Κυριακή 07 Οκτωβρίου 2012

της Αλεξάνδρας Σαγρή, δασκάλας

Διαβάζοντας σήμερα την είδηση για την πρόθεση του Υπουργείου Παιδείας, να εισάγει εξετάσεις στην Γ’ και ΣΤ’ Δημοτικού για την έγκαιρη διάγνωση των κενών στη Γλώσσα και τα Μαθηματικά, πραγματικά σκέφτηκα πόσο ακόμη θα συνεχίζεται η κατρακύλα της δημόσιας εκπαίδευσης.

Όταν δεν υπάρχουν δάσκαλοι, μέσα Οκτώβρη να καλύψουν τα κενά της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, όταν δε λειτουργούν ακόμη τα ειδικά σχολεία και τα τμήματα ένταξης για μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, ούτε καν τα ολοήμερα σε πολλές περιοχές έχουν ανοίξει, όταν ο Έλληνας εκπαιδευτικός και ο ρόλος του έχουν απαξιωθεί συνολικά, όταν η υποχρηματοδότηση της παιδείας, έχει οδηγήσει το ελληνικό δημόσιο σχολείο στο να μην μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του και να προσφέρει τα αυτονόητα στον Έλληνα μαθητή και εκπαιδευτικό, μιλάμε για εξετάσεις;; Αυτή είναι η λύση του προβλήματος, όταν ακόμη κανείς δεν έχει εντοπίσει ουσιαστικά το πρόβλημα;

Το πρόβλημα για μένα, είναι η έλλειψη οργάνωσης, η έλλειψη σχεδίου και πλάνου κοινού για την αναβάθμιση της ποιότητας της παρεχόμενης γνώσης…

Κάθε Υπουργός Παιδείας μόλις αναλαμβάνει έργο, ή προσπαθεί να μηδενίσει το έργο του προηγούμενου, ή να δώσει το όνομά του σε ένα νέο νόμο για την εκπαίδευση, μη λαμβάνοντας υπόψη ότι κάθε αλλαγή ή τροποποίηση στον τομέα της παιδείας έχει άμεσο αντίκτυπο στις ψυχές των παιδιών, που καλούνται να προσαρμοστούν στις εκάστοτε συνθήκες μαζί με τους δασκάλους τους. Τους δασκάλους τους, που με ελάχιστα κίνητρα, με μηδενική επιμόρφωση καλούνται στηριζόμενοι στο φιλότιμό τους και στο ότι έχουν να κάνουν με παιδιά, να ανταποκριθούν σε αυτές τις αλλαγές…

Τι ζητούν τα παιδιά, ένα σχολείο ανοιχτό στην κοινωνία, στο οποία η γνώση θα είναι χαρά και όχι αγγαρεία, ένα σχολείο στο οποίο θα τους μεταφέρονται αξίες και ιδανικά, ένα σχολείο που θα τους κάνει δυνατούς και ικανούς να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις και τις δυσκολίες, ένα σχολείο που θα τους μαθαίνει πώς να μαθαίνουν και όχι θα τους μαθαίνει πράγματα απλά για να τα μαθαίνει…

Είναι πολύ δύσκολο κανείς να βάλει πραγματικά στο επίκεντρο το μαθητή και μετά να μιλήσει για νόμους, εγκυκλίους και αλλαγές;; Όσο για το δάσκαλο;;

Φτάσαμε πάλι στο σημείο χιλιάδες νέοι εκπαιδευτικοί να περιμένουν στον πίνακα τη σειρά τους για πρόσληψη, όταν μόλις πριν από λίγα χρόνια η απορρόφησή τους και η επαγγελματική τους αποκατάσταση ήταν άμεση και όταν έχουν τέτοιο ζήλο και τέτοια διάθεση να προσφέρουν και να δημιουργήσουν , ενώ υπάρχουν χιλιάδες κενά.

Όσο για τους εν ενεργεία δασκάλους, που εργάζονται καθημερινά με διάθεση για το καλύτερο, τους έχουν κοπεί τα φτερά όταν καλούνται να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, χωρίς να τους στηρίζει η κοινωνία ηθικά, οικονομικά, ούτε και με κανέναν άλλο τρόπο, όπως και κάθε άλλο εργαζόμενο φυσικά. Τι έγινε μέσα σε λίγα χρόνια;; Η οικονομική κρίση επηρέασε και την παιδεία μας, που ήταν τόσα χρόνια υποβαθμισμένη και η έλλειψή της μας οδήγησε σε χαλεπούς καιρούς, που ακόμη και τώρα κανείς δεν αντιλαμβάνεται την καθοριστική συμβολή της και το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει για την ανόρθωση και την πρόοδο αυτού του τόπου.

Λίγες μέρες μετά την Παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών και δυστυχώς δεν είμαι περήφανη ως δασκάλα για την παιδεία που παρέχουμε στα παιδιά μας, ούτε και αισιόδοξη για το μέλλον αυτού του τόπου, γιατί το μέλλον είναι τα παιδιά και αν δεν στηριχτείς σε αυτά και δεν τους δώσεις τα απαραίτητα εφόδια, πώς θα πορευτούν αργότερα;