Δεν είμαι σίγουρος αν ο Κώστας Ζουράρις ανήκει σε αυτό ή ακόμα και στο προηγούμενο Κοινοβούλιο· νιώθω πως είναι κάτι σαν «ξεχωριστό σώμα», το οποίο δεν συνδέεται με το μορφωτικό επίπεδο της Βουλής των αρχών του 21ου αιώνα που διανύουμε. Όπως συνηθίσαμε να λέμε: θα πρέπει να νιώθει «σαν ψάρι έξω από το νερό». Αυτή η διαφορά στην οποία αναφέρομαι είναι και γλωσσική μάλιστα, καθ’ ότι οι δύσκολες και σύνθετες λέξεις τις οποίες λέει απνευστί, όπως και ολόκληρες φράσεις στα αρχαία ελληνικά, δεν είναι δυνατόν να γίνουν αντιληπτές από το σύνολο των τριακοσίων. Έτσι, η βουλευτική του παρουσία έχει καταλήξει να είναι, χρόνια τώρα, μοναχική, με την χαρακτηριστική ερημικότητα η οποία συνοδεύει και συνάδει με τους Ποιητές.
Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως ο εν λόγω «Ποιητής της Βουλής», κατά κάποιον τρόπο, «στολίζει» τον αντιπροσωπευτικό ναό τής δημοκρατίας μας, με μόρφωση, καλλιέργεια, ευρυμάθεια, εξυπνάδα και ακραίες… γλωσσολογικές ρητορικές, οι οποίες μας κάνουν, εμάς τους θεατές, να αισθανόμαστε αγράμματοι, ημιμαθείς και αστοιχείωτοι… Επί πλέον, όταν ρητορεύει, νιώθουμε ως από άλλον Πλανήτη και τρέχουμε όλοι να ανοίξουμε τα λεξικά και τα γλωσσικά βοηθήματα μπας και βρούμε καμία άκρη με ό,τι πνευματικό και αρχαιοπρεπές «εξαπολύει» ο μεγάλος.
Προχθές πάλι, στις 8/8, ανέβηκε στο βήμα, ήρεμος και σίγουρος για τον προφορικό λόγο του, αδιαφορώντας για το ποιος θα τον καταλάβει και ποιος όχι και έγινε βούκινο στο διαδίκτυο με αυτά που είπε και εννοούσε αυτός ο πνευματικός Ταγός…
Δεν είναι η πρώτη φορά που μπαίνει στο στόχαστρο ο λόγος του. Σχεδόν κάθε φορά που μιλάει, προκαλεί γέλωτες και μειδιάματα με τις πανέξυπνες ατάκες του, παρόλο που, προσωπικά, μου προκαλεί κάτι σαν αίσθηση ενός πνευματικού «ιλίγγου», μιας δυσφορίας που με οδηγεί να καταγράφω την περίπτωσή του ως… γραφική. Η ένταξή του στο δήθεν «ανεξάρτητο» πολιτικό μπλοκ του ακροδεξιού Πάνου Καμμένου, μου ήταν αρκετή για να νιώσω τον «αέρα κοπανιστό» των ενεργειών και πρωτοβουλιών του, έστω και αν γλωσσολογικά-επαναλαμβάνω-ντύνει τα λόγια του με το ακριβό χαρτί ενός πολυτελούς πνευματικού περιτυλίγματος που τον κάνει να ξεχωρίζει…
Δεν θα κρίνω αν υπήρξε χρήσιμος ως βουλευτής ή υφυπουργός στην ενεργή πολιτική του ενασχόληση. Επίσης, δεν είμαι σε θέση να βγάλω συμπεράσματα για την «αριστερή του τοποθέτηση» ή για την θητεία του σε προοδευτικά κόμματα στα οποία ήταν κατά καιρούς ενταγμένος τα παλαιότερα χρόνια . Η ιστορία θα το αποδείξει βέβαια, αλλά ο οξυδερκής ρήτορας είναι κάτι σαν φωνή από το υπερπέραν, η οποία (φωνή) θαρρείς δεν έχει ακροατές και τα λεγόμενά του μένουν κυρίως για σχόλια στον διαδικτυακό χαβαλέ.
Το να πεις στη Βουλή πως οι βουλευτές δεν διαθέτουν… στύση (για να το πω πιο ευγενικά) και γι’ αυτό γίνονται επιθετικοί και… βάνδαλοι, είναι όντως μια θέση αιρετική και ασυνήθιστη (δείτε το βίντεο).
Προσοχή: Ο Λαζόπουλος λέει τα ίδια με διαφορετικό τρόπο και γλώσσα…
Η επικάλυψη των λεγομένων του Ζουράρι με τον Θουκυδίδη, τον Πλάτωνα και την αρχαία ελληνική γλώσσα, το κάνει ίσως πιο χαριτωμένο και… μπουρλέσκο. Ο Ταγός είναι αναμφισβήτητα, ένας καλός θεατρίνος που μας διασκεδάζει και λόγω της άγνοιάς μας στη γλωσσολογική-γλωσσοπλαστική-γλωσσογνωστική του ικανότητα. Είναι σαν έναν αριστοφανικό ηθοποιό ο οποίος μας κάνει να γελάμε, όχι αποκλειστικά με τα ευρήματά του τα οποία είναι πλέον γνωστά, αλλά με όπλο τις αρχαιοελληνικές του εκφραστικές περγαμηνές…
Ο Ζουράρις δεν είναι ένας άνθρωπος της εποχής μας. Έρχεται, όντως, από πολύ-πολύ παλιά· εντάχθηκε σε μια εποχή ξένη προς αυτόν και προσπαθεί να την κουμαντάρει με ευρηματικά τρικ και πιασάρικες επινοήσεις λαϊκίστικων καταβολών…
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
