Στις φυλές των πρωτόγονων, οι τελετές ενηλικίωσης περιλαμβάνουν σκληρές και συχνά αιματηρές δοκιμασίες, αποδεικτικές της αξίας του νέου. Σκοπός δεν είναι να πεθάνει ο νέος πριν ενηλικιωθεί, αλλά να αποδείξει την αξία του, υφιστάμενος συμβολικές δυσκολίες.
Κατά ανάλογο τρόπο, η διαδικασία εκλογής ηγεσίας στα κόμματα είναι εγγενώς συγκρουσιακή. Ναι, θα ειπωθούν πράγματα, ναι, θα υπάρξουν κόντρες. Αλλά, αν κάθε φορά που εκλέγουμε νέα ηγεσία, τίθεται σε κίνδυνο η ύπαρξη, η ενότητα και η ομόνοια του κόμματος, μένει το ερώτημα, τίνος πράγματος αρχηγός θα είναι ο νικητής των εκλογών.
Είμαστε στην αρχή της διαδικασίας εκλογής ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής και θα περίμενε κανείς να αποθεώνονται ο λόγος και το νόημα. Αντ’ αυτού, μοιάζει να έχουμε χάσει το νόημα των λέξεων. Πόσο λογικό είναι, αντί για σχεδιασμό του αύριο του χώρου, να κλέβουν την παράσταση ακραίοι χαρακτηρισμοί, αδιαφορώντας για το κακό που κάνουμε στο κόμμα και στην πολιτική ζωή του τόπου; Τελικά, πόσα αξίζει να διακινδυνεύσουμε για να ακουστεί ένα λεκτικό πυροτέχνημα;
Η Φώφη Γεννηματά κατάφερε να κρατήσει το κόμμα ζωντανό σε δύσκολους καιρούς. Σήμερα το ερώτημα είναι, πώς προχωρά η σοσιαλδημοκρατία με ένα ποσοστό που δεν της επιτρέπει να κυβερνήσει; Πρακτικά μας ανοίγονται δύο δρόμοι. Μπορούμε ως λαϊκιστές, να τάζουμε ανέξοδα, να πλειοδοτούμε εν κενώ, να υποδαυλίζουμε επαναστάσεις της κατσαρόλας κλπ. Η θέση αυτή εκπροσωπείται ήδη με επάρκεια από τον ΣΥΡΙΖΑ, και άλλες δυνάμεις. Για έναν χώρο με την ιστορία του ΠΑΣΟΚ, η απάντηση είναι ο άλλος δρόμος: γινόμαστε παράδειγμα για τους πολίτες. Χωρίς υπεκφυγές, παρεμβαίνοντας εποικοδομητικά, με θάρρος, υιοθετώντας τα σωστά και στηλιτεύοντας τις ανεπάρκειες.
Η πολιτική οφείλει να έχει περιεχόμενο που να αναφέρεται στην κοινωνία. Δεν αρκεί να το λέμε, πρέπει και να το υποστηρίζουμε, με τις καθημερινές επιλογές μας.
Είναι τόλμη και πολιτική συνέπεια να στηρίζουμε κάτι σωστό, χωρίς φόβο, μην τυχόν και χάσουμε την ιδεολογική μας ταυτότητα. Ειδικά όταν εμείς οι ίδιοι το έχουμε αναδείξει. Η σοβαρότητα πάντα βρίσκει τη θέση της, στη συνείδηση των πολιτών. Αντίθετα, ιδεολογική ταυτότητα χωρίς περιεχόμενο και ωφέλιμο πολιτικό έργο, πόση ανταπόκριση μπορεί να έχει;
Μπορεί να εφησυχάζουμε λέγοντας ότι το πρόβλημα της Σοσιαλδημοκρατίας είναι πανευρωπαϊκό, ότι η εποχή ανήκει στους λαϊκιστές και τους ευρωσκεπτικιστές, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι ότι εθελοτυφλούμε στα δικά μας προβλήματα και αποφεύγουμε τη σύγκρουση με τις ευθύνες μας. Είναι κατώτερο της τεράστιας συμβολής του χώρου μας στον τόπο, να προσφέρουμε στον πολιτικό αντίπαλο την ευκαιρία του χαρακτηρισμού μας μέσα στο Κοινοβούλιο ως ανακόλουθους – και να έχει δίκιο.
Λέμε ότι το Κέντρο χάνει έδαφος. Δεν χάνει τίποτε, απλώς μετακόμισε. Μας άφησε, γιατί το διώξαμε και βρέθηκε η Δεξιά, με ηγεσία που είχε την ευφυΐα να πάρει κάθε δική μας κεντρώα πρόταση, ό,τι μετασχημάτιζε τη χώρα σε σύγχρονο κράτος, και να το φέρει για δικό της. Έτσι αφήσαμε τη ΝΔ να κάνει σημαία τις δικές μας πολιτικές, και τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ να σηκώνει ήλιους, ως καρικατούρα του ιδρυτή μας. Για τον εαυτό μας κρατήσαμε τον ρόλο του αδικημένου που συνθλίβεται, υπονομεύεται και γενικώς όλοι του φταίνε. Αυτοδιοριστήκαμε, είτε δεξαμενή άντλησης ψηφοφόρων των άλλων, είτε φτωχός συγγενής για σχηματισμό κυβέρνησης.
Ο ρόλος αυτός δεν ταιριάζει και δεν αξίζει στο ΠΑΣΟΚ.
Εν όψει της εκλογής νέας ηγεσίας – κορυφαία δημοκρατική στιγμή- καλό είναι να θυμόμαστε τα βασικά: Κανείς μας δεν είναι το κόμμα, κανείς δεν είναι αναντικατάσταστος. Ο χώρος της κεντροαριστεράς είναι γεμάτος άξιους ανθρώπους, που έχουν πολλά να προσφέρουν στη χώρα. Δεν είναι η ηγεσία του κόμματος, ούτε ο μόνος, ούτε ίσως καν ο σημαντικότερος ρόλος. Η αξία του κάθε ηγέτη παραμένει παρούσα ως πολιτικό κεφάλαιο και μετά την ολοκλήρωση της θητείας του. Τον νικητή της διαδικασίας δεν τον περιμένει θρόνος δια βίου στην κορυφή του Ολύμπου. Η δημοκρατία, ευτυχώς, δεν λειτουργεί έτσι. Ξεκινάει πάντα από το σπίτι μας και επιστρέφει σε αυτό.
*Η Χαρά Κεφαλίδου είναι βουλευτής Ν. Δράμας και υπεύθυνη Τομέα Παιδείας και Θρησκευμάτων του Κινήματος Αλλαγής.
