Το καλό σενάριο, το κακό σενάριο και η Ευρωζώνη

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

ΠΗΓΗ: Μανώλης Σπινθουράκης, εφ.ΤΟ ΒΗΜΑ

Ας αρχίσουμε από το καλό σενάριο: Tα μέτρα του μνημονίου εφαρμόζονται, αποδίδουν, και από το 2014 και μετά η Ελλάδα εμφανίζει δημόσια έσοδα υπέρτερα των καθαρών εξόδων, δημόσιο χρέος συρρικνωμένο λόγω των αποκρατικοποιήσεων και οικονομική μεγέθυνση της τάξεως του 2%. Επιδόσεις που τόσο η Ελλάδα όσο και πολλά άλλα κράτη μέλη της ΕΕ έχουν επιτύχει κατά το παρελθόν, επί σειρά ετών. Στην περίπτωση αυτή οι αγορές θα λάβουν το μήνυμα ότι η ελληνική οικονομία, έστω και μετά πολλών βασάνων, σταθεροποιείται και ότι τα ελληνικά ομόλογα δεν θα καταστούν τίτλοι άνευ αξίας. Η Ελλάδα ξαναγίνεται μια κανονική χώρα της ευρωζώνης, με όσα καλά και κακά αυτό συνεπάγεται

Ας δούμε όμως και το κακό σενάριο. Τα μέτρα δεν εφαρμόζονται (ή δεν αποδίδουν), η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και οι άλλες χώρες σταθεροποιούνται και η ευρωζώνη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι την συμφέρει περισσότερο να αναλάβει το μεγάλο - αλλά πρόσκαιρο - κόστος της αποχώρησής της Ελλάδας από την ευρωζώνη, παρά να την καλύπτει αενάως. Στην περίπτωση αυτή θα πρόκειται για εθνική τραγωδία, με την Ελλάδα να χάνει το προβάδισμα που απέκτησε στα Βαλκάνια τα τελευταία 60 χρόνια.

Για τους ιθύνοντες της ευρωζώνης το πρώτο σενάριο είναι το απολύτως ευκταίο, αφού είναι το μόνο που τους εξασφαλίζει ότι δεν θα χάσουν τα χρήματα που έδωσαν για τη διάσωση της Ελλάδας και ότι δεν θα βρεθούν κάποτε υπόλογοι στους ψηφοφόρους τους. Αναρωτιόνται ωστόσο αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα, που οδήγησε τη χώρα στην ανυποληψία και την υπερχρέωση, έχει τη δύναμη να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών.

Στην παρούσα φάση οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες εμφανίζονται διατεθειμένοι να παράσχουν κάποιο χρόνο στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Αν ωστόσο, μετά από μερικούς μήνες, διαπιστώσουν ότι εξακολουθεί να μην τηρεί τα συμπεφωνημένα θα καταφύγουν στο τελευταίο όπλο που τους απομένει: Θα εξαναγκάσουν τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας να συνεργασθούν, θέλοντας και μη.

Για να συμβεί φυσικά αυτό θα πρέπει να αλλάξει ρότα το κόμμα της ΝΔ, ο αρχηγός της οποίας μάλλον τους εντυπωσίασε προσφάτως με την αδυναμία του να αντιληφθεί ότι παίζει πλέον με τη φωτιά, δηλαδή με τη σταθερότητα της ζώνης του ευρώ , αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας.

Σε πρώτη φάση όλα δείχνουν ότι θα προσπαθήσουν να τον συνετίσουν με «συμβατικά όπλα», όπως πχ ο εξοστρακισμός της ΝΔ από την πολιτική οικογένεια της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς, δηλαδή από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Το βασικό τους επιχείρημα θα είναι ότι η ΝΔ δεν επιδεικνύει την αρμόζουσα αλληλεγγύη σε ένα ζήτημα πρωταρχικής ευρωπαϊκής σημασίας, όπως είναι η σταθερότητα στη ζώνη του ευρώ. Αν ο αρχηγός της ΝΔ δεν συνετιστεί τότε θα προχωρήσουν ένα βήμα περισσότερο. Θα εξαρτήσουν τη συνέχιση της οικονομικής συνδρομής στην Ελλάδα από την συνυπογραφή του μνημονίου και από την αξιωματική αντιπολίτευση. Ο «εκβιασμός» θα προέλθει από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το οποίο θα ανακοινώσει ότι λαμβανομένου υπόψη πως το νέο μνημόνιο καλύπτει χρονική περίοδο που ούτως ή άλλως υπερβαίνει τη θητεία της παρούσας Βουλής, θα θέσει τη διακομματική συναίνεση ως όρο για την εκταμίευση των χρημάτων.

Στην περίπτωση που η χώρα οδηγηθεί σε εκλογές το ζήτημα θα τεθεί ακόμη πιο επιτακτικά. Θα ζητηθεί από τα δύο μεγάλα κόμματα να δεσμευθούν εν μέσω της προεκλογικής περιόδου ότι θα εφαρμόσουν το μνημόνιο, όπως άλλωστε συνέβη στην περίπτωση της Πορτογαλίας. Στην αντίθετη περίπτωση οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες θα ανακοινώσουν ότι η Ελλάδα οδηγείται σε πτώχευση με ευθύνη των δικών της πολιτικών δυνάμεων. Θα υπενθυμίσουν επίσης ότι Δημοκρατία δεν έχει μόνον η Ελλάδα και ότι τα δικά τους κοινοβούλια δεν επιθυμούν να ενισχυθεί μια χώρα της οποίας οι πολιτικές δυνάμεις δεν συμφωνούν στον τρόπο χρήσης της διεθνούς βοήθειας που λαμβάνει.

Ασφαλώς δεν είναι λίγοι αυτοί που θα υποστηρίξουν ότι με τις μεθοδεύσεις αυτές καταλύεται η εθνική κυριαρχία στην Ελλάδα. Λησμονούν ωστόσο ότι πριν δέκα χρόνια τα δύο βασικά πολιτικά κόμματα της χώρας συμφώνησαν πως η Ελλάδα, όπως και οι άλλες χώρες του ευρώ, καλόν θα είναι, χάριν της νομισματικής σταθερότητας, να παραχωρήσουν στις Βρυξέλλες και στην Φρανκφούρτη ένα σημαντικό κομμάτι της εθνικής κυριαρχίας τους: Το δικαίωμα να έχουν το δικό τους νόμισμα, δηλαδή να τυπώνουν το χρήμα που τους χρειάζεται. Αν σήμερα κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα κρίνει ότι η επιλογή αυτή ήταν λανθασμένη, οφείλει να το πεί ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό, υπερβαίνοντας τα ήθη και τα έθιμα του πολιτικού συστήματος που συνδημιούργησε.