του Παντελή Πρέζα, τ. εκπαιδευτικού

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

«Κανένα νέο, καλό νέο» λένε οι Αγγλοσάξονες. Αυτό είναι σήμερα πιο επίκαιρο παρά ποτέ. Πρέπει να προσπαθήσει πολύ κάποιος σήμερα, για να «ανακαλύψει» κάποιο καλό νέο.

Δεν θα ήθελα να προσπαθήσω να αναλύσω και να ερμηνεύσω στο πώς και στο γιατί φτάσαμε εδώ, προσθέτοντας και τη δική μου γνώμη . Ο καθένας έχει πια διαμορφωμένη τη γνώμη του, είτε στηριζόμενος στη λογική του, είτε -δυστυχώς- στο θυμικό του.

Ούτε καν το σήμερα δεν θα ήθελα να περιγράψω. Επειδή το βιώνουμε σήμερα όλοι μας. Ο καθ’ ένας μας με τις τραυματικές του εμπειρίες. Άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο. Ιδιαίτερη αναφορά θα κάνω μόνο στη νεολαία μας, που χωρίς να φταίει καθόλου, καταμερίζεται σ’ αυτή το μεγαλύτερο ποσοστό δοκιμασιών . Βρήκε εδώ την ύψιστη εφαρμογή του το «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα» Ελπίζω βέβαια, να παιδεύουσι και με την παιδαγωγική έννοια.

Προτιμώ λοιπόν να επιχειρήσω να αναφερθώ στο μέλλον.

Το σήμερα λοιπόν είναι η επόμενη μέρα από το χτες, των μικροαστικών, ατομικών παράδεισων, της δανεικής μας ευμάρειας. Σήμερα, κάθε μέρα που περνά, όλο και περισσότερο κατανοούμε πως τα μεγάλα προβλήματα, δεν έχουν ατομικές λύσεις. Όλο και πιο συχνά γυρίζουμε το κεφάλι μας για να δούμε αν απλώνει κάποιο το χέρι του προς το μέρος μας. Είτε για να τον βοηθήσουμε, είτε όμως και να βοηθηθούμε απ’ αυτόν.

Η χώρα μας, θα έλεγα ο κόσμος ολόκληρος, βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο. Φυσικά δεν θα επιχειρήσω καν να προτείνω κατευθύνσεις. Θα επιχειρήσω μόνο να θέσω ερωτήματα, που κι αυτά δέχονται περισσότερες από μια απαντήσεις.

Πρέπει να επικεντρώνουμε την προσοχή μας σήμερα στις ραγδαίες και απίστευτα σημαντικές επιστημονικές ανακαλύψεις που γίνονται συνεχώς; Ή να δούμε πως, παρ’ όλες τις αλλαγές που συμβαίνουν, οι θεμελιώδεις αρχές της κοινωνικής συνύπαρξης των ανθρώπων όχι μόνο δεν αλλάζουν, αλλά γίνονται πιο επίκαιρες παρά ποτέ; Μιλώ φυσικά για τον ανθρωπισμό, για τη δημοκρατία, για την ελευθερία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την οικολογία.

Αποδείχθηκε πια σε πολλά μέρη του κόσμου, πως ούτε οι φωτισμένοι ηγέτες (υπάρχουν;) δεν μπορούν να μεταρρυθμίσουν το κράτος μόνοι τους, χωρίς το λαό. Η ανθρωπότητα ωριμάζοντας συλλογικά, είναι έτοιμη να κάνει το επόμενο βήμα. Θα είναι όμως ένα βήμα προς τα εμπρός ή βήμα οπισθοδρόμησης; Ανατέλλει δηλαδή η εποχή της συμμετοχής, του πλουραλισμού και της σύνθεσης ιδεών; Ή μήπως ανατέλλει ένας νέος μεσαίωνας, της επιβολής της μιας άποψης;

Αυτά είναι δυο θεμελιώδη ερωτήματα που με απασχολούν. Ερωτήματα που διατυπώνονται μέσα σε μια πνιγηρή καθημερινότητα, όπου ο καναπές μοιάζει να είναι το σπουδαιότερο έπιπλο στα σπίτια μας.

Ανοίγω το πρωί το παράθυρο και καθώς ανατέλλει ο ήλιος, σκέφτομαι πως σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι συμπολίτες μου που ασφυκτιούν. Που θέλουν να συζητήσουν. Που θέλουν να ακουστούν αλλά και να ακούσουν. Που θέλουν να δραπετεύσουν από την πλασματική αυτάρκεια του εγώ και θέλουν να πορευτούν με το εμείς. Θυσιάζοντας εθελούσια ένα κομμάτι από τις απόψεις τους, στο βωμό της κοινής συνισταμένης ιδεών και πρακτικών. Ισότιμα, προοδευτικά, πολιτικά (όχι κομματικά) υποκείμενα, που έπαψαν να περιμένουν τους άνωθεν σωτήρες. Που πιστεύουν στη δύναμη του τεκμηριωμένου λόγου. Που θέλουν να αγωνιστούν, τουλάχιστον για τα μικρά και τα καθημερινά! Που είναι έτοιμοι να διαμορφώσουν μια ελάχιστη προοδευτική ταξική μεταρρυθμιστική κοινωνική συμφωνία στους χώρους που ζούνε και κινούνται, και όχι σε κομματικά γραφεία, ερήμην των πολιτών. Χωρίς το άγχος της – κατ’ ανάγκη - εκλογικής έκφρασης της όλης προσπάθειας.