Αυτό που δεν αλλάζει

Αυτό που δεν αλλάζει
του Niko Ago από το protagon.gr	Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013
Αν ρωτούσε κανείς τους επικεφαλής των χρυσαυγιτών, φυλακισμένους ή υπόδικους, «τι είναι αυτό που θα επιθυμούσατε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αυτή την ώρα;», μάλλον θα παρακαλούσαν για κάποιο αόρατο συμβάν που από θύτες, θα τους μετέτρεπε σε «θύματα». Και αμέσως εγένετο «θαύμα». Σαν να υπέγραψε το σενάριο-«επιθυμία» τους ο «Αλχημιστής», Paulo Coelho, και έγινε πράξη. Βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη «επιθυμία», διότι ακόμα πιστεύω πως ακόμα και τα μέλη μιας ναζιστικής συμμορίας, κατηγορούμενης επίσημα ως εγκληματική οργάνωση, δεν θα ήθελαν να δουν να δολοφονούνται παιδιά. Πιστεύω πως δεν θα το θέλανε για δικά τους μέλη και φίλους διότι για άλλους, έχουν αποδείξει πως, και το θέλουν και το πραγματοποιούν, όταν το αποφασίσουν. Το αίμα του Παύλου Φύσσα και του Σαχτζάντ Λουκμάν, ακόμα είναι ζεστό, εξάλλου. Χωρίς να αναφερθώ στα αμέτρητα μαχαιρώματα εναντίον μεταναστών. Αυτό λοιπόν που επεδίωκαν οι ναζί, συνέβη. Στροφή του κλίματος αλλά δυστυχώς, με δυο δολοφονίες και τραυματία. Μεμιάς, τα ΜΜΕ απέσυραν τις λέξεις «εγκληματική οργάνωση» και «ναζιστική συμμορία» και τους αναφέρουν πια μόνο με την επίσημη ονομασία. Θεωρούν, άραγε, ότι οι δολοφονίες των μελών τους, αυτόματα τους κάνει λιγότερο ναζιστές και εγκληματίες; Αν ναι, πολύ αισιόδοξους μας βρίσκω. Την ίδια ώρα, ως μια απόδειξη για το πόσο ανιστόρητα είναι τα μέλη της οργάνωσης, αποκαλυπτόταν πως, ένας εκ των δυο δολοφονημένων, ήταν αδελφός μιας κοπέλας με σύνδρομο down. Ξέρετε την άποψη των ναζί για αυτά τα άτομα. Πιο τραγική ειρωνεία, θα μπορούσε να υπάρξει; Η πρώτη νίκη των ναζί, κατ’αυτό τον τρόπο, είναι γεγονός. Η αυτονόητη έκφραση αποτροπιασμού για τις δολοφονίες, είναι καθήκον κάθε ανθρώπου και δημοκράτη. Έφτασε μέχρι το απίθανο σημείο, όμως, να γραφτεί το «απόψε είμαστε όλοι ΧΑ»! Αλληλούια! Τους δολοφόνους, το κράτος είναι υποχρεωμένο να τους βρει και να τους παραδώσει στη Δικαιοσύνη. Να δικαστούν ως πραγματικοί φασίστες, που αποφασίζουν ποιοι θα ζουν και ποιοι θα πεθάνουν. Εννοείται πως κανείς δεν αξίζει να πεθάνει, επειδή πιστεύει σε κάτι. Ακόμα και αν αυτό είναι ο ναζισμός που επιδιώκει το αντίθετο. Κι εδώ είναι και η ουσιώδης διαφορά της ίδιας της Δημοκρατίας, από την απολυταρχία που θέλουν να εγκαταστήσουν οι ναζί εχθροί της. Ταυτόχρονα, δική μας υποχρέωση είναι να είμαστε με τη Δημοκρατία και με τον άνθρωπο. Ούτε με τους δολοφόνους, ούτε με τους ναζί. Που σε τελική ανάλυση, οι διαφορές μεταξύ τους, αν υπάρχουν, είναι απειροελάχιστες.

Αυτό που δεν αλλάζει

του Niko Ago από το protagon.gr

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Αν ρωτούσε κανείς τους επικεφαλής των χρυσαυγιτών, φυλακισμένους ή υπόδικους, «τι είναι αυτό που θα επιθυμούσατε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αυτή την ώρα;», μάλλον θα παρακαλούσαν για κάποιο αόρατο συμβάν που από θύτες, θα τους μετέτρεπε σε «θύματα». Και αμέσως εγένετο «θαύμα». Σαν να υπέγραψε το σενάριο-«επιθυμία» τους ο «Αλχημιστής», Paulo Coelho, και έγινε πράξη. Βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη «επιθυμία», διότι ακόμα πιστεύω πως ακόμα και τα μέλη μιας ναζιστικής συμμορίας, κατηγορούμενης επίσημα ως εγκληματική οργάνωση, δεν θα ήθελαν να δουν να δολοφονούνται παιδιά. Πιστεύω πως δεν θα το θέλανε για δικά τους μέλη και φίλους διότι για άλλους, έχουν αποδείξει πως, και το θέλουν και το πραγματοποιούν, όταν το αποφασίσουν. Το αίμα του Παύλου Φύσσα και του Σαχτζάντ Λουκμάν, ακόμα είναι ζεστό, εξάλλου. Χωρίς να αναφερθώ στα αμέτρητα μαχαιρώματα εναντίον μεταναστών.

Αυτό λοιπόν που επεδίωκαν οι ναζί, συνέβη. Στροφή του κλίματος αλλά δυστυχώς, με δυο δολοφονίες και τραυματία. Μεμιάς, τα ΜΜΕ απέσυραν τις λέξεις «εγκληματική οργάνωση» και «ναζιστική συμμορία» και τους αναφέρουν πια μόνο με την επίσημη ονομασία. Θεωρούν, άραγε, ότι οι δολοφονίες των μελών τους, αυτόματα τους κάνει λιγότερο ναζιστές και εγκληματίες; Αν ναι, πολύ αισιόδοξους μας βρίσκω. Την ίδια ώρα, ως μια απόδειξη για το πόσο ανιστόρητα είναι τα μέλη της οργάνωσης, αποκαλυπτόταν πως, ένας εκ των δυο δολοφονημένων, ήταν αδελφός μιας κοπέλας με σύνδρομο down. Ξέρετε την άποψη των ναζί για αυτά τα άτομα. Πιο τραγική ειρωνεία, θα μπορούσε να υπάρξει;

Η πρώτη νίκη των ναζί, κατ’αυτό τον τρόπο, είναι γεγονός. Η αυτονόητη έκφραση αποτροπιασμού για τις δολοφονίες, είναι καθήκον κάθε ανθρώπου και δημοκράτη. Έφτασε μέχρι το απίθανο σημείο, όμως, να γραφτεί το «απόψε είμαστε όλοι ΧΑ»! Αλληλούια! Τους δολοφόνους, το κράτος είναι υποχρεωμένο να τους βρει και να τους παραδώσει στη Δικαιοσύνη. Να δικαστούν ως πραγματικοί φασίστες, που αποφασίζουν ποιοι θα ζουν και ποιοι θα πεθάνουν. Εννοείται πως κανείς δεν αξίζει να πεθάνει, επειδή πιστεύει σε κάτι. Ακόμα και αν αυτό είναι ο ναζισμός που επιδιώκει το αντίθετο. Κι εδώ είναι και η ουσιώδης διαφορά της ίδιας της Δημοκρατίας, από την απολυταρχία που θέλουν να εγκαταστήσουν οι ναζί εχθροί της. Ταυτόχρονα, δική μας υποχρέωση είναι να είμαστε με τη Δημοκρατία και με τον άνθρωπο. Ούτε με τους δολοφόνους, ούτε με τους ναζί. Που σε τελική ανάλυση, οι διαφορές μεταξύ τους, αν υπάρχουν, είναι απειροελάχιστες.