Η χρονιά που ρίχνει αυλαία σιγά σιγά είχε πλούσια πολιτική επικαιρότητα, με δύο ιστορικά γεγονότα να συμβαίνουν: Διάλυση της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ) και παραίτηση ενός πρώην πρωθυπουργού από το αξίωμα του βουλευτή, ο οποίος 2 χρόνια σιωπούσε.
Μια χρονιά όπου η ακρίβεια, η καθυστέρηση της απονομής δικαιοσύνης για το δυστύχημα στα Τέμπη και ένα σκάνδαλο που φέρει τη σφραγίδα της ΝΔ (ΟΠΕΚΕΠΕ), βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, αυξάνοντας την απαξίωση απέναντι στο πολιτικό σύστημα.
Ο λαϊκός και αυθόρμητος ξεσηκωμός της 28ης του Φλεβάρη, καθώς και ο δίκαιος αγώνας των αγροτών που υπονομεύεται μαεστρικά από ένα φαύλο σύστημα που παίζει τα ρέστα του, δείχνουν τον δρόμο.
Το ΠΑΣΟΚ επανήλθε στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Ένα ΠΑΣΟΚ- που κακά τα ψέματα – βρίσκεται μέσα σε μια διαρκή μουρμούρα (με πρωτοκλασάτα στελέχη να τροφοδοτούν αυτήν την κατάσταση). Προσωπικά όση απογοήτευση ένιωσα την βραδιά των προεδρικών εκλογών -λόγω μη εκλογής του προσώπου που στήριξα -την μετέτρεψα σε μια διαρκή προσπάθεια, να ενισχύσω την παράταξη έστω και με ένα μικρό τουβλάκι. Όπως και πολύς κόσμος, μικρά στελέχη, μεσαία που δίνουν τις δικές τους μάχες. Βγαίνουμε μπροστά μαζί με τον Πρόεδρο με έναν κοινό στόχο: την απομάκρυνση της Δεξιάς. Δυστυχώς δεν βαδίζουν όλοι στο ίδιο μονοπάτι. Εξάλλου ο καθένας έχει ένα δικό του ΠΑΣΟΚ στο μυαλό του και κρίνει κατά το δοκούν. Οι κοσμογονικές εξελίξεις στον πολιτικό χώρο τα τελευταία χρόνια έδειξαν ότι η τακτική «του ώριμου φρούτου» όχι μόνο είναι ακατάλληλη προς χρήση, αλλά δεσμεύει και το μέλλον.
Οι προκλήσεις για το ΠΑΣΟΚ είναι μπροστά και είναι πολλές. Είναι πολιτικά σπάνιο για ένα κόμμα που έφτασε μέχρι την εξαφάνιση, να βρίσκεται πάλι σε τροχιά εξουσίας, την στιγμή που κόμματα και κομματίδια γεννιούνται και εξαφανίζονται.
Υπάρχουν οι βάσεις για να γίνει πάλι το ΠΑΣΟΚ ο βασικός εκφραστής της Κοινωνίας. Με αρκετούς αστερίσκους όμως. Οι πολίτες δεν περιμένουν τίποτε και κανέναν, περιμένουν χειροπιαστά έργα. Οι αντικρουόμενες απόψεις και οι τζάμπα υποσχέσεις δεν οδηγούν πουθενά.
Όσες και όσοι περιμένουν το Συνέδριο του Κινήματος για να μπουν στην αρένα για μάχη, ματαιοπονούν. Το Συνέδριο θα είναι ένα πολιτικό εφαλτήριο πραγματικής Αλλαγής και όχι ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Παρόλο που το φαύλο σύστημα υπονομεύει την όλη προσπάθεια το ΠΑΣΟΚ καθημερινά δίνει μάχες στη Βουλή με τους βουλευτές του στην πρώτη γραμμή να καταθέτουν υπεύθυνες και κοστολογημένες προτάσεις.
Μετά από πολλά χρόνια κατόρθωσε και παρουσίασε ένα ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ κυβερνητικό πρόγραμμα στη ΔΕΘ. Όλη αυτή η πολιτική παρακαταθήκη πρέπει να διατηρηθεί και όχι να διατρυπάται με «βελόνες».
Η οικονομική ανέχεια, η πρωτοφανής ακρίβεια, οι μισθοί πείνας, η φυγή συμπολιτών μας προς το εξωτερικό, η υπογεννητικότητα, η καχυποψία απέναντι στους θεσμούς συνθέτουν ένα δύσκολο πολιτικό παζλ.
Τα μεγάλα λόγια δεν συγκινούν αυτόν που στέκεται μπροστά στις τιμές των προϊόντων, τον ιδιώτη που θέλει να ανοίξει μια επιχείρηση, τον αγρότη, τον νέο, τον ασθενή που δεν λαμβάνει φροντίδα στα νοσοκομεία, τον εκπαιδευτικό…
Ακούγεται με ποιον θα πάμε; Προς τι αυτή η ερώτηση; Οι άλλοι με ποιους θα πάνε;
Και φυσικά δεν θα πάμε, γιατί εμείς θα είμαστε οι ρυθμιστές των εξελίξεων και οι συγγραφείς της Ιστορίας. Είναι στην ανθρώπινη μοίρα η κρυφή αναμονή για την αισιοδοξία. Ας είναι το νέο έτος που ξημερώνει, έτος πολιτικής Αλλαγής με το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστή, με το ΠΑΣΟΚ που ζήσαμε τις καλές μέρες και με το ΠΑΣΟΚ που θα ζήσουμε τις καλύτερες!!!
* Ο Θωμάς Ρίζος είναι εκπαιδευτικός και Μέλος της Ολομέλειας του Τομέα Παιδείας ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής