ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Κώστας Αργυρίου

Τρίτη, 20 Μαΐου 2008

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των τεράστιων τεχνολογικών επιτευγμάτων, το χάσμα ανάμεσα στον Πρώτο και τον Τρίτο Κόσμο συνεχώς διευρύνεται.

Εμείς οι Δυτικοί είμαστε οι εισβολείς από τον καιρό του Κολόμβου. Αρπάξαμε τις πρώτες ύλες των χωρών του Τρίτου Κόσμου και τις καταντήσαμε χωματερή τοξικών αποβλήτων και χώρο πυρηνικών δοκιμών. Κάναμε τους πολίτες τους πειραματόζωα σε ιατρικές έρευνες, τους πουλήσαμε όπλα, τους διαιρέσαμε και πληρώνουν για εμάς τους πλούσιους τα περιβαλλοντικά προβλήματα της ανάπτυξης με λιμούς, λοιμούς, πλημμύρες, κυκλώνες και φυσικές καταστροφές.

Ακόμα ξεθεμελιώσαμε κουλτούρες, τοπικές παραδόσεις και τοπία. Τους ληστέψαμε κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας και τους δανείζουμε τα χρήματα που αποκτήσαμε από την εκμετάλλευση των φτηνών πρώτων υλών και της εργασίας τους. Όμως τους επιτρέπουμε να χρησιμοποιούν τα χρήματά μας με τοκογλυφικά επιτόκια,  ληστεύοντάς τους για δεύτερη φορά και εμποδίζοντάς τους να οικοδομήσουν μια αξιοπρεπή ζωή για το λαό τους.

Είμαστε εμείς που τους υποχρεώσαμε να έρθουν στριμωγμένοι από ανάγκη στη Γη της Επαγγελίας. Ανθρώπινες υπάρξεις που εγκαταλείπουν το γενέθλιο τόπο τους, αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα, έρχονται στις χώρες μας, παραμένοντας ξένοι χωρίς δικαιώματα και πέφτοντας θύματα διακρίσεων και αποκλεισμών.

Η ξένη εξαθλίωση μάς καλλιεργεί,  από τη μια το φόβο για την ανεργία και την εγκληματικότητα,  που αποδίδεται στους μετανάστες και από την άλλη μας ανακουφίζει, επειδή εμείς έχουμε ξεπεράσει το όριο της πείνας και της φτώχειας.

Σήμερα με την αλματώδη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που έχει συντελεστεί,  οι δυτικές κοινωνίες αναδιανέμοντας με δικαιότερο τρόπο το συσσωρευμένο και παραγόμενο πλούτο, θα μπορούσαν να εξαλείψουν αρκετά από τα δεινά του Τρίτου Κόσμου.

Βέβαια αυτό υπαγορεύει μια διαφορετική στάση της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας απέναντι στους απόκληρους και εξαθλιωμένους γηγενείς αλλά και μετανάστες της Αφρικανικής και Ασιατικής ηπείρου.

Η επέκταση του σημερινού ενεργειακού και καταναλωτικού προτύπου δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Αν δε δοθούν δυνατότητες αυτόνομης οικονομικής ανάπτυξης με παροχή κεφαλαίων και τεχνογνωσίας, στις χώρες του Τρίτου Κόσμου,  συνοδευόμενες βέβαια και από πολιτικούς θεσμούς δημοκρατικής εκπροσώπησης των πολιτών τους, τότε ίσως το τίμημα για τους πολίτες του Πρώτου Κόσμου θα είναι πολύ βαρύ.

Ήδη στις μέρες πληρώνουμε αρκετά για το μεταναστευτικό ρεύμα που έχει αναπτυχθεί από τις φτωχές χώρες στις πλούσιες δυτικές κοινωνίες. Ένα μεταναστευτικό ρεύμα που συνεχώς θα διευρύνεται όσο δε δίνουμε στους σύγχρονους μετανάστες τη δυνατότητα να προκόψουν στον τόπο τους.

Από την άλλη για όσους ήδη έχουν μετοικήσει στις σύγχρονες μητροπόλεις του καπιταλισμού μια πολιτική ενσωμάτωσης,  διαποτισμένη από ένα πνεύμα σεβασμού στο διαφορετικό θα ήταν η πιο αποτελεσματική. Οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε, ερχόμενοι σε επαφή με στοιχεία της κουλτούρας τους και κατανοώντας το βαθύτερο λόγο της μετανάστευσή τους. Πολλά έχουμε να ωφεληθούμε εμπλουτίζοντας τον πολιτισμό μας με τη διαφορετικότητα των ηθών και των παραδόσεων τους. Οι μετανάστες δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζονται ως φορείς και υποκείμενα δικαιωμάτων.

Η συμμετοχή τους στους εκπαιδευτικούς θεσμούς της χώρας που διαμένουν,  είναι το καλύτερο μέτρο κοινωνικής ένταξης και αποφυγής της γκετοποίησης με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αντίθετα η περιχαράκωσή τους μέσα στις νησίδες των αστικών μητροπόλεων μπορεί να δημιουργήσει τεράστια προβλήματα παραβατικής και εγκληματικής συμπεριφοράς.

Εδώ στην Ελλάδα μια ορθολογική μεταναστευτική πολιτική στα πλαίσια των σύγχρονων κοινωνικοοικονομικών δεδομένων, διαπνεόμενη από τα λόγια του Ισοκράτη ότι Έλληνες είναι οι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες, αλλά και από την αρχή του σεβασμού της ανθρώπινης ύπαρξης εν γένει, θα μπορούσε να βοηθήσει στην ομαλότερη ενσωμάτωση των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία.