Με κοινή τους δήλωση ο Βουλευτής και υπεύθυνος Κ.Τ.Ε. Παιδείας Στέφανος Παραστατίδης & ο Γραμματέας του Τομέα Παιδείας, Σωκράτης Κάτσικας στηλιτεύουν τα εκρηκτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η δημόσια εκπαίδευση η οποία είναι «ανοχύρωτη εξαιτίας της έλλειψης κυβερνητικού σχεδιασμού και της απαιτούμενης πολιτικής βούλησης».
Επιπλέον καταγγέλλουν το γεγονός ότι: «Δύο μήνες μετά την έναρξη των μαθημάτων, τα κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό παραμένουν χιλιάδες -παρά τις διαβεβαιώσεις για έγκαιρη κάλυψη· γεγονός που έχει οδηγήσει σε απώλεια χιλιάδων διδακτικών ωρών»
Σε αφορά την Ειδική Αγωγή καταγγέλλουν ότι «παραμένει στο περιθώριο, με χιλιάδες παιδιά να στερούνται το αναγκαίο υποστηρικτικό προσωπικό»
Σε ότι αφορά την ανώτατη εκπαίδευση υποστηρίζουν ότι: «η κυβέρνηση επέλεξε –εξαπατώντας την κοινή γνώμη- να ανοίξει το δρόμο για την ανωτατοποίηση ιδιωτικών κολλεγίων, εξισώνοντάς τα με τα δημόσια πανεπιστήμια»
Αναλυτικά η δήλωση των Στέφανου Παραστατίδη & Σωκράτη Κάτσικα
«Ακόμη μία χρονιά βρίσκει τη δημόσια εκπαίδευση ανοχύρωτη εξαιτίας της έλλειψης κυβερνητικού σχεδιασμού και της απαιτούμενης πολιτικής βούλησης, κάνοντας ακόμη πιο εμφανή την υπάρχουσα διοικητική και διαχειριστική ανεπάρκεια. Ειδικά φέτος, η έκταση και η ένταση των προβλημάτων δημιούργησαν ένα δυστοπικό περιβάλλον στην Παιδεία, το οποίο οδηγεί σε αναστάτωση και κινητοποιήσεις ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα.
Δύο μήνες μετά την έναρξη των μαθημάτων, τα κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό παραμένουν χιλιάδες -παρά τις διαβεβαιώσεις για έγκαιρη κάλυψη· γεγονός που έχει οδηγήσει σε απώλεια χιλιάδων διδακτικών ωρών, σε αδυναμία ομαλής λειτουργίας των σχολείων και οργάνωσης του σχολικού προγράμματος.
Παρά τις έγκαιρες επισημάνσεις μας (παρεμβάσεις, ερωτήσεις στη Βουλή, ανακοινώσεις), το Υπουργείο Παιδείας κώφευε, με αποτέλεσμα πλέον να αντιμετωπίζει την έλλειψη προσωπικού δια των συγχωνεύσεων τμημάτων, μεσούσης μάλιστα της σχολικής χρονιάς. Τα σκόντα και οι βερεσέδες στην πρόσληψη αναπληρωτών, η προχειρότητα, οι καθυστερήσεις και οι εμβαλωματικές λύσεις της τελευταίας στιγμής έχουν δημιουργήσει αναστάτωση στους φορείς της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Η μη εύρυθμη λειτουργία του σχολείου είναι αντιπαιδαγωγική, επιβαρύνει τους μαθητές, εξαντλεί τους εκπαιδευτικούς και υποβαθμίζει το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα. Η εικόνα συμπληρώνεται από τη συνεχιζόμενη απαξίωση των σχολικών υποδομών και την έλλειψη συντήρησης σε δεκάδες κτίρια, γεγονός που δημιουργεί ζητήματα ασφάλειας.
Η Ειδική Αγωγή παραμένει στο περιθώριο, με χιλιάδες παιδιά να στερούνται το αναγκαίο υποστηρικτικό προσωπικό, αλλά και τις υπηρεσίας μεταφοράς στις σχολικές μονάδες.
Παράλληλα, η ιδιωτική εκπαίδευση λειτουργεί μέσα σε ένα σχεδόν ανεξέλεγκτο πλαίσιο. Η απουσία εποπτείας οδηγεί συχνά σε παραβίαση βασικών αρχών ισότητας και διαφάνειας, ενώ η κλιμακωτή αύξηση των εγγραφών μαθητών στα ιδιωτικά σχολεία αναδεικνύει την κρίση εμπιστοσύνης απέναντι στο δημόσιο σύστημα.
Στην ανώτατη εκπαίδευση, η κυβέρνηση επέλεξε –εξαπατώντας την κοινή γνώμη- να ανοίξει το δρόμο για την ανωτατοποίηση ιδιωτικών κολλεγίων, εξισώνοντάς τα με τα δημόσια πανεπιστήμια. Πρόκειται, όπως από τότε είχαμε καταγγείλει, για μια κερδοσκοπική πρωτοβουλία, που μοναδικό στόχο έχει την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Την ίδια στιγμή, τα δημόσια ιδρύματα αντιμετωπίζουν χρόνια υποχρηματοδότηση, ελλείψεις προσωπικού και εγκαταλελειμμένες υποδομές και η κυβέρνηση απλά δημαγωγεί πλειοδοτώντας σε αχρείαστα ρητορικά πυροτεχνήματα και αυταρχικές αντιλήψεις, ως τη λύση στα οξυμένα προβλήματα της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Η συνολική εικόνα είναι σαφής:
μία πολιτική στην εκπαίδευση χωρίς σχεδιασμό στόχο και όραμα, με τα προβλήματα να συσσωρεύονται και την πολιτική ηγεσία να περιορίζεται σε επικοινωνιακές εξαγγελίες και ευκαιριακές παρεμβάσεις. Το αποτέλεσμα είναι η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων που υπονομεύει το δημόσιο χαρακτήρα της Παιδείας.
Η κυβέρνηση οφείλει να επαναφέρει τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης στο επίκεντρο, να στηρίξει τους εκπαιδευτικούς, να επενδύσει στο ανθρώπινο δυναμικό και να διασφαλίσει ότι κάθε παιδί θα έχει ίσες ευκαιρίες μάθησης — ανεξάρτητα από το εισόδημα ή τον τόπο διαμονής του. Με έγκαιρη στελέχωση με εκπαιδευτικό προσωπικό, αναβάθμιση των υποδομών, στήριξη της Ειδικής Αγωγής, θεσμικό έλεγχο στην ιδιωτική εκπαίδευση και ουσιαστική ενίσχυση του δημόσιου πανεπιστημίου.
Η παιδεία δεν είναι κόστος – είναι επένδυση. Και η επένδυση αυτή που αφορά το μέλλον της κοινωνίας δεν μπορεί να αποτιμάται ούτε με στενές λογιστικές προσεγγίσεις ούτε με φτηνά επικοινωνιακά τρικ προς άγρα ψήφων.»