του Τριαντάφυλου Καρατράντου

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Όποιος δεν έχει τι να κάνει στην Ελλάδα προσπαθεί να εφεύρει τη μεγάλη αριστερά.

Αυτή η ανεύρετη αριστερά του Ελεφάντη μοιάζει να είναι το πολιτικό φετίχ της Μεταπολιτεύσεως. Οι μαιευτικές απόπειρες πολλές και ποικίλων αποχρώσεων και αποτελεσμάτων.

Βέβαια, ειδικά οι του ΚΚΕ απορώ πως δεν έχουν αναρωτηθεί σοβαρά γιατί μόνο το 9% των Ελλήνων θέλει να έχει κατώτατο μισθό 1.400 ευρώ. Και καλά οι κακοί Τροικανοί, όλοι οι υπόλοιποι;Το ΚΚΕ μπορεί κανείς να το κατηγορήσει για πολλά, έχει όμως μία σταθερότητα, όσο ουτοπική και εκνευριστική και αν είναι αυτή. Μία σταθερότητα που έρχεται σε αντιδιαστολή με αυτό τον πολύπαθο χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού που πότε είναι Ευρωπαϊκός, με τον Νίκο Κωνσταντόπουλο και τον Φώτη Κουβέλη, και πότε είναι αντιευρωπαϊκός με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Αλέκο Αλαβάνο.

Όσο και αν δεν θέλουν να το παραδεχτούν αρκετοί το χώρο αυτό κατάφερε να τον ενώσει από το 1974 έως και το 1985, όταν το ΠΑΣΟΚ πέρασε στο τελικό στάδιο της μετεξέλιξης του σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Η διαδικασία του εκσυγχρονισμού που ξεκίνησε ο Κώστας Σημίτης το 1996 και μετέτρεψε το ΠΑΣΟΚ σε ένα σύγχρονο κόμμα της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας δημιούργησε σε πολλούς την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να σταθεί ένα κόμμα στον χώρο αυτό.

Η κομβική στιγμή ήταν η ανάδειξη του Αλέκου Αλαβάνου στην ηγεσία του ΣΥΝ και η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Η ανανεωτική αριστερά με τον σαφή Ευρωπαϊκό προσανατολισμό περιορίστηκε και σχεδόν εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη. Στη θέση της κυριάρχησε μία λαϊκίστικη, οπορτουνιστική, κομμουνιστογεννής, αντιευρωπαϊκή αριστερά που πολλές φορές φλέρταρε με τα όρια των αντικοινοβουλευτικών πρακτικών.

Ουσιαστικά, ένα κακέκτυπο του ΚΚΕ που δεν είχε σε καμία περίπτωση την σταθερότητα και την ιδεολογική καθαρότητα του ΚΚΕ.

Η αποδοχή που είχε σε αρχικό στάδιο ο Αλέκος Αλαβάνος τον οδήγησε σε ένα εγωιστικό αριστερίστικο Καισαρισμό, ο οποίος άγγιξε όλο του το μεγαλείο με τις παλινωδίες του για την αποχώρηση του από την πολιτική και τις διαδοχικές του επιστροφές.

Ήταν να μην ανοίξει ο χορός. η πολιτική της δημοσιονομικής προσαρμογής που εφαρμόζει η Κυβέρνηση έδωσε πρόσφορο έδαφος σε πολλούς μικρούς μανδαρίνους του ευρύτερου σοσιαλιστικού χώρου. Αδυνατούν να καταλάβουν την κρισιμότητα της κατάστασης και φλερτάρουν με θολές επαναστατικές κορώνες, οι οποίες χτύπησαν κόκκινο με τις δηλώσεις του Αλέκου Αλαβάνου ότι θα απαγορευτεί η είσοδος στου ελεγκτές της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. στα κτίρια της Περιφέρειας Αττικής.

Ο αυτοβαυκαλισμός των μικρών και φερέλπιδων Α. Παπανδρέου βρήκε την τέλεια επιτομή του στη θέση του μικρού πρωθυπουργού της Περιφέρειας Αττικής. Ο Αλέκος Αλαβάνος με τις κομμουνιστικογεννείς του συλλογικότητες, ο Αλέξης Μητρόπουλος με τις πασοκογεννείς του συλλογικότητες και τέλος ο Γιάννης Δημαράς ο αντάρτης κατά του μνημονίου θέλουν να συνθέσουν τις δυνάμεις της μεγάλης αριστεράς.

Ο καθένας βέβαια για τον εαυτό του και με το δικό του τρόπο..

Μόνο που δεν έχουν καταλάβει κάτι, όσο συνεχίζεται αυτή η συμπεριφορά των οπορτουνισμών, των προσωπικών πρακτικών, του συντηρητισμού, του λαϊκισμού και των ιδεολογικών παλινωδιών η αριστερά του εξευρωπαϊσμού, του εκσυγχρονισμού, των μεταρρυθμίσεων, της προόδου θα μένει ανεύρετη.

Για την ακρίβεια θα τους βλέπει και θα αλλάζει δρόμο.

Και αυτοί; Θα πρέπει να αφήσουν τα αυτοκρατορικά στεφάνια στην ντουλάπα τους. Η Ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλο λαϊκισμό και έχει ανάγκη την αριστερά, την αριστερά όμως των ιδεών και των οραμάτων, την αριστερά που θα ψάχνει NAI και δεν θα ξεσκονίζει κονσερβοκούτια και OΧΙ