Γεώργιος Μαγκάκης: «Αυτός ο τόπος δεν είναι η Ελλάδα μου»

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

«Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτόν που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να 'στε όλοι καλά.

Στον τάφο μου να γράψετε: Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, δεν υπάρχει αντίσταση και το μετά από την πλημμύρα αυτή δεν υπάρχει πια».

Αυτό είναι το τελευταίο ιδιόχειρο σημείωμα του πρώην υπουργού και καθηγητή Γεώργιου-Αλέξανδρου Μαγκάκη με τίτλο «Η ζωή πάνω στο νήμα», λίγες ημέρες πριν φύγει από τη ζωή. Νομίζω ότι κάθε σχόλιο περιττεύει.

Είναι γραμμένο σε κίτρινο χαρτί με διορθώσεις και σημειώσεις. Πάνω σε τούτο το χαρτί αφήνει τις τελευταίες του σκέψεις, παρά τα σοβαρά προβλήματα της υγείας του.

O Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης άφησε την τελευταία του πνοή τη Δευτέρα 05 Σεπτεμβρίου 2011 σε ηλικία 89 στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα και πριν λίγες μέρες έγινε το σαρανταήμερο μνημόσυνό του.

Λίγα λόγια για τη ζωή του

Ο Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1922. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη διάρκεια της κατοχής πήρε μέρος στην εθνική αντίσταση από τις γραμμές του ΕΔΕΣ.

Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως δικηγόρος το 1947.

Αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Ποινικού Δικαίου από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου το 1953 και το 1955 εξελέγη υφηγητής του Ποινικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ από το 1962 ως το1963 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ της Γερμανίας ως επισκέπτης καθηγητής.

Θαρραλέα στάση απέναντι στη Χούντα

Το 1968 εξελέγη παμψηφεί έκτακτος καθηγητής του Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών.

Βρήκε όμως μπροστά του τη δικτατορία, η οποία δεν ενέκρινε το διορισμό του, λόγω των δημοκρατικών του πεποιθήσεων.

Το Φεβρουάριο του 1969 τον απομακρύνει και από τη θέση του υφηγητή. Δεν κάνει όμως πίσω.

Οι παραδόσεις του στην Νομική Σχολή αποτέλεσαν ευθείες αντιδικτατορικές εκδηλώσεις, γεγονός που τον οδήγησε τον Ιούλιο του 1969 στη σύλληψη.

Για πέντε μήνες παρέμεινε σε απομόνωση και υποβάλλεται σε βασανιστήρια, ενώ τον Απρίλιο του 1970 καταδικάζεται σε κάθειρξη 18 ετών.

Το 1972 αν και έγκλειστος στις φυλακές, το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης τον εξέλεξε τακτικό καθηγητή του Ποινικού Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου και τελικά τον Απρίλιο αποφυλακίζεται, για λόγους υγείας, και καταφεύγει στη Χαϊδελβέργη όπου διδάσκει Ποινικό Δίκαιο.

"Συνεχίζουμε από εκεί που μας σταμάτησαν"

Το 1974 επιστρέφει στην Ελλάδα και μετέχει στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως υπουργός Δημοσίων Έργων (24/07/1974-09/10/1974). Παράλληλα αρχίζει ξανά τις παραδόσεις του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έχει μείνει στην ιστορία η φράση με την οποία ξεκίνησε τον λόγο του προς τους φοιτητές, κατά την έναρξη και πάλι των παραδόσεών του:

"Κύριοι και τώρα συνεχίζουμε από εκεί που μας σταμάτησαν".

 Η φράση αυτή προκάλεσε ξέφρενο ενθουσιασμό και συγκίνηση όπου οι ακροατές του όρθιοι επί 15 λεπτά της ώρας τον χειροκροτούσαν, μη μπορώντας και ο ίδιος να κρύψει την συγκίνησή του.

Συντάχθηκε στο πλευρό του Ανδρέα Παπανδρέου και εξελέγη βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ.

Διετέλεσε υπουργός σε τρεις κυβερνήσεις. Δικαιοσύνης (1982-84, 1984-85, 1985-86), Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1987) και αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών (1995).