Στην Γάζα, η αξία της ανθρώπινης ζωής αγνοείται και η απώλειά της είχε δυστυχώς -μέχρι πρότινος- νομιμοποιηθεί από τον δυτικό κόσμο δια της σιωπής. Οι σημερινές διεθνείς αντιδράσεις είναι στην απολύτως σωστή κατεύθυνση αλλά είναι και απολύτως καθυστερημένες.
Ενόσω η διανόηση ανά τον κόσμο αναζητεί ισορροπημένες απαντήσεις και χρησιμοποιεί τις λέξεις «πόλεμος» και «κρίση», στη Γάζα επιχειρείται η καταστροφή ενός λαού, της μνήμης του, του πολιτισμού του, της ύπαρξής του.
Ενόσω καταστρέφονται εξ ολοκλήρου εκπαιδευτικές και υγειονομικές δομές, αποκλείεται η πρόσβαση σε τροφή και νερό και ο ΟΗΕ προειδοποιεί για τον θάνατο 14.000 παιδιών τις επόμενες 48 ώρες, οι στρατοπεδευμένοι σκεπτόμενοι του κόσμου βάζουν τον μεγεθυντικό φακό πάνω από τη σύμβαση του ΟΗΕ για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας (1948) μήπως βρουν ένα κόμμα ή μία άνω τελεία που δεν έχει ακόμη συντελεστεί για να πουν την αλήθεια με το όνομά της.
Ενόσω, όπως εύστοχα το διατυπώνει ο Κενάν Μαλίκ, «επικρατεί η σύγχυση ανάμεσα σε κριτική της ισραηλινής πολιτικής, ή κριτική του σιωνισμού, και αντισημιτισμό παραμένει ο κανόνας για τις κυβερνήσεις, τα δημόσια ΜΜΕ και τους ακαδημαϊκούς θεσμούς της Δύσης, καταλήγει στο εξής δημοκρατικό παράδοξο να είσαι υπόλογος για αδικία επειδή επικρίνεις μία κυβέρνηση από ακροδεξιούς υπουργούς, που προάγει ένα δόγμα θρησκευτικής ανωτερότητας, απορρίπτει το διεθνές δίκαιο και διαπράττει σφαγές αμάχων» (Ντιντιέ Φασέν: Για τη συναίνεση στον αφανισμό της Γάζας, σελ 65, εκδ. Πόλις).
Ενόσω ο διεθνής παράγοντας παίζει με τις λέξεις αντί να δρα, καταπνίγονται οι αντιρρήσεις, οι ελεύθερες φωνές διαμαρτυρίας, οι αντιδράσεις των φοιτητών στους χώρους των πανεπιστημίων. Και όπως λέει και ο Θουκυδίδης για τον Πελοποννησιακό πόλεμο: «για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων».
Απέναντι στην απανθρωποποίηση του κόσμου υπάρχει η απάντηση του Νόι Κάτσμαν, ο οποίος, 5 ημέρες μετά τον θάνατο του αδερφού του από την απάνθρωπη επίθεση της Χαμάς, δήλωσε: «το σημαντικότερο για μένα όσο και για τον αδερφό μου είναι να μη χρησιμεύσει ο θάνατός του για να δικαιολογήσει τον σκοτωμό αθώων» –not in my brother’s name.
Απέναντι στην εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων που δεν διατυπώνεται ευθέως, γράφει ο Παλαιστίνιος ποιητής Φάντι Τζούντα «πότε πότε, η γλώσσα πεθαίνει». Και συνεχίζει: «πεθαίνει τώρα. Ποιος είναι ζωντανός για να τη μιλήσει;».
Απέναντι στην σιωπή της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη, στην ρημάδα τα ζυγαριά των συμφερόντων που, ζωή ανθρώπινη καν δεν υπολογίζει, υπάρχει η φωνή της Ντόρας Μπακογιάννη που λέει πως «η ώρα για έναν ηθικό απολογισμό σχετικά με τη μεταχείριση των Παλαιστινίων έχει έρθει – και έχει καθυστερήσει από καιρό. Κανένας σκοπός, όσο δίκαιος ή αγνός κι αν είναι, δεν μπορεί ποτέ να δικαιολογήσει κάθε μέσο. Οι μαζικές δολοφονίες παιδιών και άοπλων πολιτών, η σκόπιμη πείνα και ο αμείλικτος πόνος και εξευτελισμός που προκαλούνται στους Παλαιστίνιους στη Γάζα πρέπει να σταματήσουν.».
Και απέναντι στη δική μου αργοπορία να υπερασπιστώ, πέρα από το δίκαιο της αυτοδιάθεσης ενός λαού, την αξία της ανθρώπινης ζωής από την πρώτη κιόλας εβδομάδα έναντι ενός ασφυκτικού κλοιού θανάτου 11 εβδομάδων, υπάρχει μία αϋπνία ως απάντηση στη συνείδησή μου. Γι’ αυτό και συγχωρήστε μου το τόσο πρωινό της ανάρτησης αλλά δεν δικαιούται αυτό το κείμενο να περιμένει άλλο…
