Οι προπηλακισμοί και η βία δεν είναι κίνημα αμφισβήτησης

Σάββατο 09 Ιουλίου 2011

Του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου

Βασικά δεν έχω σε καμία υπόληψη τους αφορισμούς και όσους επιδίδονται σ' αυτούς. Δηλαδή βγαίνει κάποιος, λέει κάτι, κι εγώ - όπως και όλοι μας - είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχτούμε ότι αυτό που λέει ο συγκεκριμένος είναι η μόνη αλήθεια και άρα δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Το ξέρω, δεν λέω τίποτε καινούργιο, αλλά αν ο κόσμος μας είναι αυτός που είναι σήμερα, αυτό οφείλεται στην αμφισβήτηση και όχι στο «πίστευε και μη ερεύνα». Και επίσης στο ότι η κάθε γενιά αμφισβήτησε την προηγούμενη και όλες τις προηγούμενες. Κατά συνέπεια δεν πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί με τα κινήματα αμφισβήτησης, αντίθετα πρέπει να έχουμε κατανόηση και να ανακαλούμε πού και πού στη μνήμη μας ότι και στη δική μας εποχή είχαν αναπτυχθεί ανάλογα κινήματα - τα οποία απαντούσαν επίσης στις ανάγκες, τους προβληματισμούς και τις προτεραιότητες της κοινωνίας. Εντάξει; Υποθέτω. Κι αφού το λύσαμε αυτό, πάμε στα επόμενα. Τα σημερινά...

Ονόμασαν δικαιοσύνη

τον «νόμο» του όχλου...

Είναι κίνημα αμφισβήτησης αυτό που γίνεται τώρα, με τους προπηλακισμούς των πολιτικών; Με τις επιθέσεις, τις απειλές, τους εκφοβισμούς, τις αφίσες, τα συνθήματα εναντίον τους; Την κάθε λογής, μορφής και περιεχομένου βία; Γνώμη μου είναι πως όχι. Η βία βασικά δεν ήταν ποτέ αμφισβήτηση. Μπορεί να ήταν το μέσο, αλλά όχι ο σκοπός. Για κάποιο λόγο μερικοί τα έχουν μπερδέψει τα πράγματα. Συγχέουν την αμφισβήτηση με την αποδοκιμασία, τον προπηλακισμό, το κράξιμο. Ένας αναγνώστης μού έγραφε προχθές, ότι «δεν είστε εσείς που θα αποφασίσετε τι είναι βία, δίκαιο, άδικο - η κοινωνία το αποφασίζει, αυτή απονέμει δικαιοσύνη. Οι έννοιες δεν καθορίζονται από σας (εμένα δηλαδή) ούτε πέφτουν ως μάννα εξ ουρανού». Φοβερός συλλογισμός. Ο τύπος που δηλώνει «Αγανακτισμένος» τι λέει ουσιαστικά; Ότι η κοινωνία αποφασίζει τι είναι δίκαιο και τι άδικο. Και επειδή θεωρεί ότι ο ίδιος και μερικές χιλιάδες που μαζεύονται στο Σύνταγμα είναι η κοινωνία, αυτοί μπορεί να αποφασίζουν, ας πούμε, για όλους εμάς, «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή»! Ή να πλακώσει στις μπουνιές έναν που θεωρεί ότι είναι «μπάτσος» ακριβώς γιατί είναι μπάτσος. Αυτός θεωρεί ότι αυτό το πράγμα είναι απονομή δικαιοσύνης. Εγώ πάλι λέω ότι πρόκειται για τον «νόμο» του όχλου...

Τι θα ακολουθήσει

μετά τα γιαούρτια;

Ένας άλλος μού έγραφε ότι οι επιθέσεις κατά των πολιτικών στελεχών «είναι απονομή δικαίου με "άλλη" μορφή»! Δηλαδή πάμε στο «δίκαιο» της ζούγκλας. Στον «νόμο» του ισχυρού. Είναι καταπληκτικό το πώς ημέρα με την ημέρα ένας ολόκληρος κόσμος διολισθαίνει σε αντιλήψεις που σε λίγο θα κάνουν τη χούντα των συνταγματαρχών (για να μην πω τίποτε βαρύτερο) Σύλλογο κυριών για την προστασία απόρων κορασίδων, που παραθέτει κάθε Τετάρτη τέιο σε κεντρικό ξενοδοχείο. Θα τρελαθούμε τελείως; Πού θα οδηγήσει αυτό το πράγμα; Και ποιο θα είναι το επόμενο βήμα μετά τα γιαούρτια, τις αφίσες των «καταζητουμένων» και τις συγκεντρώσεις «Αγανακτισμένων» έξω από τα σπίτια πολιτικών ή λειτουργών του κράτους; Φαντάζομαι κάτι πιο δραστικό. Μια κρεμάλα ας πούμε, σαν αυτή που περιέφερε ευφάνταστος «Αγανακτισμένος» στο Σύνταγμα, υπό τις επευφημίες των υπολοίπων. Ή μήπως κάτι ακόμη πιο «δραστικό»; Αλλά αυτή τη φάση, αν θυμάστε, την περάσαμε με τη «17 Νοέμβρη», δεν «παίζει»...

Επιχείρηση - καπέλο

από τον ΣΥΡΙΖΑ

Τι «παίζει»; Η σπέκουλα που γίνεται πάνω στην πραγματική, λαϊκή αγανάκτηση ορισμένων κοινωνικών ομάδων που επλήγησαν από το Μνημόνιο και θα πληγούν ακόμη περισσότερο με το Μεσοπρόθεσμο. Σπέκουλα από τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, ο οποίος επιχειρεί, είναι φανερό, να καπελώσει πολιτικά τη δράση αυτών των ομάδων που υποδύονται τους «Αγανακτισμένους». Το εξοργιστικό δεν είναι ότι το κάνει - το επιχείρησε άλλωστε και στα «Δεκεμβριανά» του 2008. Το εξοργιστικό είναι ότι επιχειρεί να το επικαλύψει και πολιτικά. Να το δικαιολογήσει. Να του δώσει ιδεολογικό υπόβαθρο. Ο Τσίπρας και η παρέα του (κι ο Βασίλης ο Μουλόπουλος, ο φίλος μου) θεωρούν ότι με τον τρόπο αυτό, θα βγουν στον αφρό. Ότι θα ξεφύγουν από τη μιζέρια τού «μπαίνει - δεν μπαίνει στη Βουλή ο Συνασπισμός» - το γνωστό θρίλερ τη νύχτα κάθε εκλογικής αναμέτρησης. Με βερμπαλιστικές αναφορές και έναν κομματικό μεγαλοϊδεατισμό που είναι για γέλια, θεωρούν ότι εκφράζουν ολόκληρη την κοινωνία με όλα αυτά. Αλλά δυστυχώς, η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Δεν εκφράζουν παρά ό,τι στην πραγματικότητα είναι: ένα ακόμη μικρό κόμμα της Αριστεράς που θα 'θελε, αλλά δεν μπορεί...

Διορθωτικές αλλαγές,

όχι εφευρήματα

Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τη δουλειά του και θα κριθεί αν την κάνει καλά, εκ του αποτελέσματος φυσικά. Όπως θα κριθεί και η κυβέρνηση. Που εντάξει πες με την κρίση, κάνει ό,τι μπορεί, ανεξάρτητα από το ποια προσέγγιση έχει ο καθένας επί του θέματος. Αλλά με τα εσωτερικά; Είκοσι έναν μήνες τώρα, το έργο της είναι μονοθεματικό - κρίση και πάλι κρίση, και ξανά κρίση. Αλλά η χώρα έχει και άλλα προβλήματα. Πού είναι ο εκσυγχρονισμός του κράτους; Οι βαθιές αλλαγές; Οι διαρθρωτικές αλλαγές που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος; Παρακολούθησα αυτή την άτυπη κόντρα του Ραγκούση με τον Ρέππα για τους ταξιτζήδες. Του Ρέππα τού είπαν να ανοίξει το επάγγελμα των ταξιτζήδων και εκείνος με κάτι εφευρήματα το έκανε πιο κλειστό απ' όσο ήθελαν, φαντάζομαι, και οι ίδιοι οι ταξιτζήδες. Από την άλλη, ο Ραγκούσης με μια απλή απόφαση το απελευθέρωσε πλήρως. Οι ταξιτζήδες όμως - και δικαίως - φωνάζουν ότι τους κορόιδεψαν...