Αν λοιπόν, όπως είπαμε, το βασικό πρόβλημα του Πολιτικού μας Συστήματος είναι, ότι στην πράξη δεν υπάρχει η προβλεπόμενη από το Σύνταγμα μας Ανεξαρτησία (Διάκριση) μεταξύ των βασικών λειτουργιών (εξουσιών) του Πολιτεύματος μας, τότε πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτή η Διάκριση? Για να λειτουργεί σωστά η Αντιπροσωπευτική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία μας. Και να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά όλα τα παρεπόμενα προβλήματα, που ταλανίζουν και το Πολίτευμα και τους πολίτες.
Διότι, δεν θα είχαμε μνημόνια, εάν οι πραγματικά ανεξάρτητες εξουσίες (Εκτελεστική, Νομοθετική, Δικαστική) δεν επέτρεπαν, η μία στην άλλη και όλες μαζί, τις ανερμάτιστες πολιτικές, που χρεοκόπησαν την χώρα. Δεν θα είχαμε Μάνδρα και Μάτι, εάν οι πολεοδομίες δεν ήταν γεμάτες ρουσφέτια. Δεν θα είχαμε τέτοιες καταστροφικές πυρκαγιές και πλημμύρες, εάν λειτουργούσαν σωστά οι ανάλογες κρατικές υπηρεσίες και εάν γίνονταν έγκαιρα τα αναγκαία έργα και το «112». Δεν θα είχαμε Τέμπη, εάν δεν διοικούσαν τα τραίνα διάφοροι ρουσφετολογικά διορισμένοι άσχετοι και εάν δεν έκανε 25 χρόνια να μισοτελειώσει τμηματικά η τηλεδιοίκηση των σιδηροδρόμων. Και άλλα πολλά εάν και εάν, στην Οικονομία, στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Ασφάλιση, στην Εργασία, στην Παραγωγή όλων των ειδών, στην Ναυτιλία, στον Τουρισμό, στο Εμπόριο και πάει λέγοντας.
Κυρίως , δεν θα είχαμε αυτόν τον πολιτικό πολτό. Με τους μεν να κομπάζουν με την αλαζονεία του μοναδικού μονόφθαλμου. Τους δε να κοκορομαχούν με χαλεπότητες για το τίποτα. Και όλους να πλέουν αμέριμνοι σε αφόρητα πελάγη μετριοκρατίας. Μετά από εκείνο τον μακρινό διπολισμό των κραταιών, που προσέφεραν δημιουργική ευημερία αλλά και έσπειραν καταστροφές.
Είναι η ώρα, νομίζουμε, εν όψει και της αναθεώρησης του Συντάγματος μας, να δούμε κατάματα την ανάγκη ενός Άλλου Πολιτικού Συστήματος. Με κύριο χαρακτηριστικό την απόλυτη Διάκριση (Ανεξαρτησία) των τριών βασικών λειτουργιών (εξουσιών) του Πολιτεύματος. Όπου τελικά, «ο Γιάννης θα φοβάται το θεριό και το θεριό τον Γιάννη». Και όλοι δεν θα μπορούν παρά να συνεργάζονται, ως ανεξάρτητοι και αλληλοελεγχόμενοι. Για το καλό της Δημοκρατίας και των πολιτών.
Για να συμβεί αυτό, καλό είναι όλες οι βασικές εξουσίες (λειτουργίες) του Πολιτεύματος να έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση, απ’ ευθείας από την δύναμη της λαϊκής ψήφου και όχι δανεική. Και το Πολίτευμα να είναι γνήσια Δημοκρατία και όχι δημοκρατικοφανής απολυταρχία.
Δεν είναι, δεν πρέπει να είναι, τα πάντα, ούτε μόνος ο Πρωθυπουργός ούτε μόνη η Κυβέρνηση ούτε μόνη η Βουλή ούτε μόνη η Δικαιοσύνη. Πρέπει να μην μπορούν ο ένας χωρίς τον άλλο και να μπορούν μόνο όλοι μαζί.
Χωρίς περιστροφές, αυτά σημαίνουν άλλες εκλογές για Κυβέρνηση και άλλες για Βουλή. Που να μην μπλέκονται η μία με την άλλη. Σημαίνουν Δικαιοσύνη αυτοδιοικούμενη, με ηγεσία αιρετή και όχι διορισμένη. Σημαίνουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας επίσης αιρετό, υπερκομματικό θεματοφύλακα του Συντάγματος, με ουσιαστικές αρμοδιότητες. Σημαίνουν πολλά. Και για το πώς μπορούν να γίνουν αυτά, θα τα πούμε σε επόμενη ανάρτηση μας.
Εδώ θα είμαστε..!
* Ο Μάκης Γιομπαζολιάς είναι δημοσιογράφος και νομικός και Γενικός Γραμματέας του Ομίλου Πολιτικής Σκέψης ΑΚΤΙΔΑ
Πατήστε και δείτε τα 76 προηγούμενα άρθρα του Μάκη Γιομπαζολιά
