Άλλη μια γυναίκα, άλλη μια γυναίκα θύμα κακοποίησης, η οποία «στάλθηκε» χωρίς κανέναν δισταγμό στην πυρά… Η δημοσιοποίηση των στοιχείων της γυναίκας που κατήγγειλε τον βιασμό και τη σωματική της κακοποίηση από τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Γεωργούλη (αναγνωρίζοντας το τεκμήριο της αθωότητας), χωρίς τη συγκατάθεσή της, ήταν ένας ακόμη βιασμός για την ίδια.
Πολύ περισσότερο όταν συνοδεύτηκε με φωτογραφίες της, με παράθεση του βιογραφικού της, με εικασίες για την προσωπική της ζωή και τη σχέση της με τον καταγγελλόμενο αλλά και με υπονοούμενα για τη χρονική στιγμή της αποκάλυψης.
Ακόμη και τώρα που η Ελένη, η καταγγέλλουσα, αφού διασύρθηκε από τον διαδικτυακό όχλο, και ενώ παρουσίασε το χρονικό της τραυματικής της εμπειρίας και όσων ακολούθησαν, το δηλητηριώδες ερώτημα που ακούγεται είναι «τώρα το θυμήθηκε και αυτή»;!
Στήριξη του θύματος «χωρίς ναι μεν αλλά» δεν σημαίνει απλώς διακήρυξη μηδενικής ανοχής στην έμφυλη βία ένα 24ωρο μετά τις καταγγελίες από τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα, ούτε μισόλογα και «γκρίζες ζώνες», αλλά ξεκάθαρη ανάληψη της ευθύνης για την επιλογή του Αλ. Γεωργούλη ως υποψήφιου ευρωβουλευτή, με μοναδικό κριτήριο την αναγνωσιμότητα και την εξωτερική του εμφάνιση και ηχηρή αποδοκιμασία των χυδαίων επιθέσεων που δέχτηκε το θύμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Επιστρατεύτηκαν στρατιές οργανωμένων «τρολ» στο διαδίκτυο για να κατακρεουργήσουν το θύμα και να αποθαρρύνουν με αυτόν τον τρόπο κάθε άλλη γυναίκα να βγει και να καταγγείλει αντίστοιχα περιστατικά βίας.
Είναι τελικά το κομματικό μας συμφέρον πάνω από τα ανθρώπινα δικαιώματα, πάνω από την οδύνη και το τραύμα κάθε θύματος; Αν δεν αποφασίσουμε να βγάλουμε τους «κομματικούς φακούς» και δεν καταδικάσουμε τη βία κατά των γυναικών από όπου και αν προέρχεται δεν θα κάνουμε τίποτε άλλο από το να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας και να ξεχειλίζουμε από υποκρισία.
Ας επιστρέψουμε στα βασικά: Κάθε γυναίκα που είναι θύμα έμφυλης βίας χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να μπορέσει να διεκδικήσει την τιμωρία του δράστη, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για δημόσιο πρόσωπο και πρόσωπο με εξουσία. Γιατί η άσκηση βίας, η κακοποίηση ξεκινά από την αίσθηση του θύτη, κατά βάση του άνδρα, ότι έχει την εξουσία, ότι είναι δυνατός, αναγνωρίσιμος, ευρωβουλευτής, γόης, άρα στο απυρόβλητο.
Ο θύτης γνωρίζει καλά την πατριαρχική μας κοινωνία, γνωρίζει τα στερεότυπα που αναπαράγονται όπως και το Victimblaming, το θύμα έφταιγε, «μάλλον τα ήθελε», «ήταν όμορφη και προκλητική» άρα ξέρει εκ των προτέρων ότι η καταγγέλλουσα εύκολα θα διαπομπευτεί, ότι θα υποστεί αμφισβήτηση και ενδεχομένως δολοφονία χαρακτήρα, τόσο η ίδια όσο και η οικογένειά της.
Η υπόθεση του Αλ. Γεωργούλη επιβεβαιώνει πόσο δρόμο έχουμε ακόμη να διανύσουμε για να διασφαλιστεί η προστασία του θύματος που σπάει τη σιωπή, είτε εργάζεται στις Βρυξέλλες, είτε ζει στον Κολωνό, είτε είναι 38χρονη είτε είναι 12χρονη.
* Η Ζέφη Δημαδάμα είναι διδάσκουσα στο τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, αντιπρόεδρος γυναικών του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού κόμματος, μέλος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, πρόεδρος της ΕΓΕ Αθήνας.
Δείτε τα 87 προηγούμενα άρθρα και συνεντεύξεις της Ζέφης Δημαδάμα
