του Γιώργου Καρελιά από το protagon.gr

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Πρώτα λίγη ιστορία εν συντομία: η λέξη «αποστασία» έχει συνδεθεί με τα γεγονότα του 1965, όταν πολλοί βουλευτές της τότε πλειοψηφίας (Ένωσις Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου) απέσυραν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση και την ανέτρεψαν. Δυο τα χαρακτηριστικά της ιστορίας εκείνης. Πρώτον, η κυβέρνηση ήταν λαοπρόβλητη. Είχε προέλθει από εκλογική νίκη με το συντριπτικό 54%. Και, δεύτερον, οι βουλευτές που αποστάτησαν δεν παραιτήθηκαν, στήριξαν μια άλλη κυβέρνηση.

Ερώτημα (διαχρονικό, αλλά με έμφαση στο σήμερα): Έχει δικαίωμα ο βουλευτής να «αποστατήσει»; Η απάντηση είναι, με βάση το Σύνταγμα, αυτονόητη. «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση», λέει το άρθρο 60. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι, αν ο βουλευτής κρίνει πως η πολιτική της κυβέρνησης, την οποία στηρίζει, είναι επιζήμια «για τον λαό και το έθνος», έχει δικαίωμα-και υποχρέωση-να την καταψηφίσει.

Άλλωστε, γι’ αυτό έχουν προβλεφθεί οι προτάσεις δυσπιστίας. Για να μπορεί η αντιπολίτευση να ζητεί από βουλευτές της συμπολίτευσης να άρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση. Αυτονόητα πράγματα.
Αυτό έκανε τις προάλλες ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά η πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε απορρίφθηκε. Μόλις μια βουλευτής της πλειοψηφίας, η Θεοδώρα Τζάκρη (ΠΑΣΟΚ), την υπερψήφισε. Την Κυριακή ο κ. Τσίπρας επανήλθε και, με συνέντευξή του στην «Αυγή», κάλεσε εκ νέου τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ «να θέσουν με την ψήφο τους τέρμα στην καταστροφική πορεία της χώρας». Μάλιστα έκανε ειδική αναφορά στην κυρία Τζάκρη.

Ακολούθησε ορυμαγδός αντιδράσεων. Ο κ. Βενιζέλος χαρακτήρισε τη δήλωση Τσίπρα «αγοραία πρόσκληση αποστασίας». Ο κ. Κεδίκογλου, ως μαϊντανός, παρενέβη, για να κατηγορήσει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ότι «ποντάρει στην αποστασία». Και ο ΣΥΡΙΖΑ του απάντησε ότι «για τα περί αποστασίας ας απευθυνθεί στον πρόεδρό του» (στον Σαμαρά, δηλαδή).

Ας τα δούμε όσο γίνεται πιο ψύχραιμα:

1. Είναι «πρόσκληση αποστασίας», που λέει ο Βενιζέλος, η δήλωση Τσίπρα; Είναι. Αλλά είναι θεμιτή πρόσκληση. Αλλιώς γιατί να προβλέπεται η πρόταση δυσπιστίας ή η καταψήφιση νομοσχεδίων; Μήπως θυμάται ο κ. Βενιζέλος ότι το 2007 το κόμμα του κατέθεσε πρόταση δυσπιστίας, με αφορμή το άρθρο 16 του Συντάγματος για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, ζητώντας από τους βουλευτές της τότε πλειοψηφίας (ΝΔ) να ανατρέψουν την κυβέρνηση Καραμανλή; Μήπως θυμάται ότι το ίδιο είχε κάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1993 για το Σκοπιανό, ζητώντας την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη; Μήπως θυμάται ο κ. Κεδίκογλου το πλήθος των προτάσεων δυσπιστίας, που είχε καταθέσει το δικό του κόμμα κατά των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ; Τι ήταν όλα αυτά; Προσκλήσεις αποστασίας; Ανοησίες.

2. Απο την άλλη, ο κ. Τσίπρας και οι του ΣΥΡΙΖΑ, για να είναι εντάξει, πρέπει να μας πουν αν ισχύει η θέση τους ότι δεν θα συνεργαστούν με πρόσωπα από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ που έχουν ψηφίσει Μνημόνια. Ή κι αυτό θα θυσιαστεί στις ψηφοθηρικές σκοπιμότητες; Για παράδειγμα, η όψιμη αντιμνημονιακή κυρία Τζάκρη θα γίνει ασμένως δεκτή στις αγκάλες του ΣΥΡΙΖΑ;

Η πολιτική ηθική επιβάλλει στον βουλευτή, που έχει εκλεγεί με ένα κόμμα και διαφωνεί με την πολιτική που αυτό ακολουθεί, να καταψηφίζει μεν, αλλά και να παραιτείται. Και μετά να ιδρύει κόμμα ή να εντάσσεται σε άλλο και να ζητεί την ψήφο των πολιτών. Η κυρία Τζάκρη, έστω κι αν ήταν υπουργός της πρώτης μνημονιακής κυβέρνησης (Παπανδρέου), ασφαλώς είχε δικαίωμα να καταψηφίσει τη σημερινή κυβέρνηση. Αμέσως μετά, όμως, έπρεπε να παραιτηθεί από βουλευτής και στις επόμενες εκλογές να κάνει ό,τι τη φωτίσει ο θεός της ψήφου. Η στάση της δεν χαρακτηρίζεται «αποστασία», αλλά έχει έντονα τα στοιχεία της πολιτικής ανηθικότητας. Και καλά θα κάνει ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ να μην ενθαρρύνουν τέτοιες συμπεριφορές.

3. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, απαντώντας στα περί σημερινής «αποστασίας», που επιχειρεί να του χρεώσει το κυβερνητικό μπλοκ, υπενθυμίζει την «αποστασία Σαμαρά» το 1992-1993, δεν λέει όλη την αλήθεια. Ο σημερινός πρωθυπουργός, μετά την αποπομπή του από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη (Απρίλιος 1992), παραιτήθηκε από βουλευτής, αποχώρησε από τη ΝΔ και ίδρυσε δικό του κόμμα. Ναι, έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993, αλλά δεν αποστάτησε. Δεν συνέπραξε στη δημιουργία άλλης κυβέρνησης, όπως ο κ. Μητσοτάκης το 1965. Παραιτήθηκε. Και στις εκλογές που ακολούθησαν δοκίμασε τις δυνάμεις του στο εκλογικό σώμα μόνος του.

Εν κατακλείδι, τα πράγματα είναι αρκετά καθαρά σήμερα. Όσοι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θέλουν να καταψηφίσουν ένα νομοσχέδιο, ας το κάνουν με θάρρος. Και αμέσως μετά ας παραιτηθούν .

Η στάση της κας Τζάκρη, η οποία από τον ραδιοσταθμό του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να παρομοιάσει τον Αλέξη Τσίπρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, χαρακτηρίζεται από στοιχεία αμοραλισμού και τυχοδιωκτισμού. Το ίδιο και η στάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που της ανοίγει ήδη τις αγκάλες του.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπεύει αύριο να κυβερνήσει με τέτοια μπουμπούκια (Καμμένους, Τζάκρες και ό,τι άλλο προκύψει), ζήτω που καήκαμ(ν)ε.