Ο Υπουργός Παιδείας συνεχίζει να ασκεί μια πολιτική, που δεν αγγίζει τα προβλήματα και τις ανάγκες των σχολείων. Απλώς διαμορφώνει μια εύθραυστη κρούστα επικοινωνίας, ότι κάτι παράγει!
Άραγε, τι ισχύει; Είναι σε αντίφαση με την ως τώρα εκπαιδευτική πολιτική, Έχουμε απουσία σχεδιασμού ή κρυφή ατζέντα;
Ας δούμε τις πιο εμφανείς αντιφάσεις του ψηφιακού φροντιστηρίου με άλλες εξαγγελίες για την εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης της Ν.Δ.
|
Εξαγγελίες, μέχρι τώρα |
Ψηφιακό φροντιστήριο |
| Μάθηση μέσα από τη συμμετοχή και τη διερεύνηση και όχι με το πρότυπο απομονωμένων σιλό γνώσης | Ακολουθεί το πρότυπο του εκπαιδευτικού-αυθεντία, της «μεταδοτικότητας» και των μαθητών-ακροατών |
| Τα νέα προγράμματα σπουδών βασίζονται στα προσδοκώμενα μαθησιακά αποτελέσματα και όχι μόνο σε μια πηγή περιεχομένων, καθώς κάθε τάξη έχει τη δική της δυναμική | Ένα μάθημα στο διαδίκτυο, για κάθε ενότητα, οριζόντια για όλη την Ελλάδα, στο μοντέλο «αν τα πω, τα μάθανε» |
| Διαφοροποίηση της διδασκαλίας και της μάθησης | Ένας τρόπος διδασκαλίας κάθε μαθήματος, για όλα τα παιδιά. |
| Η τάξη ως κοινότητα μάθησης | Χάνεται η ευκαιρία για κοινωνική αλληλεπίδραση στην τάξη |
| Εμπιστοσύνη στον εκπαιδευτικό ως σχεδιαστή εκπαιδευτικού υλικού, για την τάξη του | Ένα υλικό σχεδιασμένο από το ΥΠΑΙΘΑ ή το ΙΕΠ, για όλα τα παιδιά, το ίδιο |
| Συμπερίληψη | Μαθήματα που δεν λαμβάνουν υπόψη τους τους προσωπικούς τρόπους μάθησης |
| Εκπαιδευτικοί σε όλα τα σχολεία | Προσομοιάζει σε μέτρο τύπου “lesson pass” για σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς |
O …tech expert κ. Πιερρακάκης, που μιλάει συνεχώς για κάτι πρωτόγνωρο, είναι στην κατεύθυνση της ψηφιοποίησης παρωχημένων εκπαιδευτικών προσεγγίσεων και απλά χρησιμοποιεί τη μορφή της εκπαιδευτικής τηλεόρασης της δεκαετίας του 1980!
Πρόκειται για μια υπηρεσία παρωχημένης παιδαγωγικής και μαθησιακής λογικής:
Από τη μια, μας γυρίζει πολύ πίσω από το ψηφιακό σχολείο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ του 2009, που υλοποιήθηκε αξιοποιώντας τις δυνατότητες της ψηφιακής τεχνολογίας, με τα παιδιά στο επίκεντρο και στη λογική του «ανοικτού»: με διαδραστικά περιβάλλοντα, προσομοιώσεις, ευκαιρίες πειραματισμού και εμπιστοσύνη στον εκπαιδευτικό που σχεδιάζει για την τάξη του. Έχουμε έντονες αμφιβολίες, αν οι νέες πλατφόρμες που σχεδιάζονται θα εμπιστεύονται τον εκπαιδευτικό ή θα είναι στη λογική του ψηφιακού φροντιστηρίου.
Από την άλλη, δείχνει να αγνοεί την κοινωνική διάσταση της μάθησης. Οι μαθητές και οι μαθήτριές μας χάνουν τις ουσιαστικές ευκαιρίες που μπορεί να προσφέρει η εξέλιξη των ψηφιακών εργαλείων, σε μια τάξη, στο κύτταρο δηλαδή της μαθησιακής διαδικασίας: ενίσχυση της αλληλεπίδρασης, ευκαιρίες για προσωπική εμπλοκή των παιδιών με τη διερεύνηση, για συνεργασία.
