κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων ως κόουτς της ομάδας

40. Λάγιος Ντέταρι. Ένας παίκτης-μύθος, του οποίου η μεταγραφή το 1987 στον Ολυμπιακό προκάλεσε αίσθηση σε όλη την Ευρώπη. Για χάρη του Ούγγρου, που φόρεσε τα ερυθρόλευκα επί προεδρίας Γιώργου Κοσκωτά, συγκεντρώθηκαν 50.000 οπαδοί του Ολυμπιακού έξω από το Δημαρχείο του Πειραιά για να τον υποδεχθούν. Ο διεθνής άσος που φόρεσε τη φανέλα με το 10 δεν κατάφερε να κατακτήσει πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό και περιορίστηκε σε Κύπελλο

41. Ολεγκ Προτάσοφ. H μεταγραφή του είχε γίνει σίριαλ, με τον πρόεδρο τελικά του Ολυμπιακού εκείνη την περίοδο Αργύρη Σαλιαρέλη να κάνει το «μπαμ». Ο διεθνής άσος πήγε στον Ολυμπιακό ως ένας εκ των κορυφαίων επιθετικών στην Ευρώπη και άφησε το στίγμα του. Το «μινγκ» όμως δεν πήρε πρωτάθλημα σαν παίκτης αλλά σαν προπονητής του Ολυμπιακού, το 2003. Είναι ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της πάλαι ποτέ εθνικής ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης με 29 γκολ

42. Γκενάντι Λιτόφτσενκο. Πήγε στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 1990 μαζί με τον Προτάσοφ και αν μη τι άλλο και η δική του μεταγραφή είχε προκαλέσει αίσθηση. Παίκτης με σημαντική καριέρα στην εθνική ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν σπουδαίο όνομα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, αλλά δεν κατάφερε να κατακτήσει πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό

43. Ολεγκ Μπλαχίν. Ο «τσάρος» του σοβιετικού ποδοσφαίρου υπήρξε ένας εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών στην Ευρώπη και μάλιστα έχει κερδίσει τον συγκεκριμένο τίτλο το 1975. Επί δικής του παρουσίας στον πάγκο των «ερυθρόλευκων» ο Ολυμπιακός έπαιξε καλό ποδόσφαιρο αλλά δεν μπόρεσε να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Υπήρξε πάντως μια από τις μεγαλύτερες μορφές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που εργάστηκαν στη χώρα μας

44. Xουάν Xιλμπέρτο Φούνες. Ο Αργεντινός επιθετικός έφυγε νωρίς από τη ζωή προδομένος από την καρδιά του σε ηλικία μόλις 29 ετών. Δίπλα του στις τελευταίες στιγμές της ζωής του ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο Φούνες πήγε στον Ολυμπιακό επί προεδρίας του Κοσκωτά αλλά έμεινε μόλις έναν χρόνο στην ομάδα. Αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο του Ολυμπιακού

45. Βασίλης Καραπιάλης. Ο Ολυμπιακός πήρε τον Καραπιάλη από τη Λάρισα νικώντας τον Παναθηναϊκό στο μεγάλο μεταγραφικό ντέρμπι της εποχής. Ο μεγάλος ζογκλέρ είχε οδηγήσει τους «βυσσινί» στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και ήταν δική του επιθυμία να φορέσει τη φανέλα των Πειραιωτών. Έπαιξε εννιά χρόνια και κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα πριν αποχωρήσει από την ενεργό δράση

46. Ιλια Ιβιτς. Ο Σωκράτης Κόκκαλης έκανε μια από τις πιο ηχηρές μεταγραφές στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου με την απόκτηση του Ιλια Ιβιτς από τον Ερυθρό Αστέρα. «Θα πέσουν τα τσιμέντα στο Καραϊσκάκη με τον Ιβτς» έλεγε τότε ο Αλέφαντος. Ο Σέρβος έκανε σπουδαία καριέρα στους «ερυθρόλευκους» κατακτώντας τίτλους, ενώ διετέλεσε πριν από λίγα χρόνια και τεχνικός διευθυντής στον Ολυμπιακό

47. Κυριάκος Καραταΐδης. Ο ρέκορντμαν συμμετοχών για τον Ολυμπιακό στην ιστορία του συλλόγου. Πήγε στους Πειραιώτες επί Κοσκωτά κι έζησε όλα τα «πέτρινα χρόνια» της ομάδας. Ανταμείφθηκε όμως για την επιμονή του καθώς κατέκτησε στη συνέχεια πέντε πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα. Φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού 363 φορές

48. Σωκράτης Κόκκαλης. Ο μεγαλύτερος πρόεδρος στην ιστορία του Ολυμπιακού. Βγήκε μπροστά το 1992 όταν ο σύλλογος ήταν στο χείλος του γκρεμού από το σκάνδαλο Κοσκωτά κι έσωσε τον Ολυμπιακό, αναλαμβάνοντας την πληρωμή των χρεών. Κάθισε στον προεδρικό θώκο από το 1993 έως το 2010 όταν και παρέδωσε τη σκυτάλη στον Βαγγέλη Μαρινάκη. Ο Ολυμπιακός επί προεδρίας του κατέκτησε 12 πρωταθλήματα (τα εφτά συνεχόμενα, δημιουργώντας νέο ρεκόρ), ενώ βέβαια ο Κόκκαλης έφτιαξε το νέο Καραϊσκάκη και ένα υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο στου Pέντη. Αναμφισβήτητα πρόκειται για τον πιο πετυχημένο πρόεδρο στην ιστορία του Ολυμπιακού, καθώς ο Σωκράτης Κόκκαλης πήρε τον Ολυμπιακό κατεστραμμένο και τον ξανάκανε Θρύλο

49. Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Παίκτης-σύμβολο για τον Ολυμπιακό, καθώς ήταν ο ηγέτης της ομάδας που έγραψε ιστορία από τη σεζόν 1996-1997. Ο Ολυμπιακός τον πήρε από τον Πανηλειακό και ο μεγάλος αρχηγός των «ερυθρόλευκων» κατάφερε να πανηγυρίσει την κατάκτηση 12 πρωταθλημάτων. Ο Τζόλε είναι από τις σημαίες της ομάδας του Πειραιά κι έγραψε το όνομα του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του συλλόγου

50. Στέλιος Γιαννακόπουλος. Πήγε στον Ολυμπιακό από τον Πανηλειακό το ίδιο καλοκαίρι με τον Τζόρτζεβιτς. H συμβολή του στην κυριαρχία των «ερυθρόλευκων» την επταετία 1996-2003 ήταν τεράστια και ο διεθνής παλαίμαχος μέσος κατέκτησε εφτά (συνεχόμενα) πρωταθλήματα φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού. Το καλοκαίρι του 2003 αποχώρησε από τους Πειραιώτες και πήρε μεταγραφή στην Μπόλτον, παίζοντας στην Πρέμιερ Λιγκ. Όταν βασικό μέλος της εθνικής ομάδας που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2004

51. Αλέκος Αλεξανδρής. Τάραξε τα νερά του ελληνικού ποδοσφαίρου όταν πήρε μεταγραφή από την ΑΕΚ στον Ολυμπιακό το 1994. Έπαιξε στους Πειραιώτες εννιά χρόνια και κατέκτησε 7 συνεχόμενα πρωταθλήματα. Φόρεσε τη φανέλα των Πειραιωτών σε 242 ματς και πέτυχε 127 γκολ

52. Γρηγόρης Γεωργάτος. Ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια στην ιστορία του Ολυμπιακού. Συνέδεσε το όνομά του με μεγάλες επιτυχίες των «ερυθρόλευκων» και φόρεσε για εφτά χρόνια (σε διαφορετικές περιόδους) τη φανέλα του συλλόγου. Πήρε εφτά πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα, ενώ έχει κάνει και τη μεγαλύτερη μεταγραφή Έλληνα ποδοσφαιριστή στο εξωτερικό, όταν πήγε στην Ίντερ το καλοκαίρι του 1999

53. Zιοβάνι. Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου που έπαιξαν μπάλα στη χώρα μας. Ο Βραζιλιάνος πήγε στον Ολυμπιακό από την Μπαρτσελόνα σε ηλικία 27 ετών κι ενώ ήταν ενεργό μέλος της εθνικής Βραζιλίας. Πανηγύρισε πολλά πρωταθλήματα με τους Πειραιώτες και έγινε από τα αγαπημένα παιδιά της εξέδρας του Ολυμπιακού. H μεταγραφή του στον Ολυμπιακό είχε κοστίσει το καλοκαίρι του 1999 δύο δισ. δραχμές (έξι εκατ. ευρώ σήμερα) και ο κόσμος είδε από τον Βραζιλιάνο στο γήπεδο πράγματα που μέχρι τότε έβλεπε μόνο στην τηλεόραση

54. Κριστιάν Καρεμπέ. Μια ακόμα μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ο Γάλλος μέσος βοήθησε σημαντικά τους «ερυθρόλευκους» και αγαπήθηκε πολύ από την εξέδρα. Έπαιξε για τρεις σεζόν στους Πειραιώτες και κατέκτησε δύο πρωταθλήματα. Πήγε στην ομάδα του λιμανιού έχοντας κατακτήσει Μουντιάλ με τη Γαλλία (1998) και Τσάμπιονς Λιγκ με τη Pεάλ Μαδρίτης τον ίδιο χρόνο

55. Pιβάλντο. Ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στη χώρα μας. Ο Βραζιλιάνος πήρε μεταγραφή για τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2004 μένοντας ελεύθερος από τη Μίλαν και ήταν ο απόλυτος σταρ της ομάδας του Πειραιά. Κατέκτησε τρία πρωταθλήματα με τον Ολυμπιακό, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής με την εθνική ομάδα της Βραζιλίας (το 2002 πήρε τον τίτλο) όταν μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό

56. Ντούσαν Μπάγεβιτς. Συνέδεσε το όνομά του με το τέλος των «πέτρινων χρόνων» του Ολυμπιακού. Ο Σωκράτης Κόκκαλης τον προσέλαβε το καλοκαίρι του 1996 και όταν ο Ντούσκο έφυγε από την Ένωση έγινε χαμός. Επί των ημερών του ο Ολυμπιακός επέστρεψε στους τίτλους ενώ έπαιξε και πολύ καλό ποδόσφαιρο. Έφτασε στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ το 1999 όταν αποκλείστηκε από τη Γιουβέντους. Επέστρεψε στον πάγκο του Ολυμπιακού το καλοκαίρι του 2004, έκατσε μια σεζόν και κατέκτησε το νταμπλ

57. Δημήτρης Ελευθερόπουλος. Από τα σπλάχνα του Ολυμπιακού αποτέλεσε μια από τις σπάνιες στη νεότερη ιστορία της ομάδας προσθήκες από τις ακαδημίες. Μεγάλο ταλέντο και μεγάλες παρουσίες, συνδύασε το όνομά του με τη χρυσή εποχή του συλλόγου και θα μπορούσε κάλλιστα να έχει πετύχει πολλά περισσότερα, φεύγοντας όμως το 2004 κακήν κακώς

58. Γιώτης Τσαλουχίδης. Μέλος της ομάδας των «πέτρινων χρόνων» και αρχηγός του Ολυμπιακού διακρίθηκε για το πάθος που έβγαζε στους αγωνιστικούς χώρους. Δεν έζησε τις στιγμές που θα ήθελε κατακτώντας δύο Κύπελλα και περνώντας δύσκολες στιγμές απόρροια της διοικητικής ανυπαρξίας

59. Νίκος Τσιαντάκης. Σπουδαία ποδοσφαιρική μορφή με ξεχωριστό στυλ και φαρμακερό αριστερό πόδι. Και αυτός ατύχησε να συμπέσει με μια από τις δυσκολότερες εποχές της ιστορίας του συλλόγου με αποτέλεσμα να μην πάρει τις διακρίσεις που άξιζε

60. Μίλος Σέστιτς. Έμεινε μόλις δύο χρόνια, όμως με τα τρομερά προσόντα του έμεινε και στη μνήμη των «ερυθρόλευκων». Μέλος της εθνικής Γιουγκοσλαβίας ήρθε το 1984 στον Πειραιά ξεσηκώνοντας τον κόσμο με την τεχνική του αλλά και το παθιασμένο παιχνίδι του με τη φανέλα με το 7 στην πλάτη. Δεν μπόρεσε να πανηγυρίσει τίτλο με τον Ολυμπιακό καθώς έφυγε τον Δεκέμβριο του 1986 λίγους μήνες πριν κατακτηθεί το πρωτάθλημα του 1987 από τους «ερυθρόλευκους»

61. Ιεροκλής Στολτίδης. Από τους πιο δυναμικούς αμυντικούς χαφ που φόρεσαν τη φανέλα του παίζοντας από το 2003 έως το 2010 με τα ερυθρόλευκα. Συνδύασε το όνομά του με μεγάλες εγχώριες αλλά και ευρωπαϊκές επιτυχίες, πραγματικός μαχητής στον άξονα αλλά και πολύτιμος στις στημένες φάσεις, σκόραρε ουκ ολίγες φορές με κεφαλιά σε ιδιαίτερα κρίσιμα παιχνίδια

62. Μπάμπης Κοτρίδης. Θρυλική μορφή του Ολυμπιακού με κατακτήσεις 10 πρωταθλημάτων και ισάριθμων Κυπέλλων, μέλος της μεγάλης ομάδας της δεκαετίας του 1950. Ο Κοτρίδης είναι γνωστός και ως «πεναλτάκιας», έχοντας 36/38 εύστοχα πέναλτι σε επίσημους αγώνες. Ξεκίνησε ως αθλητής του στίβου, δοκιμάστηκε και απορρίφθηκε από την ΑΕΚ για να πάει στον Ολυμπιακό και να μείνει ως μια από της μεγαλύτερες μορφές που αγωνίστηκαν στο μεγάλο λιμάνι

63. Αντώνης Νικοπολίδης. Μπορεί να μεγάλωσε στην Παιανία, όμως παρότι ήρθε μεγάλος στον Ολυμπιακό το 2004, έγραψε τη δική του ιστορία με τους Πειραιώτες. Σαφέστατα συμπεριλαμβάνεται στους κορυφαίους τερματοφύλακες και παίκτες που έπαιξαν στον Ολυμπιακό, παραμένοντας και μετά το τέλος της καριέρας στην ομάδα ως βοηθός πλέον προπονητή

64. Βασίλης Τοροσίδης. Όταν τον Ιανουάριο του 2007 ερχόταν στον Ολυμπιακό, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ποδοσφαίρου μας. Παίζοντας έξι χρόνια στον Πειραιά εξελίχθηκε σε κορυφαίο παίκτη, από τους καλύτερους της νεότερης εποχής, κάτι που αποδεικνύεται και από την πρόσφατη μεταγραφή του στη Pόμα

65. Ολαφ Μέλμπεργκ. Τρία χρόνια στον Πειραιά ο Σουηδός κεντρικός αμυντικός πρόσφερε πολλά στον σύλλογο, όντας ο «βράχος» της άμυνας αλλά και πραγματικά ηγετική μορφή στην ομάδα. Άψογος επαγγελματίας και ένας από τους σπουδαιότερους ξένους παίκτες που φόρεσαν την ερυθρόλευκη φανέλα

66. Αβραάμ Παπαδόπουλος. Ο νέος ηγέτης του Ολυμπιακού, ένας από τους καλύτερους Έλληνες αμυντικούς που φοράνε την ερυθρόλευκη φανέλα. Αποτελεί τον παίκτη-φυσιογνωμία του νέου Ολυμπιακού, έχοντας πολλά ακόμη να δώσει στον πειραϊκό σύλλογο.

67. Κέβιν Μιραλάς. Έμεινε δύο χρόνια στον Ολυμπιακό στον οποίον αναγεννήθηκε και πρόσφερε πολλά. Θεαματικός παίκτης, από τους καλύτερους ξένους που έφερε τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός, χωρίς τυμπανοκρουσίες, με τρομερά προσόντα, απόδειξη το ότι πήρε μεταγραφή στην Έβερτον, φέρνοντας ένα σεβαστό ποσό στα ταμεία της ΠΑΕ

68. Λουτσιάνο Γκαλέτι. Αν δεν είχε ταλαιπωρηθεί από το πρόβλημα υγείας του, θα ήταν ακόμη μέλος του Ολυμπιακού, κοσμώντας με την παρουσία του τον σύλλογο του Πειραιά. Μπορεί αυτή τη στιγμή να είναι σε δικαστική διαμάχη με την ΠΑΕ, όμως το πέρασμά του από τον Ολυμπιακό άφησε πολλά στην ομάδα με την τεράστια κλάση του αλλά και προσφορά του

69. Ντάρκο Κοβάσεβιτς. Έπαιξε λίγο, αγαπήθηκε όμως πολύ. Ο χαρισματικός επιθετικός με μεγάλη καριέρα σε Ιταλία και Ισπανία έμεινε 1,5 χρόνο στον Ολυμπιακό και αυτό γιατί τον ανάγκασε το πρόβλημα υγείας του να σταματήσει την μπάλα, πρόλαβε όμως να πετύχει πολλά και σπουδαία γκολ με τον εντυπωσιακό τρόπο που έπαιρνε θέση στην περιοχή και σκόραρε με το κεφάλι. Δέθηκε με τον Ολυμπιακό, αποτελώντας μέλος της «ερυθρόλευκης» οικογένειας ακόμη και σήμερα

70. Σίνισα Γκόγκιτς. Ήρθε άγνωστος από το κυπριακό πρωτάθλημα και έμεινε στις καρδιές των «ερυθρόλευκων» για πάντα. Ο Σέρβος επιθετικός, παρότι ήρθε στον Ολυμπιακό στο φινάλε της καριέρας του, συνδέθηκε με τη μεγάλη πορεία του 1999 στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ, πετυχαίνοντας σπουδαία γκολ που έμειναν στην ιστορία

71. Αλκέτας Παναγούλιας. Μία από τις μεγαλύτερες μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου με τεράστια προσφορά και στον Ολυμπιακό, με τον οποίον πήρε τίτλους και συνέδεσε το όνομά του. Από τους κορυφαίους προπονητές που έκατσαν στον πάγκο των Πειραιωτών

72. Ερνέστο Βαλβέρδε. Στη νεότερη ιστορία του Ολυμπιακού κατάφερε να αγαπηθεί όσο κανείς άλλος προπονητής στον Πειραιά. Ακόμη και τώρα, που είναι στην Ισπανία, λατρεύεται από τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Και πώς να μη γίνεται αυτό, όταν στα τρία χρόνια που έμεινε στον Ολυμπιακό οι «ερυθρόλευκοι» έπαιξαν εντυπωσιακό ποδόσφαιρο με αποκορύφωμα την περσινή σεζόν, σαρώνοντας και τους τίτλους

73. Γιάγια Τουρέ. Το «μαύρο διαμάντι» έλαμψε στον Ολυμπιακό μένοντας μόνο μια χρονιά. Ήρθε από τα... αζήτητα της Ουκρανίας και ξεδίπλωσε το πλούσιο ταλέντο του, αναγεννήθηκε στον Ολυμπιακό και πολύ γρήγορα βρέθηκε στην Μπαρτσελόνα πρωταθλητής Ευρώπης και στη συνέχεια στη Μάντσεστερ Σίτι

74. Βασίλης Μποτίνος. Μια ακόμη θρυλική μορφή του Ολυμπιακού παίζοντας ως εξτρέμ και σέντερ φορ από το 1965 έως το 1971 με τα ερυθρόλευκα. Ένας σοβαρός τραυματισμός αλλά και εξωγενείς παράγοντες της εποχής εκείνης δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει κι άλλο την καριέρα, έχοντας όμως αφήσει το στίγμα του στον Ολυμπιακό

75. Τάκης Συνετόπουλος. Οκτώ χρόνια έλαμψε με τη φανέλα του Ολυμπιακού ερχόμενος από τον Ολυμπιακό Βόλου. Ένας εξαιρετικός αμυντικός μιας ομάδας από τις καλύτερες του πειραϊκού συλλόγου

76. Νίκος Βαμβακούλας. Μπορεί να πήγε στον «αιώνιο» αντίπαλο, αλλά ποτέ δεν έκρυψε πως οι μεγάλες του ποδοσφαιρικές στιγμές ήταν στον Ολυμπιακό. Εκεί όπου έλαμψε με την παρουσία του κερδίζοντας τίτλους και αποτελώντας ένα από τα βασικά στελέχη μιας σπουδαίας ομάδας

77. Xόρχε Μπάριος. Δύο χρόνια στον Ολυμπιακό πρόσφερε ο Ουρουγουανός άσος κερδίζοντας το πρωτάθλημα του 1987. Διακρίθηκε για τον δυναμισμό του, ενώ ήταν βασικό στέλεχος της εθνικής Ουρουγουάης όταν ήταν και μέλος του Ολυμπιακού

78. Νίκος Νταμπίζας. Από τους σπουδαίους αμυντικούς που έπαιξαν με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο στήθος. Έπαιξε για 3,5 χρόνια στον Ολυμπιακό και κατέκτησε 2 πρωταθλήματα, διακρίθηκε για τον δυναμισμό του αλλά και για την πολύ καλή τεχνική του κατάρτιση. Έκανε σπουδαία καριέρα στην Πρέμιερ Λιγκ παίρνοντας μεταγραφή από τον Ολυμπιακό

79. Xρήστος Πατσατζόγλου. Όταν από τα μεγαλύτερα ταλέντα που ήρθαν στον Ολυμπιακό κάνοντας σπουδαία καριέρα. Συνέδεσε το όνομά του με επιτυχίες του συλλόγου και θα μπορούσε να έχει διακριθεί ακόμη περισσότερο αν δεν τον είχε «χτυπήσει» ένας πολύ σοβαρός τραυματισμός

80. Πέτρος Μίχος. Δέκα χρόνια στον Ολυμπιακό, ο Μίχος συμπεριλαμβάνεται στους σπουδαιότερους αμυντικούς που φόρεσαν την ερυθρόλευκη φανέλα. Κατέκτησε 5 πρωταθλήματα, τέσσερα με τη μεγάλη ομάδα του Νταϊφά και ένα το 1987, φεύγοντας την επόμενη σεζόν, για να επιστρέψει το 1991 για έναν χρόνο

81. Γιώργος Ανατολάκης. Ο «λύκος» της «ερυθρόλευκης» άμυνας στη χρυσή εποχή Κόκκαλη, έπαιξε από το 1997 μέχρι το 2007 κατακτώντας 10 πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα με τον Ολυμπιακό. H μαχητικότητά του ήταν αυτή που τον έκανε να διακρίνεται και να διατηρεί τη θέση του στη βασική ενδεκάδα

82. Ολυμπιακός της δεκαετίας του '50. H πρώτη πολύ μεγάλη ομάδα του Ολυμπιακού που χάρισε έξι συνεχόμενα πρωταθλήματα στη δεκαετία του `50 και χάρισε στον σύλλογο το όνομα Θρύλος. Θρύλοι έγιναν και όλοι οι παίκτες που απάρτιζαν την ομάδα εκείνης της εποχής, ονόματα-θηρία του ελληνικού ποδοσφαίρου

83. H ομάδα του Γουλανδρή. Ο μεγάλος Νίκος Γουλανδρής δημιουργεί μια εξαιρετική ομάδα αναλαμβάνοντας το 1972, με τον Ολυμπιακό να γεμίζει αστέρια και να κατακτά τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα (1972-75) και δύο νταμπλ

 84. H ομάδα του Νταϊφά. Τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα για την ομάδα με πρόεδρο τον Νταϊφά, με τον Ολυμπιακό να πλαισιώνεται από μεγάλους παίκτες του ελληνικού ποδοσφαίρου και να δημιουργεί μια από τις σπουδαιότερες εποχές της ιστορίας του

85. Τα 7 σερί πρωταθλήματα. Το μεγάλο ρεκόρ και η πιο χρυσή εποχή της «ερυθρόλευκης» ιστορίας γράφτηκαν επί εποχής Κόκκαλη. Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε απόλυτα στον ελληνικό χώρο κατακτώντας 7 συνεχόμενα πρωταθλήματα και στη συνέχεια άλλα 5 σερί πρωταθλήματα, κάνοντας παράλληλα και καλές παρουσίες στην Ευρώπη

86. Ο κόσμος του Ολυμπιακού. Είναι απλά ο 12ος παίκτης του. Πάντα δίπλα του, και στις χαρές και στις λύπες, στα «πέτρινα χρόνια» αλλά και στις χρυσές εποχές ο κόσμος του Ολυμπιακού, ανεπανάληπτος, στηρίζει τον σύλλογο. Διαθέτει τους περισσότερους φιλάθλους στην Ελλάδα που τον λατρεύουν σαν θρησκεία και τον ακολουθούν παντού

87. H τραγωδία της Θύρας 7. 8 Φεβρουαρίου 1981. Μαύρη μέρα για τον Ολυμπιακό, μαύρη μέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. 21 παιδιά αφήνουν την τελευταία τους πνοή στα σκαλοπάτια της Θύρας 7 λίγο μετά τον θρίαμβο με 6-0 επί της ΑΕΚ. Αδέλφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε!

88. Βαγγέλης Μαρινάκης. Ο νέος ηγέτης του Ολυμπιακού. Τον πήρε στη «φουρτούνα» και σαν καλός καπετάνιος έβαλε την ομάδα αμέσως στον δρόμο των επιτυχιών, δαπανώντας υπέρογκα ποσά για την εποχή. Επί ημερών του ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει δύο πρωταθλήματα και σήμερα ετοιμάζεται να σφραγίσει και το τρίτο. Το όνειρό του δεν είναι άλλο από ένα νέο σερί, διάκριση στην Ευρώπη, αλλά και η οικονομική ευμάρεια του συλλόγου.