Βασίλης Φουρτούνης

Τετάρτη, 12 Μαρτίου 2008

Εδώ και τρεις μήνες, ίσως και περισσότερο, κυριαρχεί στα μέσα ενημέρωσης η περίφημη υπόθεση Ζαχόπουλου. Στην υπόθεση αυτή ο Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού αποπειράται να θέσει τέρμα στη ζωή του πέφτοντας από το μπαλκόνι του τετάρτου ορόφου στο σπιτιού του στο Κολωνάκι, μη μπορώντας να αντέξει τον εκβιασμό που υφίσταται από την τριανταπεντάχρονη γραμματέα του, αλλά και ερωμένη του, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος.

Αμέσως οι διωκτικές αρχές συλλαμβάνουν αυτόν τον φοβερό εγκληματία, τη γραμματέα και ερωμένη και με σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα την προφυλακίζουν στις γυναικείες φυλακές του Κορυδαλλού, λες και είναι ο ειδεχθέστερος εγκληματίας που θα επαναλάμβανε το έγκλημά του κατά συρροή, όπως λένε και οι δικηγόροι.

Η στάση αυτή των διωκτικών και δικαστικών αρχών γεννά κάποια ερωτηματικά.

Θέλουμε κατ' αρχήν να συμφωνήσουμε με την απόλυτη τήρηση των νόμων. Σε αυτή την περίπτωση απαιτούμε, ως πολίτες αυτού του κράτους να ισχύει η πιστή τήρηση των νόμων προς όλες τις κατευθύνσεις. Όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Θα πρέπει, λοιπόν, κάθε εκβιαστής που καταγγέλλεται να προφυλακίζεται, όπως η τριανταπεντάχρονη. Αν συμβεί όμως αυτό τότε θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι γιατί πολύ φοβόμαστε ότι ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της χώρας μας θα πρέπει να οδεύσει προς τις φυλακές και τότε που θα τους βάλλουμε!!! Εκτιμούμε, λοιπόν, ότι αυτό δεν είναι το ουσιαστικό στοιχείο το οποίο οδήγησε σε αυτή την απόφαση.

Θα μας απαντήσει κάποιος σχετικά με τα ουσιαστικά στοιχεία αυτής της υπόθεσης;

Θα μας ενημερώσει κάποιος, αν μεγαλοσχήμων παράγων, πλην Ζαχόπουλου, κινδύνευσε από την τριανταπεντάχρονη, την οποία κατά τ' άλλα σεβόμαστε και δεν λέμε το όνομά της, αλλά τη «μπουζουριάζουμε στο άρπα κόλλα» και χωρίς την παραμικρή αντίδραση στον Κορυδαλλό;

Θα μας απαντήσει κάποιος αν στόχος αυτής της ενέργειας ήταν να κλείσουν κάποια άλλα ενοχλητικά στόματα, που μπορεί να μιλούσαν;

Θα μας απαντήσει κάποιος τέλος πάντων, γιατί προσπάθησαν δυο δικηγόροι να αυτοκτονήσουν; Τι φοβερό είχε συμβεί;

Θα πάρουμε κάποιες πειστικές απαντήσεις σε αυτά και στα τόσα άλλα ερωτηματικά που έχουν μέχρι τώρα τεθεί σχετικά με την υπόθεση αυτή; Φοβάμαι να πω πως αυτό δεν θα συμβεί!!! Εκτιμώ ότι για άλλη μια φορά θα κουκουλωθεί και η υπόθεση, όπως στον παρελθόν έχει γίνει και με άλλες. Το μήνυμα που μέχρι τώρα εκπέμπεται προς την κοινωνία είναι σαφέστατο. «Μη θίγεις τη εξουσία γιατί θα σε ισοπεδώσουμε»!!!

Αύτη όμως η υπόθεση έχει και μια άλλη πλευρά, την κοινωνική της πλευρά. Είναι αυτό που λέμε προτυπική διάσταση στην κοινωνία και τη νεολαία μας.

Ποια ήταν στο παρελθόν η περίφημη έγκλειστη τριανταπεντάχρονη;

Ήταν, όπως λέγεται και γράφεται, το καμάρι μιας φτωχιάς οικογένειας από την επαρχία.

Ήταν το καμάρι του σχολείου της μιας και ήταν άριστη μαθήτρια.

Ήταν το καμάρι της οικογένειάς της, αλλά και της μικρής κοινωνίας της μιας εισήχθη με το σπαθί της και μάλιστα πρώτη στη φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Ήταν το καμάρι της σχολής της, αφού ήταν από τις καλύτερες φοιτήτριες.

Τι συνέβη όμως και αυτό το καμάρι έγινε ο «αδίστακτος εγκληματίας», που σήμερα είναι πίσω από τα κάγκελα; Γιατί το αρνάκι έγινε ξαφνικά λύκος; Γιατί; Γιατί;

Εκείνο που μπορούμε εμείς σήμερα να πούμε είναι ότι η μετάβαση από τη φοιτητικοί ζωή στη αγορά εργασίας, δυστυχώς πια δεν γίνεται ομαλά, όπως γινόταν στο παρελθόν και αυτό έχει πολλές παρενέργειες.

Ρωτήστε κάποια νέα κορίτσια να σας πουν τι αντιμετωπίζουν από κάποιους μεγάλους σε ηλικία προϊσταμένους, του δημοσίου ή ιδιωτικού τομέα, στην προσπάθειά τους να στεριώσουν σε κάποια δουλειά.

Το νέο κορίτσι σε πολλές περιπτώσεις δεν εκλαμβάνεται ως το μελλοντικό αξιόλογο στέλεχος μιας επιχείρησης ή μιας υπηρεσίας, αλλά ως εύκολο θύμα που θα ενδώσει στις ορέξεις κάποιων που θα του προσφέρουν ως ανταμοιβή τη στήριξη τους στον ιδιωτικό τομέα ή την προσδοκία μιας μόνιμης θέσης στον δημόσιο τομέα.

Αυτή η κατάσταση πώς λειτουργεί ως πρότυπο μέσα στην κοινωνία για τους νέους, αλλά και για τους μεγάλους;

Για τους νέους δυστυχώς έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις γιατί κατ' αρχήν τους ακυρώνει τα όνειρά, τις φιλοδοξίες και την αγωνιστική τους διάθεση και τα κάνει άβουλα όντα, έτοιμα να σκύβουν το κεφάλι και να μη διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο.

Όλος αυτός ο αγώνας και όλες αυτές οι θυσίες που κάνει κάθε νέο παιδί για να περάσει την πόρτα κάποιου Πανεπιστημίου πάνε αμέσως περίπατο. Απαξιώνονται με άμεσο αποτέλεσμα την ψυχική και ηθική του κατάπτωση. Τίποτα πια δεν έχει αξία. Τίποτα πια δεν έχει σημασία. Όλα μπορούν να γίνουν με άλλους τρόπους. Όλα μπορούν να κατακτηθούν «δια της πλαγίας». Γιατί να αγωνιστείς; Γιατί να προσπαθήσεις;

Ωραία, ρε μεγάλη, πέρασες στην τάδε σχολή που ήθελες. Ε, και τι έγινε; Εσύ κέρδισες δηλαδή κι εγώ που δεν πέρασα έχασα; Λάθος μέγα!!! Λυπάμαι που θα σου πω ότι δυστυχώς κι εσύ θα αναγκαστείς, όταν έρθει η ώρα να βγάλεις το μεροκάματο, να περάσεις από κάποιο δωμάτιο κάποιου «υπηρέτη» της εκάστοτε εξουσίας, όπως θα κάνω κι εγώ που δεν έχω τα δικά σου προσόντα.

Από την άλλη μεριά, αυτή των «μεγάλων», τούτη η κατάσταση τους εξαχρειώνει περισσότερο μιας και δεν υπάρχει καμιά συνέπεια για αυτή τους τη στάση. «Έλα μωρέ, τι θα μου κάνει το νιάνιαρο; Θα το στείλω σπίτι του και θα τελειώσουμε»!!! Έχει βλέπεις εξουσία ο κύριος. Εκμεταλλεύεται την υπάρχουσα ανεργία των νέων ο κύριος για να ικανοποιήσει τα βίτσια του!!

Τι πρέπει να γίνει εν τέλει για να αποφευχθούν οι συνέπειες από αυτή την κατάσταση;

Ασφαλώς αντίδραση και μάλιστα άμεση από όλους μας.

Δεν είναι δυνατόν ο νομικός και πνευματικός κόσμος να κωφεύει μπροστά σε αυτό που έχει γίνει με την τριανταπεντάχρονη. Προς θεού, δεν αθωώνω και δεν ενοχοποιώ κανέναν με αυτό που λέω. Αυτό θα το κάνει το δικαστήριο. Όμως δεν μπορεί γίνονται όλα αυτά, που σαφώς έχουν κοινωνικές προεκτάσεις και συνέπειες και να μην ακούγεται ούτε μια φωνούλα. Πού είστε όλοι εσείς οι άνθρωποι του πνεύματος; Δεν ανησυχείτε; Δεν σας νοιάζει; Δεν προβληματίζεστε;

Πρέπει λοιπόν όλοι εμείς ως μέλη της κοινωνίας να αφήσουμε το τηλεκοντρόλ και τον καναπέ μας και να ενεργοποιηθούμε. Πρέπει να θυσιάσουμε λίγο χρόνο από τις δουλειές μας για αν αφουγκραστούμε τις σκέψεις και τα προβλήματα των δικών μας παιδιών μας αλλά και των παιδιών των άλλων. Και αυτά δικά μας παιδιά είναι.

Πρέπει να μιλήσουμε με κοινή γλώσσα και να αποχτήσουμε κοινό βηματισμό δράση ώστε να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια καλύτερη κοινωνία, που θα έχει στο κέντρο της το σεβασμό και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.