Τα σκοτεινά βραδιά του Νοέμβρη του 73 οι φοιτητές εκλιπαρούσαν μέσω του ραδιοφώνου για ιατρική βοήθεια.
Ο τότε επικεφαλής των γιατρών μαζί με άλλους συναδέλφους , με κίνδυνο της ζωής τους, προσπάθησαν με κάθε τρόπο να φτάσουν μέσα στο Πολυτεχνείο ενώ αξίζει αναφοράς το ότι χειρουργούσαν ασταμάτητα για τρεις μέρες.
Αν ρωτήσουμε αυτή τη γενιά που εμείς κάποιες φορές καυτηριάζουμε έντονα (στο βωμό του για όλα φταίνε οι άλλοι) θα μας θυμίσει τις δυσκολίες και τα εμπόδια που συνάντησαν οι γιατροί από το τότε χουντικό καθεστώς για να φτάσουν «στην πυρακτωμένη ζώνη» του Πολυτεχνείου .
Ήταν αληθινές και ιστορικές στιγμές που μπορεί να τις μελετήσει κάποιος που το επιθυμεί.
Σήμερα που η Ιστορία γράφεται ξανά, που τα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες συνθλίβονται κάτω από έναν αδυσώπητο ιό, που δοκιμάζει τις αντοχές της ανθρώπινης κοινωνίας το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό δίνει τη μάχη των μαχών μέσα στα σύγχρονα «Πολυτεχνεία» που είναι τα νοσοκομεία .
Πάλι προσπαθούν να σώσουν νέους ανθρώπους, όπως και τότε. Είναι δεδομένο ότι οι κοινωνικές και οικονομικές αντοχές της πλειοψηφίας των συμπολιτών μας κρέμονται από μία κλωστή, ευρισκόμενες στο ναδίρ. Ο ορθολογισμός όμως και η φωνή της λογικής οφείλουν να βρίσκονται στο ζενίθ, διότι είναι οι πυλώνες για το σχηματισμό μιας ανθρώπινης κοινωνίας.
Η μεγαλύτερη νίκη που έχει καταγράψει η ιατρική επιστήμη είναι ενάντια σε κάθε μορφή ιδεοληψίας, σε κάθε μορφή παραλογισμού.
Η Ιστορία γυρίζει και η Ιατρική θέλει την κοινωνία δίπλα της, το λαό μαζί της, όπως το 73…Βασανιστικά ερωτήματα γεννιούνται : «Ποιος είναι σήμερα μέσα στο τανκ;» Όχι πάντως το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που συντάσσονται με την πλειοψηφία…
«Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή» …Αλήθεια το έχουμε εμπεδώσει αυτό;
* Ο Θωμάς Ρίζος κατάγεται από την Άρτα είναι αναπληρωτής δάσκαλος και είναι μέλος του Τομέα Παιδείας του ΚΙΝΑΛ.
