Μια μέρα τρεις εκπαιδευτικοί βρέθηκαν τυχαία σε μια καφετέρια. Ο ένας ήταν αναπληρωτής και δούλευε σεζόν, για να βγάλει τα προς το ζην. Ο άλλος ήταν μόνιμος πια και σκεφτόταν πως θα τα καταφέρει και αυτόν τον χειμώνα. Ο τρίτος νεοδιόριστος και είχε βγει για να το γιορτάσει.
Οι σκέψεις τους μπορεί κάποια στιγμή να συναντήθηκαν και μετά να ξαναβυθίστηκαν στη μίζερη εσωστρέφεια των χαμένων ονείρων, των μεγάλων προσδοκιών, των ατέρμονων αγωνιών.
“Πότε θα καταβληθεί το επίδομα;”, “Μόλις πληρώσω τους λογαριασμούς, θα τελειώσει πάλι ο μισθός;” “Θα βρω φθηνό σπίτι να νοικιάσω;”
Ναι είναι αλήθεια αυτά σκεφτόταν, γιατί κακά τα ψέματα η οικονομική ευρωστία προηγείται της ψυχολογίας, η οικονομική αξιοπρέπεια προηγείται του εργασιακού αποθέματος. Οι σκέψεις μας πρέπει να βαδίζουν άλλου, δυστυχώς όμως κάποιοι δεν το θέλουν. Όλα είναι θέμα βούλησης σε αυτή ζωή και δυστυχώς δεν υπάρχει η πολιτική βούληση καταρχήν.
Δεν θα αναλύσω την καθυστέρηση της κατάθεσης του επιδόματος ανεργίας των αναπληρωτών, δεν θα αναλύσω το άλλο επίδομα– της εργασίας -των μόνιμων εκπαιδευτικών, ούτε καν το άλλο επίδομα που θα χρειαστούν οι νεοδιόριστοι να καταβάλλουν για ανεύρεση κατοικίας (και φυσικά δεν αρκεί).
Είναι πια αυταπόδεικτο ότι η πολιτική εξουσία δεν σέβεται τον εκπαιδευτικό, υποβαθμίζοντας τον (με) και (σε) κάθε ευκαιρία. Όλα τα άλλα είναι απλά εντυπώσεις και αποδεδειγμένα πυροτεχνήματα.
Εκείνο το βράδυ οι 3 εκπαιδευτικοί δεν πρόσεξαν καν ο ένας τον άλλον. Οι σκέψεις τους χάθηκαν, άλλαξαν, μα σίγουρα τα όνειρα τους κάποτε συναντήθηκαν…
* Ο Θωμάς Ρίζος είναι εκπαιδευτικός και Μέλος της Ολομέλειας του Τομέα Παιδείας ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής
