Κυκλοφόρησε το βιβλίο του συγγραφέα Θοδωρή Γιωργάκη, με την ευκαιρία της επετείου των διακοσίων ετών απ’ την γέννηση του Λευκάδιου Αοιδού Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, (1824 – 2024), με τίτλο «Αριστοτέλης Βαλαωρίτης. Απ’τον μικροελλαδισμό στην εθνική αναγωγή». Η παρουσίασή του θα γίνει υπό της Αιγίδα της ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ στην ιστορική και εμπνευματωμένη αίθουσά της, την οποία, μάλιστα, τίμησε και σαν πρόεδρός της ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ!
Η παρουσίαση την Δευτέρα 1η Απρίλη 2024 και ώρα 7 μ.μ. (Ακαδημίας και Γεναδίου 8 ΑΘΗΝΑ, Στάση Μετρό Πανεπιστημίου).
Πρόγραμμα παρουσίασης
Χαιρετισμό θα απευθύνει ο πρόεδρος της εταιρείας Κώστας Καρούσσος, ποιητής και εικαστικός.
Για τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και το βιβλίο θα μιλήσουν:
- ο Γιώργος Κοντογιώργης, ομότιμος καθηγητής και πρώην πρύτανης
- ο Κυριάκος Χήνας, καθηγητής και ιστορικός
- ο Θόδωρος Χήρας, ιατρός διευθυντής εσύ και συγγραφέας και
- ο Χρήστος Μελάς, οικονομολόγος και συγγραφέας
την εκδήλωση συντονίζει ο Σωτήρης Κατσένος, δημοσιογράφος και συγγραφέας
Θα ακουστεί το μουσικό δίδυμο Γιάννη και Κωνσταντίνου Φουρλάνου σε μελοποιημένα ποιήματα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη
Δημοσιεύομε ένα εδάφιο απ’ το βιβλίο του ΘΟΔΩΡΗ ΓΕΩΡΓΑΚΗ, για να προϊδεάσομε τον αναγνώστη, με τίτλο «Η ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΟΠΙΟΥΜΕΝΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ».
«Η ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΟΥΜΕΝΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ…
Ο Βαλαωριτισμός! Για τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη η πολιτική δραστηριότητα, που ανέπτυξε απ’ τους αγώνες ακόμη για την Ένωση της Επτανήσου, την συμμετοχή του στην Εθνοσυνέλευση και την εκλογή του στο Εθνικό Κοινοβούλιο την Δεκαετία του 1860, δεν ήταν αποτέλεσμα μιας τυπικής βιολογικής ή ψυχολογικής διαδικασίας, με στόχο την αλίευση θώκων και μεγαλείων, εκμεταλλευόμενος, μάλιστα, θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς, την μεγάλη του δημοφιλία μεταξύ όλων των Ελλήνων, αφού η πολυδιάστατη και πολυσχιδής προσωπικότητά του <<γέμιζε>> τη χώρα ολάκερη! Προέκυψε σαν μια ψυχική ανάγκη και εκδήλωση ενός διαρκώς ανανεούμενου πρακτικού σκοπού, να σταδιοδρομήσει στην σφαίρα του πολιτικού οραματισμού, σαν ένα κράμα ιστορικού στοχασμού και αναγεννητικής διανόησης, προσφέροντάς τα υπηρεσίες στην πατρίδα, μέσα απ’ την αναπροσαρμογή σε ολοένα μετακινούμενα, προς το μέγιστο, επίπεδα Εθνικής ολοκλήρωσης, σύμφωνα με τον δυναμισμό της ιστορικής πορείας της Ελλάδας.
Σ’ αυτή του την πατριωτική επιλογή ζωής, σύντροφός του ήταν η αστέρευτη γνώση της ιστορικότητας, πράγμα που σήμαινε για τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη μια αέναη ανενέωσή της μέσα στον χρόνο, προς την κατεύθυνση του διδακτισμού, για το δέον γενέσθαι στην τελική στόχευση και υλοποίηση του Μεγαλοϊδεατισμού του! Για τούτο ο ποιητής και ο πολιτικός Βαλαωρίτης πάνε αντάμα, αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοεξαρτιόνται, ταγμένος στο πλευρό των Διαφωτιστικών Δημοκρατικών ναμάτων, των οποίων συνειδητά έγινε κοινωνός στην πολύχρονη σπουδαστική του θητεία στην Ευρώπη, λάτρης των διανοητικών εθνικών αναζητήσεων του Κοραή και της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΣ, όσο δε προχωρεί προς την ωριμότητα, αφού, τελικά εγκαταλείπει, επεισοδιακά την πολιτική στα 1868, τόσο και περισσότερο κατορθώνει να αφομοιώσει το αισθητικό του ιδανικό και να συνενώσει την τέχνη του στίχου με μια πιο πλέρια στην κοινωνική πραγματικότητα ιδεολογία του…
Έζησε μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο πολλαπλασιαζόμενες αβεβαιότητες… Το γνωρίζει άριστα αυτό, γι αυτό και παλεύει, με την πολιτική του επιλογή και το Εθνικής Αναγωγής ποιητικό του έργο, να τον μετατρέψει σε έναν κόσμο με αυξανόμενες ευκαιρίες, με ολοκάθαρη στόχευση εθνική την επέκταση του βρεφικής ηλικίας Ελληνικού Βασιλείου σε μια ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ, που θα περιελάμβανε όσα της ανήκουν ιστορικά! Ως εκ τούτου, και μέσα στο μετα – κλίμα της Ελληνικής Επανάστασης μεγαλωμένος, με όλα τα θετικά, αλλά και τις παθογένειές της, οδηγείται σε μια συγχώνευση της πολιτικής εθνικής ιδέας με την ποίηση! Αλλά δεν είναι για τον Βαλαωρίτη ο πατριωτισμός ένας δογματικά προσανατολισμένος στείρος εθνικισμός, αλλά η κριτική διερεύνηση του ειδικού εκείνου πεδίου, μέσα και πάνω στο οποίο θα συνυφανθεί το Ιστορικό Προηγούμενο με την ανεξάντλητη Ελληνική πολλαπλότητα. Στοχεύει καθαρά στην ανάσυρση στην επιφάνεια καθετί του Ελληνικού και ιδιαίτερα της ιστορικής διαδρομής, η οποία θα προετοιμάσει τον Έλληνα στον στόχο της ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗΣ!
Αρνητής της μονομερούς πρόσδεσης της πολιτικής αποκλειστικά στον τομέα των οικονομικοκοινωνικών εκδηλώσεων, τις οποίες, όμως, δεν παραμελεί σαν εκπρόσωπος του Λευκαδίτικου λαού στο Κοινοβούλιο, θεώρησε κατ’ εξοχήν και πίστεψε στην διαμόρφωση μιας γνήσιας Ελληνικής Ιστορικής Συνείδησης, που θα ζητούσε και θα απαιτούσε το Πανελληνικό Ιδεώδες. Δεν ήταν, ως εκ τούτου, ένας απλός βουλευτής της περιφέρειας και μάλιστα των προσφάτως ενσωματωθέντων Ιονίων Νήσων, που απλά θα συνάθροιζε την ψήφο του στις Κοινοβουλευτικές αποφάσεις, αλλά ένα κατασταλαγμένος θασιώτης με γαλβανισμένες τις ιδέες του για μια ενιαία δημοκρατία λογίων ανδρών – βουλευτών, που θα συναποφάσιζαν δημιουργικά και ελεύθερα πάνω στα εν εξελίξει και δυναμική Εθνικά Θέματα. Οι ριζοσπαστικές του αντιλήψεις περί πολιτικής, ο Βαλαωριτισμός σαν ιδεολογία, για τον οποίο κάναμε ανωτέρω λόγο, σίγουρα τον έφεραν σε αντιπαλότητα με το γνωστό, διαχρονικά, τύπο του έλληνα πολιτικού, που αντιλαμβάνεται, κατά κανόνα, τον Κοινοβουλευτικό βίο του σαν κορυφαία ευκαιρία προς παντοειδείς αυτοσχεδιασμούς και προσωπικά οφέλη, σαν ένα εφαλτήριο, τελικά, κοινωνικής ανέλιξης, μέσα σε ένα ευρύ κοσμοπολίτικο γίγνεσθαι, που εξασφαλίζει ουσιαστική υπεροχή και τα προσωπικά θέλω…
Για τον Βαλαωρίτη, σταθερά αντίπαλο της παραδοσιακότητας στα πολιτικά πράγματα της χώρας, η καθολική ισχύς της ιστορίας στην διάπλαση ενός νέου τύπου Έλληνα, ρέκτη των μεγάλων οραμάτων και ιδεών, τον οδηγεί σταθερά σε χρήσιμες προσπάθειες μιας ολιστικής ταξινόμησης της Ελληνικής Κοινωνίας σε καρποφόρες αναζητήσεις στον δρόμο για την Εθνική Ολοκλήρωση, μέσα απ’ την πολιτική. Γνωρίζει και βλέπει πως, ο <<Μικροελλαδισμός>>, έτσι όπως τον παγιώνει το θεσιθηρικό πολιτικό σύστημα της ταραγμένης εκείνης δεκαπενταετίας, (1860 – 1875), η οποία πέρασε στην Ελληνική Πολιτική Ιστορία σαν <<Η δεκαπενταετία του αίματος>>, με τον εφησυχασμό στην οριακή γραμμή Αμβρακικού – Μαλιακού, και την παθητική στάση απέναντι στη δυναμική που αναπτύσσεται στην Κρήτη, είναι μια επικίνδυνη στασιμότητα, την ίδια στιγμή, μάλιστα, που η προϊούσα αποσύνθεση της πάλαι ποτέ κραταιάς Οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν οφθαλμοφανής… Και εδώ ακριβώς έρχονται συνυφασμένα άρρηκτα οι πολιτικές του επιδιώξεις και το ποιητικό του έργο, όχι να προτείνουν στρατιωτικές λύσεις, αλλά να ετοιμάσουν το έδαφος σε μια διαρκή πειθαρχία του νου, ώστε να αποκτήσει συνείδηση ο Ελληνικός Λαός του πλούτου και της ποικιλίας αυτής της <<Ζητούμενης Ελλάδας>>, που καρτερικά περιμένει να δοξασθεί… Επομένως, δεν θα μιλήσει κανείς απλά για το ποιητικό έργο του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, σαν ένα είδος Τυρταιϊκού Παιάνα, αλλά θα διακρίνει πως, τελικά, είναι ακόμη μια <<Γέφυρά του>> της μετάβασης σε ένα νέο ερμηνευτικό σχήμα του τριγώνου ΙΣΤΟΡΙΑ – ΕΛΛΑΔΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, απ’ την μύχια επιθυμία, στην Αυτοπραγματοποιούμενη Προφητεία!
Στο μέσον του 19ου αιώνα η αρχή της εθνικής κυριαρχίας βρίσκεται σε έξαρση στα Βαλκάνια, με την δημιουργία εθνικών κρατών, Ελληνικό, Σερβικό, Βουλγαρικό, αφού η πολυμεροποίηση της σκληροτράχηλης Οθωμανικής αυτοκρατορίας φέρνει στην επιφάνεια εθνικές επιδιώξεις και στόχους αιώνων. Αυτός ο εξακολουθητικός διευρυνόμενος λόγος των Βαλκανικών εθνών – κρατών, είναι γνωστός στον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, ο οποίος αποζητεί την στιγμή εκείνη της υψηλής ιδεολογικής εθνικής έξαρσης.
Σ’ αυτή του την υπέρτατη επιδίωξη πρωταρχικός του στόχος αναδεικνύεται η συσπείρωση του Ελληνικού Λαού γύρω από έναν δυνατό πόλο εξουσίας, και εκείνη την ιστορική χρονική στιγμή, όσο και αν ακούγεται παράταιρο για τον δημοκράτη Βαλαωρίτη, αυτή την συσπείρωση την έβλεπε στο πρόσωπο του βασιλιά, άσχετα αν οι χειρισμοί του Γεωργίου του Α αποκαρδίωσαν και τον ίδιο τον Βαλαωρίτη και τον ελληνικό λαό, θα αναφερθούμε παρακάτω για τον ρόλο της βασιλείας αυτή την ταραγμένη δεκαετία του 1860, και συνακόλουθο αυτής της συσπείρωσης έβλεπε ο Βαλαωρίτης την αποσχηματοποίηση της κομματοκρατίας με την μετατροπή της σε μια δυναμική πρωτοπορεία, με αιχμή του δόρατος την απελευθέρωση των υπολοίπων Ελληνικών εδαφών…
Εις μάτην όμως… Το μεδουσοπρόσωπο πολιτικό σύστημα της εποχής του δεν έστεργε δασκαλέματα, ούτε παραινέσεις και βάδιζε τον δρόμο της φυλλόροης πορείας του, τυλιγμένο μέσα στις διαχρονικές του παθογένειες, με κυρίαρχη αυτή της κομματικής, άρα προσωπικής πολιτικής επιβίωσης, ξεστρατισμένο από στοχεύσεις και οράματα και ιδιαίτερα απ’ τον Μεγαλοϊδεατισμό του Βαλαωρίτη, ο οποίος με χειμαρρώδη αγωνία πάλευε να μπάσει το αυθεντικό ποτιστικό νερό στο εθνικό μας περιβόλι, που θα λειτουργούσε εξόχως γονιμοποιητικά, μετατρέποντας τον εφησυχαστικό Μικροελλαδισμό σε μια Εθνική Αναγωγική Φουρτούνα… Σε αυτό το μίζερο και χαμερπές πολιτικό κλίμα δυστύχησε να ζήσει ο Βαλαωρίτης, ο οποίος, όμως, πορεύθηκε σταθερά και αταλάντευτα πάνω στις ράγες της απόλυτης δογματικής του ακαμψίας, σε σχέση με το νέο τύπο πολιτικού που πρέσβευε, χωρίς να διστάσει να εγκαταλείψει θέσεις και οφίτσια και να επιστρέψει στο γνήσιο Λευκαδίτικο περιβάλλον του παντεπότη του Λαού……
Ο Βαλαωριτισμός, σαν πολιτική ιδεολογία μιας πιο προωθημένης Κοινοβουλευτικής βαθμίδας, που θα ομογενοποιούσε σύνολο τον πολιτικό κόσμο προς την μεγάλη εθνική στόχευση, μπορεί να ηττήθηκε, απ’ το τότε πολιτικό σύστημα, που τάχιστα ανέπτυξε τα γνωστά αντισώματα της επιβίωσης, με την μορφή, όπως θα δούμε παρακάτω, ακόμη και χλευαστικών τσιτάτων κατά του Μεγαλοϊδεάτη Λευκάδιου Ποιητή… Έμεινε, όμως, σαν καθάρια και κρυστάλλινη παρακαταθήκη αυτής της ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕΝΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΩΓΗΣ, που βραχυπρόθεσμα αποθεωτικά καρποφόρησε, με τους Βαλκανικούς Αγώνες 1912 – 13, στους οποίους και ο ίδιος Τυρταιικά είχε συμβάλλει με το μνημειώδες ποιητικό του έργο… Η Συλλογική Εθνική Υπόσταση, σαν πολιτική Διαθήκη του Βαλαωρίτη, με την μορφή της Συσσωμάτωσης κάτω από ένα μανδύα Ελληνοκεντρικό, με κοινό σκοπό και συνείδηση της ιδιαίτερης Ρωμαίικης Ταυτότητάς μας, δεν μπορούσε παρά να γίνει πραγματικότητα…»
