Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Tου Παντελή Mπουκάλα

Για να το λέει ο αντιπρόεδρος της Ενωσης Αστυνομικών Αττικής δημόσια, άρα υπεύθυνα (αν υποθέσουμε ότι εξακολουθεί να ισχύει αυτή η εξίσωση), κάτι παραπάνω θα ξέρει. Τι είπε, σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, ο κ. Νίκος Καραδήμας; Οτι ούτε πέντε ούτε δέκα ούτε δεκαπέντε αλλά σαράντα πέντε αστυνομικοί έχουν αποσπαστεί για να προσέχουν σαν την κόρη τους και σαν την κόρη των ματιών τους κάποιον πρώην υπουργό και νυν βουλευτή

Ε, φως φανάρι, είναι αυτή η αγάπη μας για την παράδοση και το δημοτικό τραγούδι που μας παρασέρνει κάθε λίγο και λιγάκι: «Σαράντα πέντε μάστορες, σαράντα πέντε μπάτσοι», έτσι είναι το σωστό και το πρέπον, και συγγνώμη για το «μπάτσοι». Αλλά και γι’ αυτό και για το «σαράντα πέντε» (και όχι, λ.χ., είκοσι ή πενήντα) φταίει το μέτρο κι ο δεκαπεντασύλλαβός μας, περίπου όπως για τον Καρυωτάκη έφταιξε η ρίμα με τον Μαλακάση.

Δεν έγινε γνωστό ποιος είναι ο μέγας και τρανός πολιτικός ανήρ που απαίτησε (και κατάφερε να δει την απαίτησή του ικανοποιούμενη) να τον προστατεύει ολόκληρος στρατός, ισομεγέθης του στρατού που έχει την ευθύνη για τη σωματική ακεραιότητα του Μπαράκ Ομπάμα ή της ευρωπαιοφίλη της Αγκελα Μέρκελ. Γνωστό είναι πάντως τι κάνει η φρουρά αυτή, όπως όλες οι φρουρές των ίδιων καθηκόντων, πώς περνάει τη μέρα της, ποιες άλλες έγνοιες τη βασανίζουν, εκτός βέβαια από το να προστατεύει την ευάλωτη εξοχότητά του: Άλλα μέλη της λοιπόν κάνουν τα ψώνια στη λαϊκή (όσοι έχουν επώνυμο σε «-όπουλος») ή στο σούπερ μάρκετ (όσοι έχουν επώνυμο σε «-άκος»), και άλλα πηγαίνουν τα υπουργοπαίδια για μπάνιο το καλοκαίρι, για σκι το χειμώνα και για τένις ή μπάντμιντον χειμώνα καλοκαίρι, μια και ο μπαμπάς λείπει συνεχώς για δουλειές, για την πατρίδα δηλαδή, που οι βαριές απαιτήσεις της δεν τον αφήνουν στιγμή να ησυχάσει.

Άλλοι φρουροί ασχολούνται με το γκαζόν του κήπου και το μπονσάι κι άλλοι με το φενγκ σούι στο εσωτερικό του σπιτιού («τ’ ν’ αυτό τού φένγκι σούκι, ρε Μήτσου, ξέρ’ς τίπουτα;» θα ρωτάει ο ονομαστικώς λήγων εις «-έλης» ή «-άρας» τον λήγοντα εις «-ίδης») κι άλλοι, όσοι καμαρώνουν για την προϋπηρεσία τους στους βατραχανθρώπους, με την πισίνα. Αυτοί, ηλίου φαεινότερον, είναι και οι τυχεροί του επαγγέλματος, αφού θα πρέπει να κάνουν και κάμποσες δροσιστικές υπηρεσιακές βουτιές, ώστε να διαπιστώνουν δι’ αυτοψίας, ή μάλλον δι’ αυτοδερμίας, αν το νερό έχει τη σωστή θερμοκρασία και την πρέπουσα περιεκτικότητα σε χλώριο και στα άλατα εκείνα που κάνουν την επιδερμίδα απαλή σαν μικρού παιδιού.

Κι ενώ έχουμε πολλούς λόγους να εικάζουμε πως όλα τούτα δεν είναι της φαντασίας μας· ενώ γνωρίζουμε ότι πρόκειται για μία ακόμα πλευρά του αγρίως πελατειακού μας κράτους, που μονάχη έγνοια του είναι το βόλεμα ημετέρων στις αμμουδιές του ρουσφετιού· ενώ έχουμε ακούσει μέχρι τώρα είκοσι φορές (για να μην πω σαράντα πέντε) από πράσινα και γαλάζια στόματα ότι το άθλιο αυτό καθεστώς πάει και τελείωσε, βγαίνει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Δένδιας και με καμάρι αταίριαστο μας διαβεβαιώνει ότι 1.500 αστυνομικοί αποσπασμένοι στη φύλαξη ειδικών στόχων θα επιστρέψουν στη βάση τους, ώστε να κάνουν και μια-δυο βάρδιες στους δρόμους. Λαμπρά.

Είναι σαν ακούμε δηλαδή (αλλιώς δεν εξηγείται η τόση υπουργική υπερηφάνεια) ότι οι αστυνομικοί αυτοί αποφάσισαν μόνοι τους, ερήμην της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου τους (του κ. Χρυσοχοΐδη, του κ. Παπουτσή, του κ. Πολύδωρα, του κ. Βουλγαράκη κ.ο.κ.), να παρατήσουν το κανονικό τους πόστο και τους μπελάδες του και να αυτοαποσπαστούν στον έναν ή τον άλλον «επώνυμο» και αναγνωρίσιμο, μα μεγαλοδημοσιογράφος είναι αυτός, μα μεγαλοπολιτικός, μα μεγαλοοικονομικός παράγοντας, μα μεγαλοτίποτα (όλοι αυτοί άλλωστε υπολογίζουν το μέγεθος της «επωνυμίας» τους με μέτρο το πόσους αστυνομικούς έχουν στη διάθεσή τους).

Είναι σαν ν’ ακούμε ότι εκατοντάδες συνοριοφύλακες αυτοσχεδίασαν και αποφάσισαν μόνοι τους πως η Ελλάδα έχει σύνορα και στη Λάρισα και στο Αγρίνιο και στον Βόλο, και στο Κολωνάκι βέβαια, άρα δικαιούνται να αυτομετατεθούν εκεί παρά να ταλαιπωρούνται στον Εβρο ή στην ωραία πλην μακρινή Καστάνιανη της Ηπείρου.

Είναι σαν ν’ ακούμε ότι την εντολή της απόσπασης δεν την έδωσαν οι υπουργοί (της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ), για να πετύχουν δύο τρυγόνια μ’ ένα σμπάρο: Να βολέψουν τον ένστολο (πιθανώς συντοπίτη τους, σίγουρα πάντως ομοϊδεάτη τους) αφενός, να ικανοποιήσουν τον πιεστικό μεγαλόσχημο αφετέρου, που όλο και κάποιο καλό λόγο θα πει την κρίσιμη στιγμή γι’ αυτούς σε όσους αποφασίζουν για ανασχηματισμούς κτλ.

Φάμπρικα σωστή οι αποσπάσεις, δεκαετίες τώρα, όποιο επάγγελμα (ή «λειτούργημα») κι αν αφορούν: τους αστυνομικούς, τους τελωνειακούς, τους λιμενικούς, τους εκπαιδευτικούς, τους νοσοκομειακούς, τους εφοριακούς... Τους παίρνεις δίπλα σου, στο υπουργείο σου (όπου κατά περιόδους επικρατούν τα κρητικά, τα ρουμελιώτικα, τα μακεδονίτικα κτλ.) ή τους βολεύεις σε μια ξεκούραστη υπηρεσία με πολλά μπόνους επικινδυνότητας. Κι έτσι όλα πάνε μια χαρά, τα κομματικά σου συμφέροντα δηλαδή και τα προσωπικά σου ρουσφέτια. Ολα; Οχι ακριβώς, αφού λείπουν αστυνομικοί από τους δρόμους, εκπαιδευτικοί από τα σχολεία, εφοριακοί από τις εφορίες, τελωνειακοί από τα τελωνεία. Ε, εντάξει... Οταν σφίγγουν τα πράγματα, κάνεις μια καμαρωτή υπουργική ανακοίνωση μπροστά στις κάμερες και διαβεβαιώνεις (όπως πέντε ομότιμοί σου πριν) ότι οι αποσπασθέντες αργόσχολοι επιστρέφουν στα πραγματικά τους καθήκοντα. Και ενώ εσύ τους πρόσφερες το δικαίωμα να είναι αργόσχολοι, εσύ με την πολιτική σου ισχύ και την ηθική σου παχυδερμία τους βόλεψες για να βολευτείς, βγαίνεις και μεταρρυθμιστής από πάνω και επαναστάτης.

Ολα δικά τους τα θέλουν λοιπόν οι πολιτικοί μας φωστήρες. Κι έχουν τη σιγουριά πως είναι ικανοί να μας παραπλανήσουν και όταν κάνουν τα κουτοπόνηρά τους και τα πελατειακά τους, αλλά και όταν έπειτα, ψευτοστριμωγμένοι από τη φορά των πραγμάτων ή από τις ανάγκες του πολιτικοδημαγωγικού θεάματος, παριστάνουν ότι, «με ευθύνη και τόλμη», δίνουν σάρκα και οστά στο παλαιό εκείνο «ο τρώσας και ιάσεται». Ολα δικά τους λοιπόν. Και τα κακά και τα χείριστα. Χάρισμά τους...