Αν είχαμε λίγη τσίπα ως λαός, λίγη αξιοπρέπεια και περηφάνια, -και βεβαίως λίγη φαντασία και κουράγιο- θα έπρεπε να πάμε στη σημερινή φιέστα των κομματαρχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Να πάμε και να σταθούμε όρθιοι απ’ έξω, ακίνητοι, άλαλοι, ανέκφραστοι μπροστά στα κομματόσκυλα που θα μπαίνουν και θα βγαίνουν. Χωρίς φωνές, χωρίς συνθήματα, χωρίς αποδοκιμασίες. Μόνο να μάτια να κινούνται και να στοχεύουν τα δικά τους και ανεπαίσθητα το κεφάλι πάνω κάτω σα να λέει «καλά δε ντρέπεστε;».
Φανταστείτε αυτή τη σιωπηλή χλεύη από χιλιάδες. Αυτοί να ενοχλούνται, να βρίζουν και να προκαλούν και σαν απάντηση σιωπή. Να φωνάζουν «πουλημένοι» «προσκυνημένοι» «προδότες» και σαν απάντηση σιωπή. Και το κεφάλι πάνω κάτω.
«Καλά δε ντρέπεστε;»
Ζούμε μέρες απίστευτης σαχλαμάρας. Και λήθης.
Πέρυσι τέτοιο καιρό κορυφωνόταν ο μεγαλύτερος μεταπολιτευτικός εμπαιγμός. Έριξαν με φαύλο τρόπο μια καλή κακή κουτσή στραβή κυβέρνηση που άλλοτε περπατούσε, άλλοτε μπουσούλαγε και συχνά έκανε βήματα πίσω. Ναι αλλά το ημερολόγιο έγραφε «29 Δεκεμβρίου 2014» (πτώση της κυβέρνησης).
Αυτοί υποσχέθηκαν το μέλλον (δηλαδή λαγούς με πετραχήλια) και τώρα ευχόμαστε και παρακαλάμε επιστροφή στο παρελθόν, σε κείνον τον αβέβαιο κουτσό στραβό Δεκέμβρη.
Τέτοια υπήρξε η καταραμένη στράτα μας ένα χρόνο τώρα.
Τέτοια υπήρξε η ΑΠΑΤΗ τους.
Και σήμερα τη γιορτάζουν! Αντί να σιωπήσουν.
Αλαζονεία, έλλειψη μέτρου και θράσος. Ύβρις.
Καλά δε ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ;
