Πάντα σκεφτόμαστε το μέλλον, το κοντινό και το μακρινό, πιο πολύ το μακρινόˑ σε αυτό δεν σχεδιάζουμε τις μεγάλες μας φιλοδοξίες, δεν ονειρευόμαστε τους ανεκπλήρωτους έρωτες, δεν χανόμαστε στις ατέλειωτες φαντασιώσεις μας;
Όμως, όμως μερικές φορές σκεφτόμαστε το μέλλον και για έναν ακόμα λόγοˑ να μας διαφυλάξει και να μας εκφράσει αυτό που το παρόν μας δίνει απλόχερα και μας γεμίζει με χαρά. Ναι, να μην κρύψει, να μην εμποδίσει αυτό που σήμερα είναι μία καθημερινότητα γοητείας και έκστασης.
Γιατί όταν αυτή η καθημερινότητα σε κάνει να νιώθεις αυτοπραγμάτωση, μια έξαρση δημιουργικότητας, ένα συναίσθημα πληρότητας, δεν θέλεις τίποτα περισσότερο!
Ναι, πρόκειται για το πιο σταθερό, το πιο όμορφο νήμα της ζωής μου. Από τότε, που θυμάμαι τον εαυτό μου, μέχρι σήμερα αυτές οι δύο δραστηριότητες, το διάβασμα και το γράψιμο, ήταν πάθος, πάθος ασίγαστο…
Όταν η πραγματικότητά σου και ένα όμορφο όνειρό σου είναι αγκαλιά, όταν βιώνεις κάτι και ταυτόχρονα ονειρεύεσαι αυτό που βιώνεις, τότε είσαι σε κατάσταση πνευματικής και ψυχικής μέθης, σε τόπους ιερού παραληρήματος. Μπορεί βέβαια απλά να είσαι παράξενος. Αλλά ζωή χωρίς παραξενιά, χωρίς μια ιδιαιτερότητα όξυνσης των πραγμάτων, τι ζωή μπορεί να είναι;
Ένα συνεχές, που είναι σε διαρκή έξαρση, μια μόνιμη συζήτηση με τον εαυτό σου – μήπως είναι και κάποιο νόημα της ζωής σου, αφού δεν επιθυμείς κάτι καλύτερο; Κι όμως αυτό μου συμβαίνει. Το διάβασμα και το γράψιμο ήταν πάντα η πιο σταθερή ανησυχία μου. Είχα και την τύχη να μάθω να διαβάζω πριν πάω στο σχολείοˑ όταν τα άλλα παιδιά συλλάβιζαν, εγώ διάβαζα κανονικά τις τελευταίες σελίδες του Αναγνωστικού.
Είχα απελευθερωθεί. Ένιωθα τον εαυτό μου να πλημμυρίζει από φως. Δεν ήξερα τότε ότι ο κόσμος των Γραμμάτων, ότι αυτό το διάβασμα θα μου δώριζαν περισσότερα που όσα είχα ονειρευτεί. Τότε μόνο και μόνο αν πραγματοποιούσες το μοναδικό και φοβερά δύσκολο όνειρό σου, να περάσεις στο πανεπιστήμιο, πετούσες στα ουράνια.
Πόσο μάλλον να γίνεις πρόεδρος των καθηγητών ή ως Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ ή να γράφω βιβλία ή να αρθρογραφώ ασταμάτητα από της δεκαετία του 1980 μέχρι…, κλπ τόσα θαύματα μακρινά και αθέατα από τις τότε φαντασιώσεις μου.
Ναι, η ζωή είναι φοβερά γενναιόδωρη, όταν ανοίγεις τον κόσμο των Γραμμάτων, γιατί δεν είναι μόνο ικανοποίηση των φιλοδοξιών που μπορεί να σου δώσει ή και πέραν αυτών, είναι ότι σε γεμίζει με μία αίσθηση μαγείας, που καμία άλλη δραστηριότητα δεν μπορεί να στη δώσει και αναρωτιέσαι χωρίς να ζητάς απάντηση: μα είναι τόσο απλό πράγμα για να ζεις ευτυχισμένος, για να ζεις αυτό που ονειρεύεσαι;
Δεν θέλω «να περνάει η ώρα μου με το διάβασμα», θέλω ο χρόνος να σταματάει ή να διαστέλλεταιˑ να χωράει όλο και πιο πολύ το πάθος μου. Δεν διαβάζω ανάλαφρα βιβλία. Διαβάζω δύσκολα και κορυφαία βιβλία. Τα βάζω, για παράδειγμα, με το εφτάτομο «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ, διάβασμα με αποδελτίωση και με δεύτερο πέρασμα μελέτης, για να μπορώ να κατανοήσω όσο το δυνατόν καλύτερα τους τόσο μεγάλους ορίζοντες του συγγραφέα…
Ναι διαβάζω και επιστημονικά βιβλία, διαβάζω βιβλία Βιολογίας, Φυσικής, Χημείας, Φιλοσοφίας, Κοινωνιολογίας, Πολιτικής… Διαβάζω και Μαθηματικά του Λυκείου – και οριακά πέραν τούτων – και πιο πολύ Γεωμετρία, που μου έδωσε το απόλυτο άριστα για να περάσω στο πανεπιστήμιο αλλά και γιατί αγάπησα τους γεωμετρικούς τόπουςˑ διαβάζω και τα σημερινά σχολικά βιβλία, γιατί πώς αλλιώς μπορείς να ξέρεις τι δρόμους ανοίγει η νέα γενιά σε κάθε εποχή που ζεις;
Διάβασμα χωρίς γράψιμο, δεν είναι διάβασμα – αλλά γι’ αυτό η συνέχεια «επί του λάπτοπ και του ψηφιόκοσμου». Όσο θα μπορώ να γράφω και να διαβάζω, η ζωή θα είναι όμορφη.
* Ο Νίκος Τσούλιας, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ)
Πατήστε εδώ και δείτε τα 375 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια
