ÊÜôé íÝï Ýñ÷åôáé! Áò ðñïóðáèÞóïõìå íá ôï êÜíïõìå íá åßíáé åëðéäïöüñï

του ΠαντελÞ ΠρÝζα, τ. εκπαιδευτικοý

ÐáñáóêåõÞ 15 Ìáñôßïõ 2013

«ΚανÝνα νÝο, καλü νÝο» λÝνε οι ΑγγλοσÜξονες. Αυτü εßναι σÞμερα πιο επßκαιρο παρÜ ποτÝ. ΠρÝπει να προσπαθÞσει πολý κÜποιος σÞμερα, για να «ανακαλýψει» κÜποιο καλü νÝο.

Δεν θα Þθελα να προσπαθÞσω να αναλýσω και να ερμηνεýσω στο πþς και στο γιατß φτÜσαμε εδþ, προσθÝτοντας και τη δικÞ μου γνþμη . Ο καθÝνας Ýχει πια διαμορφωμÝνη τη γνþμη του, εßτε στηριζüμενος στη λογικÞ του, εßτε -δυστυχþς- στο θυμικü του.

Οýτε καν το σÞμερα δεν θα Þθελα να περιγρÜψω. ΕπειδÞ το βιþνουμε σÞμερα üλοι μας. Ο καθ’ Ýνας μας με τις τραυματικÝς του εμπειρßες. ¶λλος περισσüτερο κι Üλλος λιγüτερο. Ιδιαßτερη αναφορÜ θα κÜνω μüνο στη νεολαßα μας, που χωρßς να φταßει καθüλου, καταμερßζεται σ’ αυτÞ το μεγαλýτερο ποσοστü δοκιμασιþν . ΒρÞκε εδþ την ýψιστη εφαρμογÞ του το «αμαρτßαι γονÝων παιδεýουσι τÝκνα» Ελπßζω βÝβαια, να παιδεýουσι και με την παιδαγωγικÞ Ýννοια.

Προτιμþ λοιπüν να επιχειρÞσω να αναφερθþ στο μÝλλον.

Το σÞμερα λοιπüν εßναι η επüμενη μÝρα απü το χτες, των μικροαστικþν, ατομικþν παρÜδεισων, της δανεικÞς μας ευμÜρειας. ΣÞμερα, κÜθε μÝρα που περνÜ, üλο και περισσüτερο κατανοοýμε πως τα μεγÜλα προβλÞματα, δεν Ýχουν ατομικÝς λýσεις. ¼λο και πιο συχνÜ γυρßζουμε το κεφÜλι μας για να δοýμε αν απλþνει κÜποιο το χÝρι του προς το μÝρος μας. Εßτε για να τον βοηθÞσουμε, εßτε üμως και να βοηθηθοýμε απ’ αυτüν.

Η χþρα μας, θα Ýλεγα ο κüσμος ολüκληρος, βρßσκεται σε Ýνα μεταßχμιο. ΦυσικÜ δεν θα επιχειρÞσω καν να προτεßνω κατευθýνσεις. Θα επιχειρÞσω μüνο να θÝσω ερωτÞματα, που κι αυτÜ δÝχονται περισσüτερες απü μια απαντÞσεις.

ΠρÝπει να επικεντρþνουμε την προσοχÞ μας σÞμερα στις ραγδαßες και απßστευτα σημαντικÝς επιστημονικÝς ανακαλýψεις που γßνονται συνεχþς; ¹ να δοýμε πως, παρ’ üλες τις αλλαγÝς που συμβαßνουν, οι θεμελιþδεις αρχÝς της κοινωνικÞς συνýπαρξης των ανθρþπων üχι μüνο δεν αλλÜζουν, αλλÜ γßνονται πιο επßκαιρες παρÜ ποτÝ; Μιλþ φυσικÜ για τον ανθρωπισμü, για τη δημοκρατßα, για την ελευθερßα, την ισüτητα, τη δικαιοσýνη, την οικολογßα.

Αποδεßχθηκε πια σε πολλÜ μÝρη του κüσμου, πως οýτε οι φωτισμÝνοι ηγÝτες (υπÜρχουν;) δεν μποροýν να μεταρρυθμßσουν το κρÜτος μüνοι τους, χωρßς το λαü. Η ανθρωπüτητα ωριμÜζοντας συλλογικÜ, εßναι Ýτοιμη να κÜνει το επüμενο βÞμα. Θα εßναι üμως Ýνα βÞμα προς τα εμπρüς Þ βÞμα οπισθοδρüμησης; ΑνατÝλλει δηλαδÞ η εποχÞ της συμμετοχÞς, του πλουραλισμοý και της σýνθεσης ιδεþν; ¹ μÞπως ανατÝλλει Ýνας νÝος μεσαßωνας, της επιβολÞς της μιας Üποψης;

ΑυτÜ εßναι δυο θεμελιþδη ερωτÞματα που με απασχολοýν. ΕρωτÞματα που διατυπþνονται μÝσα σε μια πνιγηρÞ καθημερινüτητα, üπου ο καναπÝς μοιÜζει να εßναι το σπουδαιüτερο Ýπιπλο στα σπßτια μας.

Ανοßγω το πρωß το παρÜθυρο και καθþς ανατÝλλει ο Þλιος, σκÝφτομαι πως σßγουρα υπÜρχουν κι Üλλοι συμπολßτες μου που ασφυκτιοýν. Που θÝλουν να συζητÞσουν. Που θÝλουν να ακουστοýν αλλÜ και να ακοýσουν. Που θÝλουν να δραπετεýσουν απü την πλασματικÞ αυτÜρκεια του εγþ και θÝλουν να πορευτοýν με το εμεßς. ΘυσιÜζοντας εθελοýσια Ýνα κομμÜτι απü τις απüψεις τους, στο βωμü της κοινÞς συνισταμÝνης ιδεþν και πρακτικþν. Ισüτιμα, προοδευτικÜ, πολιτικÜ (üχι κομματικÜ) υποκεßμενα, που Ýπαψαν να περιμÝνουν τους Üνωθεν σωτÞρες. Που πιστεýουν στη δýναμη του τεκμηριωμÝνου λüγου. Που θÝλουν να αγωνιστοýν, τουλÜχιστον για τα μικρÜ και τα καθημερινÜ! Που εßναι Ýτοιμοι να διαμορφþσουν μια ελÜχιστη προοδευτικÞ ταξικÞ μεταρρυθμιστικÞ κοινωνικÞ συμφωνßα στους χþρους που ζοýνε και κινοýνται, και üχι σε κομματικÜ γραφεßα, ερÞμην των πολιτþν. Χωρßς το Üγχος της – κατ’ ανÜγκη - εκλογικÞς Ýκφρασης της üλης προσπÜθειας.